Vikan - 11.09.1941, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 37, 1941
5
Hugrekki.
SmciscLtyCL oJþt&i T)o.hjoiAjy. ScLn&tihn 'pAíMíps.
Koma Beuluh Baron til Marysville var
sigurför. Hún hafði farið þaðan um
morgun með lestinni klukkan 7,10.
Þá var hún magur og fölur unglingur.
Brottför hennar hafði ekki raskað ró bæj-
arins. Enginn hafði komið niður á braut-
arstöðina til að kveðja hana.
En þennan sólbjarta dag í júní, þegar
hún kom aftur til Marysville í flugvélinni
sinni, þá var fyrirskipaður frídagur í bæn-
um. Kaðlar og lögregla héldu fólkinu, sem
hafði komið til að taka á móti „Djörfu
Beuluh", „Hugrökku Beuluh", eins og blöð-
in kölluðu hana, frá hinni hugrökku flug-
konu, sem hafði flogið hundrað flugferðir.
Þegar hún steig út úr flugvélinni, mættu
henni hróp og köll þúsunda áhorfenda.
Seinna, eftir að búið var að aka henni
í bíl borgarstjórans í gegn um raðir af
fólki til ráðhússins, þá stóð hún við hlið-
ina á borgarstjóranum á meðan hópar af
fólki fóru fram hjá: „Munið þér ekki eftir
mér, Beuluh? Ég kenndi yður í skólanum.“
„Ég átti einu sinni heima í húsinu við hlið-
ina á yður, Beulah. Ég var ekki nógu
gömul til að leika við yður, en ég var vön
að horfa á yður hlaupa eftir mæninum á
húsinu -—“
Já, þessi koma bætti fyrir allt, sem hún
hafði liðið í æsku. Þá hafði hún reynt að
láta taka eftir sér, vera vel þokkuð, en
drengimir og stúlkurnar ypptu öxlinn og
sneru við henni bakinu, þegar hún sagði:
„Sjáið þið! Getið þið þetta?“ Foreldrar
bamanna horfðu á hana og sögðu: „Hvað
er þessi tryllta telpa hans Barons nú að
gera?“
Það var aðeins eitt, sem skyggði á
ánægju hennar: meðal alls þessa fjölda á
flugvellinum, allra þeirra, sem komu og
tóku í hendina á henni, og allra, sem stóðu
með fram veginum, gat hún hvorki séð
Paul Rysing — háa, herðabreiða, rauð-
hærða Paul, sem var hetja hennar á skóla-
ámnum — eða Kathy West — litlu, blá-
eygðu, fínlegu Kathy —, sem hafði gifzt
Paul. Og það var aðallega vegna Pauls og
Kathy, að Beulah Baron hafði tekið boð-
inu um að koma til Marysville.
„Hér er einhver staður langt í vestri,“
sagði einkaritari hennar morgun nokkurn,
þegar hún var að athuga póstinn. „Þeir
vilja fá yður til að vígja nýja flugvöllinn
þar. Ég skrifa þeim kurteislega, er það
ekki, og segi að mikilsvarðandi loforð hefti
yður o. s. frv. —“
„Hvar er það?“ spurði Beulah kæruleys-
islega.
,j5g hefi aldrei heyrt nafnið áður. Við
skulum sjá — Marysville —“
„Marysville ?“ Hún greip bréfið og starði
á dagsetninguna og undirskriftina. Hún sá
í anda götumar, sem hún hafði svo oft
gengið einsömul, litla húsið, sem hún bjó
í, trén og þökin, sem hún var vön að klifra
á, skólahúsið og hópana af hlæjandi böm-
um. Hún sá sjálfa sig, horaða og með strítt
hár — og Kathy West og Paul — Paul,
sem virtist ekki geta séð, að Kathy var
bara veikburða kjáni.
*
Hún mundi greinilega eftir, að kvöld
nokkurt hjólaði hún fram hjá húsi Kathy.
Hún hafði séð Kathy, Paul og fleiri á gras-
blettinum og allt í einu datt henni í hug
að hjóla inn um hliðið og hjólaði svo niður
tröppumar og eftir mjóum stígnum. Þá
höfðu þau tekið eftir henni. Hún heyrði
þau stynja: „ó“ og „æ“, þegar þau sáu
hana.
Hún fór brosandi til þeirra.
„Þetta er ekkert. Reyndu, Kathy.“
En Kathy mótmælti.
„Það er enginn vandi og þér mun þykja
gaman að því. Þú mátt fá hjóhð mitt,
Kathy.“
En Kathy hristi höfuðið: „Nei.“
„Hvers vegna ekki?“ ögraði Beulah.
„Mig — mig langar ekki til þess.“
„En það er gaman að því, Kathy.“ Beu-
lah brosti. Hún leit á Paul. „Þú ert þó ekki
hrædd, Kathy?“
Nú varð þögn. Síðan kastaði Kathy til
höfðinu, svo að ljósa hárið flögraði: „Jú,
ég er hrædd.“
„Kathy West!“ Beulah var undrandi.
