Vikan - 05.12.1940, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 49, 1940
vill maður gjarnan leggja eitthvað í hættu.
En ég skil ekki, hvað allt þetta á að þýða,
Mac.“
,,Hér er um mál að ræða, sem lögreglan
hefir að vísu með höndum, en ég vinn að
lausn þess algerlega upp á eigin spýtur.
Mér eru úrslit þess meira virði en allt ann-
að í heiminum. Þú færð seinna að vita,
hvernig í öllu liggur. I heilt ár, sem hefir
verið eilífðarlangt, hefi ég þráð að geta
eitthvað aðhafst. Það er yður að þakka,
að ég hefi nú fengið tækifæri upp í hend-
urnar, af því að þér eruð svo fríðar, eruð
með eins ljóst hár og sama brosið ..
Ég féllst á að taka þátt í þessu með þér,
þótt ég vissi ekki, um hvað var að ræða.
Þú treystir mér og ég treysti þér. Og að
síðustu sagðir þú, áður en við skildum:
„Ef einhver kemur og talar við yður og
spyr, hvort þér viljið koma með honum,
þá gerið það og munið, að ég verð allan
tímann í námunda við yður og gæti yðar.“
Ég mætti á tilsettum tíma. Það var allt
fínt í þessum næturklúbb og ég var fín,
enda hafðir þú fengið mér peninga, til þess
að ég gæti verið alveg eins og þú vildir,
að ég væri.
Ég var að gá að því, hvort ég sæi þig
ekki, þegar ljósin voru slökkt, svo að hálf-
rokkið varð í salnum, en ljósvarpara var
beint að danspari, sem átti að sýna „Ást-
ardansinn“.
Hvergi sá ég þig, þótt augu mín væru
farin að venjast rökkrinu. Lítill maður
feitlaginn gekk fram hjá borðinu mínu,
alveg við það. Hann hikaði augnablik, eins
og hann ætlaði að segja eitthvað, en væri
þó ekki viss um, að ég væri sú, sem hann
hugði mig vera. Hann leit á mig nístandi
augum og hélt áfram. Svo nam hann stað-
ar og hvessti enn á mig augun. Hann sneri
við og kom aftur að borðinu og stóð þar
og horfði á mig. Ég gizkaði á, að hann
væri eigandi næturklúbbsins. Hann var
með vindil, en það var enginn eldur í hon-
um. Hann tók vindilinn út úr sér og sagði
þessi þrjú orð: „Eruð það þér?“
Ég mundi, hvað þú sagðir, Mac, og ég
brosti, er ég svaraði: „Já •— það er ég.“
Hann varð furðulegur á svipinn og taut-
aði: „Það er ómögulegt!“ „Auðvitað er það
ég,“ hélt ég áfram, þótt ég vissi ekki, við
hvað hann átti. Þá sagði hann: „Ég verð
að tala við yður.“ „Gjörið svo vel,“ sagði
ég.
Mér sýndist ég sjá þér bregða fyrir. Ég
stóð upp og ætlaði umsvifalaust að fara
með þessum ókunnuga manni, í þeirri von,
að þú myndir fylgjast með því, sem var
að gerast og vernda mig. En maðurinn
sagði: „Komið þér eftir nokkur augnabhk.
Það eru fyrstu dyr fyrir ofan stigann. Svo
fór hann. Ég fylgdi á eftir skömmu síðar.
Á hurðinni stóð: „Einkaskrifstofa“. Hann
sat við stórt skrifborð og horfði á mig
háðslega. Ég gekk að borðinu og spurði:
„Hvað ætlið þér að segja við mig?“
Þá hló hann. Hann kinkaði kolli til ein-
hvers, sem stóð bak við mig, og sagði:
„Benny, hún spyr, hvað ég ætli að segja
við sig! Finnst þér hún ekki vera maka-
laus?“
Hann sagði þetta í þeim tón, að mér fór
ekki að verða um sel. Ég sneri mér við
og leit á hinn manninn. Það var andstyggi-
legur náungi og hann brosti illyrmislega.
