Vikan - 09.04.1941, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 15, 1941
13
Hver sökkti skipinu?
10
Framhaldssaga eftir WHITMAN CHAMBERS.
Nú var leirinn aftur að myrkva í kringum okkur.
Ég sleppti hnífnum og greip með báðum hönd-
um um hægri fót kafarans.
Hjálmar okkar snertust og ég heyrði að náung-
inn bölvaði. Ég vissi, að þótt ég hefði ef til vill
ekki sært hann með hnífstungunni, þá var hann
á mínu valdi.
Ég hafði rifið svo búninginn hans, að hann
mundi aldrei komast lifandi upp á yfirborðið.
Hann yrði loftlaus. Mér var vel ljóst, hvemig
komið var fyrir manninum. Og það var óskemmti-
legt að hugsa til þess.
Ég hélt föstum tökum um fót hans, þannig, að
ómögulegt var fyrir kafarann, að koma við hnífn-
um til þess að vinna mér mein. Ég beið og vissi,
hvemig þessu mundi lykta. Ég þurfti heldur ekki
að biða lengi. Umbrot kafarans urðu æ mátt-
lausari og máttlausari. Svo var öllu lokið.
Ég sleppti manninum. Hann var dauður. Ég
fékk mér loft og hélt af stað. Ég var örþreyttur,
en þó miklu frekar af andlegri áreynslu heldur
en líkamlegri. Ég hélt, að ég myndi varla hafa
mátt í mér til þess að komast í'samband við þá
uppi. Hoffman var við símann.
„Ray! Er allt í lagi hjá þér?“ spurði hann og
var mikið niðri fyrir.
„Já, það er allt í lagi. Ég kem strax og ég er
búinn að greiða úr strengjunum."
,,Er . . . er öllu lokið?“
„Já. Það er öllu lokið. Ég læt þig vita, þegar
ég er tilbúinn."
Ég opnaði aftur loftlokuna. Innan stuttrar
stundar var ég orðinn svo léttur á mér, að ég gat
dregið mig upp á þilfarið á lífstrengnum. Nú sá
ég, hvernig strengirnir mínir og innborna kafar-
ans höfðu flækzt saman. Ég gat leyst úr flækj-
unni og lét þá siðan vita á tundurspillinum að
draga mætti mig upp.
Diek Hoffman sagði mér, að ég hefði verið niðri
í tvær klukkustundir. Aldrei á æfi minni hefi ég
þráð eins mikið að sjá sólina og anda að mér
loftinu ofansjávar.
Þegar ég að lokum komst upp á þilfarið á tund-
urspillinum, fann ég fyrst, hve dauðþreyttur ég
var orðinn.
Dick Hoffman var svo nærgætinn að spyrja
mig engra spurninga, þegar ég var búinn að losa
mig við kafarabúninginn. Ég fór niður í káetu
skipherrans og fékk mér kaffibolla og dálítið
viský. Þegar ég kom upp á þilfarið hálfri stundu
síðar, miklu hressari en áður, sá ég, að Juarto
hafði létt akkerum og haldið af stað til Caimora.
„Náðu þeir líkinu?“ spurði ég.
Dick Hoffman kinkaði kolli þegjandi.
„Það er nú það,“ muldraði ég. „Réttast væri af
okkur, að taka strax til starfa. Hefirðu kafara,
sem hægt er að senda niður, ef við sprengjum
upp skápinn ?“
„Bill Jenson fer niður. Hann er alvanur kafari
eins og þú veizt.“
„Já, hann er ágætur. Þú sérð um sprenginguna.
Ég skal skýra fyrir Jenson, hvernig umhorfs er
þama niðri. Það ætti ekki að vera erfitt fyrir
hann að finna herbergið, þar sem gullið á að vera
geymt. Ég held að ég leggi mig í svo sem klukku-
tíma. Ég er úrvinda af þreytu.“
Ég fór og lagði mig i káetu skipherrans. Það
var liðið að kvöldi, þegar Hoffman kom inn og
vakti mig.
„Jæja, gamli félagi!“ sagði hann brosandi. „Jen-
son er kominn upp með sýnishorn af þessum for-
láta gullstöngum þínum.“
Ég hentist fram úr og mér leið nú miklu betur
heldur en áður en ég sofnaði.
