Vikan - 27.06.1940, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 26, 1940
7
A SKILNAÐARSTUND.
Framh. af bls. 4.
ast, Inga? spurði hann, og svo hélt hann
áfram án viðstöðu: — Þú tortryggir mig.
Þú treystir mér aldrei.
— Treysti ég þér aldrei?
— Já, ég sagði það. Ef þú treystir mér,
þá mundir þú þora að setjast hér við hlið
mína.
— Hvers vegna ætti ég ekki að þora
það ? Þú baðst mig bara að koma eitthvað
út að labba.
— Ég bað þig um það, já. Ég hélt, að
þú mundir vilja gera það, því að á morgun
fer ég burtu. Og nú var stöðug og vaxandi
óánægja í rödd hans, er hann hélt áfram:
— Mér líst ekki á þessa sambúð okkar,
Inga. Við höfum aðeins þekkst um tveggja
mánaða skeið og þó endar hver samveru-
stund okkar nú orðið með óánægju. Ekki
einu sinni á þessari skilnaðarstund okkar
getum við verið sátt.
Hún var orðin alvarleg á svip og sagði
nú með hægð:
— Er það mér að kenna, Kalli?
— Já, það er þér að kenna.
Hann sagði þetta ákveðið og kalt, en
hún lét það hvergi á sig fá og fiktaði við
hríslukvistinn sinn. Hann gat ekki að því
gert, að bylgjur réttlátrar reiði flæddu yfir
brjóst hans. Hversu langt var ekki frá því,
að hann hefði nokkurt vald yfir þessum
kvenmanni? Það var svo langt, að hvert
ásökunarorð hans virtist enganveginn geta
sært hana, heldur sneri eggjum sífellt inn
að hans eigin hjarta. En nú bjóst hann til
atlögu. Þarna stóð hún, svo ung og sak-
laus, með laufgaðan hríslukvist upp við
andlit sitt. Hún hélt á kápunni sinni á
öðrum handleggnum og fagrar og mjúkar
línur líkama hennar komu skýrt í ljós
gegnum þunnan sumarkjólinn. Ekki aðeins
hún sjálf, hið bjarta hörund um háls og
'arma, blá augu, nettir og vel skapaðir fót-
leggir, heldur einnig föt hennar og allt,
sem henni tilheyrði. Já, meira að segja
þessir nettu, brúnu götuskór hennar þarna
í grænu grasinu, allt þetta var fyllt slík-
um töfrum, að reiði hans gat enga útrás
fengið, en hvarft inn til sjálfs hans.
Það var hann, sem var bugaður.
Það var hún, sem var sterk.
Hann laut höfði og andvarpaði dapur-
lega.
— Kalli minn, hvað er að þér? spurði
hún, tók sér sæti við hlið hans og strauk
blíðlega um þykka, nýklippta og ljósa
hárið hans.
En það var ekkert að honum, sagði
hann. Hann bara elskaði hana svo mikið.
Hún var eina gleði hans í lífinu. Já, fyrir
hann var hún lífið sjáláft.
— Ég er oft að hugsa um það, Inga,
vegna hvers þú munir hafa svona mikið
vald yfir mér.
— Hefi ég það? spurði hún glöð.
— Já, þú veizt það, Inga. Strax eftir að
ég fór að kynnast þér, þá fann ég að ég
mundi aldrei geta orðið hamingjusamur
án þín. Ég hefi aldrei fundið það áður
gagnvart nokkurri stúlku.
— Kalli minn, ætli þér finnist þetta ekki
bara núna? spurði hún, en heitur straum-
ur sæilar gleði fór um sál hennar fyrir
orð hans.
En hann hélt áfram að vera dapur og
kvaðst vita þetta alveg fyrir víst. Síðan
hallaði hann höfðinu upp að barmi hennar
og sagði:
— Ég veit að það er ekki karlmannlegt,
en mér leiðist svo að þurfa að fara frá
þér. Leiðist hvernig ég er; leiðist allt.
Aumingja Kalli, ósköp hlaut hann að
eiga bágt! Og hann hafði aldrei sagt henni
þetta!
— Kalli, þú mátt ekki segja þetta.
— Jú, ég veit, að ég er ekki nógu góður.
Ekki eins góður og þú. Ég vildi að ég væri
eins og þú. Mér leiðist að ég skuli þrá það,
sem þú ekki þráir. Þess vegna veit ég, að
ég er ekki góður.
Hann sagði þetta allt með hvíldum, en
þessi orð hans megnuðu þó ekki að segja
allt. Það var eitthvað eftir, eitthvað, sem
hann gat ekki sagt og svo algjörlega var
hann á valdi tilfinninga sinna, að hann tók
að kenna í brjósti um sjálfan sig. Orðin
höfðu yfirgefið hann, einstæðingsskapur-
inn fyllti brjóst hans. Hann laut höfði —
— og grét.
