Vikan - 11.09.1941, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 37, 1941
11
Dularfullur atburður
Framhaldssaga eftir AQATHA CHRISTIE.
Poirot er fræg persóna í skáldsögum Agatha Christie. Hann er leynilögTeglumaður — hliðstæður Sherlock
Holmes í sögum Conan Doyle’s — sem sezt hefir að I London og getið sér mikinn orstir fyrir uppljóstranir.
„Jæja, það er kannske bjánalegt, en hún er
ekki raunveruleg kona, ekki það sem ég á við
með því orði."
Poirot kinkaði hugsandi kolli. Hann var ekki
eins ertnislegur, þegar hann spurði:
„Þér trúið þá á ættemi og uppeldi ?"
„Ég er kannske gamaldags, en ég hefi ekki
trú á, að heppilegt sé, að maður kvænist út fyrir
sína eigin stétt. Það getur aldrei gengið vel.“
„Ég er yður sammála, vinur minn. 1 níutíu og
niu af hundrað skiptum er þetta rétt hjá yður.
En þetta eina skipti er eftir! En það kemur auð-
vitað ekki til greina með yður, af því að þér
ætlið ekki að hitta stúlkuna aftur."
Það seinasta, sem liann sagði var næstum
spurning og hann horfði rannsakandi á mig. Ég
sá orðin „Hotel du Phare“ fyrir mér og heyrði
aftur rödd hennar segja: „Komið og heimsækið
mig," og sjálfan mig svara ákveðið: „Já, það
getið þér verið sannfærðar um.“
Nú, en hvað þá? Ég hafði líka haft í hyggju
að fara þangað. En ég hafði fengið tíma til að
hugsa mig um. Mér geðjaðist alls ekki að ungu
stúikunni. Þegar ég var að hugsa um þetta, þá
komst ég að þeirri niðurstöðu, að mér væri bein-
línis í nöp við hana. Ég hafði komizt í hann
krappan, aðeins vegna þess, hvað hún var sjúk-
lega forvitin, og mig langaði ekkert til að sjá
hana aftur.
Ég svaraði þvi Poirot mjög kæruleysislega:
„Hún hað mig að heimsækja sig, en það geri
ég auðvitað ekki.“
„Af hverju „auðvitað“?“
„Af því að mig langar ekkert til þess?"
„Nú, svoleiðis." Hann horfði rannsakandi á
mig andartak. „Já, ég skil það. Og það er hyggi-
lega gert af yður. Standið þér nú við það, sem
þér hafiö sagt.“
„Þér eruð alltaf að ráðleggja mér það“, sagði
ég ofurlítið önugur.
„Vinur minn, treystið þér „pabba Poirot". Ég
skal einhvem tíma útvega yður hæfilegt kvon-
fang, ef þér kærið yður um það.“
„Nei, þökk,“ sagði ég hlæjandi. „Ég skal sjá
um það sjálfur."
Poirot andvarpaði og hristi höfuðið.
„Þessir Englendingar," tautaði hann. „Engin
■viss aðferð — alls engin. Þeir láta tilviljunina
ráða öllu!“ Hann hnyklaði brúnirnar og færði
saltkar, sem stóð á borðinu. „Ungfrú Öskubuska
býr á „Hotel d’Angleterre", eða sögðuð þér það
ekki?“
„Nei, Hotel du Phare.“
„Já, rétt. Ég var búinn að gleyma því.“
Mér brá við. Ég hafði ekki minnst á neitt
hótel við Poirot. Ég gaut til hans hornauga og
varð rólegri. I-íann sat og skar brauðið sitt í ná-
kvæma ferhyrninga og virtist algjörlega niður-
sokkinn við það. Hann hlaut að hafa ímyndað
sér, að ég hefði sagt honum, hvar unga stúlkan
byggi.
Við drukkum kaffið fyrir utan og höfðum út-
sýni yfir hafið. Poirot var að reykja eina af
mjóu sígarettunum sínum og leit svo á klukkuna.
„Lestin til París fer klukkan tuttugu og fimm
mínútur yfir tvö,“ sagði hann. „Ég verð að fara
að koma mér af stað.“
„Til París?“ spurði ég.
