Vikan - 30.05.1940, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 22, 194»
En í dögun hrakti stormurinn Gurkha
upp á kóralsker. Lily heyrði brak og bresti
niður í káetuna. Áður en hún hafði opnað
dyrnar var henni ljóst, að skipið var búið
að vera.
— Bátarnir eru mölbrotnir, — alhr
nema einn aftur á, heyrði hún, að einhver
skipsmannanna hrópaði. Hún hljóp að
káetudyrum og barði og kallaði: — Komið
upp á afturþilfarið, Ronald, hjálpið þér
móður yðar þangað fljótt.
Þau komust þangað á síðustu stundu.
Það birti nokkuð og storminn lægði held-
ur, eins og höfuðskepnumar sæu nú, að
þær voru búnar að fá vilja sínum fram-
gengt gagnvart skipinu og þá væri þessi
átök óþörf.
Þegar fólkið hafði safnazt saman hjá
björgunarbátnum, brast skipið í sundur,
stjómpallurinn hvarf og reykháfurinn líka.
Hjá bátnum voru farþegarnir fimm, nokkr-
ir hásetar og vélstjórinn. Báturinn hékk
ennþá í klónum, en það þurfti ekki sjó-
mann til að sjá, að ómögulegt var að setja
hann á sjóinn.
— Afturendinn hvílir á skerinu, sagði
vélstjórinn. — Framskipið er brotið af og
horfið. Við erum á kóralskeri. Þetta, sem
eftir er, getur á hverri stundu losnað og
sokkið. Og við emm aðeins steinsnar frá
landi.
Hann leit í kringum sig, til þess að at-
huga björgunarmöguleika og kom þá auga
á kassann með línubyssunni. — Við gæt-
Hún sleppti takinu á
réttu augnabliki ....
um skotið línu á land, — ef einhver
væri til að taka á móti henni.
En það var enginn á ströndinni,
þar sem stormurinn skók pálmana,
Kóraleyjan var óskemmtilega eyði-
leg. Hún var eins og diskur með
pálmum og kjarri, en það vom
skörð í diskinn á stöku stað og þar
flæddi sjórinn í lón fyrir innan.
1 betra veðri hefði verið hægt að
synda í land, sagði vélstjórinn. — En við
getum ekki beðið, þangað til storminn
lægir. Heyrið þið!
Það brakaði og brast í því, sem eftir
var af skipinu. Á hverju augnabliki var
hægt að búast við því, að sjórinn rifi það
af skerinu.
— Komið línubyssunni fyrir, sagði vél-
stjórinn við hásetana.
— Hvað ætlið þér að gera? spurði Ron-
ald Armitage.
— Reyna að synda í land. Það verður
einhver að vera þar, til þess að taka á
móti línunni.
— Eruð þér góður sundmaður?
— Ekki sérstaklega, en það er ekki um
annað að ræða. Eg er einn eftir af yfir-
mönnunum og þetta er skylda mín. Hann
fór úr einkennisjakkanum.
— Nei, sagði Ronald ákveðinn. Það eruð
þér, sem verðið að stjóma línubyssunni.
Ég syndi í land.
Hitt fólkið stóð þögult og hlustaði á
þá. Frú Armitage var náföl, en hún horfði
hugdjörf út yfir æðandi brimið.
— Monterey sagði: — Eg skal reyna að
synda í land.
Sonur hans tók fram í fyrir honum: —
Nei, ég skal gera það, pabbi.
Lily sneri sér að þeim og sagði: — Þið
vitið, að það eru mestar líkur til að ég geti
gert þetta. Það má ekki eyða tímanum.
Títbúið þið línubyssuna, svo syndi ég.
En á sama augnabliki henti Ronald sér
í sjóinn. Lily sá ástina og óttann speglast
í augum móður hans og hún vissi, að á
þessari stundu hugsuðu þær eins. Og nú
skildi hún þá sönnu, raunverulegu lyndis-
einkun, sem falin var bak við hina kulda-
legu grímu frú Armitage.
Frú Armitage huldi andlitið í höndum
sér. Hún gat ekki horft á þetta.
— Hann hefir það, hrópaði vélstjórinn.
Aldan, sem borið hafði Ronald upp að
ströndinni, sogaðist út og aftur fyrir
skipið. — Hann syndir. Honum tekst ...
En hann barst frá landi aftur. I nokkr-
ar sekúndur sáu þau hann ekki. Þegar
hann kom í ljós, var auðséð, að honum
var erfiðara um sundið en áður, en þó
miðaði honum áfram.
— Næsta alda lyftir honum á land . . .
nú kemur hún ... og ber hann með sér
.. . hann hefir það. Tilbúnir með línuna.
Frú Armitage og Lily gengu út að borð-
stokknum. Þær sáu Ronald skríða á land
og komast svo langt, að brimið náði hon-
um ekki.
— Hann hefir meitt sig, hvíslaði frú
Armitage. — Blóðið drýpur af fæti hans.
Guði sé lof, að hann komst í land.
Ronald var meiddur. Maðurinn, sem
hefði getað bjargað þeim, horfði til skips-
flaksins, veifaði til þeirra og hneig síðan
niður. Það var gagnslaust að skjóta lín-
unni. Hann hafði hætt lífinu og komizt í
land, en gat ekki hjálpað þeim.
Hvað átti nú að gera? Þessi von um
björgun var að engu orðin og enn stóðu
þau augliti til auglitis við bráðan bana.
— Nú verðið þið að lofa mér að reyna,
sagði Lily. — Það er hægt, eins' og þið
sjáið.
— Þú gerir það ekki meðan ég og bróðir
þinn erum lifandi, sagði faðir hennar. —
Við reynum fyrst.
Vélstjórinn benti út fyrir borðstokkinn.
— Ég var einmitt að hugsa um, hvort
maður færi ekki að sjá þá, sagði hann
dimmum rómi. — Sjáið þið hvalina? Þeir
eru verri en brimið.