Vikan - 14.01.1943, Blaðsíða 3

VIKAN, nr. 2, 1943
3
Ótrúlegir
Dag nokkum kom virðulegur, grá-
hærður maður til mín — sem var,
að því er ég komst seinna að, dóm-
ari við yfirdóm í Pennsylvaníu.
,,Ef til vill hafið þér áhuga á því að
heyra um dálítið, sem kom fyrir mig fyrir
þrjátíu árum,“ sagði hann. „Þeir, sem ég
hefi sagt þetta, hlusta vantrúaðir á mig,
þó er ekkert í lífi mínu jafn lifandi fyrir
hugskotssjónum mínum.
Er ég var málflutningsmaður uppi í
sveit, þurfti ég einu sinni að fara í langa
ökuferð með hest og lítinn eineykisvagn
eftir þjóðvegi síðla dags. Mér var ieiðin
ókunn. Er rökkrið skall á, var ég að aka
eftir stíg einum og var steinveggur hægra
megin við hann. Það sást ekkert hús. Þar
sem ég var ekki viss um, að ég væri á
réttri leið og langaði til þess að spyrja ein-
hvern til vegar, létti mér stórum við að
sjá mann sitja á steinveggnum framund-
an. Er ég var í um fimmtíu metra fjar-
lægð frá honum, renndi hann sér niður af
veggnum, gekk í áttina að veginum, en
datt svo allt í einu, og sá ég hann liggja á
grúfu þarna á veginum eins greinilega og
ég sé yður núna.
Ég hélt, að liðið hefði yfir veslings
manninn, og fór því út úr vagninum til
þess að veita honum þá hjálp, sem mér var
unt. Veran á veginum hreyfðist ekki, en
er ég nálgaðist hana, hvarf hún. Er ég
kom á staðinn, var maðurinn þar ekki. Eg
hafði ekki litið af honum eitt augnablik.
Og ég get bætt því við, að ég var ungur,
heilsugóður, hafði góða sjón og hafði ekki
bragðað vín.
Ég var mjög undrandi og gekk aftur
til hests míns. Mér til mikillar undrunar
var hesturinn, sem var gamall og sljór,
skelfingu lostinn. Augun voru galopin af
ótta, hann andaði ótt, svitinn draup af hon-
um, og er ég lagði hönd mína á hrygg
honum, fann ég að hann titraði ákaft. Það
var með naumindum að ég fékk hestinn
til þess að fara fram hjá staðnum; en er
við vorum komnir fram hjá, tók hann
sprett og frísaði við hvert stökk.
Hálfa mílu frá staðnum nam ég staðar
við hús eitt og spurðist ég fyrir, eins og
af hendingu, um staðinn, þar sem stein-
veggurinn var. Konan, sem ég talaði við,
leit forvitnislega á mig.
„Ó, sá staður,“ sagði hún. „Það fellur
engum vel að fara þar fram hjá. Húsið
brann fyrir nokkrum árum. Það var þar,
sem hin hræðilegu morð voru framin. Þér
sáuð eitthvað, var það ekki? Menn hafa
séð ýmislegt þar.“
Jæja, þetta er sagan, staðfest af frá-
sögn konunnar um þáð, að aðrir hafi séð
drauga þar. Og svo var það hinn æðislegi
ótti hestsins. Ég held stundum, að dýr
atburðir.
&ítÓi ARCHIBALD RUTLEDGE.
JJ'YHIR nokkrum ámm skrifaði ég tíma-
ritsgrein og lýsti í henni mörgum leynd-
ardómsfullum atvikum, sem komið höfðu
fyrir mig eða kunningja mína. Eftir birt-
ingu hennar fékk ég hundruð bréfa og
einnig nokkra gesti, sem sögðu m’ér frá
svipuðum atvikum. Eftirfarandi frásagnir
af snertlngu við hiun ókunna heim, sem ég
er viss um að er til, þó að við skyn jum hann
venjulega ekki, þóttu mér einkennilegastar.
hafi eitthvert sjötta skilningarvit gagnvart
svona hlutum. Trúið þér því, sem ég hefi
sagt yður?“
Ég sagði honum, að ég tryði honum, því
ég er sannfærður um, að til sé ósýnilegt
ríki, og að íbúar þess kunni stundum að
birtast okkur.
*
Því er oft haldið fram, að dýr hafi eitt-
hvað sjötta skilningarvit, sem geri það sð
verkum að þau sjá ýmislegt það, sem sumt
fólk telur ímyndun eina. Bréf eitt, sem mér
var sent, sagði sögu um einkennilega hegð-
un hunds eins.
„Veiðihundinum okkar, Marcella," sagði
í bréfi þessu, „þykir ákaflega vænt um
mann minn. Starf hans hafði það í för
með sér, að hann var oft að heiman, og
þegar maðurinn minn var ekki heima, svaf
Marcella á gólfinu í svefnherbergi mínu.
