Vikan - 05.12.1940, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 49, 1940
gátu leyft sér að hafa samúð með þeim, sem voru
í vandræðum, af því að þessa stundina keypti
Kerry ekkert af þeim.
Kerry borgaði út i hönd, og þegar annað blað
gaf í skyn, að hið lága vöruverð hans skapaðist
eingöngu af því arðráni, sem framið væri á þeim
fátæka verkalýð, sem inni að framleiðslunni, birti
hann lista yfir framleiðenduma, og neyddi þá
þannig til að grípa til gagnráðstafana.
Þá greip „Daily Courier“ inn í til stuðnings
andstæðingum Kerrys, en „Evening Herald“
hætti sér ekki í deilur við það, því að „Daily
Courier" var auðugt og voldugt blað.
„Það hefir verið spurt um,“ svaraði „Herald“,
„hvaða samband sé á milli útsalanna í Oxford
Street og lóðakaupá Kerrys. Því er fljótsvarað.
Herra Kerry stefnir að því að fegra London og
tryggja sér jafnframt hæfilegar rentur með því
að leggja peninga í lóðakaup. Til þess að tryggja
sér hvorttveggja, var honum nauðsynlegt að kom-
ast yfir nokkrar verzlanir. Hann hefir boðið sann-
gjamt verð, en eigendumir hafa gert of háar
kröfur. Nú er það á hans valdi að bæla niður
mótstöðuna og það hefir hann í hyggju að gera.“
(Á eftir fylgdi listi yfir lóðir, sem hann hafði
boðist til að kaupa, og verðið, sem sett hafði
verið upp.) „Þannig geta menn séð,“ hélt blaðið
áfram, „að tilboð hans hafa verið sanngjörn. Við
höfum fengið leyfi til að geta þess, að þó að
ástandið sé breytt, er herra Kerry fús til að
borga það verð, sem hann upphaflega bauðst til
að borga fyrir þessar eignir, og stendur það boð
þangað til á hádegi á morgun."
Leete kom til Hermanns með blaðið undir eins
og það var komið út, og hann var, eins og geta
má nærri, mjög æstur.
„Heyrðu, Zeberlieff, ég sel!“
Hermann tók blaðið og las.
„Ég sel áður en það verður enn verra,“ hélt
Leete áfram.
Hermann brosti fyrirlitlega.
„Ef þú verður að selja, þá seldu mér,“
„Þér?“
„Hvers vegna ekki? Ég á mikið af hlutabréf-
unum og þú og félagar þínir eiga afganginn.“
„Og vilt þú borga sama og Kerry?“
„Já.“
Leete leit á hann.
„Það er ákveðið," sagði þann. „Ég er ánægður
að vera laus við þau.“
„Já, þú hefir sennilega tapað einni milljón,"
sagði Hermann og gekk aftur inn á skrifstofuna
til sín.
Elsie var farin heim af skrifstofunni með höfuð-
verk og hafði fengið stranga skipun frá King
Kerry um, að koma ekki aftur fyrr en hún væri
orðin alveg frísk.
Klukkan var rúmlega tólf, þegar hún kom heim,
og eftir að hún hafði hresst sig á einum tebolla
og aspirintöflu, lagðist hún upp i rúm með þeim
fasta ásetningi að fara á fætur klukkan tvö og
borða. Það var næstum orðið dimmt, þegar hún
vaknaði óróleg yfir því hvað hún hefði sofið
lengi. Hún leit á klukkuna, hún var næstum tíu.
Hún fór á fætur og á meðan hún var að klæða
sig, lagði stúlkan á borð. Maturinn beið á borð-
inu, þegar hún kom inn. Þegar hún hafði lokið
við að borða, var klukkan orðin tíu.
Höfuðverkurinn var horfinn og henni fannst
hún vera hress og endumærð. Það beið hennar
verk á skrifstofunni, sem hún ætlaði að taka með
sér heim — henni var ekki um að vinna á skrif-
stofunni á kvöldin, en hún varð þá að fara og
sækja það.
King Kerry gat fundið upp á að vinna á hinum
ólíkustu tímum, og hún hafði grun um, að hann
vildi þá helzt vera einn, þess vegna vildi hún ekki
vera á skrifstofunni.
