Vikan - 25.04.1940, Side 11

VIKAN, nr. 17, 1940
11
Vamban varð samt að vinna.
Frú Vamban (að innan): Komdu, Vamban,
og burstaðu teppin.
Vamban (lágt): Ég nenni því ekki, — ég'
legg mig' fyrir í hundakofanum.
Pinni: Nú bind ég kaðalinn við hundahúsið,
og þegar Jobbi kippir í, fer það af stað.
Kalli: Hvað er nú um að vera? Ég skil!
Kalli: Það er rétt svo, að ég kemst undan.
Það er aldrei span á dýrinu! Ég fel mig í
tunnunni.
Mosi: Hjálp! Dýrið ræðst á mig! Hjálp!
Frú Vamban: Hvað er að, umsjónarmaður ?
Skárri eru það nú lætin.
Kalli: Þeir ætla að draga hundakofann inn
í húsið, en úr því verður ekkert. Hafurinn!!!
Binni: Hana, Jobbi, áfram nú.
Vamban: Hvað gengur á?,
Pinni: Nú hlýtur pabbi að vera kominn til
stofu, svo að bezt mun vera að flýja.
Frú Vamban (inni): TJt, ófreskjan þín!
Vamban: Hæ, kona, ætlarðu að siga bandóðu
dýrinu á mig?
Frú Vamban: Viltu koma þér út, óhræsið
þitt.
Kalli (í tunnunni): Þér kæfið mig, skip-
stjóri. Ég sit hér í tunnunni.
Frú Vamban: Þar náði ég í hann.
Binni: Þarna er pabbi. Skilurðu þetta? Hann
lá í hundakofanum og er nú í tunnunni.
Vamban: Varst það ekki þú? Hvers vegna
faldir þú þig í tunnunni?
Mosi: Auðvitað var það hann og enginn
annar.
Vamban: Þú mátt vera í tunnunni, ef þú
vilt.
Mosaskeggur: Ég mátti berja hann fyrst.
Jæja, hann getur eins átt það inni.
Pinni: Hvað eigum við að gera við vininn?
Binni: Langar þig út, vinur? Viltu borga
okkur túkall, ef við hleypum þér út?