„Ágætt! Hvar er gullið? Lofaðu mér að sjá
það!“
„Frammi á borði. Komdu."
Við fórum fram á. Tveir strigapokar lágu á
borðinu. Ég tók annan þeirra upp. „Þeir eru svei
mér þungir.“
„Hefirðu nokkurn tíma heyrt, að gull væri það
ekki?" sagði Hoffman hlæjandi.
Ég horfði á hann hvössum augum: „Þú ert eitt-
hvað svo skrítinn," sagði ég.
Ég leysti frá öðrum pokanum og hvolfdi úr
honum. Þetta var skrítið ,,gull“.
„Jæja, fjandinn hafi það!“ hrópaði Dick Hoff-
man. „Þetta er blý!“
9. KAPlTULI.
Þegar ég kom upp í brúna um kvöldið, sáust
ljósin í Caimora úti við sjóndeildarhringinn. Tund-
urspillirinn ætlaði ekki að verða lengi á leiðinni
í land.
Dick Hoffman gekk til mín.
„Jæja, Ray! Það er svo að sjá, að hér sé um
venjulegt rán að ræða,“ sagði hann. „Gullinu hefir
verið stolið í bankanum og blý sett í staðinn.
Síðan hafa ræningjarnir sökkt Alderbaron til þess
að glæpurinn kæmist ekki upp. En ráðagerðir
þeirra hafa farið út um þúfur, af því að skipið
lenti á grynningum. Huertas skipstjóri, þinn kæri
vinur, er bersýnilega meðsekur. Auðvitað gerði
hann það, sem hann gat, til þess að hindra að allt
kæmist upp. Mér virðist málið fara að verða
augljóst."
Ég hristi óþolinmóður höfuðið.
„Mér finnst aftur á móti allt þetta vera orðið
enn flóknara en áður. Ránið hefir verið vel undir-
búið. Víðtæk skipulagning hefir farið fram. Það
krafðist vissrar áhættu, jafnvel fórnar, eins og
t. d. mannsins, sem opnaði botnhlerana á Alder-
baron — ef til vill hefir það verið Corretos.
Málið er mjög flókið. Corretos hlýtur að vera
bak við allt saman, því að gullið fór um hendur
hans. En hvernig stendur á þvi, að maður í hans
stöðu tekur þátt í jafn saurugu athæfi og þetta
er? Hann á meiri auðæfi en honum er unnt að
eyða. Ég fullyrði það, Dick, að það er í fremsta
máta ótrúlegt, að slíkur maður hætti frelsi sínu
og sé í vitorði um, að saklaust fólk láti lífið, taki
þátt í svona hræðilegum glæp, til þess að stela
gulli, sem hann í raun og veru getur ekki notað.
Nei, við verðum að finna einhverja sennilegri
ástæðu heldur en fégræðgi fyrir þessu ljóta uppá-
tæki.“
„Ef til vill getur Baird ofursti leyst hnútinn,“
sagði Hoffman.
„Ég vona það.“
* *
*
Klukkan níu um kvöldið kom ég í sendiherra-
skrifstofuna og var visað inn til Baird ofursta.
Sendiherrann tók hjartanlega í hönd mína.
„Jæja, hvað er i fréttum, liðsforingi ? “ spurði
hann.
„Ég býst við, ofursti, að yður þyki fréttimar
slæmar. Gullið, sem Alderbaron átti að hafa með-
ferðis, hefir breytzt í blý.“
„Blý!“
„Við sprengdum upp skápinn og náðum í tvo
poka. Það er vel gengið frá pokunum, en í þeim
var blý í stað gulls.“
Baird ofursti þagði nokkra stund. Því næst sneri
hann sér skyndilega að símanum, bað um númer,
fékk samband og talaði stutta stund. Svo stóð
hann á fætur.
„Við skulum koma, liðsforingi. Sazardi forseti
óskar þess, að við tölum við sig samstundis."
Forseti Andegoya var lítill maður vexti, grá-
hærður og með langt, grátt yfirskegg. Þótt hann
væri ekki nema sextugur, hvíldi stjórn lýðveldis-
ins svo þungt á herðum hans, að hann var þreytu-
legur og hafði elzt um aldur fram.
