Vikan - 14.01.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 2, 1943
„Jæja, veiztu nú, hver þessi leyndardómsfulli
gestur kann að hafa verið?“ spurði faðir hennar
og leit á hana.
„Eftir lýsingunni að dæma, held ég, að það
hafi verið bróðir einnar skólasystur minnar,"
sagði hún rólega og reif upp annað bréf.
„Nú!“ sagði West í tón, sem gaf til kynna,
að honum væri ekkert um bræður skólasystra
hennar gefið.
„Hér er heimboð frá lávarði og lafði Carbiinkle
á fimmtudaginn kemur,“ sagði dóttir hans og
rétti honum bréf. Hún varð að beina hugsunum
hans inn á hættuminni braut.
„Fimmtudaginn kemur? Erum við ekki þegar
búin að lofa öðrum þeim degi?“
„Jú, við erum boðin í miðdegisverð til Thomp-
son hjónanna — á Portland torgi.“
„Já, það er alveg rétt,“ sagði West gremju-
lega. „Það var leiðinlegt. Getum við ekki breytt
þessu?“
Dóttir hans gaf honum litla von um það. Hún
vissi, að það var óviðeigandi og móðgandi að
hafna heimboði, sem maður var þegar búinn að
þiggja, þótt maður fengi annað frá tignara fólki,
og að slík framkoma tíðkaðist ekki með siðuðu
fólki.
Gamli maðurinn hafði nú séð annað bréf með
skjaldarmerki, svo hann sætti sig við þetta.
Næsta morgun hafði Madeline ákveðið að vera
nokkuð djörf. Hún lézt vera með höfuðverk, til
þess að þurfa ekki að fara og horfa á kappsigl-
ingu eina. En varla hafði hún fyrr séð föður sinn
aka í burtu, en hún fiýtti sér inn í herbergi sitt,
fór i óbrotinn kjól, lét á sig hatt með svartri
blæju, stakk á sig vel fullri peningapyngju og
fór út úr húsinu.
Á næstu vagnstöð fékk hún sér leiguvagn og
ók til Waterloo'járnbrautarstöðvarinnar. Þetta
skipti ferðaðist hún á fyrsta farrými, og er hún
kom á járnbrautarstöðina, tók hún sér vagn til
þess að aka til bóndabæjarins. Hún lét hann bíða
í dálítilli fjarlægð frá bænum, ef Holt kynni 'ekki
að geta ekið henni til baka.
Frú Holt, sem sat í eldhúsinu og var að af-
hýða baunir, gaf frá sér lágt óp, er frú Wynne
stóð allt í einu í dyrunum. Hún stökk á fætur og
missti öll hýðin, sem lágu í kjöltu hennar, þurrk-
aði hendumar á svuntunni og bauð Madeline inni-
lega velkomna. Barnið var hresst og stækkaði
óðum, en Wynne var þvi miður ekki heima. Hann
og Holt höfðu farið út þegar eftir morgunverð
og komu víst ekki strax aftur.' En hve það hitt-
ist óheppilega á!
Konan varð óróleg, er Madeline sagði, að hún
ætlaði ekki að vera kyrr hjá þeim, heldur ætlaði
til Irlands eftir tvo eða þrjá daga, því faðir
hennar hefði keypt þar veiðisetur, sem hann nú
ætlaði að fara að skoða ásamt nokkrum kunn-
ingjum.
„Ó, guð minn góður, hvað ætli veslings herra
Wynne segi?“ sagði hún eftir nokkra þögn. „Ég
held, að hann láti yður alls ekki fara,“ bætti hún
svo við og hristi höfuðið hugsi.
En það var einmitt þetta, sem Madeline hafði
komið til þess að tala við hann um, og svo hittist
svona iila á, að hann var fjarverandi. Það hefði
ekki getað hitzt verr á.
Þögn frú Kane var keypt með peningum, þögn
Harpers-mæðganna með verðmætum gjöfum og
vonum um að verða boðið til Belgravetorgs. Law-
rence varð einnig að veita samþykki sitt. Hann
varð að bíða þolinmóður, þar til rétta augna-
blikið væri komið, þar til henni heppnaðist að
vinna ást föður síns og traust að svo miklu leyti,
að hann gæti ekki verið án hennar framar og
sæi, að staða hans meðal heldra fólks væri
tengd henni. Þá, en ekki fyrr en þá, ætlaði hún
að kasta sér í fang honum og játa, að hún væri
gift. Lawrence og barnið áttu þá að flytja á
Belgravetorg og lifa þar í auði og munaði. Þetta
var hin fallega áætlun Madeline, og hún sagði við
sjálfa sig í það minnsta tíu sinnum á dag:
„Lawrence verður að bíða, verður að vera þol-
inmóður."
Hún kyssti son sinn, og hrósaði rauðu kinn-
unum hans, spurði margs um Larry, og varð
undrandi, er hún heyrði að hann væri að skrifa
mestan hluta dagsins. Og frú Holt tók eftir því,
sér til mikillar hryggðar, að Madeline hafði ekki
framar neinn áhuga fyrir hænsnum og kálfum
eða hundunum, og að hún nefndi ekki einu sinni
mjólkurstofuna.
Hin skarpskyggna kona sá allt, frá hinum
dýrmætu hringum á hendi ungu konunnar til
litla úrsins hennar, sem hún var alltaf að lita á
með óróa. Kjóll hennar var að visu óbrotinn, en
hann var sennilega dýr samt, og það skrjáfaði
í honum, er hún hreyfði sig. Ja, það lék enginn
efi á því, að Madeline var orðin allt önnur. Auð-
urinn hafði numið hana til sín, og hann, veslings
maðurinn hennar, mundi ekki geta gert hana
ánægða. Hún vissi nú, hvað það var, að eiga
peninga og vera tigin stúlka. Frú Holt hristi
höfuðið hugsi.
