Vikan - 30.05.1940, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 22, 1940
11
Eftir hvirfilbylinn.
Framhald af forsíðu.
umferðaleikara, og að hún vildi ekkert hafa
saraan við þá að sælda, og það svo, að
Lily hafði fullkomlega skilið hana.
Ronald Armitage vildi ekki svo að allir
sæju ganga í berhögg við móður sína, en
hann fann ráð til þess að sýna, að hann
var ekki á sömu skoðun og hún. Hann
hafði oft verið á sama tíma og Lily í sund-
lauginni.
— Það er fífldjarft og mikilfenglegt
þetta stökk yðar, sagði hann, þegar þau
hvíldu sig undir sólseglinu eftir baðið.
Hann horfði aðdáunaraugum á grannan
og sólfáðan líkama hennar.
Lily Monterey virti hann fyrir sér al-
vörugefin. Hún vissi, að frú Armitage
hlaut að hafa séð þau og vildi losna við
frekari óþægindi.
En þótt hún væri staðráðin í því að gefa
ekki neitt undir fótinn, hafði hún .enga
löngun til að bíta þennan unga og geðuga
mann af sér. Hún játaði það með sjálfri
sér, að hann féll henni vel í geð, vegna
kurteislegrar og óþvingaðrar framkomu
og háttprýði, — og svo var bersýnilegt,
að hann var ástfanginn af henni.
— Það er alls ekki fífldjarft, svaraði
hún. Ég byrjaði á því sjö ára gömul að
hanga í ístaðinu á hesti, sem þeysti um
reiðsviðið. Það var ágæt æfing, og líka
loftatriðið okkar.
— Loftatriðið?
— Já, kannist þér ekki við trapizið
fljúgandi ?
Hann horfði óttasleginn á hana. — Þér
hafið þó ekki verið með í því? Það er
hræðilegt!
— Jú, ég er alltaf með í því atriði. Hinir
fljúgandi Montereyar eru faðir minn og
bróðir minn og ég. Faðir minn fann upp
þetta atriði. Ég tek tvöfalt heljarstökk
og Charles grípur mig frá hinni trapiz-
unni.
— Og eldatriðið?
— Það tek ég bara einstöku sinnum.
Það er sérstakt auglýsingar-atriði, þegar
mikið skal við hafa.
Þegar frú Armitage hitti son sinn einan,
sagði hún: — Þú ættir ekki að tala svona
mikið við þessa cirkusstelpu, Ronald.
Ronald horfði á móður sína og sagði
hikandi: — Hún hlýtur að vera mjög hug-
uð. Hún er ólík þeim kveifarlegu stúlkum,
sem maður er vanur að umgangast. Hún
hefir ekki alltaf átt sjö dagana sæla, móðir
mín.
Frú Armitage skipti ekki um svip, en
augnaráðið, sem hún sendi syni sínum, bar
vott um það, að hún hefði fengið staðfest-
ingu á grun sínum. — Mér þykir vænt um,
að við erum komin meir en hálfa leið.
Eftir tíu daga verðum við í Mombassa.
Annað sagði hún ekki.
— Og svo förum við loftleiðina heim,
sagði Ronald hugsandi. — Langar þig
virkilega svona mikið að komast aftur til
Englands, mamma? Mér finnst þetta svo
skemmtilegt.
— Það er svo heitt, svaraði móðir hans.
Indland var illþolandi, en þessi ferð með
miðbaugnum er enn verri. Já, ég hlakka
til að koma heim.
Það var sannarlega mjög heitt þetta
kvöld og golan, sem ferð skipsins orsak-
aði, fannst varla. Þegar hitabeltismyrkrið
skall á snögglega, eins og slökkt hefði ver-
ið með rafmagnshnappi, heyrðist flautað
á stjórnpalli. Monterey-fjölskyldan hafði
setzt í þilfarsstólana öðrum megin, en frú
Armitage og sonur hennar hinum megin.
Þau horfðu á hásetana vinna á harða-
hlaupum.
— Þeir taka sólseglin og binda allt
rammlega, sagði Ronald.
Frú Armitage lét sig engu skipta það,
sem gerðist kringum hana. Skipið tók mikl-
ar dýfur, en hún var að hugsa um aðra
hluti.
Um kvöldið gat frú Armitage ekki orða
bundizt, þegar hún hitti Lily Monterey
eina afsíðis á þilfarinu.
— Sonur minn virðist vera orðinn ást-
fanginn af yður og honum er það senni-
lega alvörumál. Yður er það auðvitað ljóst?
— Já, ég veit það.
Frú Armitage var svo sannfærð um yfir-
burði sína, að henni datt ekki í hug að
vera forsjál eða sýna réttlæti.
— Það er heimskulegt af honum, hélt
frúin áfram. — Og það er heldur ekki gott
fyrir yður, því að yður hlýtur að vera þáð
ljóst, að úr þessu getur ekkert orðið. Ég
mundi aldrei leyfa syni mínum að kvænast
cirkusstúlku. Ég þóttist hafa gert yður
skiljanlegt, að ég óskaði þess, að þér um-
gengjust hann ekki, þótt við af tilviljun
höfum orðið ferðafélagar. Þér vilduð kann-
ske gera svo vel að muna þetta og hætta
að gefa honum undir fótinn.
