Vikan - 14.01.1943, Síða 10

10
VIKAN, nr. 2, 1943
u in Ifl Iki 1 1 m
u 1 Ba 1 III III Ll ii i
Matseðillinn.
Eplasúpa.
2 1. vatn, 750 gr. epli, 30 gr.
hrísmjöl, 200 gr. sykur, 2 eggja-
rauður, 1 matskeið rjómi.
Eplin eru þvegin, skorin í sundur,
kjaminn tekinn úr þeim og þau soð-
in meyr í vatninu. Síðan eru þau síuð
í fínni síu. Súpan soðin upp að nýju
ásamt hrísmjölinu og sykrinum, sem
hrærður hefir verið út í örlitlu köldu
vatni. Eggin eru þeytt ásamt rjóm-
anum og látin saman við áður en súp-
an er borin fram.
Hakkað buff.
1 kg. kjöt (helzt úr læri), 3%
dl. soð, 20 gr. hveiti, 3 stórir
laukar, pipar, salt, 15 gr. hveiti,
dálitið af matarlit.
Kjötið er þvegið, sinar teknar úr
því og það skorið í smástykki, sem
hökkuð eru einu sinni í hakkavél og
síðan eru smástykki mynduð úr kjöt-
inu. Þau em barin og velt upp úr
hveiti, sem dálítið af pipar og salti
er saman við. Buffið er steikt í brún-
uðu smjöri í ea. 4 minútur á hverri
hlið. Þegar það er tekið af pönnunni,
er soðinu hellt á hana, það soðið upp
og hrært út með hveitinu, sem hrært
hefir verið í köldu vatni. Eftir 5
minútna suðu er brúnuðum lauknum
hrært út í. Er buffið er borið fram,
er sósunni hellt yfir það, og brúnað-
ar kartöflur hafðar með.
Möndlubúðingur.
% 1. mjólk, 50 gr. möndlur, 75
gr. maizenamjöl, 50 gr. sykur,
2 til 3 egg, y2 vanillustöng.
Mjölið er hrært út með mjólkinni
og hvorutveggja soðið ásamt vanillu-
stönginni. Eftir nokkurra mínútna
suðu, eru skolaðar og fínt hakkaðar
möndlumar látnar saman við ásamt
Bykrinum. Potturinn tekinn af eld-
lnum og eggjarauðumar ásamt stif-
þeyttum hvítunum settar út í. Til
viðbótar má taka 5 gr. af maizena-
mjöli, ef búðingurinn óskast þéttari.
Borinn fram með rauðri sósu.
Snotur dragt.
Dragt þessi er úr svörtu ullarefni.
Pilsið er með einni lokafellingu að
framan. Treyjan er hneppt og er
ekkert belti við hana. Má sauma í
hana að framan.
Rosalind Russell
gefur góð ráð í ástamálum.
Verið móðins — með nokkmm
gamaldags aðferðum. Það er ráð,
sem Rosalind Russell kvikmyndaleik-
kona gefur, til þess að hrífa karl-
menn.
Hún segir: „Það, sem þér eigið að
gera, er að sitja siðprúður í sófa,
spenna greipar í kjöltu yðar, vera
hjálparvana á svipinn og segja: „Ég
veit ekki, hvað ég á að gera.“ Þetta
lætur karlmanni finnast hann vera
sterkur. Og honum mun geðjast því
betur að yður, sem þér látið honum
finnast hann sterkari. Auk þess
munu vandræði yðar gefa honum
tækifæri til þess að gefa yður góð
ráð. Og honum mun þykja vænt um
yður fyrir það!“
Tvö húsráð:
Gætið þess, er þér látið pönnur eða
skaftpotta á eldstóna að skaftið
standi ekki út af henni; annars
Eigingirnin hafði veðjað við hina
andana.
Hún hafði horft drýgindalega í
kringum sig á hina andana og
sagt:
„Ég er óefað sú ykkar, sem mest
vald hefi yfir mönnunum."
Er hinir andamir hreyfðu mótmæl-
um, var það að hún hafði boðizt til
að veðja.
„Gott og vel,“ hafði hún sagt. „Þið
viljið þá ekki trúa því, að mennimir
séu þrælar mínir, að það sé enginn
sá eða ekkert það, sem stjórnar þeim
eins og ég? Komið þá með mér og
sannfærizt." é
Og þeir fóru yfir mörg lönd, og
Eigingimin sýndi félögum sínum
sigri hrósandi, hvernig mennimir
hylltu hana og tóku ok hennar á
herðar sér með smjaðurslegri undir-
gefni.
Hún leit með fyrirlitningu í kring-
um sig og hrópaði til fjöldans:
„Er nokkur meðal ykkar, sem ekki
vill lúta yfirráðum minum?"
