Vikan - 05.12.1940, Blaðsíða 3

VIKAN, nr. 49, 1940
Degar ljósin slökknuðu í nætur-
klúbbnum, varð það upphaf ör-
lagaríks atburðar í pessari sögu^gp
Strax í upphafi hélt ég, að þú værir
eins og flestir aðrir. Þeir kæra sig
kollótta um það, sem markvert er að
sjá á heimssýningunni. Þeim þykir gaman
að slá um sig með peningum í veitinga-
sölunum, panta þetta eða hitt og reyna að
komast í kunningsskap við stúlku, í því
augnamiði að hitta hana seinna .. . Mér
datt aldrei til hugar að fara út til þess að
skemmta mér með slíkum mönnum.
En þú varst allt öðruvísi. Þú komst,
settist við borðið og pantaðir og leizt alls
ekki á mig. Þú varst eins og hugur þinn
væri víðs fjarri og þú kæmir ekki auga á
það, sem næst þér var.
Þú varst sá fyrsti þennan dag, sem ekki
slóst um þig með fyndni um ljóshærðar
stúlkur og menn, sem eru hrifnir af þeim.
Ég hafði mikið að gera og þegar ég kom
til þín varst þú eins og þú værir höggvinn
í stein. Þú lyftir glasinu, tæmdir það og
sagðir: ,,Látið mig fá eitt glas í viðbót —.“
Og þá horfðir þú á mig. Þú starðir á
mig höggdofa, eins og þú hefðir séð veru
úr öðrum heimi. Trúirðu því, að mér fannst
það óþægilegt? ,,Ungfrú,“ sagðir þú. Ég
hellti í glasið þitt aftur og reyndi að líta
ekki framan í þig. Ég hugsaði:
Svona horfa menn ekki á stúlkur,
sem þeir vilja aðeins skemmta sér
með. ,,Það er heitt í dag,“ sagði
ég, til þess að segja eitthvað. En
þú horfðir á mig eins og þú hefðir
ekki heyrt það, sem ég sagði. „Snú-
ið höfðinu — til hægri,“ sagðir þú.
Ég gerði það og síðan til vinstri.
„Heyrið þér mig, ungi maður,
hvaða leikur er þetta
annars?“ spurði ég. Þú
greipst andann á lofti
honum peninga. En um það var ekki að
ræða.
Við hittumst við gosbrunninn og þú
sagðir: „Mér þykir vænt um, að þér kom-
uð, ungfrú . . .“ Ég sagðist heita Alma
Thomas. „Og ég heiti McNeil og er leyni-
lögreglumaður. Kallið þér mig Mac,“ sagð-
ir þú.
Þú sagðist ætla að vera fullkomlega
hreinskilinn við mig. Þú talaðir um, að ég
væri falleg stúlka, en það væri ekki þess
vegna, að þú vildir hitta mig, heldur ætl-
aðir þú að biðja mig um að gera þér mik-
inn greiða. Þú baðst mig um að
hitta þig í frægum næturklúbb
um kvöldið. Ég átti að vera í
rauðum kjól og setja hárið upp
öðru vísi en venjulega: hátt að
framan og lítinn hnút í hnakk-
anum og mála varirnar ofurlít-
ið meira en ég var vön. „Og
og ég sá, að þú krepptir hnefann og hnúinn
hvítnaði. „Nei,“ sagðir þú. „Þetta er eng-
inn leikur. Það er mjög alvarlegt mál. Ég
þarf að tala við yður.“ Ég sagði: „Gjörið
þér svo vel. Það er enginn, sem hindrar
yður í því. Hingað koma margir og þurfa
flestir margt að segja.“
Svo þagnaði ég. Ég skammaðist mín
fyrir, að hafa talað svona við þig. Þú varst
svo undarlegur á svip.
„Ég þarf að tala við yður, ungfrú,“ sagð-
ir þú. Ég brosti, en reyndi að vísa þér á
bug. „Því miður,“ sagði ég. Þá sýndir þú
mér merki, sem var falið innan undir
frakkalafi þínu og nú vissi ég, að þú varst
leynilögreglumaður. Og ég lofaði að hitta
þig klukkan fimm. Fyrst hélt ég, að það
væri eitthvað í sambandi við pabba, því
að fyrir nokkrum árum lenti hann í hönd-
um þorpara, sem reyndu að þvinga út úr
þá verðið þér falleg, ljómandi falleg, alveg
eins og hún . . .“
Ég vissi ekki, við hvað þú áttir. Þú
varst harðneskjulegur og blíður í senn. Ég
skildi þig ekki — fyrr en síðar.
Þú sagðir: „Ég hringi í næturklúbbinn
og panta borð í yðar nafni. Þegar þér kom-
ið þangað, getið þér sagt, að þér bíðið eftir
öðrum, sem komi seinna. En þér skuluð
ekki vera þar fyrr en klukkan tólf. Þá fer
fram danssýning. Ef þér sjáið mig, skuluð
þér láta eins og þér þekkið mig ekki. Bíðið
þangað til ég gef mig á tal við yður. En
ef einhver annar kemur og biður yðar ein-
hvers, þá skuluð þér segja já. Verið ekki
kvíðafullar. Munið, að ég verð alltaf í
námunda við yður og sleppi ekki af yður
augunum.
Þú bauðst mér fimmtíu dollara fyrir
þetta og ég sagði: „Fyrir þessa upphæð