Vikan - 11.09.1941, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 37, 1941
„Það býr engin stúlka, sem þessi lýsing á við,
hér.“
„Það getur verið, að hún sé amerisk," sagði ég.
Þessir starfsmenn eru svo heimskir.
En maðurinn hélt áfram að hrista höfuðið.
„Nei, herra minn. Hér búa sex eða sjö enskar
og amerískar konur, en þær eru allar eldri en
stúlkan, sem þér eruð að leita að.“
Hann var svo sannfærður, að ég fór að veröa
tortrygginn.
„En stúlkan sagði mér, að hún byggi hér.“
„Yður hefir hlotið að misheyrast eða þá að
stúlkan hefir niglað nöfnunum, þvi að það hefir
komið hingað annar maður og spurt eftir henni.“
„Hvað segið þér?" spurði ég undrandi.
„Já, maður, sem lýsti henni alveg eins og þér.“
„Hvemig leit hann út?“
„Það var smávaxinn maður, í fallegum og
glæsilegum fötum, með mikið yfirvararskegg, ein-
kennilega lagað höfuð og græn augu.“
Poirot! Það var þá þess vegna, sem ég mátti
ekki fylgja honum á brautarstöðina. Þetta var
móðgandi! Ég skyldi svei mér kenna honum að
skipta sér ekki af mínum málefnum. Hélt hann,
að ég þyrfti bamfóstm?
Ég þakkaði dyraverðinum og fór og vissi ekki
vel, hvað ég skyldi halda og var vini mínum mjög
reiður. Mér þótti leiðinlegt að geta ekki náð til
hans strax. Mér hefði verið sönn ánægja að segja
honum meiningu mína. Hafði ég ekki sagt hon-
um greinilega, að ég ætlaði ekki að hitta ungu
stúlkuna aftur? Vinir manns geta verið of ákafir!
En hvar var unga stúlkan? Ég gleymdi reiði
minni, þegar ég fór að hugsa um það. Hún hafði
auðsjáanlega sagt mér rangt nafn í gáleysi. Þá
datt mér annað í hug. Var það gáleysi ? Var það
af ásettu ráði, sem hún hafði leynt nafni sinu og
sagt mér vitlaust til um heimilisfang sitt?
Því meira, sem ég hugsaði um þetta, því sann-
færðari varð ég um, að þetta væri rétt. Af ein-
hverri ástæðu vildi hún ekki láta kunningsskap
okkar verða að vináttu. En þrátt fyrir það, að
þetta hafði fyrir hálftíma verið eftir skapi mínu,
þá var ég alls ekki ánægður yfir, að hún skyldi
hafa komið í veg fyrir að við kynntumst nánar.
Þetta var allt mjög leiðinlegt og ég var sár-
óánægður, þegar ég gekk upp að Villa Geneviéve.
Ég beygði út í garðinn og settist á bekkinn við
skúrinn og sat þar í vondu skapi.
Ég rankaði við mér við að heyra mannamál
þar rétt hjá. Ég heyrði, að samtalið var ekki í
garðinum, heldur í garðinum við Villa Marguerite
og nálgaðist óðum.
Það var kona, sem var að tala, og ég þekkti,
að það var rödd Mörthu Daubreuil.
„Ástin mín, er það satt?“ sagði hún. „Eru allir
erfiðleikar á bak og burt?
„Þú veizt það, Martha," svaraði Jack Renauld.
„Ekkert getur nú skilið okkur, elskan mín. Sein-
asta hindrunin fyrir giftingu okkar er nú horfin.
Enginn getur tekið þig frá mér.“
„Enginn?" sagði unga stúlkan lágt. „Ó, Jack,
Jack — ég er hrædd."
Ég hafði staðið upp til þess að fara, því að ég
sá, að ég hleraði gegn vilja mínum. Um leið og
ég stóð upp, sá ég þau í gegnum trén. Þau sneru
sér hvort áð öðru og horfðust í augu. Ungi mað-
urinn hélt utan um hana. Þetta var óvenjulega
/allegt par, þessi ungi, dökkhærði og vel vaxni
maður og Ijósa, imga gyðjan mín. Þau virtust
vera sem sköpuð hvort fyrir annað og voru ham-
ingjusöm, þrátt fyrir þennan hræðilega atburð,
sem skyggði á líf þeirra.
En andlit ungu stúlkunnar var órólegt, og Jack
Renauld virtist skilja það, því að hann þrýsti
henni fastar að sér og spurði:
„Við hvað ertu hrædd, góða mín? Hverju þarftu
að kviða — nú?“
Þá sá ég þetta í augum hennar, þetta, sem
Poirot hafði verið að tala um, þegar hún sagði
svo lágt, að ég varð næstum að geta mér til,
hvað hún sagði:
„Ég er hrædd — um þ i g.“
Ég heyrði ekki, hverju Renauld svaraði, því að
nú tók ég eftir dálitlu öðru neðar í runnunum.
Það virtist vera brúnn runni þar, en það fannst
mér ótrúlegt svona snemma sumars. Ég gekk
þangað til að athuga hann, en þá færði hann sig,
stóð upp og sneri sér að mér. Þetta var Giraud,
og hann gaf mér merki um, að hafa ekki hátt.