Hann sagði: „Þarna sérðu, Lou, að ég
hafði á réttu að standa. Ég hélt því alla
tíð fram, að A1 hefði ekki komið þessu í
kring áður en gert var út af við hann.“
Lou hneigði höfuðið til samþykkis, en
sagði við mig: „Nú, svo að þér hélduð þá
lífinu?“ Ég hafði alltaf í huga, það sem
þú hafðir sagt við mig, Mac, og ég svaraði:
„Já. Eruð þér hissa á því?“
Lou rauk upp af stólnum. Andlit hans
var afmyndað af bræði, er hann sagði:
„Ég vildi að þér væruð komin norður og
niður. Hvað viljið þér fá mikið?“
Ég byrjaði að segja: „Ja, ég . . .“ En
Benny greip fram í: „Vertu nú ekki svona
vitlaus, Lou. Hún lætur ekki múta sér og
hér er um líf þitt að ræða. í þetta skipti
látum við hana ekki sleppa.“
Lou dró þungt andann. Hann fleygði
vindlinum og tók upp skammbyssu og
sagði: „Já, nú sé ég um, að hún komist
ekki undan.“
Benny gekk að stáldyrunum í veggnum
og opnaði þær. Þar var stór skápur og
mér datt strax í hug, að hann væri hljóð-
þéttur.
Lou sagði: „1 þetta sinn farið þér ekki
í neina ökuferð, litla vina. Við hættum
ekki á, að lögreglan fái nokkurn pata af
þessu. Hér skal það gerast og án tafar.“
Ég rak upp óp.
Á sama augnabliki var hurðinni hrund-
ið upp og þú, Mac, komst hlaupandi inn.
Lou var kominn fram fyrir skrifborðið og
Benny hafði snúið sér við. Lou skaut, en
hitti ekki. Þú hafðir hrint mér niður á
gólfið bak við skrifborðið.
Herbergið fylltist af lögregluþjónum og
Lou bölvaði og ragnaði, er hann heyrði
nafn þitt.
„Já,“ sagðir þú við Lou. „Það er ég —
MacNeil. Þekkir þú nafnið mitt, þorpari ?“
Lou öskraði: „Það var A1 Jennings, sem
gerði það. Skjótið mig ekki — skjótið mig
ekki! Ég skal segja ykkur allt saman.“
Þú fylgdir mér heim, Mac. Og í bílnum
sagðirðu mér alla söguna:
Hún hét líka McNeil, konan, sem ég líkt-
ist svo mjög. I þessum næturklúbb hafði
hún nótt eina orðið vitni að morði. Og
þegar ekki var hægt að múta henni til að
þegja, fór félagi Lou með hana í bílferð
og það var búizt við, að hann hefði komið
henni fyrir kattarnef. Þessa nótt lenti A1
Jennings í skærum við lögregluna og var
skotinn. Lík konunnar fannst í ánni. En
Lou var aldrei viss um, að hún væri í raun
og veru dáin. Hann slapp þá vegna sann-
analeysis. Þegar þú sást mig, datt þér í
hug að senda mig í næturklúbbinn, til þess
að láta Lou halda, að konan væri lifandi.
Þú vildir hafa hendur í hári þess manns,
sem var orsök að dauða hennar. Og þér
tókst það.
En allt í einu datt mér í hug í hve mikilli
hættu ég hafði verið og ég sagði: „Þér lét-
uð mig kaupa rauðan kjól og senduð mig
þangað, í klærnar á þessum glæpamönn-
um.“
Þú sagðir mjög alvarlega: „Já, ég sé nú,
að það var rangt gert. Þér verðið að fyrir-
gefa .. .“
„Fyrirgefa — það hefði kannske ekki
verið svo auðvelt.“ Framh. á bls. 14.
Brottflutningur særðra eftir loftárás á London.
Hjálparsveitir.bera burtu særða borgara eftir eina af hörðustu loftárásum Þjóðverja á London.
Loftþrýstingurinn frá sprengjunum var svo mikill, að menn þeyttust allt að fimmtíu fet í loftinu.