Hún fór í leigubíl niður eftir, fór fram hjá
varðmanninum i litla klefanum hans, opnaði
skrifstofuhurðina og gekk inn. Hún vafði saman.
skjölunum og stakk þeim í töskuna. Þá kom hún
auga á bréfmiða á skrifborði Kings Kerry, skrifað
utan á með biýant til hennar.
„Ég er niðri í vörugeymslunni, komið niður ef
þér treystið yður. — K.K.“
„Hvenær fór King Kerry héðan?“ spurði hún
varðmanninn.
Hann hristi höfuðið.
„Ég er nýkominn á vakt, ungfrú," sagði hann,
„ hann hefir ekki verið hér síðan.“
Það gat verið, að hann hefði skrifað þetta
skömmu eftir hádegið, en ef svo hefði verið,
mundi hann hafa komið inn aftur og tekið miðann.
Henni fannst hún vera óþreytt og útsofin, og
að skreppa niður í stóra vörugeymsluhúsið við
Themsána, mundi gera henni gott.
Hún náði sér í bíl og skömmu siðar steig hún
út við aðaldymar á vörugeymsluhúsi Kings Kerry.
Það voru þrjár stórar byggingar, stór miðbygg-
ing, með tveim álmum, sem náðu alveg út að
bryggjubrún. 1 gegnum miðbygginguna var stór
porthvelfing, þar sem stórir vörubílar óku i gegn-
um fram og aftur.
Það var ös og erill alls staðar í húsinu. Ljós
í hverjum glugga og alls staðar mannaferðir.
„Herra Kerry er einhvers staðar hér í húsinu,
ungfrú,“ sagði dyravörðurinn, „en hvar, veit ég
ekki.“
„Ég finn hann sjálfsagt," sagði Elsie.
Hún hafði auðvitað aðgang að öllum deildun-
um og reikaði um frá einu herberginu til ann-
ars, og horfði á vinnuna jafnframt því, sem húa
spurði eftir Kerry.
VIPPA-SÖGUR
Rauði kjóllinn og tarfurinn.
------ Barnasaga eftir Halvor Asklov. -
Nú var Vippi litli í essinu sínu.
Hann var að segja broddgaltar-
f jölskyldunni frá ótal ævintýrum, sem
hann hafði lent í um dagana. En
litill telpukollur var kominn inn á
milli greinanna, án þess að Vippi eða
áheyrendur hans hefðu hugmynd um
það.
„Og hvað haldið þið svo, að ég hafi
gert?“ spurði Vippi og var að rifna
af monti. En hann gat aldrei sagt
frá því, og broddgeltirnir misstu af
frásögninni, af þvi að nú kom allt í
einu hönd i ljós, sem greip Vippa, en
dýrin flýðu í ofboði.
„Rita, Rita! Komdu og sjáðu! Ég
fann brúðu.“ Rita kom hlaupandi til
vinstúlku sinnar. „Hvar fannstu
hana?“ spurði hún. „Hérna inni í
runnanum," sagði Emma, glöð yfir
fundi sínum. „Það lá við að brodd-
geltimir væru búnir að éta hana, en
þeir flýðu, þegar þeir sáu mig.“
„Broddgeltir éta ekki brúður,"
sagði Rita.
„Þeir stóðu allt í kringum hana.
Ég er viss um, að þeir hafa ætlað
að fara að ráðast á hana. Jæja, brúða
litla, varstu ekki hrædd við grimmu
dýrin?“ sagði Emma og gældi við
brúðuna.
Vippi hefði vel getað leiðrétt þenn-
an misskilning telpunnar, en honum
fannst heppilegast að þegja og sagði
því ekkert.
„En hve hún er í óhreinum og
ósmekklegum fötum,“ sagði Rita.
„Við skulum færa hana í kjólinn
hennar Mettu,“ sagði Emma. Nú var
Vippi sármóðgaður. Að láta hann,
. . . nú kom allt í einu hönd í 1 jós . . .
drenginn, verða fyrir þeirri hneisu,
að klæðast eldrauðum kjól. Eins og
það var þægilegt, eða hitt þó heldur,
að vera i þessum stelpuklæðnaði! En
telpunum þótti ósköp gaman að
þessu. Þær hlóu og mösuðu og fóru
svo að leggja á kaffiborðið sitt
pínulitla bolla og diska, þvi að þær
ætluðu nefnilega að hafa svolitla
veizlu.
