Vikan - 09.04.1941, Blaðsíða 12

12
„Hvað lendum við langt fyrir norðan London ?“
„Rúma þrjú hundruð kílómetra. Ég skal finna
góðan stað, það er ekki hætta á öðru.“
„En hvernig ætlið þér að lenda þessari stóru
vél inni í miðju landi ? Ég hefi ekki neina löngun
til að koma á sjóinn aftur og þér getið ekki lent
þessarj stóru vél á neinum smápolli."
„Það skuluð þér ekki fást um. Haldið þér, að
ég hafi flogið í næstum fimm þúsund klukkutíma
fyrir ekki neitt? Það er hægt að hleypa hjólum
niður úr þessari vél, og ég hefi í hyggju að gera
það, áður en við lendum. Við þurfum þvi alls ekki
að lenda á vatni. Hvernig eru stelpumar í Ame-
ríku núna?“
„Minnist ekki á það!“ sagði Vincent og varð
skyndiiega geðillur.
Doni gaut augunum til hans og leit svo út um
gluggann og brosti. Hann hafði unnið með Vin-
cent í mörg ár og var því fullkunnugt. um veik-
leika hans gagnvart kvenfólki.
„Afsakið," sagði hann. „Ég kom vist óvart við
auman blett. Annars er mín skoðun sú, að stelp-
umar séu góðar til að stytta manni stundir, þegar
maður er búinn að draga sig til baka, en það er
betra að halda sér frá þeim, þegar maður hefir
mikilvægum störfum að sinna. Ef ég man rétt,
þá hafið þér nú samt ekki alltaf slegið hendinni
á móti þeim.“
„Doni,“ sagði Vincent. „Þegar ég óska eftir að
heyra skoðun yðar á kvenfólki, skal ég spyrja
yður um það. En þegar ég segi manni að halda
kjafti, þá er bezt fyrir hann að hlýða. Skiljið þér
mig, karl minn?“
„Já,“ sagði flugmaðurinn alvarlegur. Hann
hafði alltaf álitið Vincent tilfinningalausasta og
miskunnarlausasta mann, sem hann hefði nokk-
um tíma kynnzt, og hann skildi því ekki almenni-
lega, hvers vegna hann komst svo skyndilega út
úr, jafnvægi, þó að hann minntist með nokkrum
spaugsyrðum á stelpurnar. Þeir sátu báðir þögulir
um stund. Vincent tók upp blað og fór að lesa.
Doni gerði ekki frekari tilraunir til að brjóta upp
á samræðum.
Aftur í var Fino að reyna að fá Crossley til að
spila við sig, en það tókst 'ekki sem bezt. Sólin
var töluvert farin að lækka á lofti, þegar Doni
kinkaði kolli í norðaustur og benti svo með fingr-
inum.
„Sjáið þér ekki þennan fjólubláa blett þarna
framimdan — sem lítur út eins og ský, sem hvílir
á hafinu? Það er landið, sem þér ætlið að heim-
sækja.“ Hann leit á mæliborðið, áður en hann
bætti við: „Að því er ég bezt fæ séð, höfum við
hér um bil haldið réttri stefnu."
„Það vona ég yðar vegna," sagði Vincent hörku-
lega. Hann var þreyttur eftir þessa löngu ferð.
Honum leiddist og hann var óánægður með allt
og alla.
„Ég þori ekki að fara lægra," sagði Doni. „Við
verðum að fara upp í skýin, áður en þorandi er
VIKAN, nr. 15, 1941
að fara að leita að lendingarstað." Vélin hækkaði
flugið og loftið varð kaldara. Þeir sátu þögulir
á meðan flugrvélin fór í gegnum skýjabakka.
Klukkan var hálf sjö, þegar Doni tók aftur til máls.
„Nú getum við farið að lækka flugið og gá í
kringum okkar. Ég vona, að ég geti fundið stefn-
una. Gáið að því fyrir mig.“
„Það verðið þér sjálfur að gera. Ég þekki ekki
þetta bannsetta land. Mér verður illt í höfðinu af
að horfa niður, og ég borga yður ekki fyrir ekki
neitt. Því fyrr sem við lendum, því fyrr fáið þér
borgun yðar. Flýtið þér yður nú, Doni.“
Tuttugu mínútum síðar fór flugvélin að lækka
flugið. Doni brosti, hann var á réttri leið, og bráð-
um yrði flugferðinni lokið.
