Vikan - 27.06.1940, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 26, 1940
11
Edgar Wallace við skrifborð sitt.
Framhaldssaga eftir EDGAR WALLACE:
Maðurinn, sem keypti London.
„Augnablik."
Hár, laglegur maður, sem þjónninn var að af-
greiða við næsta borð, brosti, þegar hann heyrði
samtalið. Hann var gráhærður og leit því út fyrir
að vera eldri en hann var í raun og veru, en hann
lét það ekki á sig fá, því að hann var ekki lengur
á þeim aldri, sem útlitið skiptir miklu máli.
Margra augu litu á hann, þegar hann stóð upp
og bjóst til að fara. En hann virtist ekki gera
sér ljóst, hve mikla eftirtekt hann vakti, en hafi
svo verið, virtist það að minnsta kosti ekki hafa
nein áhrif á hann. Með grannan vindil á milli
reglulegra, hvítra tannanna ruddi hann sér braut
í gegnum veitingasalinn og fram í anddyrið.
„Hver skollinn!“ sagði maðurinn, sem hafði
kvartað við þjóninn. „Þetta er maðurinn," og
hann sneri sér við á stólnum, til þess að horfa
á eftir honum.
„Hver?“ spurði félagi hans og braut saman
blaðið.
„King Kerry,“ sagði hinn, „ameríski miljóna-
mæringurinn.“
King Kerry labbaði út í gegnum vængjahurðina
og hvarf í mannfjöldann.
Prúðbúinn maður, fríður sýnum og tignarlegur,
gekk í humátt á eftir honum.
1. KAPlTULI.
Maðurinn, sem gaf ölmusur.
Nóttin var dottin á i West End. En þó að út-
hverfin væru fyrir löngu myrkri hulin — hjúpuð
dauðaþögn eyðimerkurinnar, þar sem ljósglætan
og hávaðinn frá veitingahúsunum var eina lífs-
markið -— var Strand ennþá ein óslitin fólksiða,
sem þráði að kynnast dulmögnuðum leyndardóm-
um næturinnar, leyndardómunum, sem skáldin
lýsa svo lokkandi, en valda oftast vonbrigðum í
raunveruleikanum.
Þessi eyðilegu úthverfi höfðu öll lagt sinn skerf
til fólksiðunnar, sem streymdi inn að hjarta
Lundúnaborgar, til þess að horfa á hið spillta
næturlíf hennar. Enginn efaðist um að spilling
þess væri mikil. Fölleitar búðarstúlkur í fylgd
með piltunum sínum, holdugar frúr með mönnum
sínum, glaðvær æskulýðurinn, frá óteljandi heim-
ilum úthverfanna. — Allt skildi það þýðingu
þessarra tveggja orða: West End.
Það baðaði sig í endurskininu af glæsileik auð-
mannastéttarinnar, og horfði með augljósri öfund
á hljóðlausa skrautbílana, sem fluttu þetta glæsi-
lega fólk úr leikhúsunum á gildaskálana. Það
skemmti sér við skrautljósin, dillandi hláturinn
og kliðinn, sem barst út úr veitingasölunum út á
götumar.
1 raun og véru ofbauð því allt þetta óhóf, þessu
fólki, sem gekk fram og aftur um göturnar, en
það hafði nú samt gaman að því. Öll þessi eyðsla
nam upphæðum, sem það ekki einu sinni gat
ímyndað sér.
Peningar — peningar — peningar! Auglýsinga-
spjöldin vom spegilmynd af lífinu í West End.
„Fræg leikkona tapar skartgripum, sem eru 20
þúsund punda virði“, stóð á einu þeirra. „Stór-
kostleg fjársvik," stóð á öðru, en það, sem vakti
mesta athygli, var spjaldið frá „Monitor".
King Kerry kaupir London!
(Monitor á einkaréttinn.)
Auglýsingaspjaldið sogaði fólksiðuna að sér.
Fólk af öllum stéttum hrifsaði út blaðið. Menn
lásu það og töluðu um það fullir undrunar.
„King Kerry kaupir London,“ sagði einhver.
„Ég vildi óska, að hann keypti þetta veitinga-
hús og kveikti í því,“ sagði sá, sem sat á móti
honum og barði með gafflinum í borðið. „Þjónn,
hvað ætlið þér að láta mig bíða lengi?“