Vikan - 09.04.1941, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 15, 1941
11
á
15
Framhaldssaga eftir DAVID HUME.
Nú var sjóflugvélin aðeins hálfan kílómeter í
burtu og lækkaði hægt flugið.
„Stærðin skiptir engu máli," sagði Fino. „Doni
veit, hvað hann syngur. Hann er enginn heimsk-
ingi, það geturðu reitt þig á.“
„Ert þú að kenna mér, Fino? Fjandinn hafi það,
ekki bað ég um fljúgandi hótel.“
Flugvélin settist létt og mjúklega og brunaði
eftir sjónum, þangað til hún var aðeins fjörutíu
metra frá skipinu. Fino kinkaði aftur kolli, þegar
hann hafði athugað vélina nánar.
„Ég hefi aðeins séð eina sams konar vél áður,“
sagði hann, en þetta eru beztu vélar, sem hægt
er að fá. Hvaða máli skiptir það, þó að hún sé
stór? Þetta er ensk vél og það er ekki hætta á,
að hún veki eftirtekt, þegar hún flýgur inn yfir
England. Það hefði verið öðru máli að gegna, ef
hann hefði komið í ítalskri flugvél. En Doni veit,
hvað hann syngur."
Reiðisvipurinn hvarf af andliti Vincents á með-
an hann var að hlusta á Fino. Gluggi var dreg-
inn til hliðar frammi í flugvélinni og út um hann
veifaði hönd. Vincent veifaði á móti og beið óþol-
inmóður á meðan einn af skipsbátunum var settur
á flot.
„Komið þið þá, piltar," sagði Lefty, „og flýtið
ykkur nú. Ég er orðinn hundleiður á þessum dalli,
og mig er farið að langa að sjá eitthvað nýtt og
taka til starfa. Þökk fyrir ferðina, Phillips. Ef
þér segið einu orði of mikið, þegar þér komið til
Bremen, þá skal ég koma og heimsækja yður
undir eins og ég er búinn að ljúka mér af í Eng-
landi. En ef þér hagið yður eins og skynsamur
maður, skal ég lofa yður að lifa.“
Phillips þurrkaði svitann af enninu, þegar tveir
menn af skipshöfninni reru af stað með farþeg-
ana. Hann átti aðeins eina ósk — að komast sem
lengst burtu frá þessum vopnuðu bófum. Bátverj-
amir voru nokkrar mínútur að leggjast upp að
flugvélinni. Fino varð fyrstur til að stökkva um
borð. Crossley staulaðist á eftir grár og gugginn.
Hann hefði heldur viljað berjast við heimsmeist-
ara í hnefaleik, en að leika þetta aftur. Vincent
hafði aldrei fyrr stokkið úr bát upp í flugvél, en
honum varð ekki mikið fyrir því. Hann hoppaði
upp í flugbátinn eins rólegur og hann hefði verið
að stíga út úr bíl.
„Farið þið báðir aftur í,“ sagði hann. „Ég sezt
fram í hjá Doni.“ Hann lokaði hurðinni og veifaði
til sjómannanna niðri i bátnum, sem voru að róa
af stað aftur til skipsins. En áður en „Conquest"
var komið af stað aftur brunaði flugvélin yfir
spegilsléttan hafflötinn og hóf sig síðan til flugs.
Þá fyrst sneri Lefty sér að flugmanninum og
brosti til hans.
„Laglega af sér vikið, Doni. Þér eruð sýnilega
ekki búnir að gleyma því, sem þér lærðuð fyrir
vestan hjá okkur. Var auðvelt að finna okkur?“
Doni hló, svo að skein í stórar, hvítar tennum-
ar. Hann var lítill og grannur, og augun minntu
á augu Vincents. Þau voru dökk og syfjuleg að
því er virtist — suðræn augu.
„Það var ósköp auðvelt. Það var vel til fundið
að vera utan við venjulega skipaleið. Þá þurfti ég
ekki að vera í neinum vafa. Hvað er að frétta
að vestan ? Þér emð vonandi ennþá fastur í
sessi?"
