Vikan - 09.04.1941, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 15, 1941
Bátinn bar að landi. Þau gengu heim-
leiðis. Á stórri grasfiöt var fólk í „kroket“-
leik og ýmsum smáleikjum, aðrir röbbuðu
saman.
,,Þú kemur upp með mér, Gréta. Við
hvílum okkur fram að kaffinu, það eykur
matarlystina," sagði Hanna. Þær gengu til
herbergis Hönnu. Hún fleygði sér endi-
langri upp í eitt rúmið. „Það veitir ekki
'af að hvíla sig eftir erfiða sjóferð," sagði
hún hlæjandi. „Ef þig langar til að sjá
andríkan, uppörfandi skáldskap, þá skaltu
lesa í bókinni, sem er á borðinu. Eigin
framleiðsla." Margrét settist við borðið og
blaðaði i bókinni.
Hávær bjölluhringing. Hanna stökk á
fætur. „Kominn kaffitími. Blessuð púðraðu
á þér nefið og komdu niður.“ Þær gengu
niður, inn í borðsal og settust við borð
undir glugga. „Hvað má bjóða þér, vin-
kona?“ spurði Hanna. „Kaffi, súkkulaði,
mjólk?“ og hún sló út hendinni glettnis-
lega. „Kaffi, þakka þér fyrir,“ sagði Mar-
grét. Þær drukku kaffið þegjandi. Margrét
virti fyrir sér fólkið, sem smátt og smátt
tíndist inn, unz hvert borð var skipað.
Þetta var marglitur hópur, ungt fólk, Ijós-
klætt og léttklætt, gamalt fólk, gráhært
og sköllótt, hæglátt fólk, er lét lítið yfir
sér. Glaðlyndir menn, sem töluðu hátt og
mikið, þungbúnir og þögulir menn, meðlífs-
leiða í svipnum. Sumir voru feitir, aðrir
magrir, sumir hvorugt. Sumir rjóðir og
sólbrúnir, aðrir fölir og litlausir. Fólkið
skrafaði saman og drakk kaffið. — Vin-
konurnar stóðu upp og gengu inn í stóra
stofu, bjarta og sólríka. Ungur maður lék
á slaghörpu. „Þarna er píanósnillingurinn
okkar,“ sagði Hanna. Ungi maðurinn lék
dægurlög. Hanna sat á stól og stappaði
niður fætinum eftir hljóðfallinu. Allt í einu
spratt hún á fætur, rétti unga manninum
nótnabók og mælti við hann hljóðlega.
Maðurinn hneigði höfuðið samþykkjandi
og spilaði „Söng Sólveigar“. Hanna
kreisti hönd vinkonu sinnar, svo að liún
fann til undan átakinu. „Gamla lagið okk-
ar,“ hvíslaði hún.
Þær gengu út. Hlaðið var fjölskipað
fólki og fjöldi bíla var þar samankomin.
„Hér er mannmargt,“ sagði Margrét.
„Já,“ svaraði Hanna. „Hér er oft mann-
margt á sunnudögum, þegar veður er
gott.“ Þær gengu spölkorn eftir stígnum.
„Og þarna eru tjöld,“ sagði Margrét.
„Já, sumir búa í tjöldum. Þar er nú
stundum gaman að lifa. Þeir eru frjálsir
serp fuglar himinsins, sem himnafaðirinn
fæðir af gæsku sinni.“ Þær settust.
„Þú heimsækir mig nú næsta 'sumar,
Hanna mín,“ sagði Margrét.
„Já, það væri nú gaman, ef ég gæti það,“
sagði Hanna, „en þá þyrfti ég að fá frí í
heilan mánuð.“
„Hvað fékstu langt frí í sumar?“
„Hálfan mánuð,“ anzaði Hanna og setti
stút á munninn. —
Sól var enn hátt á lofti, þegar hátt og
hvellt bílflaut kvað við. Vinkonurnar
spruttu á fætur, hröðuðu sér að bílnum
og kvöddust hlýlega. „Við hittumst fyrir
vestan næsta sumar,“ sagði Margrét.