„Ég trúi því ekki, að þú sért skræfa —
þ ú !“
„Ég er engin skræfa!“ hrópaði Kathy.
„Mig langar bara ekkert til að gera þetta.“
„Sýndu þá, að þú sért það ekki. Taktu
hjólið mitt —“
„Nei! Nei!“ Tárin mnnu úr augum
Kathy.
„Þá ertu líka hrædd! Raggeit!"
Paul færði sig nær. „Láttu Kathy í friði,
Beulah. Hún er engin raggeit. Hún er eins
hugrökk og þú. Bara af því að hún vill
ekki gera kjánalega hluti eins og þú. —
Vertu ekki að gráta, Kathy. Þetta gerir
ekkert til.“
Beulah hafði séð augnatillit hans, þegar
hann leit á Kathy. Hún sneri sér að hópn-
um. „Ég er ekki hrædd við neitt! Bíðið
þið bara! Ég skal sýna ykkur ...“
Hún hafði sýnt þeim. Sumir sögðu, að
velgengni hennar væri heppni, og það hefði
verið af heppni að gamli, ríki Axel Mc-
Kenna tók eftir henni. En það var ekki
heppni, Það var einbeittni og fyrirhyggja,
sem hafði komið henni í stöðu forstöðu-
konu flugvallar. Það var af einbeitni og
fyrirhyggju, sem hún hafði leitað Axel
McKenna uppi. Hann hafði oft flogið með
félaginu, sem hún var hjá, og hann hafði
hjálpað henni til að læra að fljúga, og ef
henni tækist það vel, þá skyldi hún fá sína
eigin flugvél. Það var af fyrirhyggju, sem
hún hætti að fljúga í heilt ár, á meðan
hann var veikur og hafði lofað honum að
bíða eftir honum og skemmta honum.
„Ég býst við, að þú sért að reyna að
ná í peningana mína,“ hafði hann sagt.
„Auðvitað," hafði hún svarað.
Hann hafði brosað.
„Gott og vel, þú vinnur. Sæktu lögfræð-
inginn minn á morgun ...“
*
„Auðvitað fer ég til Marysville," sagði
hún. „Skrifið strax. Afþakkið öll boð,
sem ég hefi fengið. Ég hefi gaman af að
fara til Marysville. Ég átti heima þar. Það
er fólk þar, sem mig langar að sjá.“
Enn fóm hóparnir fram hjá henni. Fólk,
sem ekki vildi líta við henni í æsku, tók
nú í hendina á henni, brosti og talaði. En
Kathy og Paul vom hvergi! Þau vom ekki
flutt, hún vissi það. Þó vom þau ekki hér
til að sjá sigurför hennar. Hún gat ekki
um annað hugsað. Á leiðinni frá ráðhús-
inu til gistihússins bað hún um hsta yfir
þá, sem ættu að taka þátt í veizlunni, sem
átti að halda um kvöldið í heiðursskyni
við hana. Hún leit fljótt yfir hann. Nöfn
Kathy og Pauls vom þar ekki.
„Ég skal sýna ykkur ...“ Hún hafði
sagt það fyrir löngu síðan. Og nú — Hugs-
auir hennar vom bitrar, þegar hún var
að klæða sig. Að vísu myndu þau lesa um
komu hennar í blöðunum, en hana langaði
til að sjá þau, langaði til að kasta sigur-
gleði sinni beint framan í þau. Hún gat
ekki látið þetta tækifæri ganga sér úr
greipum. Hún varð að sjá þau!
Hún leit á úrið sitt. Hún hafði enn tutt-
ugu mínútur. Fimm mínútur til baka og
tíu mínútur til að — Og ef hún yrði of
sein? Jæja, þá það! Hún var Beulah Baron.
Það var þá bezt að borgarstjórinn og gest-
imir biðu eftir henni!
Hún hristi brúna hárið aftur á bak, tók
hvítu og svörtu kápuna sína og leit í spegil.
Hún var í fallegum, mjúkum, rauðum kjól.
Hár hennar, sem áður var strítt og slétt,
var nú mjúkt og liðað. Fölu kinnarnar vom
rjóðar, og hún var að öllu leyti ólík tötra-
legu stúlkunni, sem hafði yfirgefið Marys-
ville morguninn þokufulla. Hún gekk niður
og fór út um bakdymar til að vekja ekki
of mikla athygli og tók leigubíl.
Fáeinum mínútum síðar stóð hún við
útidyr Pauls og hringdi á dyrabjölluna.
Hún beið ofurlitla stund, þá kom kona og
opnaði hurðina. Hún var ekki grönn leng-
ur, hárið hafði misst gullna bjarmann, and-
lit hennar var ellilegt og þreytulegt, en
Beulah þekkti hana. Hún rétti fram hend-
ina: „Kathy! Þekkirðu mig ekki? Ég er
Beulah — Beulah Baron!“
Pramhald á bls. 14.