Vikan - 14.01.1943, Blaðsíða 6

(í
VTKAN, nr. 2, 1943
lýsingu á því, hvernig málið stæði. Gamla kon-
an var að öllum likindum ekki komin til fullrar
meðvitundar, hún talaði í óráði og hafði, sam-
kvæmt ráðleggingu lögregiulæknis verið lögð á
sjúkrahús. Að áliti lögreglustjórans var hún ekki
mikið við málið riðin.
Það hafði verið haldin bráðabirgðayfirheyrsla
yfir imgu stúlkunni og þjónustustúlku hennar.
Hin síðastnefnda vissi augsýnilega ekkert um
málið, en unga stúlkan vissi augsýnilega mikið.
Þjónustustúlkan hafði ekki einu sinni getað
sagt, hver hin myrta var, því hún sór hátíðlega,
að hún hefði aldrei séð þessa konu. Samt skýrði
frásögn hennar fyrir okkur tvö atriði. ,
1 fyrsta lagi: hin látna hafði ekki verið með
frú Simpkinson og dóttur hennar stuttu fyrir
morðið, því þá hefði þjónustustúlkan átt að
þekkja hana.
1 öðru lagi: svarta ferðakistan var raunveru-
lega eign ungfrú Simpkinson; stúlkan þekkti
hana aftur.
Yfirheyrslan yfir ungu stúlkunni sjálfri hafði
vitanlega verið miklu áhrifaríkari, og FranQois
Dubert rétti mér gerðabókina til aflestrar. Ég
ætla ekki að ræða það nánar, hvort hann gerði
rétt í þessu; en maðurinn var þvi svo feginn að
mega njóta aðstoðar minnar.
Framkoma ungfrú Simpkinson var mjög áber-
andi og útilokaði hvem möguleika á því, að hún
gæti verið alveg saJklaus. Helmingi þeirra spurn-
inga, sem lagðar vöru fyrir hana, hafði hún
svarað, en hinum helmingnum hafði hún blátt
áfram neitað að svara. Hún hafði fúslega stað-
fest, að nafn hennar og móður hennar væri raun-
verulega Orr-Simpkinson, eins og á farangrinum
stóð og að þær hefðii farið frá London snemma
um morguninn eftir að hafa gist á litlu gisti-
húsi nóttina áður. En er hún var spurð um hinn
fasta dvalarstað þeirra, eða er þeir vildu kom-
ast að þvi, hvar þær hefðu verið daginn fyrir
ferðalagið, neitaði hún allt í einu að gefa nokkr-
ar upplýsingar. — En strax á eftir áttaði hún
sig þó, gaf upp nákvæmt heimilisfang sitt í Toot-
ing og bætti við, að hún hefði daginn fyrir ferða-
lagið dvalið ásamt móður sinni í gistihúsinu til
þess að vera nær járnbrautarstöðinni, er þær
færu morguninn eftir. Þessari frásögn hafði þjón-
ustustúlkan, þrátt fyrir bendingar og merki frá
ungu stúlkunni, andmælt algjörlega, en hún hafði
verið tekin til yfirheyrslu aftur, því hún hafði
sagt lögreglustjóranum, að mæðgurnar hefðu
dvalið í Southend síðastliðnar þrjár vikur, og að
þær hefðu farið til London frá Southend en ekki
Tooting. Það kom nú einnig í Ijós, að þjónustu-
stúlkan hafði ekki verið með þeim þennan tíma,
heldur hafði hún hitt þær á járnbrautarstöðinni
í London. — Hún hafði allan þennan tíma verið
í íbúð þeirra í Tooting, og af því var einnig hægt
að skýra, að hin myrtá kona var henni með öllu
ókunnug. 1 það minnsta gat maður öruggur
dregið þá ályktun, að ungfrú Simpkinson vissi,
hver hin myrta kona var, og að þjónustustúlk-
an vissi það ekki.
,,Ó, guð minn góður, ungfrú,“ hafði stúlkan
hrópað og farið að gráta, „þér vitið, að allt,
sem ég segi, er sannleikur eins og biblían. Hvers
vegna látið þér ekki herra Harvey koma hingað ?“
Þá hafði lögreglustjórinn gerzt dálítið strang-
ari, og ungfrú Simpkinson hafði orðið enn þver-
úðarfyllri, en hafði þó játað, að ferðakistan væri
hennar eign, lykilinn líka.
Það hafði fundizt handklæði í ferðakistunni —
átti hún það?
„Nei."
Vissi hún eða hélt hún sig vita, hver ætti
það ?
Hún gat ekki neitt um það sagt.
Handklæðið hafði verið merkt með stöfunum
E. R. — hafði hún nokkurn grun um, hvaða nafn
þessir stafir táknuðu?
Hún veigraði sér við að svara.
Á nærfötum hinnar myrtu höfðu fundist sömu
stafimir og var því sanngjarnt að álíta, að hand-
klæðið hefði tilheyrt henni — var ungfrú Simpkin-
son fær um að segja, hver hin látna var?
„Já!“
Er ég las þetta „já“ í gerðabókinni, brá mér,
og þó gat ég eiginlega ekki búizt við öðru svari.