Lily var reið, en stillti sig. — Ég hefi
ekkert gert til þess að komast í náið sam-
band við son yðar, svaraði hún stillilega.
— Og þér hafið ekkert leyfi til að tala
við mig á þennan hátt. Þótt mér ef til vill
væri ljúft að játast honum, myndi ég ekki
gera það — vegna yðar.
Frú Armitage svaraði kuldalega: — Það
er ekki nauðsynlegt að ræða þetta í auka-
atriðum, ef þér aðeins skiljið, við hvað
ég á.
Skipið var mikið farið að velta og hún
studdi sig með annarri hendinni við borð-
stokkinn, þegar hún gekk burtu. Nú var
hún búin að segja það, sem hún vildi sagt
hafa, og gera það, sem gera þurfti.
Lily horfði á eftir henni og gramdist
óréttlætið, sem hún var^ að þola. Hún
skildi það ekki, að móðir, sem átti svona
elskulegan son, gæti verið hörð og tilfinn-
ingarlaus. Gat nokkuð mýkt þessa konu?
Lily var ljóst, að hún gat það að minnsta
kosti ekki. Hún var heldur ekki viss um,
að hún mundi vilja það. Að vísu var Ronald
Armitage orðinn henni meira en skemmti-
legur og elskulegur ferðafélagi, en skuggi
hafði alltaf hvílt yfir samveru þeirra.
Henni hafði alla tíð fundizt eins og óvinur
lægi einhvers staðar í leyni nálægt þeim
og það hafði haldið tilfinningum hennar
í skefjum.
Ef frú Armitage hefði ekki blandað sér
í þetta mál, — þá var ekki víst, hvernig
farið hefði. Hún gat varla gert sér fulla
grein fyrir því. Þar að auki var það at-
vinna hennar. Hún hafði skyldum að gegna
við föður sinn og bróður. Hún þóttist í
rauninni vita, að þeir myndu hafa glaðzt
yfir því, að framtíð hennar yrði tryggari
og betri en nú. En frú Armitage hafði séð
um það, að hér var ekki um neitt val að
ræða fyrir hana. Lily hafði sagt nei við
Ronald og ekki gefið honum kost á að
tala um fyrir sér.
Hún fann — eins og frú Armitage —
að þetta ævintýri var úti. En hvorug þeirra
hafði látið sér detta í hug, að hafið átti
eftir að taka í taumana.---------
Þessa nótt gerði óskaplegt óveður, því
að hvirfilbylur fór hamförum um hafið.
Það var sannkallað fárviðri. Stormurinn
var ógurlegur og sjógangurinn og hávað-
inn varð með þeim feiknum, að það var
eins og öllum illum öndum hefði verið
sleppt lausum úr víti.
Frú Armitage var ekki hrædd, en hún
var kyrr í klefa sínum. Þegar borðaður
var morgunverður dönsuðu bollar og disk-
ar á borðinu. Faðir og bróðir Lily voru
hinir rólegustu, en fóru þó strax eftir mál-
tíðina í káetu sína. Lily var svosterkbyggð,
að þetta mikla óveður olli henni ekki ann-
arra óþæginda en þeirra, að hún gat ekki
æft sig.
Annars hafði hún tekið fasta ákvörðun
eftir samtalið við frú Armitage kvöldið
áður. Hún ætlaði að forðast Ronald eins
og henni væri unnt. Og það var ekki henni
að kenna, að hún rauk beint í fangið á
honum, þegar hún kom út úr borðsalnum.
— Halló, sagði hann hlæjandi, án þess
að hafa hugmynd um, hvað skeð hafði. —
Nú frelsaði ég líf yðar. Hvað segið þér
um þetta óskaplega veður ? Okkur seinkar
svo, að við náum ekki til Mombassa á rétt-
um tíma. En mín vegna sakar það ekki.
Stýrimaðurinn kom til þeirra ofan frá
stjórnpallinum. — Já, okkur seinkar, sagði
hann. — Við höfum minnkað mikið ferð-
ina. Nú er eftir að vita, hvort við kom-
umst í kvöld gegnum Maledivsundið í þess-
um stormi. Það er að vísu ekki mjög
þröngt, en þar eru engir vitar og eyjarnar
eru lágar. Það dugar ekki annað en fara
varlega.
— Skipstjórinn er þaulkunnugur á þess-
um slóðum, sagði Ronald.
En seinna um daginn kom það fyrir, sem
enginn hafði búizt við og gat haft örlaga-
ríkar afleiðingar. Skrúfuás skipsins brotn-
aði. Og nú varð við ekkert ráðið. Skipið
var stjórnlaust í ofviðrinu og lítillar hjálp-
ar að vænta.
I Colombo heyrðust neyðarmerki frá
loftskeytum skipsins, og hvar það var
statt, og skip var sent til hjálpar.