Það, sem skeð hefir hingað til í sögunni:
Lefty Vincent og fjórir félagar hans,
Johnny Ryan, Fino, Collins og Catini, hafa
rænt banka og drepið gjaldkerann. Dóttir
gjaldkerans, Clare Furness, strengir þess
heit, að koma Vincent i hendur ríkislög-
reglunni, G-mannanna svo nefndu. Eftir
fyrirmælum hennar sitja þeir fyrir honum,
en fyrir mistök, skjóta þeir Ryan, en Vin-
cent sleppur. Hann hyggur nú á hefndir, og
þegar Clare Furness flýr til Evrópu, fer
hann á eftir henni. Mick Cardby, sem rekur
leynilögreglustöð í félagi við föður sinn, er
fenginn til að gæta hennar, þangað til G-
mennimir koma, en þeir eru á leiðinni til
Evrópu. Mick fer til Southampton til að
taka á móti henni, en Vincent hefir lika
sent þangað einn af glæpafélögum sinum.
Mick lætur mann frá Scotland Yard tefja
fyrir honum í tollinum, en sleppur sjálfur
hindrunarlaust burt með stúlkuna og ekur
með hana, ýmsar krókaleiðir, því að hann
óttast eftirför. Þau koma sér fyrir á litlu
veitingahúsi um nóttina og segjast vera
systkini á leið til London. Bófamir, sem eru
að elta Mick og Clare, koma i veitingahús-
ið. Húsbóndinn þykist ekkert vita, en þeir
trúa honum ekki, slá hann í rot og hefja
svo leit í húsinu. Mick liggur í leyni og
hlustar á samtal þeirra. Þegar Mick sér
sér færi á, slær hann annan í rot, en heldur
hinum í skefjum með skammbyssunni og
neyðir hann til að segja sér allt af létta
um eltingaleikinn. Á meðan þau em að búa
sig til að leggja að stað með bófana til
lögreglustöðvarinnar. koma tveir bófar í
viðbót, en Mick tókst að ráða niðurlögum
þeirra. Mick talar við föður sinn frá lög-
reglustöðinni, sem segir honum að koma
ekki til London. Þau leita sér gistingar I
smábæ, og aka svo af stað aftur um há-
degi daginn eftir. Á leiðinni les Mick í
blaði, að brotist hafi verið inn á lögreglu-
stöðina og bófamir frelsaðir. Vincent, Fino
og Crossley eru um borð í skipi út af
Frakklandsströndum og bíða eftir að flug-
vél komi að sækja þá.
„Auðvitað. Þér vitið hvert við eigum að fara,
er það ekki?“
„Það hefði ég haldið. Hvað fær yður til að
leggja í ferðalag eins og þetta? Það hlýtur að
vera eitthvað meira en lítið. Þér hafið aldrei verið
neitt sérlega hrifinn af sjónum, og þér þurftuð
ekki nema að horfa á flugvél til að fá svima, ef
ég man rétt. Ég ætlaði ekki að trúa mínum eigin
augum og eyrum, þegar ég fékk að vita, hvað ég
átti að gera fyrir yður. Hafið þér hugsað yður að
leggja út í einhver stórræði hér í Englandi ? “
„Ég er vís að skreppa til London, ef við kom-
umst einhyern tíma niður á jörðina aftur, Doni.
En það er ekki í sambandi við neitt í okkar
starfsgrein. Það er algert einkamál og hreinasta
lítilræði."
„Ég er feginn, að þér hafið ekki neinar fyrir-
ætlanir á prjónunum viðvíkjandi London. Ég hefi
reynt markaðinn þar tvisvar sinnum og ég geri
það ekki í þriðja sinni. Að leggja út í stórræði
þarna fyrir vestan hjá ykkur, er bamaleikur hjá
því að stela, þótt ekki sé nema einum dollara,
frá manni hér í London.“
„Er það svo slæmt? Jæja, ef enska lögreglan
vill lofa mér að vera í friði í einn eða tvo daga,
þá skal ég ekki blanda mér í þeirra mál. Eins og
ég sagði yður, Doni,. er þetta algert einkamál og
undir eins og ég hefi afgreitt það, fer ég heim
aftur. Því fyrr, því betra. Hvemig gengur það
suður frá hjá yður?“
„Ekkert sérlega vel. Ef ég ætti nógu góða og
aflmikla vél, mundi ég fljúga á henni til New
York og taka upp fyrri störf min þar. Það er
ekki ennþá svigrúm í Evrópu fyrir menn eins og
okkur, og ég er oröinn þreyttur á að hjakka allt-
af í sama farinu. Hvernig hafið þér hugsað yður
að komast aftur burtu frá Englandi?"
