Vikan - 05.12.1940, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 49, 1940
una, en frúin annaðist handsnyrtingu og
hárþvott.
I frístundum gaf Antoine hugmyndar-
flugi sínu og sköpunarþrá lausan tauminn
með því að búa til hinar undarlegustu hár-
uppsetningar á vaxhöfðum með lakkeruð-
um hárkollum, og það voru þessar lakk-
hárgreiðslur, sem fyrst vöktu athygli á
honum. Blöðin uppgötvuðu þær og birtu
myndir og álnalangar greinar um þennan
sérvitra hárgreiðslumann.
Það opnaði augu Antoines fyrir mætti
auglýsinganna. Hann sá, hve mikla þýð-
ingu það hafði að vera umræðuefni manna
á meðal. Þótt fólk héldi, að hann væri ekki
með öllum mjalla, gerði það ekkert, ef
hann aðeins gat haldið athygli þess vak-
andi. Hann fór að ganga með svartlakker-
aðar neglur, setti glerhæla undir skóna
sína, gekk um götur Parísarborgar með
rússneskan mjóhund í bandi, sem hann
hafði látið lita rauðbláan. Hann klæddist
í snjóhvít kjólföt, þegar hann fór á kaffi-
hús, og hann svaf í glerkistu.
Blöðin sögðu Parísarbúum um hvert ein-
asta uppátæki Antoines. Menn hristu höf-
uðið -— en luxusbílarnir fóru að nema stað-
ar fyrir framan 5 rue Cambon. Brátt dró
frúin sig í hlé frá snyrtingunni og helgaði
sig einungis hinni fjárhagslegu hlið rekst-
ursins.
Antoine er nú komin yfir fimmtugt, en
með frísklegt útlit og fjörleg, blá augu.
Hann skiptir gráu hárinu fyrir miðju og
aftan á hnakkanum mætast svo hárlokk-
arnir úr báðum vöngum eins og tveir væng-
broddar. Hann er miklu unglegri í útliti
en ætla mætti eftir aldri; það er að þakka
uppskurði, sem hann lét gera á andlitinu,
og sem eyddi öllum hrukkum og pokum
undir augnalokunum. Hann er eirðarlaus
og er sífelt með hendurnar á hreyfingu,
nema helzt, þegar hann er að vinna, hvort
sem það nú er við lakkhárgreiðslu eða
myndamótun. Því að nú getur Antoine
helgað sig meira tómstundavinnu sinni.
Hann fæst ekki lengur sjálfur við hár-
greiðslu. Þegar hann gengur í gegnum stof-
una, nemur hann aðeins staðar við einn
og einn stól, skýrir fyrir hárgreiðslumann-
inum, hvað muni klæða bezt viðkomandi
viðskiptamann, og heldur svo áfram.
En ímyndunarafl hans er enn þá frjótt
og skapandi.
Árið 1930 lét Antoine byggja sér hús í
rue St. Didier — eingöngu úr gleri. Borð-
stofan er klædd innan með rauðum og blá-
um glerflísum, stiginn er búinn til úr
grófu, bólóttu gleri. Nú er þetta hús eins
konar safn. Þar er glerkistan, sem Antoine
svaf í á sínum tíma, og þar eru höfð til
sýnis fjöldamörg af hinum sérkennilegu
vaxhöfðum með lakkhárgreiðslunum.
Á sveitasetri sínu við Gravigny hefir
hann í borðstofunni matborð, sem er lýst
upp neðan frá. Plötunni er hægt að lyfta
af og undir henni, er geymdur borðbúnað-
ur og dúkar. Frá landsetrinu má sjá yfir í
kirkjugarðinn, þar sem gröfin hans bíður.
Minnisvarðinn er alveg tilbúinn — það er
myndastytta, sem á að tákna Iíkama og
sál. Pólskur myndhöggvari gerði hana eftir
fyrirsögn Antoines sjálfs. Jafnvel út yfir
gröf og dauða ætlar Antoine að vekja
eftirtekt á sér.
Gyðingur bjargar
þýzkum f lugmaimi.
M. E. Jacobs, liðsforingi i
brezka hernum, er Gyðingur.
Hann sést hér á myndinni við
hliðina á þýzkum flugmanni,
sem hann hætti lífi sínu til að'
bjarga. Plugvélin var skotin
niður úti fyrir Folkestone-
ströndinni. Jacobs steypti sér
til sunds og synti 300 metra út
að flugmanninum og hélt hon-
um á floti, þangað til bátur
kom og bjargaði þeim.
Maggi
og
Raggi
Raggi: Heyrðu afi, Sigga systir er
úti, vilt þú ekki skrifa undir einkunnar-
bókina mína?
Afi: Ef hún er falleg, þá skal ég gera
það, en þú verður að ná i gleraugun mín.
Raggi: Geturðu ekki lesið nema þú
hafir gleraugun, afi?
Afi: Nei, ekkert að gagni.
Afi: Þegar ég les gleraugnalaust, sé ég
allt tvöfalt.
Raggi: Viltu þá ekki lesa einkunnar-
bókina mina gleraugnalaust ?

Raggi: Því að ef þú sérð tvöfalt, það
sem stendur í einkunnarbókinni minni,
þá næ ég prófinu.