Á flatlendri heiði í Yorkshire stóðu fjórir menn
hjá bíl og veifuðu ákaft upp til þeirra. Rétt hjá
þeim var tóm námugryfja.
TlUNDI KAPÍTULI.
Á ráðstefnu.
Doni beygði tvisvar sinnum og stjórnaði vélinni
með æfðri hendi, áður en hann reyndi að taka
þessa erfiðu lendingnu. Vélin kipptist til og vagg-
aði, þegar hjólin snertu óslétta jörðina, og Lefty
Vincent dró andann djúpt, þegar hann sá, að
vængirnir lyftust sitt á hvað og heyrði brakið í
öllum samskeytum vélarinnar. Honum fannst það
óralangur tími, þangað til hún nam staðar.
VIPPA-SÖöUR
Vippi í prentsmiðjunni.
-----BARNASAGA. ---
Vippi litli var ekki lengi að iæra
islenzkuna. Bömum, sem eru
námfús, gengur oftast vel að læra.
Þess vegna er um að gera að vera
ekki latur meðan maður er lítill.
Vippa þótti hér allt nýstárlegt, sem
fyrir augun bar og var auðvitað með
nefið niðri í öllu, en af því að hann
lofaði að gæta sín og gera engum
mein, fékk hann stundum að leika
lausum hala. Hann var óskaplega for-
vitinn, talaði við marga og spurði
um margt. En oft var hann lika of
fljótur á sér og var þá að hnýsast í
það, sem hann hafði ekkert við að
gera.
Einu sinni, þegar Vippi var að
heimsækja vin sinn, ritstjórann, ætl-
aði að fara illa fyrir litla hnokkanum.
„Mig langar að sjá, hvernig Vikan
er búin til,“ sagði Vippi, þegar hann
hafði flett nokkrum blöðum af henni
og brast þolinmæðin til að sitja
lengur kyrr, því að hann vill helzt
alltaf vera á eilífum erli.
„Þú getur fengið það, Vippi minn,
en þá verðurðu að vera þægur og
góður og gera enga vitleysu."
„Ég er alltaf þægur og góður og
ég geri aldrei neina vitleysu, að
minnsta kosti ekki viljandi," sagði
Vippi og var ósköp sakleysislegur á
svipinn.
„Það er nú ef til vill heldur mikið
sagt! En sleppum því, að þessu
sinni."
„Slepþa því? Á ég þá að hætta að
vera þægur og góður?" spurði Vippi
kankvíslega.
„Vertu ekki að snúa út úr, karlinn
minn. Þú skildir vel það, sem ég
sagði, eða langar þig kannske ekki
til að sjá þetta, sem þú varst að tala
um ?“
„Jú, jú!“ hrópaði Vippi. „Ég skal
ekki snúa meira út úr.“
„Jæja! Hérna sérðu þetta handrit
af sögunni um þig. Nú förum við með
það niður í prentsmiðjuna."
„Má ég halda á því?“ sagði Vippi
og rétti út hendina. Hann var heldur
en ekki hreykinn, er hann gekk með
sex skrifuð blöð í hendinni út gang-
inn og að stiganum. Ég fór á undan
honum niður, en þegar ég leit upp,
stóð hann ofarlega í stiganum og
spurði:
„Er nokkur vindur inni í húsinu?"
„Af hverju spyrðu að því?“
„Ég ætla að vita, hvort þau geta
flogið," sagði Vippi og sleppti blöð-
unum. „Hæ, gaman! Þau detta ekki
strax niður! Eitt flaug út um dymar.
Ó, hvað væri gaman að sitja á stóru
blaði og láta það fljúga með sig,“ og
Vippi klappaði saman höndunum af
kátínu.
