Vikan - 27.06.1940, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 26, 1940'
Hann horfði rannsakandi, miður vingjarnlegum
augum á manninn á undan sér, en gerði enga
tilraun til að ná honum- eða ganga fram hjá
honum, gætti aðeins að missa ekki sjónir af hon-
um. King Kerry gekk yfir götuna, og beygði
niður aðalgötuna, sem lá afliðandi niður til Cock-
spur Street.
Maðurinn, sem gekk á eftir, var grennri, en
þó vel vaxinn. Göngulagið var undarlega skrykkj-
ótt. Ýmist hægt og vaggandi, eða ótt og tifandi.
Hinar mjúku axlahreyfingar, sem oft má sjá hjá
velvöxnum mönnum, vantaði, og stíft bakið gat
bent á, að hann hefði fengið hermannaskólun.
I bjarmanum af götuljósi, sem hann nam stað-
ar við, þegar maðurinn á undan hægði á sér,
mátti sjá, að andlit hans var fagurlega skapað,
með reglulegum, fíngerðum dráttum.
Hermann Zeberlieff hafði til að bera marga af
hinum aðalbomu eiginleikum hinna pólsk-ung-
versku forfeðra sinna. Og hafi hann þar að auki
verið dálítið upp með sér af hetjudáðum þeirra,
þá var það ekki nema eðlilegt, ef tekið var tillit
til, hve Zeberlieff-ættin hafði átt stóran þátt í
heimssögulegum viðburðum fyrri tíma.
King Kerry fékk sér hressandi næturgöngu,
áður en hann fór heim í hús sitt i Chelsea. Þessu
hafði sá, sem elti hann, búizt við, og þegar King
Kerry hélt áfram eftir Themsárbakkanum, fylgd-
ist hann með honum hinum megin á götunni.
Hann hafði sem sé enga löngun til að standa
augliti til auglitis við King Kerry.
Árbakkinn var auður og mannlaus, að undan-
teknum nokkrum umrenningum, sem höfðu dreg-
izt þangað í von um að hið miskunnsama krafta-
verk biði þeirra þar.
King Kerry nam af og til staðar til að tala
við suma af þessum umrenningum og oftar en
einu sinni vék hann einhverju að þeim. En hann
var of reyndur, til að þekkja ekki mun á raun-
verulegri eymd og frekju. Skammt frá nál Kleo-
pötru mætti hann einum slíkum náunga, en þegar
King Kerry gekk fram hjá honum, án þess að
anza honum, jós hann yfir hann skömmum og
blótsyrðum. Skyndilega vatt King Kerry sér við,
og betlarinn hrökklaðist upp að girðingunni, eins
og hann byggist við höggi, en King Kerry hugði
ekki á neitt illt.
Hann stóð kyrr og rýndi út í myrkrið, sem var
ennþá svartara, vegna ljósanna í fjarska og glóð-
arinnar á vindlinum.
„Hvað sögðuð þér?“ spurði hann vingjamlega.
„Ég er hræddur um, að ég hafi verið eitthvað
annars hugar, þegar þér yrtuð á mig.“
„Gefið aumum vesaling nokkra aura fyrir næt-
urgistingu," sagði maðurinn aumingjalega. Hann
leit út eins og drykkjuræfill, og úfið skeggið og
hárið var sóðalegt, jafnvel í þessari daufu birtu.
„Aura fyrir næturgistingu ?“ spurði King
Kerry.
„Og fyrir tíu dropum af kaffi,“ sagði maðurinn
ákafur.
„Hvers vegna ætti ég að gera það?“
Spumingin kom betlaranum á óvart og gerði
hann orðlausan um stund.
„Hví skyldi ég gefa yður peninga fyrir nætur-
gistingu, eða gefa yður yfirleitt nokkuð annað
en það, sem þér hafið unnið til?"
Röddin var alvöraþmngin, þó að hún væri blíð
og vingjamleg, og manninum óx hugur.
„Af því að þér eigið peninga, en ég enga,“ sagði
hann og fannst það ómótmælanleg og sannfær-
andi röksemd.
King Kerry hristi höfuðið.
„Það er engin ástæða," sagði hann. „Hvað er
langt síðan þér hafið unnið ærlegt dagsverk?"
Maðurinn hugsaði sig um. Ef til vill var þessi
herramaður einn af þeim, sem líta á vinnuna sem
nauðsyn, og ekki borgar sig að ljúga að.
„Ég hefi haft ýmislegt smáviðvik," sagði hann
kvartandi. „En það er ekki svo auðvelt að fá
fasta atvinnu, því að þessir útlendingar koma
allir og rífa matinn út úr munninum á okkur og
bjóða sig fyrir minna kaup."