Eina slíka nótt vaknaði ég við gelt Marc-
ellu. Ég kveikti ijós, því ég bjóst við, að
einhver óboðinn gestur væri kominn inn í
húsið. Hárin risu á hundinum og hann urr-
aði mikið og mjög einkennilega. Svo tók
hann að ýlfra dapurlega, síðan skreið hann
inn í skáp einn og lá þar volandi. Er ég
fór niður, sá ég, að allt var lokað og
læst eins og það átti að vera. Börn mín
sváfu bæði vært.
Eftir um klukkutíma var hringt til mín
og mér sagt, að maðurinn minn hefði lát-
izt af völdum bílslyss. Ég held, að Marcella
hafi séð það eða séð hann.“
#
Frá Connecticut barst mér þessi saga:
„Kvöld eitt vorumágkonamínogþriggja
ára gömul dóttir hennar einar í upplýstu
svefnherbergi í íbúð þeirra. Litla stúlkan
lá á hnjánum við rúm sitt og var að lesa
bænirnar sínar. Móðir hennar stóð hjá
og hlustaði á. Allt í einu fannst henni eins
og einhver kæmi inn í herbergið, en hún
sá engan og nefndi þetta ekki.
Er litla stúlkan hafði lokið við að lesa
bænir sínar, leit hún upp og sagði:
„Mamma, hvaða gamli maður er þetta,
sem stendur við hliðina á þér?“ Lýsing
hennar á manninum átti alveg við afa
hennar í Svíþjóð, en hann hafði hún aldrei
séð.
Næsta bréf, sem barst frá Svíþjóð, hafði
þær fréttir að færa, að afi þessi hafði lát-
izt sama kvöldið og barnið hafði séð hann.
*
Frá bréfritara í Illinois barst mér þessi
saga um undarlegt atvik:
„Móðir mín fór ásamt systur minni til
Richmond í Virginia til þess að búa þar,
á meðan bróðir minn var að lesa til prests.
Þau leigðu sér stór, gamalt hús. Þessi tvö
ár, sem hún bjó í húsinu, birtist móður
minni oft liðsforingi úr Sambandshernum,
sem var með svart band á vinstri erminni.
Hún sagði systkinum mínum frá því, að
hún hefði séð þennan mann, en þau stríddu
henni með því. Seinna sagði hún mér þetta,
því að ég var áhugasamari áheyrandi. Hún
sagði, að dag nokkurn, er hún hefði verið
orðin þreytt á þessum stöðugu komum
hans, hefði hún sagt við hann eins og hann
væri mannleg vera: „Hvers vegna eruð þér
að ónáða mig? Ég vildi óska þess, að þér
vilduð fara og láta mig í friði.“ Hann leit
á hana, hristi höfuðið dapurlega, hvarf út
um dyrnar á borðstofunni og kom aldrei
aftur.
Nokkrum mánuðum seinna var systir
mín að líta yfir myndaskrá á eins konar
listasafni. Allt í einu sagði hún við móður
mína: „Hérna er mynd af draugnum þín-
um.“ Lýsing móður minnar á manninum
hafði verið svo nákvæm, að systir mín
hafði strax þekkt hann, og svo var hann
líka með bandið á vinstri erminni. 1 skránni
stóð, að maðurinn á myndinni væri dr.
Hunter Holmes McGuire.
Síðar þennan dag sögðu þær konu einni,
sem þær voru boðnar til, alla söguna og
konan sagði: „Hvað, vitið þér ekki, hver
McGuire var?“ Móðir mín sagðist aldrei
fyrr hafa séð mynd hans eða heyrt hans
getið.
„Jæja,“ sagði konan, „hann var skurð-
læknir í borgarastyrjöldinni. Hann annað-
ist Stonewall Jackson, er hann var særður
banasári sínu. Bandið hylur blett af blóði
Jackson. McGuire vissi, að fyrirliði varð
að vera í blettlausum einkennisbúningi og
huldi því blóðblettinn, sem komið hafði af
blóði hins heittelskaða hershöfðingja hans,
með silkibandi. McGuire lét byggja og bjó
í húsi því, er þið búið nú í.“
#
„Er ég kom heim kvöld eitt,“ skrifar
mér útgefandi f jármálatímarits eins, „gekk
ég fram hjá húsi eins vinar míns. Ég vor-
kenndi honum mjög, því að lítill sonur
hans var með barnaveiki og lá fyrir dauð-
anum. Er ég gekk fram hjá húsinu, sá ég
lítinn dreng, veiklulegan og fölan, standa
þar hjá. Ég þekkti undir eins, að þarna
var veiki drengurinn kominn, og hélt, að
í óráðinu hefði hann sloppið frá hjúkrun-
arkonunni. Ég talaði við hann og ætlaði
að fara að taka hann í fangið og bera hann
inn, er hann hvarf. Ég frétti morguninn
Framhald á bls. 7.