Vikan - 09.04.1941, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 15, 1941
5
Steíán frá Helgafelli:
Sólskinsdagur.
Á þessari látlausu smásögu, sem lýsir því, er tvær
vinkonur hittast, er óvæntur endi.
Stóri áætlunarbíllinn rann eftir rykug-
um þjóðveginum, sólbjartan sunnu-
dag á miðju sumri. Hann veltist til
á ójöfnunum um leið og hann tók snögga
beygju út af aðalveginum og ók, sem leið
lá, eftir ósléttum hliðarvegi, að stóru stein-
húsi, í sumarfögru umhverfi. Þar stað-
næmdist hann í stórum hlaðvarpa og f jöl-
mennur farþegahópur tíndist út.
Nokkrir farþeganna höfðu farangur
meðferðis, töskur og poka. Þeir voru að
koma til dvalar. Hávaxin kona, klædd
hvítum slopp, tók á móti þeim, bauð þá
velkomna og vísaði þeim til herbergis.
Fjöldi fólks var fyrir, bæði á hlaðinu
og inni í fordyrinu. Margir áttu kunningja
meðal hinna nýkomnu og heilsuðu þeim
hlýlega.
Meðal farþeganna var ungleg kona,
klædd íslenzkum búningi. Hún virtist vera
ókunnug þeim, er úti voru, því að hún
gekk inn án þess að heilsa, eftir að hafa
litast um í hópnum. 1 fordyrinu vék hún
sér að ungum manni, ljósklæddum og létt-
klæddum, og sagði: „Afsakið. Dvelur hér
stúlka, sem heitir Hanna Jónsdóttir?“ ,,Já,
hún býr á næstu hæð. Ég skal vísa yður
leið.“
Þau gengu upp tvo stiga, inn gang og
staðnæmdust við dyr á vinstri hönd.
„Hérna býr hún,“ sagði pilturinn. Konan
þakkaði, barði á dyrnar og gekk inn í lítið,
snoturt herbergi, er var baðað geislum há-
sumarssólarinnar. Við borð undir stórum
glugga, er sneri í suðurátt, sat stúlka við
skriftir. Hún spratt á fætur, gekk á móti
konunni og hrópaði hrifin og undrandi:
„Nei, hvað sé ég. Er það þá ekki mín
gamla, góða vinkona Margrét Sveinsdóttir.
Ég verð víst að bíta mig í litla fingurinn,
til þess að vera viss um að ég sé vakandi.
Ég hélt þú værir bergnumin vestur á f jörð-
um og sæist aldrei framar utan þess ömur-
lega útkjálka íslenzkra byggða.“ Og hún
hristi hönd vinkonu sinnar duglega.
„Já, Hanna mín góð, þetta er gamla
Gréta. Ég þurfti að bregða mér að heiman
snögga ferð til lækninga. Eitthvað athuga-
vert í nefinu,“ sagði hún, er Hanna leit á
hana spurnaraugum. „Svo frétti ég, að þú
værir hér og brá mér hingað til að heilsa
upp á þig og sjá staðinn, því að hingað
hefi ég aldrei komið fyrr.“
„Jæja, hvernig lízt þér svo á staðinn,
híbýlin og mig?“ spurði Hanna brosandi.
„Hér er bara ljómandi fallegt," sagði
Margrét og leit út um gluggann. „Herberg-
ið er vistlegt, og þú — ekki ert þú verst,
feit, sælleg, sólbrún í framan og hraustleg
eins og bezt má vera. Og ástarglampinn
í augunum alveg eins og áður, þegar þú
brenndir hjarta allra þeirra ungu manna,
er litu þig.“ Margrét hló. „Ertu að yrkja?“
bætti hún við, er henni var litið á blöðin
á borðinu. „Er það sama ömurlega yrkis-
efnið og hér áður fyrri, vonlausar ástir,
söknuður, sorg og dauði?“
„Nei, elsku bezta Gréta mín, ég er vaxin
upp úr því fyrir löngu. Nú yrki ég um æsk-
una, vorið og sólskinisdýrð sumarsins.“
„Jæja, það finnst mér svei mér fram-
för,“ sagði Margrét. „En hvernig er ann-
ars heilsufarið, ertu sæmilega hress?“
„Já, ég held nú það, stálslegin eins og
eldishestur, akfeit og blómleg, enda hjálp-
ast hér allt að til að gera mann að nýjum
og betri manni, sólskinið, ástin, matarlyst-
in, hvíldin og góður félagsskapur. Hér bú-
um við þrjár ungar stúlkur," og Hanna
benti á þrjú uppbúin rúm. „En hinar tvær
eru nú ekki heima í dag,“ bætti hún við.
