Vikan - 11.09.1941, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 37, 1941
13
,Cocktail‘ stúlkan.
Stutt framhaldssaga eftir May Christie.
Forsaga:
,,Ef þér snáfið ekki burtu, þá skýt ég yður!“
aepti fjallbúinn og miðaði byssunni á vesalings
heilbrigðisfulltrúann.
Allt í einu heyrðist hófadynur og grönn stúlka
í reiðfötum og stígvélum kom til þeirra, fór af
baki, batt hestinn í skyndi og gekk hröðum skref-
um að ævareiðum bóndanum, beint fyrir framan
byssu hans.
„Guð hjálpi þér, Martin, ertu genginn af
vitinu? Leggðu þessa byssu strax niður!" hróp-
aði stúlkan.
„Segðu mér svo, hvað hér er um að vera“,
hélt stúlkan áfram. Rödd hennar var mjög
hljómfögur. Hún lagði höndina á handlegg fjall-
búans og neyddi hann til að leggja niður byss-
una og leit á skelfdan heilbrigðisfulltrúann.
Henry greip andann á lofti. En hvað stúlku-
bamið var hugrakkt! Hún var nú reyndar ekk-
ert barn! Og hún var skínandi falleg!
„Hann er kominn hingað til að drepa nautið
mitt, ungfrú Virginia," sagði bóndinn skjálfandi
röddu. „Hann ætlar að setja okkur á höfuðið.
Þetta er samsæri gegn okkur, yður er óhætt að
trúa því! Ég skal ábyrgjast, að hann stígur
aldrei sínum fæti inn á landareign þeirra ríku!“
„Vitleysa, Martin. Lofaðu honum nú að tala.
Við skulum komast að skynsamlegri niðurstöðu
um þetta.“
En hvað hún var róleg — hvað hún var eðlileg
og yndisleg, þegar sólarljósið skein inn á milli
trjágreinanna á andlit hennar og augun voru eins
og fagrar uppsprettur. 1 þeim sást ekkert nema
gæði.
„Fegurðardís i Kentucky kemur til hjálpar!"
muldraði Georg, sem hafði tekið eftir augnaráði
Henrys. „Mér þykir stúlkan vera voguð!“
„Þú verður að taka þessu rólega, Martin. Mað-
urinn vill ekki gera þér neitt illt. Hann hlýðir
bara skipunum, sem hann hefir fengið. Þetta er
allt vegna velferðar sveitarinnar. Við verðum að
finna einhver ráð, til þess að þú getir fengið þér
annað naut í staðinn." Ofurlitlar hrukkur komu
í hvítt enni hennar, og hún hugsaði sig um. —
„Við skulum nú sjá til — ef til vill getum við
sparað— ég ætla að tala við hann pabba . .. . “
Henry var sem dáleiddur af fegurð hennar og
yndisþokka. Hann færði sig nær. Lefty kynnti
þau. Stúlkan skýrði honum i fáum orðum frá
erfiðleikum bóndans. Hann ætti aðeins fáa naut-
gripi — og að þetta skyldi koma fyrir, ja, það
var ekki hægt að neita, að þetta kom sér mjög
illa fyrir hann ....
Henry var einkennilega hrærður og sjálfum sér
og vini sínum til undrunar bauðst hann til að
gefa bóndanum nautgripi í stað þeirra, sem hann
hafði misst.
„Er hann genginn af göflunum,“ tautaði Lefty
og gapti af undrun.
„Hann er strax fallinn fyrir henni, sem ég er
lifandi maður!“ sagði Georg og gretti sig. Hann
leit aftur á stúlkuna. Hún lítur út eins og Jeanne
d’Arc. Já, það var satt, hún var falleg.
Að lokum var búið að leiða allt til lykta og
Henry gekk hægt með Virginíu að hesti hennar.
„Sé — sé ég yður ekki aftur? Ég var að velta
Juiia Trevor er að dansa
við Henry Van Tyle, ung-
an, auðugan piparsvein á veitingahúsinu
Kit Kat. Hún reynir með öllu móti að fá
hann til að biðja sin. Hún vill ná í pen-
inga og virðulega stöðu í þjóðfélaginu.
Þama kynnist hún Willy, auðugum kaup-
sýslumanni. Henry heyrir samtal milti
Willy og Júlíu og verður fráhverfur hennx.
Fer daginn eftir til óðalsseturs sins. Drepa
á sjúkt naut hjá bónda í nágrenninu.
fyrir mér — víð komum til búgarðs míns í dag
— ég kem mjög sjaldan hingað — ég var að velta
því fyrir mér, hvort við mættum ekki heimsækja
yður?“ Hann stamaði eins og skólapiltur, þegar
hann var að tala við þessa litiu sveitastúlku —
hann, þessi eftirsótti stórborgarmaður! Hvað
hafði eiginlega komið fyrir hann?