Ég sagði mína sögu í stuttu máli, en eins ná-
kvæmlega og mér var unnt, og Sazardi forseti
lét mig ljúka frásögninni, án þess að gripa fram í.
Er skýrsla mín var á enda, sat forsetinn langa
stund þegjandi og klappaði með fingrunum á stól-
bríkurnár. Hann var bersýnilega taugaóstyrkur.
Loks hætti hann og stóð hægt á fætur.
„Mér fellur þetta þungt," sagði hann sorgbitinn
á svipinn. „Mér hefir alltaf geðjast vel að Corre-
tos og hefi álitið, að hann ætti mikla framtíðar-
möguleika í þjónustu lands vors. En nú ....
jæja
Hann yppti öxlum vonsvikinn og sneri sér að
aðstoðarmanni í einkennisbúningi, er stóð við
dyrnar, og talaði hratt við hann á spænsku. Mað-
urinn kvaddi á hermannavísu og flýtti sér út.
Forsetinn sneri sér aftur að okkur.
„Ég ætla sjálfur að fara og taka Francisco
Corretos fastan. Viljið þér, herrar mínir, koma
með mér?“
„Ég vil það, herra forseti," flýtti ég mér að
svara. „Mér er áhugamál, að fylgjast með þessu
til enda.“
„Og þér, Baird ofursti?" *
„Já, vissulega, yðar hátign. En biðum við —
Hvað var það, sem Mildred sagði mér I kvöld?
Corretos ætlaði að halda smáveizlu um borð í
lystisnekkjunni. Ég held, að hún hafi sagt, að
hún væri boðin þangað. Já, nú man ég þetta
greinilega. Það átti að borða kvöldverð í lysti-
snekkjunni og sigla eitthvað út fyrir höfnina. Það
átti allt að vera mjög óbrotið, sagði Mildred,
aðeins til að dreifa huganum, eftir þennan hræði-
lega atburð, sem þau tóku þátt í.“
Svipur Sazardis forseta varð harðneskjulegur
og augnaráðið hvasst, er hann sagði: „Senor
Corretos á nú annað verra fyrir höndum en að
skemmta sér. Hann á eftir að taka þátt í öðrum
hræðilegum atburði." Rödd hans var nú grimmd-
arleg. „Við skulum koma, herrar mínir!"
Tveir bilar, hlaðnir hermönnum óku á undan
okkur, er við þustum eftir þröngum götunum
niður að sjónum. Fagur og hraðskreiður bátur,
sem forsetinn átti, beið okkar með vélina í gangi.
Við fórum út í hann og tylft hermanna á eftir
okkur. Báturinn lét frá bryggjunni og hélt út á
höfnina.
Mér brá heldur óþyrmilega: „Guð minn góður!"
hrópaði ég. „Libertad er farin!“
„Farin!" sagði forsetinn. „Eruð þér vissir um
það ?“
Ég var alveg viss. 1 tvö ár hafði ég haft höfn-
ina fyrir augunum gegnum klúbb-gluggana og
vissi upp á mínar tíu fingur, hvar hvert skip var
vant að liggja.
„Það var svo sem auðvitað!" sagði ég gremju-
lega. „Strax og Juarto kom í höfn, hafa þeir sagt
Corretos, hvernig komið var. Fallbyssubáturinn
hlýtur að hafa verið lítið á undan okkur hingað,
þótt hann legði af stað nokkrum tímum fyrr, en
við fórum með miklum hraða."
Sazardi hraut blótsyrði af vörum á spænsku.
„Þér eruð sjóvanur, herra liðsforingi. Hvað finnst
yður, að við ættum að gera?“
„Ég álít, að réttast sé að fara í bátnum út í
tundurspillinn eins hratt og hann kemst. Varð-
maðurinn á Whipple hlýtur að hafa séð, þegar
lystisnekkjan fór út. En auðvitað sigla þeir ljós-
laust. Það eru ef til vill ekki mikil líkindi til að
við náum þeim, en ég sé ekki að um annað sé að
ræða en elta þá."