Fólkið tíndist í bílana. Sumir voru með
farangur, þeir voru að fara heim. Hópur
manna kvaddi þá með þökkum og árnað-
aróskum. — Bíllinn rann af stað, ótal
hendur veifuðu.
Hanna horfði á eftir bílnum þungbúin
og þögul. Hönd var lögð á öxl hennar. Það
var Palli.
„Ertu með á göngu, Hanna?“
„Æ, nei, elsku Palli minn, ég er í svo
slæmu skapi.“
„Ertu í slæmu skapi á svona sólskins-
degi?“ Palli glápti á hana næstum bjána-
lega.
„Já, vinur minn, eftir þennan góða dag
og skemmtilegu heimsókn er ég í svo
slæmu skapi, að ég vildi helzt fara upp í
rúm og grenja, ef ég gæti kreist fram
nokkurt tár. Heimsókn æskuvinkonu minn-
ar rifjar upp fyrir mér allt það, sem ég
átti bezt og fegurst, og þá harma ég mest
hreysti horfinna daga og finn sárast til
þess að vera fangi hér á Vífilsstöðum ár
eftir ár.“
Vélritunarstúlka með gasgrímu.
Nemendur í ítölskum hraðritunar- og
vélritunarskóla eru látnir læra að vélrita
með gasgrímu og er það gert til þess að
þeir geti haldið áfram að vinna, þótt gerð
sé árás með gasi. Gasgríman er að framan
úr gegnsæum tréningi og loftið kemur
gegnum gúmmíslöngu úr súrefnisgeymi.
Fallbyssa notuð í símavinnu.
Þegar strengja á síma- eða rafmagns-
þráð yfir svæði, sem illt er yfirferðar, nota
menn aðferð, er minnir á björgun manna
úr sjávarháska. Ur hlaupvíðri fallbyssu er
skotið grannri línu, sem getur verið 2 kíló-
metra löng. Hún þýtur yfir vegleysuna og
stefnir á leiðslustaurinn. Síðan er streng-
urinn dreginn að staurnum með hjálp
grönnu línunnar.
Baklaus stóll eða hægindastóll.
Kristín Svíadrottning var í mörg ár í
Rómaborg og dó þar 1689. Frá veru henn-
ar í héimsþorginni er sögð eftirfarandi
saga, sem í vorum augum varpar á bros-
legan hátt ljósi yfir siðareglur þeirra tíma
og framkomu hinnar sérkennilegu drottn-
ingar. Nýr franskur sendiherra var kom-
inn til Rómar. Hann hafði hugsað sér að
heimsækja Kristínu, en þó því aðeins, að
hann vissi fyrir fram, að drottningin byði
sér hægindastól, en léti ekki nægja að
bjóða honum baklausan stól. En þetta
stríddi á móti þeirri meginreglu Kristínar
að bjóða ekki öðrum en kardínálum hæg-
indastól. Drottningin og eftirlætisgoð henn-
ar, Azzoline kardínáli, skrifuðu bæði Lúð-
vík XIV., til þess að sannfæra hann um,
að sendiherra hans í Róm, sem að vísu var
hertogi, hefði krafizt ómögulegs hlutar
með því að fara fram á að fá hægindastól.
Og endirinn á öllu saman var sá, að sendi-
herrann varð að gera sér armlausa stól-
inn að góðu.
Maggi
og
Raggi.
Kennarinn: Raggi, lofaðu mér að sjá
heimastílinn þinn.
Raggi: Já, kennari. Það — það er að
segja það — það sem ég er búinn með
af honum.
Kennarinn: Ætlarðu að segja mér, að
þú hafir enn einu sinni trassað að gera
stílinn þinn?
Raggi: Ekki alveg. Ég var byrjaður
á honum.
s
v\
J-

Pykjm
m %'* • 3
Raggi: Áður en þér lesið hann, iang-
ar mig til að gefa yður lítið epli.
Kennarinn: Epli? Heyrðu góði,
ber að skilja þetta svo, að það sé til-
raun til að múta mér?
dl
Raggi: Það — það er nú kannske full
sterkt til 'orða tekið. Ég fyrir mitt leyti
mundi heldur vilja kalla það friðartil-
boð.