Vikan - 27.06.1940, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 26, 1940
Á skilnaðarstund
Smásaga eftir STEFÁN JÓNSSON.
Þau gengu samstiga inn með hlíðinni
og hann hélt yfir herðar henni með
annarri hendi, en með hinni hélt hann á
frakka sínum.
Þau gengu ekki þjóðveginn, sem liggur
fram fyrir Múlann, heldur götuslóðana inn
með Múlanum, þar sem hestarnir í hinum
löngu lestum sveitamannanna höfðu spor-
markað jörðina fyrir mörgum árum. Hér
höfðu þeir farið ferðamennimir. Hestur
gekk á eftir hesti og bar tros. Það marr-
aði í silum, klifberafjölum og hörðum
þorskhausum, og svo hvarf lestin inn fyrir
skógi klæddan Múlann. En nú var komin
önnur kynslóð og þessi gata úr sögunni
sem þjóðbraut.
Hér komu þau tvö, en þau vom víst ekk-
ert að hugsa um liðna kynslóð. Nei, þeirra
var framtíðin. Þeirra hugir vom ekki einu
sinni tengdir umhverfinu. Þeir voru tengd-
ir þeim sjálfum og leituðu án afláts inn
til sjálfra sín.
— Ég er svo hrædd, sagði hún.
— Við hvað? spurði hann strax, því að
spumingin féll í farveg vanans.
— Ég veit það ekki. Ég veit það ekki
sjálf. En þegar þú ert farinn, þá verð ég
svo ein.
Hún hallaðist upp að hlið hans, hár henn-
ar ljóst, augun blá, nefið beint, nokkrar
freknur um ennið og kring um augun.
— Góða Inga mín, sagði hann og rödd-
in var mild og hlý, — vertu ekki svona
mikið barn. Eitt sumar er ekki lengi að
líða.
Þau héldu áfram inn með skógi vöxnumV:
ur vilji láta það breytast. Það er klaufa-
skapur að ráða ekki yfir tilfinningum sín-
um.
— Jæja, það er ef til vill rétt hjá þér.
Ég sagði þetta bara í gamni.
— Öllu gamni fylgir nokkur alvara,
Inga.
— Já, en hvað sagði ég? Ég sagði ekki
neitt.
Hann svaraði því ekki, en svipur hans
hafði myrkvast, og þegar hann hélt áfram
að þegja, hélt hún áfram að tala:
— Mér datt ekki í hug að þú myndir
reiðast af þessu. Fyrirgefðu mér.
— Reiðast, ég reiddist ekki. Mér finnst
Múlanum. Á efstu tindum austurfjallanna
byrjaði að slá roða á kvöldskinið og smára-'' það aðeins svo skrítið, að þú skyldir endi-
brúskarnir með fram götuslóðunum luku^ lega þurfa að koma þessu að núna. Núna,
saman blöðum. Frá hverri graslaut angaðií u-------------------------------1----
ilmur gróandans og það var komið kvöld.1
Hún hafði breytt svip, og leit nú til hans
kímin.
— En Kalli, ertu nú alveg viss um, að
ég verði þér trú?
r'
Hann leit á hana, en sagði ekki neitt|
strax. Honum mislíkaði þetta við hana. En
svona var hún ævinlega. Hún var nefnilega
alltaf með hugann fullan af ímyndunum.
Hann var maður raunveruleikans og
honum þótti vænt um þessa stúlku. Það
var þess vegna, sem honum mislíkaði.
— Ertu kannske að hugsa um að vera
það ekki?
Spurning hans var snögg og talsvert
köld, en hún hristi hana af sér með léttum
hlátri, svo sagði hún:
— Kalli minn, þú veizt, að það getur
svo margt breytzt.
— Já, það veit ég, en hitt veit ég líka,
að svona lagað breytist ekki nema að mað-
þegar skilnaðarstund okkar er komin. Ég
verð hér ekki næsta kvöld. Þá verð ég far-
inn.
Hann lagði alveg sérstaka áherzlu á
þetta f a r i n n og sagði þetta grafalvar-
legur.