Á meðan bóndakonan var að matbúa graut, fór
Madeline með barnið á handleggnum út til þess
að gá að Lawrence, en enginn Lawrence kom,
og drengurinn var einkennilega þungur.
Hún gekk út í garðinn. En hve henni fannst
hann nú lítill og vatnið var þakið ljótri, grænni
leðju. Svo fór hún inn í gömlu setustofuna þeirra
með bókahillunni, Bomhólmsklukkunni, útsaum-
uðu myndunum á veggjunum og rauðu múrstein-
unum á gólfinu.
Hinn mildi andvari sveif inn um opinn glugg-
ann og lék sér að hinum drifhvítu gluggatjöld-
um. Yllirunnarnir og sólblómin uxu svo þétt fyrir
utan gluggann, að þau gægðust inn. Og þama
var pípa Lawrence; í horninu stóð göngustaf-
urinn, sem komið hafði upp um hann, og á borð-
inu lágu skrifuð blöð, sem hann hafði sýnilega
verið að fást við rétt áður en hann fór út. Það
voru ekki bréf. Hvað var það þá? Hún tók upp
eina örk og las hana hratt. Titillinn var: „Hefð-
arkonan á Miðöldum.“ Hvaða vitleysa var þetta?
Henni datt skyndilega eitthvað í hug, kallaði
á frú Holt, lagði bamið í fang hennar og eettist
við að skrifa Lawrence við borð hans og með
penna hans.
„Elsku Lawrence," skrifaði hún. „Ég kom hing-
að frá London til þess að sjá þig og tala við
þig, og ég er mjög hrygg yfir að hafa ekki hitt
þig, því ég hefi ekki tíma til þess að biða eftir
því, að þú komir, og ég þarf svo mikið að tala
við þig.
Það gleður mig að Dengsi skuli vera svona fjör-
legur og hress og svona kröftugur; og það gleð-
ur mig ekki síður að heyra, að þér skuii líða
vel. En ég býst við, að það hafi Verið þú, Law-
rence minn, sem spurðir eftir mér á Belgrave-
torgi, og það gerði mig mjög skelkaða. Hvemig
datt þér í hug að vera svona óvarkár, vinur minn!
Til allrar hamingju grunar engan, hver maður
þessi hafi verið, og í hvaða sambandi hann stend-
ur við Madeline West. Er ég sit nú héma og
horfi út um gluggann á fallega, gamla garðínn
og skógi vaxnar hæðimar í fjarska, þá finnst
mér ég vera allt önnur en sú Madeline West,
sem þú spurðir eftir.
Mér finnst nú, að peningar séu ekkert annað
en sjónhverfingar á við æsku, frið og heimilis-
ánægju og að ég gæti verið ánægð með að búa,
hér hjá þér; en ég veit það líka, að í kvöld, þegar
ég fer inn í stofu mína, þá mun ég hugsa á
allt annan hátt, og að þá mun mér finnast sveita-
lífið alveg óþolandi, eitthvað á við að vera graf-
in lifandi. Ást á ég, peninga, en auð verð ég að
vinna mér, og ég vil ráða yfir hvoru tveggja,
ást og auði. Við höfum komizt að raun um, hvað
ást án peninga er, ekki satt ? En tilfinningar
mínar í þinn garð munu aldrei, aldrei breytast,
það mátt þú vera viss um.
Ég hefi fengið síðasta bréf þitt, ihugað það
og lagt það vandlega á minnið; en, elsku Law-
rence, þú verður að láta mig eina um allt það,
er snertir leyndarmál okkar og föður minn. Ég
mun fyrr eða seinna tala við hann, en ég verð
sjálf að velja1 það augnablik, sem mér finnst
viðeigandi og hentugt til þess. Er við bjuggum á
Solferinotorgi, varst þú vanur að segja, að ég
væri hugsunarsöm og hyggin, og ég get varla
hafa breytzt mikið í gagnstæða átt á þessum
þrem mánuðum. Láttu mig því um mál þetta.
Ég skal sjá um það að snúa pabba og eftir það
munum við lifa eins og í ævintýri.
Á sunnudaginn kemur förum við með hrað-
lestinni frá Eustonjámbrautarstöðinni til Irlands.
Pabba datt þetta skyndilega í hug. Hann hefir
gefizt upp á skozku heiðinni og tekið á leigu
írska höll með mörg þúsund hektara veiðilandi
af aðalsmanni, sem hann kynntist í klúbb sínum.
Við eigum að hafa marga gesti þar hjá okkur,
og ég vonast eftir því að geta framkvæmt margt
á þrem mánuðum. Ég skal skrifa þér vikulega
og segja þér, hvemig það gengur.
Kærar kveðjur, elsku Lawrence.
M. W.“
Madeline stakk bréfinu í umslag, skrifaði utan
á það og lét það á borðið, þannig að hann hlaut
að sjá það undireins og hann kæmi inn í stof-
una, og er hún hafði gert þetta, létti henni mjög
í skapi. Svo drakk hún te í eldhúsinu hjá frú
Holt, hrósaði smjörinu og hveitibrauðinu og
eyddi öllum áhyggjum konunnar.
Amerískir hermenn I London. Á mynd þessari sjást amerískir hermenn í fríi í London. Eru þeir á
gangi fram hjá hliðinu að Buckinghamhöll, sem er bústaður konungs. Með þeim er stúlka, sem er i
brezka hemum.