„Það er nógur tíminn til að hugsa um það,
þegar ég er búinn að Ijúka þvi, sem ég ætla að
gera. Til hvers er að vera að brjóta heiiann um
það, áður en maður er búinn að átta sig. Þér
skuluð ekki vera að hugsa um að fljúga með mig
til Ameríku, Doni. Þá held ég, að ég vildi heldur
reyna að synda það. Hvenær komum við í land-
sýn ? Ég er farinn að þrá að fá fast land undir
fætur aftur. Framvegis held ég mér við gang-
stéttirnar og bílana.“
„Það verður góð stund, þangað til við sjáum
land. Ég ætla að fljúga yfir Irska hafið og lenda
einhvers staðar, þar sem ekki verður tekið á móti
okkur með hornablæstri og lófaklappi. Þér kærið
yður vist ekki um þess konar móttökur úr því að
þér komið i flutningaskipi og flugvél? Ég geri
ráð fyrir, að við getum lent eftir hér um bil þrjá
klukkutíma. Sitjið bara rólegur og syngið yður
til afþreyingar á meðan.“
„Ég hefi meiri löngun til að æpa en að syngja.
Hvernig þið flugmennirnir getið steypt ykkur
kollhnís í loftinu, skil ég ekki.“
„Maður venst því — eins og að drekka lélegt
viský og taka kókain í nefið.“
Það varð löng þögn. Drunurnar í vélunum voru
eins og þungur niður. Lefty þreifaði eftir siga-
rettuveskinu í vasa sínum, en hætti svo við það
og hallaði sér aftur á bak. Hann fann til óþæg-
inda í kviðarholinu.
Aftur í sat Fino og var að skýra út fyrir Cross-
ley, hver væri munurinn á landflugvél og sjó-
flugvél. En Crossley sýndi lítinn áhuga. Hann var
vanari að vera á hnefaleikapallinum, finna blóð-
bragð og harpikslykt og heyra þung högg box-
hanzkanna. Það var eitthvað annað en að horfa
út yfir stóran, gráan hafflötinn, sem lá meira en
þúsund metra fyrir neðan þá.
„Hvað viljið þér,, að ég geri, þegar við erum
lentir?“ spurði Doni. Við fáum ekki að vera lengi
i friði með flugvélina þar. Ég hefi aldrei haft
neitt á móti því, að tefla á tvær hættur — það
vitið þér vel — en ég sé enga ástæðu til að gera
það að óþörfu.“
„Ég ekki heldur. Haldið þér, að ég hafi komið
hingað yfir þúsund mílna vegalengd til þess að
lenda í höndunum á lögreglunni undir eins og ég
stíg á land? Nei, Lefty Vincent hefir sýnt mönn-
um frá Atlantshafi til Kyrrahafs, að hann lætur
ekki fara þannig með sig. Undir eins og við höfum
lent og piltarnir, sem eiga að taka á móti okkur,
koma, þá getið þér flogið til fjandans fyrir mér."
„Það er nú ekki beinlínis leiðin, sem ég ætlaði
mér. En heyrið mig: Hafið þið vegabréf? Lög-
reglan i Englandi er ekkert lamb að leika sér við
fyrir þá, sem ekki hafa vegabréf. Ég hefi einu
sinni reynt það. Og það gerir Doni litli aldrei
aftur.“
„Hafið þér nokkurn tíma séð mig byrja á
neinu, sem ég gat ekki komið fram ? Haldið þér,
að ég segi, ef ég hefi ekki góð spil á hendinni?
Aldrei, Doni. Ég hefi þrjú vegabréf, qem mundu
jafnvel veita okkur inngöngu í himnaríki."
„Þeir eru kannski ekki eins nákvæmir þar og
í Englandi," sagði flugmaðurinn. „Hinn staðinn
hefi ég aldrei reynt.“