„En komdu annars út og sjáðu, hvernig
lífið er utan dyra á þessum blessaða stað
á svona sólskinsdögum.“
Þær gengu niður og út. Hanna var klædd
Ijósum, þunnum kjól og sló frá sér með
þunnri slæðu. Þær gengu spölkorn í aust-
urátt. Hanna nam staðar, sló út höndun-
um og sagði með hátíðarblæ í röddinni:
„Nú sérðu alla sumadýrðina á þessum und-
urfagra, unaðslega stað. Og þarna er vatn-
ið, spegilslétt og fagurt. Um það förum við
á bátnum; það er nú okkar sjómennska."
Margrét hló. „Alltaf ertu sjálfri þér lík,
Hanna mín, hátíðleg og hæðin í senn. Það
er svei mér hressandi fyrir þunglynda,
hálfgamla sjómannskonu vestan af fjörð-
um að heilsa upp á sunnlensku lífsgleðina.“
Hanna blakaði við henni með slæðunni.
„Ja, svei þér, háðfuglinn þinn. Ég held
þér sé sjálfri um að kenna, ef þú myglar
vestur á fjörðum. Þú varst nógu fljót að
bíta á önguhnn, þegar sjóarinn beitti síld-
inni.“
„O, vertu ekki að aumka mig, elsku vina.
Ég mygla ekki í örmum Vestfirðingsins
míns. En þú, vinkona, mátt gæta þín að
piparlyktin verði ekki of sterk.“
Hanna skellihló. „Þakka þér góð ráð,
elsku vina, öllu óhætt ennþá. Sérðu unga
manninn þarna,“ og hún benti á unga
manninn, sem hafði vísað Margréti til veg-
ar. „Þetta er nú sá hamingjusami, sem
stendur. Honum leiðist, þessari elsku, af
því að ég var nýbúin að segja honum að
fara, því að ég ætlaði að skrifa áður en
þú komst. Og nú er hann afbrýðisamur út
í þig, þessi vesalingur." Og hún veltist um
af hlátri. „Palli!“ kallaði hún allt í einu.
Ungi maðurinn kom til þeirra. Hanna
kynnti þau. „Þetta er vinkona mín vestan
af fjörðum, sjómannskona, þú skilur. Hún
er eins og fiskur á þurru landi. Mér finnst
tilvalið að fara með hana út á vatn.“ Þau
gengu niður að vatninu og settu bát á flot.
Palli reri, en þær sátu sín í hvorum enda
bátsins. Hanna lét hendurnar snerta vatns-
flötinn og horfði dreymandi ofan í vatnið.
„Er þetta ekki dásamlegt, Gréta,“ sagði
hún allt í einu. „Þig dreymir þinn ástkæra
vestfirzka eiginmann, en mig dreymir
fornar ástir og farna æsku.“
Skemmdarvargurinn
skýtur upp kollinum
að nýju!
Skammderverkastarfsemin í
hergagnaverksmiðjum Banda-
ríkjanna er aftur í fullum gangi
eins og í síðustu heimsstyrjöld.
C. A
dý. r';>

•' ' P :
;; Á
h ■ i
'■Jfcsi&'r
- v 'M& ý®
$. - í .. ;;;v
.ír')-:V-í-A;ý-.:- /r