Vikan - 11.02.1943, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 6. 1943
að á stafina, sem ég hafði séð skrifaða á ferða-
kistuna, og lagði hann við hliðina á bréfinu til
þess að bera saman P-ið við undirskriftina á
bréfinu.
P = Philipp.
Er ég athugaði stafina þar sem þeir lágu þarna
hvor við hliðina á öðrum, var ég ekki í hinum
minnsta vafa um, að Philipp í bréfinu og P-ið á
kistunni hefði verið skrifað með sömu hendinni.
Ég leitaði einnig að stóru H og fann það í orð-
inu hversvegna, og nú lagði ég þau hvort við
hliðina á öðru.
H Hversvegna.
Ég þurfti ekki að leita að ættarnafninu; bréf-
ritarinn hét Philipp Harvey, eigandi svörtu kist-
unnar var Philipp Harvey, náinn ættingi Austin
Harvey og eftir öllum líkum að dæma morðingi
ungfrú Raynell.
Ég hafði sannarlega ástæðu til þess að vera
ánægður með uppgötvanir þær, sem ég hafði gert
síðan í fyrradag. Glæpurinn hafði sennilega verið
framinn á aðfaranótt mánudags; á mánudags-
kvöld klukkan hálf sjö hafði ég fyrst komizt að
þessu. Nú var miðvikudagsmorgunn; það vai'
því varla meira en sólarhringur síðan ég hafði
komizt inn í mál þetta. Þá hafði ég ekki vitað
neitt, nú vissi ég nafnið á þeirri, sem myrt hafði
verið, vissi um morðstaðinn og ýms smáatriði,
sem af þessu stöfuðu, já, ég vissi jafnvel nafnið
á þeim, sem grunaður var um morðið og vissi
núverandi dvalarstað hans.
Mér var það nú fullkomlega ljóst, að ungfrú
Simpkinson hefði ekki vitað neitt um glæpinn
fyrr en kistan, sem hún, vegna misgripa, hafði
talið sína, hafði verið opnuð á tollstofunni. Þá
hlaut hún strax að hafa vitað, að kistan var ekki
hennar eign, eða þá, að eitthvað hefði verið gert
við hana. Ég gat eðlilega ekki vitað, hvaða ástæða
lá tii þess, að hún vissi undir eins, hver hinn
seki var, en hún hafði augsýnilega getið sér rétt
til, og hún hafði þegar í stað ákveðið að hylma
yfir með þeim manni, sem væri meðlimur fjöl-
skyldu unnusta hennar, já, ef tii vill bróðir hans.
Stúlkan hafði verið hugrökk og snarráð, það
varð ég að játa, en ég verð þó að segja það,
að mér fannst móðirin langtum geðfelldari með
skelfingu sinni og yfirliði — skelfing hennar var
miklu eðlilegri.
Sú spurning, sem nú ruddi sér til rúms, og
sem ég varð að fá svar við, var eðlilega þessi:
„Hvers vegna og hvernig var morð þetta
framið?“
Þessarri spurningu var eingöngu hægt að svara
í Englandi, og ef til vill gat enginn annar en
Philipp Harvey sjálfur svarað henni. Ég sendi
símskeyti til yfirmanna minna og bjó mig undir
það að fara frá París um nóttina; stúlkunnar
og piltsins á Grand Hótel gat hver maður gætt.
Ég ætlaði mér að fara til London, skýra frá mál-
inu á skrifstofu minni, öðlast vitneskju um kist-
una og fara síðan til Dover til frekari rann-
sókna.
Philipp Harvey var miðdepillinn í öllum hugs-
unum minum. Þessi Philipp! Ég varð að finna
hann og komast að fleiru um hann, og þetta varð
að eiga sér stað áður en bróðir hans fékk tíma
og tækifæri til þess að hjálpa honum að flýja.
Guð minn góður — ef hann var nú þegar búinn
að því!
Ég fór þegar af stað til Englands, en aldrei
hafði mér fundizt jámbrautin svona ógurlega
hægfara — aldrei hafði skipið siglt svona hægt
og letilega áfram.
XI. KAFLI.
I leðurvöruverzluninni.
Þegar er ég var kominn til London og hafði
rætt við yfirmenn mína, hóf ég frekari rannsókn-
ir viðvíkjandi morði þessu.
Uppgötvunin á Norðurjárnbrautarstöðinni hafði
átt sér stað á mánudagskvöldi, ég fór þaðan að-
faranótt fimmtudags, eftir að staðgengill minn
hafði komið til Parísar með skipinu, aðfaranótt
fimmtudags. —
Áður en ég fór frá París, hafði ég fengið svo-
hljóðandi bréf frá Austin Harvey:
„Heiðraði herra!