Forsaga: Hercule Poirot leynilög-
° reglumaður hefir hvatt vm
sinn, Hastings, til að skrifa frásögn af
dularfullum atburði, sem gerðist í Frakk-
landi. 1 jámbrautarlest hitti Hastings leik-
konu, er kallar sig „öskubusku”. Poirot
fær fréf frá miljónamæringnum Kenauld,
sem óttast um líf sitt. Hann býr í „Villa
Geneviéve" í Frakklandi. Þegar þeir félag-
ar koma þangað er búið að myrða Renauld.
Poirot tekur þátt í rannsókn málsins með
lögreglunni. Þeim er sagt, að Renauld
hafi verið í þingum við konu að nafni Dau-
breuil. Denise þjónustustúlka segir frá
konu, sem hafi heimsótt hann kvöldið áður.
Hótunarbréf, undirritað Dulice, finnst í
frakkavasa Renaulds. Poirot finnur hom
af ávísun, sem á er ritað „Duveen". Frú
Renauld segir frá því, sem bar við um
nóttina. Síðan fara þeir og rannsaka morð-
staðinn. Þar hitta þeir Giraud leynilög-
reglumann. Að því loknu fara þeir og tala
við frú Daubreuil, en verða einskis vísari.
Morguninn eftir hittir Hastings „Ösku-
busku“. Hann sýnir henni allt umhverfið
og líkið. Hann fylgir henni síðan heim, en
gleymir að læsa skúmum, sem líkið er í,
þangað til hann kemur aftur. Inni em yfir-
heyrslur. Gabriel Stonor, einkaritari Ren-
aulds, kemur inn. Hann segir að frú Dau-
breuil hafi þvingað fé af Renauld. Á meðan
á yfirheyrslunum stendur kemur Jack, son-
ur Renauld, inn. Hann hafði átt að fara til
Suður-Ameríku, en skipinu seinkaði. Hann
er yfirheyrður, og kemur þá í ljós, að hann
elskar ungfrú Mörthu Daubreuil. Faðir hans
hafði ekki viljað heyra nefnda giftingu
þeirra og lentu þeir þá í deilu. Eftir yfir-
heyrsluna fara Poirot og Hastings til gísti-
hússins. Þeir ræða um málið og Poirot út-
skýrir ýmislegt fyrir Hastings. Síðan snýst
talið að „öskubusku”.
„Já, ég sagði París, vinur minn.“
„Ætlið þér til París? Og hvað að gera?“
Hann svaraði mjög alvarlegur:
„Til að gá að morðingja Renaulds."
„Þér álítið þá, að hann sé í París?“
„Ég er sannfærður um, að hann er þar ekki.
En samt sem áður er það þar, sem ég verð að
gá að honum. Þér skiljið þetta ekki, en ég skal
skýra þetta fyrir yður seinna. Yður er óhætt að
trúa því, að þessi ferð til Paris er nauðsynleg.
Ég verð ekki lengi. Sennilega kem ég aftur á
morgun. Ég held, að þér ættuð ekki að fara með
mér. Verið þér kyrr og hafið auga með Giraud.
Reynið þér líka að kynnast unga Renauld. Ef
yður langar til, þá getið þér reynt að komast
upp á milli hans og ungfrú Daubreuil. En ég
efast um, að yður takist það.“
Mér féll illa þessi seinasta setning hans.
„Það minnir mig á dálítið," sagði ég. „Ég ætl-
aði að spyrja yður, hvemig þér hefðuð komizt
að þvi, að þau væru ástfangin hvort af öðru.“
„Vinur minn, ég þekki mannlegt eðli. Ef þér
leiðið ungan mann eins og Jack Renauld og
fallega, unga stúlka eins og Mörthu saman, þá
verður útkoman næstum alltaf sú sama. Síðan
deilan á milli Jack og föður hans! Deilan var
annað hvort um peninga eða konu, og þegar ég
mundi eftir frásögn Léonie og hvað ungi Re-
nauld hafði verið reiður, þá réði ég af, að deilan
myndi hafa verið út af konu. Þetta voru get-
gátur — en ég hafði á réttu að standa."
