Vikan - 16.05.1940, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 20, 1940
Þegar Jack London var kolamokari varð honum það ljóst, að hann vildi
heldur flakka um heiminn cn slíta sér út á því að þræla fyrir aðra.
fangana ganga úr greipum sín-
um. Hann náði utan um úlflið-
inn á George og tókst að ná af
honum skammbyssunni. Því
næst gat hann haldið Kínverj-
tmum í skefjum. Fyrir þessa
ferð fékk hann 100 dollara.
1 heilt ár vann hann við
þetta og komst í margs konar
ævintýri. I hvert skipti sem
hann fór um flóann, fór hann í
gegnum „Golden Gate“ sundið,
sem liggur út í Kyrrahafið.
Fyrir handan það lágu Austur-
lönd með öllum sínum höfnum
og ævintýrum, sem honum
hafði verið sagt frá og hann
hafði lesið um. Nú var hann
sautján ára og honum fannst
hann vera fullorðinn og vildi
skoða sig um í heiminum.
I San Francisco lágu mörg
skip, sem hann gat valið um.
Hann valdi „Sophie Suther-
land“ og sigldi með henni til
Kórea, Japan og Síberíu.
„Sophie Sutherland“ var
f jögra tonna skúta með mikl-
um seglum, og stórmastrið var
100 fet á hæð.
Þó að Jack hefði aldrei verið
til lengdar á sjó, réðst hann
sem háseti á skipið. Annars
voru flestir sjómennirnir
Skandinavar, og þeim var
ekkert um það gefið, að þessi
strákur væri tekinn sem jafn-
ingi þeirra. Hann varð að geta
gert það, sem honum var ætl-
að, annars varð hann að sætta
sig við sjö mánaða þrælavinnu, því að það
er ekki svo auðvelt að strjúka af skipi úti
á hafi.
Þess vegna ákvað hann að vanda sig svo
vel með verk sín, að það þyrfti ekki að
gera þau á ný. Og það tókst honum.
Þriðja daginn á sjónum gerði
mikið óveður. Jack var við
stýrið, þegar það skall á, en
skipstjórinn var ekki viss um,
að þessi sautján ára ungling-
ur gæti ráðið við stefnu skips-
ins í þessu óveðri. En þegar
hann hafði horft á hann dálitla
stund, kinkaði hann ánægju-
lega kolli og gekk á brott.
Jack barðist við storminn
og honum þótti vænt um að
geta haldið skipinu á beinni
braut í klukkutíma, án þess að
nokkur lifandi hræða væri á
þilfarinu nema hann. Honum
voru falin örlög skipsins.
Eftir þetta var veðrið ágætt.
Jack varð góður vinur Victors
og Axels — Svía og Norð-
manns — og í ferðinni voru
þeir kallaðir „þrír röskir
strákar".
Þegar Jack leiddist, las hann
allar sínar bækur, þó að hann kynni þær
að kalla utan að.
Loksins komst „Sophie Sutherland" til
Bonin-eyjanna, þar sem hún létti akker-
um á meðal tuttugu skipa, sem voru einn-
ig á selaveiðum. Loksins hafði draumur
Jacks um að komast til Aust-
urlanda rætzt. Hann dauðlang-
aði til að komast í land og
skoða allt, sem hann hafði
lesið um.
„Rösku strákarnir þrír“
gengu á land. Á knæpunum
hittu þeir kunningja sína frá
San Francisco.
Þó að „Sophie Sutherland“
lægi í höfn í tíu daga, gat Jack
ekki séð neitt af því, sem hann
ætlaði sér að sjá. í stað þess
eignaðist hann nýja vini á með-
al sjómannanna, heyrði ýmsar
sjóarasögur, drakk sig fullan
ásamt félögum sínum, gerði
allt vitlaust í bænum og sóaði
hverjum einasta eyri.
„Sophie Sutherland“ hélt
áfram norður á bóginn. Jack,
sem hafði verið skipað að róa
veiði-bátunum, var í marga
daga að flétta stráum utan um
árarnar, svo að selirnir heyrðu
ekki í þeim. Selina urðu þeir
að elta til stranda Síberíu.
Skinnin tóku þeir af þeim og
söltuðu þau niður.
Þegar Jack hafði róið bátn-
um aftur til skipsins, hjálpaði
hann mönnunum til að flá sel-
ina á þilfarinu, sem allt var
útatað í blóði og óþverra. Það
var sóðaleg vinna, en Jack
fannst hún vera ævintýraleg.
Að þrem mánuðum liðnum
sigldi „Sophie Sutherland“ til
Yokohama með skinnin. Þar
komst Jack ekki heldur lengra
en í veitingahúsin. — Þegar þeir komu til
San Francisco, kvaddi Jack félaga sína og
sneri aftur til Oakland. Fjölskylda hans
hafði hvorki í sig né á. Jack borgaði reikn-
inga hennar, keypti sér notaðan hatt,
frakka, jakka, ódýrar skyrtur og nærföt.
Peningana, sem eftir voru, gaf
hann Flóru.
Nú langaði hann ekki leng-
ur til að flakka um. I fyrstu
settist hann við að lesa bækur
úr bókasafninu, en síðar fannst
honum, að hann yrði að fá
fasta atvinnu, þó að atvinnu-
leysi væri mikið. Jack heppn-
aðist samt sem áður að kom-
ast inn í sekkja-verksmiðju, en
hann fékk aðeins einn dollara
á tímann.
Um sama leyti tók áhugi
hans á ungum stúlkum að
vakna. Hann leið önn fyrir,
hvað hann var grófgerður —
af umgengninni við ruddalega
sjómenn, — þegar hann komst
í kynni við ungar, siðsamar
stúlkur.
Bezti vinur Jacks var Louis
Shattuck, smiður, sem eftir
lýsingu Jacks var sakleysið
Fyrsta ástin var ekki sterkust, — en sætust.