Vikan - 30.05.1940, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 22, 1940
5
yfirgefur hann samt ekki.
— en fátæktin
egar Jack London var orðið ljóst, að
hann vildi heldur vinna fyrir sér með
heilanum en vöðvunum, ákvað hann að
skrifa smásögur. En fyrst varð hann að
afla sér meiri menntunar. Háskólinn í
Kaliforníu var rétt hjá heimili
hans, en hann hafði aldrei í
menntaskóla gengið.
Hann var nítján ára að aldri,
þegar hann var tekinn í fyrsta
bekk menntaskólans í Oakland.
Hann var í bláum, druslulegum
fötum og baðmullarskyrtu. Ljósa
hárið hans var allt í óreiðu. Hann
tuggði skro — það hafði hann
vanið sig á, þegar hann var flæk-
ingur og gat ekki hætt því, vegna
þess að hann fann ekki eins mik-
ið til í tönnunum, sem voru allar
skemmdar, ef hann var með
skroið uppi í sér. Þegar Eliza
bauð honum að borga fyrir hann
tannviðgerðir, ef hann hætti að
tyggja skro, var hann fús til að
hætta því. Þegar gert hafði ver-
ið við allar hans tennur, keypti
hann sér tannbursta í fyrsta
skipti.
Jack var ákaflega silalegur í
hreyfingum. Þegar hann sat við
skrifborðið sitt, hallaði hann sér
aftur á bak, teygði úr fótunum,
stakk höndunum í vasana og
starði út í bláinn. Lexiurnar
kunni hann alltaf illa.
Bekkjarsystkini hans voru 14
og 15 ára. Flest voru frá góðum
heimilum og höfðu aldrei komið
lengra en til San Franciseo. Jack
fannst þau vera smábörn. Hann
lagði enga dul á, að sér hund-
leiddist.
Hann langaði til að tala við
bekkjarsystkini sín, en hann gat
það ekki. Hann hlustaði á, þegar
þau spjölluðu saman, en ef ein-
hver yrti á hann, hraðaði hann
sér í burtu. Bekkjarsystkini hans
langaði til að kynnast honum og
skilja hann.
John London hafði einhverja
illa launaða atvinnu, en Jack
varð að sjá fyrir sér sjálfur. Á laugar-
dögum og sunnudögum gekk hann að
þeirri vinnu, sem hann fékk — sló gras-
bletti, barði gólfteppi og fór í sendiferðir.
Eliza keypti handa honum bækur og hjól
til að fara á í skólann. Þegar skólinn var
úti, gerði hann hreint hér og þar. Mörgum
Irving Stone lýsir hér erfið-
leikum Jacks við að verða
stúdent og ást hans á Mabel
Applegarth.
árum síðar skrifaði hann dóttur sinni, að
hann hefði hreinsað hvern einasta glugga
í byggingunni, sem hún gekk í skóla í.
Hann hafði nú komizt að því, að nem-
endurnir gáfu út blað „The Aegis“ og í það
skrifaði hann greinar um Bonin-eyjarnar,
sem eru sérstaklega skemmtilega skrifað-
ar og alltaf gaman að lesa. Jack lærði
meira á því að sjá þessar greinar sínar á
prenti en á leiðréttingum kennara síns,
sem var aldrei um hið hversdagslega mál
hans, ákafa hans og lífsgleði. I „The
Aegis“ komu fimm greinar eftir
hann, þar á meðal tvær sögur frá
flækingsárum hans.---------
Síðan missti John London at-
vinnu sína, og Jack varð þá að
sjá fyrir f jölskyldunni. Hann var
alltaf þreyttur, því að hann fékk
hvorki nægan mat né svefn. Þar
að auki leiddist honum, að stelp-
urnar í skólanum sneiddu hjá
honum, þegar þær höfðu lesið
greinar hans frá flækingsárunum.
Jack London gekk í Henry
Clay-félagið, þar sem menn æfðu
sig í að tala. Þegar Jack hafði
setið þar tvo fundi, tók hann
sjálfur þátt í umræðunum. Hrifn-
ing hans á sosialismanum hafði
mikil áhrif á alla, sem á hlýddu.
En Jack fannst mest til um það,
að félagarnir litu á hann sem
jafningja sin og vin.
Jack kunni bezt við Edward
Applegarth, sem var af mennt-
aðri, enskri f jölskyldu, sem hafði
sezt að í Oakland. Þeir voru jafn-
aldrar, sem uppörfuður hvor ann-
an og fóru í langar gönguferðir.
Applegarth bauð Jack heim til
sín og kynnti hann fyrir systur
sinni, og Jack hafði ekki fyrr séð
hana en hann varð ástfanginn af
henni.
Mabel Applegarth var með
stór, blá augu og mikið, ljóst hár.
Jack líkti henni við ljósgult blóm
á grönnum stilk. Hún hafði ákaf-
lega fagra rödd. Mabel las ensku
við háskólann, og Jack dáðist að
því, hvað hún var vel að sér.
Hann var ákaflega hrifinn af
henni og elskaði hana eins og
gyðju. Honum til mikillar ánægju
skoðaði hún hann sem jafningja
sinn og vin. Hann hefði baxa átt
að vita, að hún var jafn hrifin
af honum.
Á heimili Applegarth-f jölskyldunnar var
til mikið af bókum og málverkum. Jack
varð ákaflega fróður á að koma á þetta
heimili og kynnti sér framkomu heimilis-
fólksins. Hann kom einnig á önnur heim-
ili, þar sem hann hitti ungar, menntaðar
stúlkur, sem gengu í hælasíðum kjólum.
„Kynlegt sambland af norrænum sjómanni og grískum guði“, þannig
lýsir einn af samtíðarmönnum stúdentsins Jacks London honum.