Ég missti alla stjóm á sjálfum mér í gær og
hegðaði mér eins og vitlaus maður. Það eina,
sem getur skýrt og afsakað framkomu mína,
er sú hræðilega aðstaða, sem ég svo óvænt hefi
komizt í. Þér hafið þetta vonandi hugfast og
fyrirgefið mér. Þrátt fyrir hina ókurteisu fram-
komu mína, verð ég að biðja yður að halda
rannsókn yðar áfram; allt er betra en að vera í
þessarri óvissu. Ég verð fyrst um sinn kyrr á
Hotel de la Pair.
Með virðingu,
Austin Harvey.“
Veslings maðurinn. Það var ekki hægt að biðja
afsökunnar á hreinskilnislegri og kurteisari hátt
en hann gerði, og ég þurfti ekki að leggja mikið
á mig til þess að fyrirgefa þann órétt, sem hann
hafði beitt mig, þvi væri grunur minn réttur,
þá var aðstæða hans alveg hræðileg.
Á fimmtudaginn fór ég snemma morguns —
á þeim tíma, sem ekki var sennilegt, að ég mundi
hitta marga viðskiptavini — til leðurvöruverzlun-
ar Brown & Elders á Cheapside númer 117. Ég
bað um að fá að tala við einhvern af forstjór-
um verzlunarinnar og sendi nafnspjald mitt. Áður
en ég gat tekið annað skref, varð ég að sann-
færast um það, að sá Philipp Harvey, sem ég
hafði gert mér hugmyndir um vegna nafnsins
„Philipp" í bréfinu til Austins Harvey, væri í
rauninni til.
Mér var boðið inn í litla skrifstofu, þar sem
herra Elder, miðaldra maður, feitlaginn og vin-
gjarnlegur, tók á móti mér. Hann var augsýni-
lega vel stæður, og það gladdi mig mjög, vegna
þess að því stærri sem verzlunin er, þeim mun
nákvæmara er bókhaldið og þeim mun meiri von
var til þess, að ég gæti fengið nákvæmar upp-
lýsingar.
Ég hafði á leiðinni þangað verið í vafa um,
hvort ég ætti að kynna mig sem viðskiptavin,
sem Harvey hefði bent á verzlunina, eða hvort ég
ætti hreinskilnislega að biðja um þá hjálp, sem
ég þurfti á að halda sem leynilögreglumaður.
Það endaði með því, að ég valdi hið síðamefnda,
vegna þess að það var einfaldara, og ég hafði í
starfi mínu oft komizt að raun um, að maður
nær fljótast takmarki sínu með því að beita
einföldustu og eðlilegustu aðferðinni.
Ég lýsti eins nákvæmlega og ég gat svörtu
kistunni, sem ég hafði séð í París, og Elder var
það strax ljóst, að hún hafði verið keypt hjá
honum.
„Þessar kistur eru sérgrein okkar,“ sagði hann.
„Við höfum bætt úr mikilli vöntun með þeim. Þær
eru mjög sterkar, hagkvæmar og tiltölulega
ódýrar. Það má auðvitað vel nota þær til þess
að hafa föt í, en það er ekki aðaltilgangur þeirra.
Þær eru bezt til þess fallnar að hafa í þeim bæk-
ur, vopn, íþróttaáhöld og annað, sem slæmt er
að koma fyrir. Margt ferðafólk hefir saknað
slíkra kistna, og kistur okkar urðu því þegar
vinsælar, sérstaklega þar sem við erum færir
um að hafa þær ódýrar. Salan á þeim *er mjög
mikil." )
„Það gleður mig að heyra það,“ sagði ég
kurteislega, „þótt það muni áf þeirri ástæðu vera
verra fyrir yður að verða við bón minni. Með
leýfi að spyrja, hafið þér þessar kistur til i mis-
munandi stærðum."
Erla og
unnust-
inn.
Erla: Elsku Oddur minn, þú ætlar alltaf að elska mig, er
ekki?
Oddur: Auðvitað! Hvernig spyrðu? Þú ert mér ailt, þú ert
yndisleg.
það Oddur: Heimurinn væri mér einskisvirði án þín.
Enginn getur verið eins hamingjusamur og ég er.
svo Erla: „Jú, vinur minn, ég er hamingjusamari, því
að þú ert minn, ástin mín.
Erla: Þú ætlar ekki að líta við neinni annarri
stúlku, er það, hunangið mitt?
Oddur: Þetta er heimskuleg spuming, blómið mitt.
Ég sé enga nema þig, þú ert minn heimur.
Oddur: Kysstu mig bara einu sinni enn áður en Erla: Er þetta ekki barnalegt?
við förum inn í kvíkmyndahúsið. Oddur: Hræðilega!
Erla: Ætlarðu að hugsa alltaf um mig, á meðan Kona: Af hverju er maðurinn minn nú
við erum þar? ekki svona?