: Hún sleit upp puntstrá úr götubakkan-
^um og augu hennar urðu dökk og rök. Svo
f sagði hún lágt:
I — Já, ég veit það.
En hún hafði nú samt sem áður gert
honum rangt til að einhverju leyti og þess
vegna hélt hann áfram.
— Aldrei tala ég svona til þín, Inga.
— Já, en elsku, góði Kalli minn, ég
sagði ekki neitt, sem gat sært þig. Því
læturðu svona?
— Því læt ég svona? Ég læt svona af
því, að mér er ekki sama um þig, þótt þér
sé kannske sama um mig.
Og svo í breyttum tóni: — Finnurðu
ekki hve kvöldið er blítt og yndislegt?
Finnst þér að svona kærulaust tal á skiln-
aðarstund okkar sé í samræmi við fegurð
þess?
— Svona, Kalli, láttu ekki eins og flón.
Ég er líka búin að biðja þig að fyrirgefa
mér.
Hann svaraði því ekki, en er hún rétti
honum hendina til sátta, tók hann í hana
og þau voru orðin sátt á yfirborðinu.
Þau voru komin inn að Múlahorninu,
niðurinn í ánni heyrðist greinilega og frá
einhverjum bænum uppi í sveitinni heyrð-
ist hundgá. Utan af blárri og sléttri vík-
inni heyrðist ótaktfast áraglamur og lítill
bátur sást þar á leið til þorpsins. Og þarna
vesturfrá, skammt frá litla bænum hans
Helga gamla í Móvík, var fólk á leið til
þorpsins eftir hinum nýja þjóðvegi. Einn
maður — maður og kona — þrír, kannske
fjórir í stað. Það hafði verið að hreykja
mónum sínum, en nú var komið kvöld.
Þau viku út af götuslóðanum, þegjandi,
umhugsunarlaust, upp í skógi klæddan
Múlann. Námu loks staðar við grasivaxna
laut, er vingjarnlegar, litlar skógarhríslur
teygðu lim sitt yfir. Hann breiddi frakkann
sinn á jörðina og settist niður, en hún stóð
þar yfir honum.
— Hvað, ætlarðu ekki lengra? spurði
hún.
Nei, hann ætlaði ekki lengra, sagði hann.
Hér var gott að vera fannst honum. En
hún vildi fara lengra. Það vildi hún. — Ég
hélt, að við ætluðum bara að labba éitt-
hvað úti, sagði hún.
Hann horfði upp fyrir sig til hennar.
Andht hans var búlduleitt og hann var
talsvert rauður í kinnum og veðurbarinn,
því að hann hafði stundað sjó, annars var
hann ljóshærður og laglegur.
— Við erum búin að labba, sagði hann.
— Hvað á að þýða að labba meira? Svo
förum við bráðum heim. Er þetta ekki
nóg? En henni fannst þetta víst ekki nóg
labb. Hún vildi labba meira.
— Jæja, vildi hún það?
Hún stóð þarna dálítið glettnisleg á
svipinn, seildist í lítinn kvist einnar hríslu
og reyndi að brjóta hann af, en kvistur-
inn var nýr, seigur, safamikih og þrár.
Imynd hennar sjálfrar.
— Eigum við þá ekki að koma heim
strax? spurði hún. — Þarftu ekki að taka
saman dótið þitt?
En hann þóttist vera búinn að því öllu
saman. Honum lá ekkert á og þess vegna
gramdist honum við hana.
— Á morgun fer ég í burtu, sagði hann.
— Ég veit það, sagði hún og lét sér
hvergi bregða.
— Hvers vegna viltu þá eyðileggja þessa
stund fyrir okkur með dutlungum og þráa?
Nei, það vildi hún auðvitað ekki. Henni
hafði tekist að brjóta kvistinn af og nú
bar hún hann upp að vitum sér og andaði
að sér ferskum birkiilminum. Það var eitt-
hvað inni í sál hennar, sem ekki vildi vera
í sátt við sjálft sig.
— Hvers vegna erum við alltaf að ríf-
Framh. á bls. 7.