Furða mín óx, er ég las eftirfarandi linur:
„Eruð þér fúsar til þess að gera það?“
„Nei!“
Það hafði ekki heppnast að fá meira upp úr
henni; það hafði reynzt gagnslaust bæði að tala
um fyrir henni og ógna henni. 1 örvæntingu
hafði lögreglustjórinn slitið yfirheyrslunni, og
farið hafði vterið með ensku stúlkuna í fangelsið
sem grunaða um morðið á óþekktri manneskju.
Persónuleg sannfæring lögreglustjórans var alveg
ákveðin. Ég hefi aðeins eina kvörtun á hendur
réttargangi sakamála á meginlandinu, en það er
mjög alvarleg ákæra — hann gefur, að mínu
áliti, hinum ákærða alltof litla von um að geta
réttlætt sig. Er búið er að handsama hann, þá
er hann strax talinn sekur, og allar tilraunir
dómara og málaflutningsmanna fara í þá átt
að reyna að fá fram játningu með því að koma
hinum ákærða á óvart eða tala um fyrir hon-
um. Skarpskyggnir og óhlutdrægir útlendingar
— þar á meðal Dubert — höfðu verið mér sam-
mála í þessu. —
En í þessu tilfelli hafði Léon Dubert eins mikla
tilhneygingu til þess að tortryggja ungfrú Simp-
kinson og frændi hans. 1 þeirra augum var nú
bara um spuminguna um meðseka að ræða, eða
einnig um, hvort hún væri sjálf aðeins meðsek í
glæpnum. Að áliti þeirra beggja var ekki minnsti
vafi um, að hún átti einhvem þátt í morðinu.
Ég játaði, að þeir gætu haft á réttu að standa;
þeir þuldu upp allar þær ástæður, sem stuðluðu
að því, að þeir tortryggðu stúlkuna, og það kom
í ljós, að það var enginn smá listi. 1 fyrsta lagi
hafði hún vitað um hið undarlega innihald ferða-
kistunnar, sem hún af ástæðum, sem enn vom
óskýrðar, hafði haft með sér frá Englandi —
hvers vegna hafði hún lagt af stað í ferðalag
með hana? Sennilega til þess að koma líkinu á
einhvern þann stað, þar sem minni hætta væri á
uppgötvun. Hún hafði því augsýnilega reiknað
með því, að heppnin yrði með henni, að vegna
sannfæringargáfu sinnar, hins rnikla farangurs,
kaðalsins og svikna lykilsins mundi henni takast
að sleppa í gegnum tollskoðunina, og einungis
óheppni og hin ókurteisa þrákelkni tollþjónanna
hafði kollvarpað öllum áformum hennar. Þetta
var bæði mér og Frakkanum fyllilega ljóst.
Auk þess var það áreiðanlegt, að hún þekkti
morðingjann og að nafn hinnar myrtu var henni
kunnugt. Hún hafði ætlað sér að koma Dubert á
ranga braut með tilliti til dvalar sinnar í South-
end, hún hafði játað, að ferðakistan, sem líkið
hafði verið í, væri sín eign — það hafði þegar
sannazt á vitnisburði þjónustustúlkunnar — og
hún hafði neitað að gefa nokkrar upplýsingar
um handklæði það, sem hjá líkinu hafði fundizt.
Þjónustustúlkan hafði að visu líka verið spurð
um handklæðið, og hafði það verið greinilegt af
frásögn hennar, að það gat ekki verið eign ung-
frú Simpkinson. Það, sem mér datt fyrst í hug,
var, að stafirnir hefðu verið saumaðir á það til
þess að villa réttinum sýn; en ég lét alveg af
þessum grun, er Frangois Dubert sagði mér, að
klæði myrtu konunnar væru merkt með sömu
stöfunum. Þar af leiðandi hlaut hún að hafa átt
handklæðið.
V.
Heimilisfangið á farangrinum.
„En eitt er víst,“ sagði Léon Dubert, er við
ræddum þetta mál nánar á lögregluskrifstofunni,
„unga stúlkan hefir lykilinn að ráðgátunni í hendi
sér -— ja, meira en það, allt bendir í þá átt, að
glæpurinn hafi verið framinn af henni eða fyrir
áeggjan hennar."
Erla og
unnust-
inn.
Oddur: Elsku vina mín, þú getur ekki ímyndað þér, hve
þú hefir glatt mig með því að gefa mér þessa fallegu
mynd af þér. Hún er dásamleg — alveg eins og þú.
Erla: Finnst þér hún í rauninni falleg?
Erla: Mér þykir svo vænt um, að þér skuli þykja myndin
falleg. Þú ert yndislegur, ástin min.
Oddur: Falleg? Hún er alveg dásamleg. Elskan min, ég
ætla að láta innramma hana strax í dag.
Oddur: Ég ætla að taka þessa skipsmynd Oddur: En hve það verður miklu skemmtilegra Oddur: Vat. n !
niður. Ástvinan mín verður að vera á áberandi að horfa á mynd vinu minnar en allt annað.
stað í herberginu minu.