Þetta var gamalt ráð, sem oft hafði gefizt vel,
einkum við hina svokölluðu mannvini.
„Hafið þér, bróðir kær, nokkum tíma á ævinni
unnið ærlegt handtak?" spurði King Kerry.
Jæja, hann er þá einn af ,,bróður“-tegundinni,
hugsaði umrenningurinn og hóf nú árás frá ann-
arri hlið.
„Æ, herra minn, drottinn hefir lagt þunga byrði
á herðar mér . .. . “
King Kerry hristi aftur höfuðið.
„Vinur minn,“ sagði hann blíðlega, „það er
ekki til neins. Það sæti, sem þér skipið og það
andrúmsloft, sem þér andið að yður, væri betur
varið öðra vísi. Þér erað einn af þeim, sem alltaf
era þiggjendur, en aldrei gefendur. Þér lifið á
meðaumkun hins vinnandi manns, mannsins, sem
ekki getur þolað að horfa upp á eymd yðar og
gefur yður því af fátækt sinni.
„Er það ætlun yðar að láta mig ganga úti alla
nóttina?" spurði betlarinn i ásökunarróm.
„Það kemur mér ekki við, bróðir," sagði hinn
kuldalega. „Ef ég fengi því ráðið, fengjuð þér
ekki að flækjast um svona."
„Nei, nei,“ sagði betlarinn vonbetri.
„Ég færi með yður eins og hvem annan flæk-
ingshund — ég léti lóga yður." Því næst sneri
hann sér á braut.
Flækingurinn hugsaði sig um andartak, blár af
reiði. Árbakkinn var mannlaus, enginn lögreglu-
þjónn sást.
„Nú!“ sagði hann ógnandi og greip í handlegg-
inn á King Kerry.
I sömu svifum fékk hann leifturhögg undir
kjálkann. Hann hrökklaðist aftur á bak og bað-
aði út höndum, til að ná jafnvæginu.
Skjálfandi og með svima stóð hann á vegbrún-
inni og horfði á eftir árásarmanninum, sem gekk
rólega burtu. Ef til vill gæti hann fengið eina
krónu fyrir að blanda ekki lögreglunni í þetta.
En málum var nú einmitt þannig varið, að hon-
um var sjálfum ekki síður umhugað um, að lög-
reglunni yrði haldið utan við þetta, en ókunna
manninum. Það skal þó viðurkennt, að hann hafði
ekki látið sér vaxa hár og skegg, til þess að líta
út eins og einsetumaður. Ástæðan var allt önnur.
Hann hafði fullan hug á að ná sér niðri á mann-
inum, sem hafði slegið hann, en því fylgdi nokkur
áhætta.
„Heppnin var víst ekki með yður í þetta sinn?"
Betlarinn sneri sér við undrandi. Það var Her-
mann Zeberlieff, sem stóð við hliðina á honum.
Hann hafði séð allt, sem fram fór.
„Það kemur yður ekkert við,“ tautaði betlar-
inn og bjóst til að fara.
„Bíðið andartak!" Ungi maðurinn gekk fram
fyrir hann. Hann stakk annarri hendinni í vasann,
og þegar hann tók hana upp aftur, var hún full
af klingjandi silfurpeningum.
„Hvað vilduð þér gera fyrir tíu krónur?" spurði
hann.
Betlarinn starði gráðugum augum á peningana.
„Hvað sem væri," hvíslaði hann, „allt nema
morð.“
„Hvað munduð þér vilja gera fyrir fimmtíu
krónur ?“
„Ég skyldi — ég skyldi gera hvað sem væri,"
hvíslaði betlarinn hásum rómi.
,.Og fyrir fimm hundrað, og fría ferð til
Ástralíu?" spurði ungi maðurinn og horfði fast í
augu betlaranum.
„Állt —- allt!“ æpti maðurinn næstum.
Hermann Zeberlieff kinkaði kolli. „Komið með
mér yfir götuna," sagði hann.
Tæpum tíu mínútum eftir að þeir voru famir,
komu tveir menn rösklega gangandi úr áttinni frá
Westminster. öðru hvoru námu þeir staðar og
leituðu með vasaljósi í kringum sig á árbakkan-
um. Þeir athuguðu nákvæmlega alla, sem fram
hjá þeim fóru, en eðlilega voru það ekki margir
um þetta leyti nætur.
Loks mættu þeir manni, sem ekki leit út fyrir
að vera að f lýta sér. Þeir gengu til hans og spurðu
hann einhvers.
