Vikan - 05.12.1940, Blaðsíða 15

VTKAN, nr. 49, 1940
15
Alveg eins og
„Það merkilegasta við þetta stríð,“ sagði
John vig mig, „er að það verður ábyggilega
skemmtilegt. Skemmtilegt fyrir alla.“
„Heldurðu það?“ sagði ég.
„Ábyggilega," sagði hann. „Það er eins
og tígrisdýrið, sem læðist að bráð sinni.“
Hann hallaði sér fram úr stólnum og greip
með báðum höndum um borðið. „Það læð-
ist að bráð sinni, og svo tætir það hana í
sundur. Og því þykir gaman að því.“ John
krafsaði út í loftið í áttina til mín, eins
og hann væri tígrisdýr.
„Gáðu að þér John,“ sagði ég, „þú ert
að hella niður bjórnum.“ Hann var með
sjöttu kolluna og var farinn að vera óstöð-
ugur.
„Já, en sko til,“ sagði hann, það læðist
að bráð sinni, dádýri eða einhverju,
hremmir það svo og tætir það í sundur.
Og því þykir gaman að þessu.“
„Já, auðvitað,“ sagði ég.
„Nú, og eins verður með okkur. Það
verður gaman að ráðast á þessa kalla. Við
sjáum einn af þessum hel.....nazistum
fyrir framan okkur og við höfum nautn
af að stinga byssustingnum í kviðinn á
honum.“
„Já, auðvitað," sagði ég.
„Ég hefði gaman af að sjá einn fyrir
framan mig núna,“ sagði John. „Stinga
þessu ryðgaða blaði í kviðinn á honum og
snúa svolítið upp á . . .“
„Já, ég þekki það,“ sagði ég, ,,ég hefi
líka komið á bíó.“
„Fjandinn hafi bíóin. Þetta er raunveru-
leikinn. Þú verður að læðast að honum,
sko til, sprettur svo allt í einu upp, öskrar
af öllum mætti og lætur hann fá fyrir
ferðina.“
„Alveg eins og tígrisdýr,“ sagði ég.
„Já, einmitt. Alveg eins og tígrisdýrið
tígrisdýr.
Smásaga eftir W. W. Gibson.
læðist að antilópunni. Það læðist aftan að
henni og fleygir sér svo yfir hana. Sagði
ég þér það ekki?“
„Ekki um antilópuna,“ sagði ég.
„O, þú veizt, hvað ég á við, það gæti
eins verið hjörtur eða kanína eða eitthvað
því um líkt. Það skiptir engu máli.“
„Éta tígrisdýr kanínur?“ spurði ég. „Ég
er viss um, að þau gera það ekki.“
„Það veit ég ekki.“ John fékk sér væn-
an teyg. „Ég átti einu sinni hund, sem
veiddi kanínu annan hvern dag. Hann kom
alltaf með hana inn í eldhús, og mömmu
þótti það svo leiðinlegt. Greindarskepna,
anginn sá arna.“
„Hver? Kanínan?“
„Nei, hundurinn. Hann var skozkur
rottuhundur. Greindarskepna.“
Þjónninn nam staðar við borðið. „Vant-
ar ykkur nokkuð, herrar mínir?“ spurði
hann.
„Ég ætla að fá eina kollu enn,“ sagði
John. „En þú?“
„Nei, þakk, ég er búinn að fá nóg,“
sagði ég. )
Þjónninn tók burtu tómu glösin og við
sátum þöguhr stundarkorn.
„Það merkilegast við þetta stríð,“ sagði
John að lokum, „er það, að það verður
skemmtilegt, skemmtilegt frá upphafi til
enda. Heldurðu að það sé ekki gaman að
sprengja þessa kalla í loft upp? Að vera
til dæmis í kafbát og skjóta niður stórt
orustuskip. Skjóta það í loft upp svo að
brotin þyrlist í allar áttir. Senda alla þessa
kalla beina leið til helvítis með einu litlu
tundurskeyti.“
Þjónninn kom með bjórkolluna og setti
hana á borðið. John horfði á það stundar-
korn annars hugar. „Það verður ábyggi-
lega skemmtilegt,“ sagði hann aftur.
Allt í einu þreif hann kolluna og áður en
ég gat stöðvað hann steypti hann úr henni
yfir höfuðið á sér. Bjórinn rann í lækkjum
eftir andlitinu á honum og niður um fötin.
„Sjáðu,“ sagði hann snöktandi. „Sjáðu
mig. Ég er kafbátur.“ Hann hló tryllings-
lega, og svo skyndilega, alveg fyrirvara-
laust, brast hann í ákafan grát.
Svör við spurningum á bls. 2:
1. Walter Scott.
2. Á milli Hofsjökuls og Langjökuls.
3. Það var fyrst notað sem háðsyrði í
pólitísku ádeiluriti, sem skrifað var um
1712 og beint var gegn hertoganum af
Marlborough.
4. Milliþáttur; aðallega notað í músik-
máli.
5. Flóki, leysingi Ketils gufu, bróðir
Skorra, nam Flókadal allan á milli
Flókadalsár og Geirsár og bjó i Hrís-
um.
6. Pegasus er í grískri goðafræði hestu
með vængjum, sem skoðaður var sem
reiðskjóti skáldanna, og er það kallað
að „bregða sér á bak Pegasusi“, þegar
menn yi'kja og oft notað í heldur niðr-
andi merkingu.
7. Gisli Guðmundsson.
8. 1 júlí 1901.
9. Agnus Dei þýðir Guðs lamb, og er
lokasöngurinn í kaþólskri messugjörð.
10. Hándel. Tónlistafélagið ætlar að flytja
það í Fríkirkjunni þann 8. desember.
„Á Suðurhafseyjum er sama veður alla
daga ársins.“
„Hamingjan hjálpi mér! Hvernig er þeim
þá mögulegt að byrja almennt samtal?“
*
Faðirinn: „Þú átt alltaf að láta það liðna
vera gleymt, drengur minn.“
Sonurinn: „Hvernig á ég þá að fara að
því að læra mannkynssöguna?“
Erla og
lv M
unnustinn.
Oddur: Skyldi mig hafa dreymt það ? Oddur: Ef þetta er nú allt saman Oddur: Átti þetta eftir að henda mig?
tómur hugarburður? Maður á svo sem alltaf að búast við
hinu versta.
Oddur: Erla, ég hringdi bara til
þess að vita, hvort þú elskaðir
mig í raun og veru.
Copr. 1940, King
Erla: Heyrðu, elsku hjartans krúttið mitt! Hvað
gengur að þér, vinur? Þú, sem ert yndislegasti mað-
urinn á jörðinni, veiztu ekki, hvað mér þykir vænt
um þig, elsku Oddur. Ég elska þig ....
1. skrifstofumaður: Er hann nú alveg búinn að sleppa sér?
2. skrifstofumaður: Ég held það bara ....
Oddur: Tra, la, la, la, tra, la, la ....
3. skrifstofumaður: Honum veitti ekki af að fá sér kalt bað!