„Var það þess vegna, sem þér vöruðuð mig við
að verða ekki ástfangin af ungu stúlkunni?
Höfðuð þér þá þegar grun um, að hún elskaði
Jack Renauld?”
Poirot brosti.
„Að minsta kosti sá ég, að það var ótti i aug-
um hennar. Ég hugsa alltaf um ungfrú Dau-
breuil sem stúlkuna með skelfdu augun."
Rödd hans var svo alvarleg, að mér brá við.
„Hvað eigið þér við með því, Poirot?"
„Það hugsa ég að komi í ljós bráðlega, vinur
minn. En nú verð ég að fara af stað.“
„Þér hafið nægan tíma.“
„Ef til vill — og ef til vill ekki. En mér þykir
betra að ganga í rólegheitum á brautarstöðina.
Mér er illa við að þurfa að rjúka af stað og flýta
mér, svo að ég verði móður og másandi.”
„Ég fylgi yður að minnsta kosti niður á braut-
arstöðina,” sagði ég.
„Nei, það gerið þér ekki. Ég banna yður það.“
Hann var svo einbeittur, þegar hann sagði
þetta, að ég starði undrandi á hann. Hann kinkaði
ákaft kolli.
„Ég meina það, vinur minn! Verið þér sælir.
Við sjáumst seinna.“ Síðan fór hann af stað.
Ég vissi ekki vel, hvað ég átti' að taka mér
fyrir hendur, þegar Poirot var farinn. Ég gekk
niður að ströndinni og horfði á fólkið, sem var að
baða sig, án þess að hafa dug í mér til að gera
það líka. Ég hélt, að Öskubuska væri þar ef til
vill í einhverjum dásamlegum búningi, en ég sá
hana hvergi. Ég ráfaði í áttina til klappanna og
nálgaðist hinn enda bæjarins. Mér datt í hug, að
það væri líklega kurteisi af mér að heimsækja
imgu stúlkuna samt sem áður. Þá myndi þessum
kunningsskap vera algjörlega lokið. Þá þurfti ég
ekkert að skipta mér af henni meira. En ef ég
heimsækti hana ekki, þá væri mjög líklegt, að
hún kæmi og spyrði eftir mér í húsinu. Og það
væri hreint ekkert þægilegt. Það var undir öllum
kringumstæðum betra að heimsækja hana rétt
sem snöggvast og láta hana skilja, að ég vildi
ekki lengur taka að mér að vera leiðsögumaður
hennar.
Þar af leiðandi beygði ég frá klöppunum og inn
í bæinn. Ég fann brátt „Hotel du Phare”, sem var
lítið og snoturt. Mér gramdist mjög mikið að vita
ekki, hvað unga stúlkan hét, og til að rejma að
bjarga heiðri minum, ákvað ég að fara fyrst inn
og líta í kring um mig. Líklega myndi ég þá
finna hana í veitingasalnum. Merlinville var litill
bær, svo að fólk yfirgaf gistihúsin og fór niður
á ströndina og fór aftur frá ströndinni upp á
gistihúsin. Það var elckert annað hægt að gera.
Það var verið að reisa spilabanka, en hann var
ekki tilbúinn enn.
Ég hafði gáð að henni á allri ströndinni, án
þess að koma auga á hana, svo að hún hlaut að
vera í gistihúsinu. Ég fór inn. Það var töluvert
af fólki í kaffistofunni, en hún var ekki meðal
þess. Ég gáði inn í fleiri herbergi, en sá hana
ekki. Ég beið ofurlítið, þangað til þolinmæði mín
var á þrotum. Þá fór ég afsíðis með dyravörðinn
og stakk fimm franka seðli i hönd hans.
„Mig langar til að tala við stúlku, sem býr hér.
Ung, enslc stúlka, lítil og dökkhærð. Ég man ekki
vel, hvað hún heitir."
Maðurinn hristi höfuðið og virtist reyna að
halda niðri í sér hlátrinum.