„Já, svaraði hanh. „Þótt undarlegt sé var ég
einmitt rétt áðan að tala við mann, sem einmitt
var meðalmaður á hæð og talaði með dálítið út-
lendum hreim. Ég býst við, að yður finnist mál-
rómur minn líka með dálítið útlendum blæ,“ sagði
hann brosandi, „en ég held, að náunginn, sem ég
talaði við hafi frekar talað með mállýzkukennd-
um hreim.
„Það er hann,“ sagði annar maðurinn og sneri
sér að hinum. „Hafði hann þann kæk, að halla
undir flatt, þegar hann talaði?"
Ókunni maðurinn kinkaði kolli.
„Má ég gerast svo djarfur að spyrja, hvort lög-
reglan sé að elta manninn, — ég geri ráð fyrir,
að þið séuð sendir af lögreglunni ?"
„Já, herra rninn," sagði sá, sem var fyrir. „Það
er ekkert á móti því, að við segjum yður, að
maðurinn heitir Horace Baggin, og að hann er
sekur um morð, — myrti varðmanninn í Devize-
fangelsinu og flúði, þegar hann var nýbyrjaður
að afplána hina ævilöngu fangelsisvist sína. Við
fréttum, að hann hefði sézt héma í grendinni."
Þeir kvöddu og héldu áfram, og King Kerry
hóf að nýju göngu sína, í þungum þönkum.
Þetta er einmitt piltur handa Hermann Zeber-
lieff, hugsaði hann.
Fyrir undarlegt samspil örlaganna sat einmitt
ógeðfelldur náungi í vinnustofu Hermanns Zeber-
lieffs í Park Lane með glas af sterku vodka fyrir
framan sig, og á meðan h'ann var að sötra í sig
úr glasinu, hlustaði hann með athygli á frásögn-
ina um hið svívirðilega athæfi ameríska miljóna-
mæringsins.
„Svona piltur þyrfti að fá kúlu í gegnum haus-
inn. Ég skal sýna honum, hvað svona braskarar
eiga skilið!"
„Má ég ekki bjóða yður meira að drekka?"
spurði Hermann Zeberlieff.
2. KAPlTULI.
Konan í neðanjarðarlestinni.
Lyftan í neðanjarðarbrautinni var yfirfull af
fólki, og Elsie Marion leit kvíðafull á klukkuna
um leið og hún velti því fyrir sér, hvort hún ætti
að bíða eftir næstu lest og hætta á að verða fyrir
barðinu á herra Tack, eða reyna að troða sér
inn áður en rennihurðimar skyllu aftur.
Henni var meinilla við lyftuna, einkum þegar
hún var yfirfull.
Á meðan hún stóð þarna á báðum áttum, féllu
hurðimar saman, og hún starði á þær hreyfingar-
laus og gröm við sjálfa sig. Hún, sem einmitt
hafði ætlað sér að vera stundvís í dag.
Tack hafði verið í vandræðum með hana, fyrir
hvað hún var klaufaleg og fákunnandi, og hafði
ávítað hana hvað eftir annað allá vikuna. Hún
var óstundvís, hirðulaus og gjörsamlega óhæf sem
bókhaldari.
Kvöldið áður hafði hann kallað saman alla
kvengjaldkerana og gefið þeim alvarlega aðvör-
un. Hann hafði sagt þeim, að hér eftir yrðu þær
að vera komnar á sinn stað við kassana á minút-
unni klukkan 9. Hann hafði látið þær ótvírætt
skilja, að með því ætti hann ekki við 10 mínútur
yfir 9, heldur ekki 5 mínútur, já, ekki einu sinni
eina mínútu yfir 9. Um leið og klukkan í stórhýsi
Tacks & Brightons byrjaði að slá, áttu þær allar
að vera komnar á sinn stað.
Síðustu mánuðimir höfðu verið viðburðarrikir
hjá Tack & Brighton. Það var óskiljanlegt göfug-
lyndið, sem þeir höfðu sýnt. Starfsfólkið varð
þess þó ekki aðnjótandi, heldur viðskiptavinimir.
Hinn mikli afsláttur á öllum vörum hafði skapað
stóraukna sölu.
Klukkuna vantaði sjö mínútur í níu, og hér
stóð Elsie Marion á neðanjarðarbrautarpallinum
við Westminster Bridge Road, og verzlunarhús
Tacks & Brightons var í Oxford Street, með öðr-
um orðum nákvæmlega tólf minútna akstur í
burtu. Henni gramdist við sjálfa sig, því að næsta
lyfta mundi verða alveg jafn full. Hún hefði því
getað sparað þrjár dýrmætar mínútur.
Framhald í næsta blaði.