Þá gekk kona ein fram fyrir hana.
Hún var fátæklega klædd og föl í
andliti. Hún bar lítið bam á hand-
legg sér, sem hélt fast um háls henn-
ar með höndunum, en tvö heldur
stærri böm héldu í pils hennar. Á
bakinu bar hún greinaknippi, sem
hún hafði tínt í skóginum.
Hún horfði djarflega á hina vold-
ugu Eigingimi og sagði:
„Þótt allir aðrir lúti þér og hylli
þig, þá geri ég það ekki. 1 hjarta
mínu ríkir sú, sem er stærri én þú,
hún getur neytt þig til þagnar, þú
neyðist til þess að lúta henni, hún
getur drepið þig, ef hún vill — —•
nafn hennar er Móðurás't!"
Þá hneigði Eigingimin höfuð sitt.
„Ég mundi ekki eftir henni," sagði
hún. „Ég hefi tapað veðmáli mínu.
Ég veit, að hún hefir á réttu að
standa. Móðurástin er sterkari en ég,
hún er neisti af hinni guðdómlegu
á,st----- hún getur allt---. Móður-
ástin getur bjargað heiminum."
Og Eigingimin og allir hinir and-
amir héldu burt, þögulir og kyrr-
látir.
rzÆz rnínnniganna.
r33íad úr aögu gamallar í<onu.
Hún er áttatíu og átta ára, gamla
konan; hár hennar er hvítt sem snjór
og hún er ákaflega bogin í baki. En
augun em ennþá ljómandi, og hún
hefir enn gaman af því að sjá fólk
hjá sér, halda smáveizlur fyrir þá,
sem henni þykir vænt um, og heyra
ungar raddir í kringum sig. En rétt
eftir hádegismatinn, fyrir kaffi, er
tími, sem tilheyrir henni einni, tími,
sem hún notar til að hvíla sig, og
þá þorir enginn að ónáða hana. —
Hún hallar höfðinu að púðum
hægindastólsins, spennir greipar, og
lokar augunum, því þá er betra að
hugsa. —
Það var eitthvað, sem hún átti að
muna — rétt — það var bróðurson-
ur hans Hans frænda, sem hafði
fengið góða atvinnu — það varð að
óska honum til hamingju — skrifa
— eða senda kannske heldur sím-
skeýti. — Já, og svo hafði dóttir
Rotenburgs trúlofazt, móðirin var
bezta vinkona hennar, hún varð víst
að halda hinum nýtrúlofuðu smá-
veizlu. Það var dálítið þreytandi, en
það varð nú samt að vera svo — og
þau áttu að smakka hina frægu
smjörköku ungfrú Lenu — hver var
það nú aftur, sem hafði þótt hún svo
gætuð þér óvart rekizt á skaftið og
fellt pottinn eða pönnima á gólfið.
Gott ráð til þess að ná málningar-
lykt úr nýmáluðu herbergi er að
setja fulla fötu af vatni lnn í
herbergið.
góð? t— Hún mundi eftir litlu hönd-
inni með mörgu hringunum, sem
glitruðu, er höndin var rétt fram
eftir enn einu stykki. — En nafnið
— ó, þetta minni — jú, Inga Hjelm,
greifadóttir, það var hún! Það var nú
langt síðan hún hafði séð hana —
hún ætlaði að bjóða henni að koma
á miðvikudaginn með unga fólkinu,
— hún gat líka boðið frú Malm, nei,
það var satt, hún var enn í sorg, hún
hafði misst yngsta bamið sitt, vesl-
ins konan, hún bar sig svo illa —
en Inga Hjelm átti að koma og fá
smjörköku. —
„Megum við kveikja, frænka? Það
er kominn kaffitími,“ það var bama-
barn hennar, sem inn kom.
„Strax? Tíminn hefir liðið svo
fljótt — ég sat og hugsaði um gamla
kunningja mina.“
„Það hefir vonandi ekki verið neitt
sorglegt?"
„Ne-ei, ég vorkermi bara frú Malm,
sem er búin að missa eitt bama
sinna. Annars var ég að hugsa um
að skrifa Hans frænda og óska hon-'
um til hamingju í tilefni af því, að
bróðursonur hans fékk svo ágspta
stöðu, og að halda dálitla veizlu fyrir
dóttir Rotenburgs — hún er nýtrú-
lofuð — smá trúlofunarveizlu —.“
„En þetta er ekkert sorglegt,
frænka, og samt ert þú svo döpur í
bragði.“
„Jú, bamið mitt, það er samt sorg-
legt.“
„Hvers vegna?"
„Vegna þess að allt þetta fólk er
dáið, dáið fyrir langa löngu!“