Móðir Emmu leit út til þeirra, til
þess að vita, hvernig leikurinn gengi.
„Héma er súkkulaði,“ sagði hún.
„Þrjár plötur handa hvorri." Telp-
urnar urðu glaðar yfir gjöfinni og
settu súkkulaðiplöturnar á disk og
Emma sagði: „Við höfum þetta fyrir
kökur!“ Þær settu Vippa á lítinn stól.
„Vertu nú þægur á meðan við búum
til kaffi,“ sagði Emma, og svo sneru
þær sér að litlu eldavélinni. En þegar
þær loksins komu aftur að borðinu,
þá var búið að borða af súkkulaði-
kökunum! Og nú fóru þær að kenna
hvorri annarri um að hafa borðað af
súkkulaðinu, því að auðvitað höfðu
þær ekki hugmynd um, að ,,brúðan“
væri sek! Og það endaði með því, að
þær urðu ósáttar og Rita yfirgaf
leiksystur sína og þá var leikurinn
alveg eyðilagður, því að ekkert var
gaman fyrir Emmu að vera ein i
„veizlunni“. Og þá varð hún að finna
upp á einhverju nýju. Hún tók brúðu-
vagninn sinn, setti Vippa i hann og
fór að aka honum fyrst i garðinu,
en þegar henni tók að leiðast þar, fór
hún út á þjóðbrautina.
En til allrar óhamingju hafði tarf-
ur veitingamannsins slitið sig lausan,
þar sem hann var bundinn úti í hag-
anum og var á leið heim, auðvitað í
algerðu leyfisleysi. Emma sá tarf-
inn, varð dauðhrædd, sleppti brúðu-
vagninum og hljóp hljóðandi í burtu.
Vippi reis á fætur til þess að sjá,
hvað um væri að vera. „Uss! Er hún
hrædd við gamla belju!“ sagði hann
við sjálfan sig. En þegar hann sá
tarfinn stefna beint á brúðuvagninn
og láta ófrýnilega, þá fannst honum
heppilegast að reyna að forða sér.
En kjólskömmin var honum til
trafala. Hann var alltaf að stíga í
hann og datt svo að lokum, en flýtti
sér á fæturnar aftur og sá þá að
tarfurinn hirti ekkert um vagninn,
en elti í þess stað hann sjálfan. Og
það var allt saman rauða kjólnum að
kenna.
Vippi lyfti upp kjólnum og hljóp
að grindverki og klifraði eins hratt
og hann gat upp á það. En svo fest-
ist rauði kjóllinn á nagla og rifnaði
eftir endilöngu. Vippi notaði tæki-
færið, færði sig úr honum, vöðlaði
honum saman og henti honum i haus-
inn á tarfinum. Hann festist á hom-
um hans og þá fór hann fyrst að
dansa fyrir alvöru, og íáta svo fíflp'-
lega, að Vippi varð steinhissa. Tarf-
urinn linnti ekki látunum og réðist
á girðinguna, þar sem Vippi sat, svo
að hún brast í sundur og Vippi datt
á tarfinn. Þá ætlaði dýrið að stanga
hann, en Vippi var fimur eins og
fyrri daginn, og hljóp eftir hryggn-
um á honum og renndi sér niður hal-
ann og hélt sér þar rigföstum.
Nú kom eigandi tarfsins á vett-
vang. Hann var mjög hissa á látun-
um i skepnunni, en sá alls ekki Vippa
litla. Eigandinn reyndi að róa dýrið,
en það jós með aftur fótunum, svo
að hann skammaði það duglega. En
allt í einu varð tarfurinn fullkomlega
rólegur og eigandinn hélt, að hann
hefði loks látið skipast af orðum sin-
um. Orsökin var þó allt önnur. Vippi
var sem sé búinn að sleppa takinu
og bjarga sér i burtu. En hann var
svo ruglaður i höfðinu, að hann hélt,
að hann væri orðinn alvarlega veik-
ur. Honum fannst allt snúast fyrir
augunum á sér og hann var dauð-
hræddur. En smátt og smátt jafnaði
hann sig og þá varð hann svo kátur,
að hann hoppaði upp í loftið og velti
sér i grasinu og hrópaði húrra og
sagði við sjálfan sig: „Ég skal aldrei
framar vera i kjól og allra sizt rauð-
um!“