Hann tók í mig og leiddi mig bak við skúrinn.
„Hvað eruð þér að gera hér?“ spurði ég.
„Alveg það sama og þér — ég hleraði."
„Ég var þar ekki af ásettu ráði.“
, „Ekki það?“ sagði Giraud. „En það var ég.“
Ég dáðist alltaf að honum, þótt mér væri mein-
illa við hann. Hann horfði á mig frá hvirfli til
ilja og það kom hæðnissvipur á hann.
„Þér bættuð ekki úr með að skipta yður af
þessu. Ef til vill hefði ég heyrt eitthvað merki-
legt á næsta augnabliki. Hvað er annars orðið af
öldimgnum yðar?“
„Herra Poirot fór til Paris," svaraði ég kulda-
lega. „Ég get fullvissað yður um, herra Giraud,
að hann er enginn öldungur. Hann hefir ráðið
fram úr mörgum málum, sem enska lögreglan var
alveg ráðalaus með.“
„Uss, enska lögreglan!" Giraud skellti háðslega
í góm. „Ætli þeir séu ekki á líku stigi og rann-
sóknadómaramir okkar. Svo að hann fór til París ?
Það var ágætt. Því lengur sem hann verður þar,
því betra. En hvað heldur hann, að hann geti
fundið þar?"
Mér heyrðist ég heyra votta fyrir óróleika i
rödd hans. Ég rétti úr mér.
„Ég hefi ekkert leyfi til að segja frá því,“ sagði
ég með dularfullum svip.
Giraud horfði fast á mig.
„Hann hefir líklega vit á, að segja yður ekki
neitt," sagði hann ruddalega. „Jæja, verið þér
sælir. Ég er önnum kafinn." Síðan snerist hann
á hæl og yfirgaf mig.
Ég vissi ekki vel, hvað ég átti að taka mér fyrir
hendur í Villa Geneviéve. Giraud kærði sig auð-
sjáanlega ekki um nærveru mína, og það leit út
fyrir, að Jack Renauld gæti líka verið án mín.
Ég gekk því aftur til bæjarins, fór í sjóinn og
siðan aftur til gistihúss míns. Ég fór snemma að
hátta og velti fyrir mér, hvort nokkuð markvert
myndi ske næsta dag.
Það, sem í raun og veru skeði, kom mér alveg
á óvart. Ég sat og borðaði morgunverð á gisti-
húsinu, þegar þjónninn, sem hafði verið að tala
við einhvem úti, kom þjótandi inn og var mikið
niðri fyrir. Hann hikaði ofurlitið, en sagði síðan:
„Þér verðið að afsaka, herra minn, en emð þér
ekki eitthvað að fást við málið í Villa Gene-
viéve?"
„Jú,“ svaraði ég ákafur. „Af hverju spyrjið þér
að því ?“
„Þá hafið þér ekki frétt það?“
„Frétt hvað ? "
„Að það var framið annað morð þar í nótt!“
„Hvað segið þér?“
Ég stökk á fætur og skildi matinn eftir og
greip hattinn minn í flýti. Ég beinlínis hljóp upp
að húsinu. Nýtt morð — og Poirot var ekki við-
staddur! Það var eins og örlögin væm á móti
honum. En hver hafði verið myrtur?
Ég þaut inn um hliðið. Hópur af þjónustufólki
stóð bak við húsið og talaði saman með miklu
handapati. Ég náði í Francoise.
„Hvað hefir komið fyrir?"
„Ó, herra. Nýtt morð! Það er hræðilegt. Það
hlýtur að liggja bölvun yfir húsinu. Já, ég full-
vissa yður um, að það hlýtur að liggja bölvun
yfir því! Það ætti að gera boð eftir prestinum
og láta hann koma með vigt vatn. Ekki sef ég
eina einustu nótt í viðbót undir þessu þaki. Röðin
gæti verið komin að mér, hver veit?“
Hún signdi sig.
„Já,“ hrópaði ég. „En hver er það, sem hefir
verið myrtur?"
„Haldið þér, að ég viti það ? Ókunnugur maður.
Þeir fundu hann þarna uppi í skúrnum, skammt
frá þar sem Renauld sálugi fannst. En það er ekki
nóg með það! Hann hefir verið rekinn í gegn um
hjartað með sama rýtingnum!"
Menn úr flota Bandaríkjanna eru
í fyrsta sinn á verði fyrir utan
sendisveitarskrifstofur Banda-
ríkjanna í London. Sextíu og þrír
sjóliðsforingjar og aðrir með-
limir flotans, þ. á m. 11 menn,
sem björguðust af skipinu Maas-
dam, hafa verið sendir til London
til slökkviliðsstarfa.
Fllippseyjabúar í her Bandaríkjanna. Mynd þessi er af hermönn-
um á Filippseyjum, þegar þeir voru að fást við stóra vélbyssu á
heræfingum, sem nýlega fóru fram á eyjunum. Allur her Filipps-
eyjabúa hefir verið sameinaður her Bandaríkjanna eftir skipun.
Roosevelts forseta. Þetta var svar Bandaríkjanna til Japana, sem
höfðu ráðizt inn í Indó-Kína aðeins 700 mílur frá eyjunum.