Virginía Randolph hugsaði: Hann er sá lang-
fallegasti maður, sem ég hefi nokkum tíma séð!
Þegar hún leit framan í hann barðist hjarta henn-
ar ótt og titt og þótt hún gengi róleg á móti
w
Henry var dáleiddur af yndisþokka hennar og færði sig nær.
Lefty kynnti þau.
bóndanum með hlaðna riffilinn, þá tók hún nú
ofurlítil andköf, þegar hún sagði:
„Ég hefi verið að heiman í skóla í fjögur ár,
en ég hitti yður einu sinni með föður mínum,
þegar ég var smátelpa — f jórtán ára eða eitthvað
þar um bil — nú man ég eftir því —“
„Þá lofið þér mér að endumýja gamlan kunn-
ingsskap, er það ekki?“
Hún brosti. Hún hafði fallegar, hvítar tennur.
Kinnar hennar vom eins og blómstur. Analit
hennar var ávalt. Kastaníubrúnt, hrokkið hárið
var eins og rammi í kring um andlitið. Hvíta
blússan hennar var opin í hálsinn og sýndi grann-
an háls, sem var dálítið sólbrunninn. Hún var að-
eins hærri en í meðallagi og fallega vaxin. Hún
samsvaraði sér vel.
„Ég er viss um, að það mun gleðja föður minn,
ef þér og vinur yðar lítið inn í kvöld.“ Virginía
var komin á bak, áður en Henry gat hjálpað.
henni sneri við og reið í burtu.
Ungi maðurinn stóð og starði hugfanginn á
eftir henni.
Virginía kom að stóra, gamla húsinu, þar sem
hún átti heima. Hún var einkadóttir vel efnaðs
bónda. Móðir hennar var dáin. Faðir hennar tilbað
hana og liún elskaði hann. Föðursystir hennar,
gömul piparmey, sá um húshaldið.
Hún lét negra taka við hesti sinum og fór eld-
húsmegin inn í húsið, og andlit hennar ljómaði
óvenju mikið. Hún heilsaði negraeldabuskunni
ekki glaðlega eins og hún var vön að gera, heldur
gekk fram lijá henni og út í anddyrið.
Negrakonan sá hana í gegnum dyragættina
nema staðar við fuglabúr og stara á það. Virg-
inía gleymdi sér alveg og sá tvo fugla á prikinu
í staðinn fyrir einn! Hún brosti. Var þetta góðs
viti .... ?
Síðan hófst hún handa. Hún hringdi til beztu
vinkonu sinnar, Charlottu Wilbertree, öðru nafni
„Chotty": „Komdu hingað í
kvöld. Það er ofurlitið, sem ég
þarf að segja þér. Það getur
verið, að það verði fleiri hér.“
„Heyrðu, hvaða piltar eru
það?“ spurði Chotty áköf.
„Það stendur alveg á sama.
Komdu nú bara strax!“
Virginia fór út i garðinn með
stóra körfu og skæri. Hún
klippti fallegu rósina, sem Lulu
frænku hafði þótt svo gaman
að horfa á. Allt varð að vera
eins yndislegt og mögulegt
væri í kvöld.
„Hvað stendur eiginlega til,
Virginía?"
Stúlkan roðnaði. „Við fáum
gesti í kvöld — það er maður-
inn, sem á Cedar Tree Farm
og vinur hans — tveir merkir
menn frá New York.
Chotty kom. Há, lagleg og
hávær Suðurríkja stúlka og
nokkuð djörf í framkomu. Hún
var í sjöunda himni yfir þess-
um væntanlegu gestum og hafði
eftir því sem hún sagði sjálf,
ákveðið að spila út öllum sin-
um trompum, því að það væri
mál til komið, að hún krækti
sér í rikan eiginmann.
„En hvað verður þá um aum-
ingja Lefty?“ spurði Virginía.
„Hann er ástfanginn af þér, Chotty. Þú mátt
ekki fara illa með hann!“
„Sá afglapi! Mér verður illt af að hugsa um
hann!“ Chotty reigði sig.
Þær fóru inn í stóru borðstofuna til að borða
kvöldverð. Það var þægilega svalt þar. Lula
frænka sat við annan enda borðsins, en faðir
Virginíu, sem var laglegur maður á sextugsaldri,
sat við hinn endann.
Virginía Randolph var óstyrk á meðan á mál-
tíðinni stóð.
Henry Van Tyle — það var tigið nafn, já, næst-
um þvi fallegt! Hún sá þennan laglega, unga
mann í anda. Hann var sams konar maður og
hún hafði fléttað alla drauma sina um, en hafði
þó aldrei þorað að vona, að hún hitti slíkaa
mann.