Vikan - 27.06.1940, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 26, 1940
Taminn silungur.
Eftir Svövu Jónsdóttir.
Fyrir rúmum tuttugu árum, þegar ég
var smátelpa heima hjá foreldrum mínum
í Geitavík í Borgarfirði eystra, gerðist
-eftirfarandi atburður. I Geitavík eru tveir
bæir. Á milli bæjanna er djúpt gil og eftir
því rennur ofurlítill lækur til sævar, en til
sævar er örstutt leið. Lækur þessi er ekki
svo stór, að í hann gangi silungur úr sjón-
um, aftur á móti er þar dálítið af örsmá-
um lækjarsilungi.
Ég og systkini mín vorum sí og æ að
busla í þessum læk, án þess þó að fá sér-
stakar þakkir fyrir, því að það þótti lítt
létta þjónustubrögðin.
Mest af þessari lækjar-veru okkar stóð
í sambandi við það, að eltast við silung-
ana og reyna að ná þeim, annað hvort með
höndunum, eða í skjólur og dalla. Einu
sinni náðum við í ullarkörfu og veiddum
í hana smásilung, á að gizka 4 þumlunga
á lengd og eftir því grannan. Nú voru góð
ráð dýr. Náttúrlega kom ekki til mála að
drepa svóna lítinn silung, en þar fyrir
máttum við ekki hugsa til að sleppa hon-
um og sjá hann kannske aldrei oftar, því
þetta var okkar eigin eign.
Þá datt okkur nýtt í hug. Fyrir ofan
bæinn hjá okkur var ofarlítil lækjar-
spræna, sem myndaðist úr kaldavermsli.
Þarna var einn djúpur pyttur, þar myndi
silungurinn geta lifað, og ekki var hætt
við að hann slyppi, því að rétt fyrir neðan
pyttinn síaðist afrennslið í gegnum mosa
án þess að vatnið rynni yfir hann.
Þangað fluttum við silunginn í vatns-
fötu. Við höfðum heyrt, að silungar lifðu
mest á möðkum og ormum, og okkur varð
það strax kappsmál, að þetta ,,fósturbarn“
okkar skyldi ekki skorta neitt.
Við rótuðum því upp maðki, bæði niðri
í fjöru og ánamaðki, og hentum í pyttinn.
Fyrst í stað var Silsi, svo kölluðum við
hann, eldstyggur og forðaði sér undir
bakkana, þegar við komum, en þegar hann
sá maðkana í vatninu, þá gerðist hann
djarfari og fór að gæða sér á þeim, en var
þó var um sig.
Við vildum nú allt til vinna að nálgast
hann meira og hrekktum hann því aldrei,
og eftir því sem við komum oftar og sát-
um lengur á bakkanum, fór hræðslan af
honum. Seinna fórum við svo að fara með
hendurnar ofan í vatnið og láta ormana
sprikla á milli fingranna. Hann fór þá að
skjótast til og glefsa í ormana, og þegar
hann sá að þetta var ekkert hættulegt, þá
fór hann að taka þá óhikað. Við færðum
svo hendurnar til, bæði til hliðar og upp,
og létum hann elta maðkana og var þetta
hin bezta skemmtun, einkum þegar hann
var kominn alveg upp í vatnsskorpuna og
rak trjónuna upp úr vatninu og hrifsaði
maðkinn.
Silsi rann þarna upp eins og fífill í túni
og varð á að gizka 10 þumlunga langur
og eftir því gildur, að minnsta kosti sáum
við aldrei svo stóran lækjarsilung í bæjar-
læknum og þökkuðum við það eldinu, sem
við veittum honum. Þarna var hann svo í
6 ár, bæði sumar og vetur. Á vorin var
hann mjög mjósleginn, því að við höfðum
ekkert til að gefa honum á veturna. Strax
eftir fyrsta sumarið var hann svo gæfur,
að hann lofaði okkur að taka á sér niðri
í vatninu. Við fórum með lófana undir
hann og lyftum honum upp í vatnsskorp-
una. Með því að kreppa fingurna dálítið,
þá gátum við látið hann synda í gegnum
krumlur okkar og þá nartaði hann stund-
um í fingurna á okkur.
Hann þekkti' okkur auðsjáanlega, því að
við aðra var hann varkárari og lét þá ekki
taka sig. Okkur langaði til að gera honum
13
lífið skemmtilegt með því að láta silunga
til hans, en af hverju sem það hefir verið,
þá þreifst enginn þar nema hann. Hinir
drápust allir, og ef til viil hefir har-n hel-
étið þá.
Endalok Silsa urðu þau, að hann fórst
í vatnavexti, þó að aðrar dauðaorsakir
hefðu átt að vera eðlilegri. Það var eitt
vor, að í leysingum kom óvanalcga mikið
vatn í þennan læk, svo að það fossaði yfir
mosann, þar sem vatnið hafði áður síazt
í gegn. Silsi hefir annað hvort viljandi eða
óviljandi borizt með straumnum, cn þar
sem vatnið rann yfir sandinn til sjávar
fannst hann dauður. Um þetta var ekki
neinum blöðum að fletta, því að við þekkt-
um hann svo vel, — vin'nn, sem veitt hafði
okkur svo margar ánægjustundir í 6 ár.
ÚK FÁTÆKRAHVEKFUM Ll NDÚNAKBOKGAK. — Framh. af bls. 2.
Petticoat Lane í Eastend er aðalverzl-
unarstaður fátækrahverfanna í London.
ÖU verzlun fer þar, að heita má, fram undir
beru lofti. Kaupmaðurinn kemur með varn-
ing sinn á vagni, ásamt aðstoðarmanni sín-
um, sem oft er konan hans. Verzlunin fer
fram eins og nokkurs konar uppboð. Kaup-
maðurinn tekur upp varninginn, sem oft-
ast nær er notaður fatnaður eða annað því
um líkt, heldur honum á lofti og bíður eftir