Það er kannske óviðfeldið að sjá full-
orðinn karlmann gráta, en tár þessa stóra
barns spegluðu í sér svo mikla ástúð og
einlægni til hennar, sem hafði orsakað þau,
að hún hvarf til hans af allri þrá hjartans
og blessaði hann.
— Kalli, ég hefi aldrei skilið fyrr,
hversu góður þú ert.
Lítill skógarþröstur flaug yfir og sett-
ist á hríslu skammt frá. Enginn vindblær
heyrðist fara um skóginn, náttfallið sett-
ist á grasið og laufið í hinum milda friði
þeirrar vornætur, sem aðeins hefir þann
ókost að takmarkast af degi.
Áður en varði var sólin komin upp.
Þau höfðu breitt yfir sig kápurnar og
nú smugu fyrstu geislar morgunsólarinn-
ar niður í lautina til þeirra gegnum dögg-
vott laufið.
Hann svaf. Hún reis upp við olnboga og
horfði á hann. Hann lá með lokuð augu
og á enni hans hafði fallið lítill daggar-
dropi frá einhverju laufblaðinu, tindraði
eins og lítil perla í sólargeislanum, gufaði
upp og hvarf.
— Kalli! sagði hún lágt. Kalli!
Svo kyssti hún léttan koss á enni hans.
Hann opnaði augun og leit á hana f jar-
rænt og án skilnings, svo áttaði hann sig,
fór niður í vasa sinn, leit á úrið, teygði
út handleggina og geispaði.
Hún horfði á hann brosandi og fleygði
sér því næst í faðm hans og vafði hann
örmum með ofsa. Hann endurgalt naum-
lega ástaratlot hennar, varðþröngtumand-
ardráttinn og reyndi að losa sig með hægð.
— Ó, Kalli, þú mátt ekki fara. Þú mátt
ekki fara! andvarpaði hún.
En nú var það hann, sem var sterkur.
— Svona Inga mín. Svona, nú verðum
við að koma. Hann losaði sig úr armlög-
um hennar og reis á fætur.
Og þá var það hún, sem grét.
— Góða Inga, þú verður að harka af
þér, sagði hann og leiddist, hve ístöðulaus
hún var.
Hún lá þarna í geislum morgunsólar-
innar, en hinn kvenlegi vöxtur hennar,
bogadregnar línur mjaðma og barms, er
komu svo vel í Ijós, þegar hún lá svona
á hliðinni, og höfðu haft svo töfrandi áhrif
á hann í gærkveldi, höfðu nú engin áhrif
á hann meir.
Hann mundi eftir því núna, að hann
þurfti að sækja brúna samfestinginn sinn
til hennar Önnu gömlu.
— Við megum ómögulega vera að þessu,
sagði hann, — ég fer kl. 10 og hefi svo
mörgu að sinna áður. Hún svaraði þessu
alls ekkert og hélt áfram að liggja og
gráta.
— Inga mín, hvað er að þér manneskja?
Ekkert svar. Jú, þar leit hún upp, andlit
hennar var orðið rautt og þrútið og í
hörund þess höfðu hin grænu strá jarðar-
innar markað spor sín. Honum fannst hún
jafnvel ekkert lagleg lengur og var í stand-
andi vandræðum með hana.
— Af hverju viltu ekki vera góður við
mig? stundi hún.
— Er ég kannske vondur? spurði hann.
Ekki svaraði hún því neinu.
Það ætlaði að fara að fjúka í hann yfir
þessu öllu saman, en þá stóð hún á fætur
og dustaði föt sín. Kápuna sína lét hún
liggja, en hann tók hana upp og fékk henni.
Þá bugaðist hún á nýjan leik, féll upp að
öxl hans og grét. Mér þykir svo leiðinlegt
að skilja við þig, stundi hún, en þessi orð
hennar færðu honum enga gleði. Honum
fannst hún klessuleg og líkami hennar svo
þungur og máttlaus. Hann var vita ráða-
laus.
— Ég má alls ekki vera að þessu lengur,
sagði hann.
— Nei, nei, við skulum koma, en Kalh
má ég treysta því alveg fyrir víst að þér
þyki vænt um mig?
— Já, þú mátt það, sagði hann og
reyndi af fremsta megni að leggja sann-
færingarhreim í röddina.
Hún brosti til hans og sagði:
— Ég ætla að reyna að láta mig dreyma
þig á hverri nóttu.
En hann veitti því ekki athygli. Honum
hafði einmitt dottið í hug, að olíufötin
hans voru enn hjá honum Óla gamla, sem
bar í þau fyrir hann. Hún bað hann að
leiða sig niður á götuslóðana, og er þau
lögðu af stað, sagði hún:
— En hve veðrið hefir verið gott í nótt.
Mér finnst að náttúran hafi viljað hjálpa
okkur til að gera þessa skilnaðarstund okk-
ar sem Ijúfasta.
En hann heyrði ekki, hvað hún sagði.
Hann var að hugsa um, hvort köflótti tref-
illinn hans hefði nú annars verið með föt-
unum, sem hann lét niður í ferðatöskuna
sína í gær.