Vikan - 05.12.1940, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 49, 1940
5
Sérvitringurinn Antoine.
Leiksviðið er hótelherbergi í New York.
Hinn frægi listamaður og hár-
greiðslumaður Antoine er að veita
blaðamönnum viðtal. Sölustjóri hans í
Ameríku hefir krafizt þess, að eitthvað
óvenjulegt komi fyrir, — að hann skapi
nýja hárgreiðslu á meðan myndavélar
blaðamannanna eru í fullum gangi. Fyrir-
myndin situr tilbúin. Allt í einu grípur
Antoine greiðu, tekur um hár stúlkunnar
með annarri hendinni og strýkur það upp
frá hnakkanum með hinni. Nú byrja ljós-
blossarnir að leiftra. Langir, kröftugir
fingur Antoines handleika greiðu, nálar og
skæri — og þegar hann er búinn, hefir
hann skapað nýtt listaverk: Uppgreidda
hárið, sem farið hefir eins og eldur í sinu
um allan heim tvö síðustu árin.
Fram að þeirri stundu, að
Antoine greip um hár stúlk-
unnar, hafði hann ekki hug-
mynd um, hvað hann ætlaði
að gera. En árangurinn
vakti feikna athygli og Ant-
oine segir blaðamönnunum,
að skýjakljúfar New York-
borgar hafi gefið sér hug-
myndina.
Kvenþjóðin í Ameríku
þorði þó ekki að taka upp
þessa nýju hárgreiðsluað-
, ferð. En Antoine tók hug-
myndina með sér heim til
Parísar og vann þar frekar
að henni. Hann hóf sam-
vinnu við tízkuhúsin Schia-
parelli og Vionnel og hatta-
saumakonuna Suzanne Tal-
bot, og í sameiningu unnu
þau að þessari nýju hár-
greiðsluaðferð. Sýningar-
stúlkur Schiaparellis notuðu
eingöngu hárgreiðsluaðferð
Antoines og hattar frú Tal-
bots nutu sín aðeins við upp-
greitt hár. Loks þegar hár-
greiðslan hafði náð út-
breiðslu í París, tók ame-
ríska kvenþjóðin hana
upp líka. Og Antoine
hafði enn einu sinni
skapað sér viðurkenn-
ingu sem höfundur að
nýjum stíl í hárgreiðsl-
unni.
Að Antoine sé hinn
mikli listamaður á
sviði hárgreiðslunnar,
vita allar konur, sem
eitthvað fylgjast með
í þeim sökum. Hann
er jafnframt eini hár-
greiðslumaðurinn, sem
franska stjórnin hefir
sæmt heiðursmerki, og Roosevelt
hefir boðið til sín í Hvíta húsið. En
list hans hefir ekki aðeins fært
honum heiður og frægð. Tekjur
hans eru nálægt einni milljón króna
á ári; hann á hús í París, landset-
ur við Gravigny og sumarhöll við Rivera-
ströndina. Hin heimskunna hárgreiðsiu-
stofa hans í 5 rue Cambon hefir útibú í
London, Marseille og Cannes. Umboðs-
menn hans í Ameríku hafa sett á stofn
25 Antoine de Paris hárgreiðslustofur víðs-
vegar í Bandaríkjunum, og fegurðarvörur,
sem bera hans nafn, eru 60 talsins og gefa
honum aðeins í Evrópu 250,000 krónur í
árstekjur — glæsilegur árangur, sem
byggður er á frumleik og smekkvísi.
Antoine er aldrei nefndur með eftirnafni
Hárgreiðslu-
maðurinn, sem gekk með
svartlakkeraðar neglur og
svaf í glerkistu.
Antoine uppgötvaði snemma mátt
auglýsinganna, og hann hefir gert
allt til að vekja eftirtekt á sér.
Hér sést hann við minnisvarðann
yfir gröf sinni, „Líkami og sál“,
sem hann sjálfur gerði frumdrög
að. Vinstra megin er ein af lakk-
hárgreiðslum þeim, sem fyrst
vöktu athygli á honum.
sínu, sem er Cierplikowski og er pólskt.
Sautján ára gamall var hann orðinn fræg-
asti hárgreiðslumaður Varsjáborgar, en
þegar hann kom til Parísar, hafði frægð
hans í Varsjá engin áhrif. Hann fékk at-
vinnu á hárgreiðslustofu í rue Lafayette
fyrir tvo franka á dag. En það leið ekki
á löngu áður en húsbóndi hans kom auga
á hinn óvenjulega frumlega sköpunar-
hæfileika hans, og sendi hann til Trouville,
sem var glæsilegasti baðstaður Frakk-
lands.
Þar skapaði hann alger-
lega óvænta og nýja tízku.
Hin fagra ástmey prinsins
af Lignes kom til Antoine
til að láta greiða sér. Hún
var í öngum sínum, því að
nýjasti Parísarkjóllinn henn
ar var nýkominn, en hattur-
inn, sem nota átti við kjól-
inn, hafði týnzt á leiðinni.
Þetta var næsta alvarlegt,
því að í þá daga var það
óhugsanlegt, að kona léti
sjá sig opinberlega nema
með stóran, fjaðurskreytt-
an hatt.
En Antoine hjálpaði henni
úr vandanum. Hann setti
hið fallega, þykka hár henn-
ar upp í alls konar dúllur
og lokka, og prinsinn varð
svo hrifinn, af þessari nýju
hárgreiðslu, að hann sagði,
að engin nauðsyn væri á að
nota hatt. Þau fóru svo og
borðuðu á Casino, þar sem
allra augu mændu á þau, en
enginn dirfðist að setja út
á prinsinn og tízka Antoines
hafði sigrað.
Antoine var nú sendur til
Biarritz. Þar hitti hann litla,
franska handsnyrtidömu,
sem jafnframt var sérfræð-
ingur í hárþvotti. Þegar
ferðamannatíminn var úti,
fór hún til London. Antoine
fór á eftir. Þau giftust og
héldu skömmu síðar aftur
til Parísar.
Þar ákváðu þau að opna
eigin hárgreiðslustofu. I 5
rue Cambon fundu þau tóma
íbúð, sem hæfði þeim ágæt-
lega. Þau fluttu þangað inn.
Antoine annaðist greiðsl-