En ég var ekki alveg eins kátur
yfir þessu uppátæki Vippa. Ég flýtti
mér að tina saman blöðin og varð að
sækja eitt út á hlað. Það var svei
mér heppilegt, að svolítið frost var,
annars hefði blaðið kannske blotnað
og eyðilagzt og þá hefði orðið að
skrifa það aftur.
Vippi stóð í dyrunum og var hálf-
skömmustulegur. Hann sá, að ég var
gramur.
„Mátti ég þetta ekki?" spurði hann
sneypulegur.
„Auðvitað máttirðu það ekki,“
svaraði ég, „og þú færð ekki að halda
aftur á blöðunum."
Svo gengum við saman inn í prent-
smiðjuna og að stórri vél. Maður sat
á stól fyrir framan hana og studdi
fingrunum fimlega og hratt á tippi
með stöfum, eins og á ritvélum. Hann
hætti snöggvast og tók við handrit-
inu, og byrjaði að setja eftir því, en
ég lét Vippa tylla sér á kassa fyrir
aftan vélina.
Maðurinn studdi á stafatippin,
vélin gekk sinn gang og skilaði út úr
sér hverri steyptri leturlínunni á fæt-
ur annarri.
Allt í einu stóð Vippi á fætur og
hentist þangað, er línurnar voru og
greip þá, sem síðast kom út úr vél-
inni.
,,Æ, æ! Ó!“ æpti Vippi og missti
línuna á gólfið. Hún var brennandi
heit, en það hafði Vippi ekki ha£t
hugmynd um.
„Má ég láta koma prent á mig?“
spurði Vippi.
„Æ, æ! Ég brenndi mig á fingrun-
um!“ Vippi hoppaði um viðþolslaus.
Maðurinn við vélina stóð upp og
hellti smurolíu á puta litla prakkar-
ans og sagði, að þetta mundi batna
fljótt.
En nú var Vippi orðinn hræddur
við þessa vél og vildi helzt ekki koma
nálægt henni meira, svo að honum
var sýnt, hvernig línunum er raðað
saman og búnar til heilar síður og
sumar með myndum.
Þetta tók langan tíma og á meðan
batnaði Vippa alveg og fann ekki
lengur til í fingrunum, og þá var
hann auðvitað strax búinn að gleyma
axarskafti sínu.
Nú átti bara eftir að sýna Vippa,
hvemig Vikan er prentuð og var því
farið með hann inn í vélasalinn og að
stórri prentvél. Þar stóð stúlka uppi
á svolitlum palli utan á vélinni og
greip eitt og eitt pappírsblað af
búnka uppi á henni og lagði þau í
vélina, sem tók við þeim og prentaði
þau.
„Má ég fara með einu blaði i vél-
ina og láta koma prent á mig?“
sagði Vippi og þaut eins og örskot
upp eftir vélinni og settist á pappirs-
blöðin. Stúlkunni brá svo, að hún
snarstöðvaði vélina. Annars hefði illa
getað farið fyrir Vippa, vini okkar.
Þegar hann sá reiðisvipinn á mér
og að ég ætlaði að koma og taka
hann, varð hann hræddur og reyndi
að forða sér hinum megin niður.
En það hefði hann ekki átt að
gera.
Ég hljóp bak við vélina og ætlaði
svei mér að ná í kauða, áður en hann
gerði meira af sér.
En nú var svo mikið ofboð á Vippa,
að hann kunni ekki fótum sínum for-
ráð og hnaut um svertubox, sem stóð
á gólfinu, fyrir aftan vélina og
stakst ofan í það og varð allur kol-
svartur og sat þar fastur.
Þetta var i rauninni spaugileg sjón,
að sjá Vippa allt í einu vera orðinn
eins og svertingja. En auminginn var
illa útleikinn og fór að hágráta þama
á svertuboxinu, svo að enginn hafði
brjóst x sér til þess að hlæja að
honum.
1 stað þess var hann tekinn skæl-
andi upp úr svertunni og þrifinn til,
en það var mikið verk, sem reyndi
mjög á þolinmæði Vippa, en var hins
vegar ágæt ráðning handa honum
fyrir framhleypnina.