Vikan - 09.09.1943, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 36, 1943
7
Prinsinn í œvintýrinu
Framh. af bls. 4.
væri vinur yðar, ef til vill get ég eitthvað
hjálpað yður.“
Hann tók í hönd hennar og þrýsti hana.
Handtak hans vermdi kalda fingur hennar
í gegnum blauta hanskana.
„Það er enginn sem getur hjálpað mér,“
sagði hún hljómlausri röddu.
Hann þrýsti hönd hennar aftur, en sagði
ekki neitt.
Hún fór að.hugsa um það, að Falk hafði
eiginlega verið einn af þeim fáu, sem
alla tíð hefði verið henni vinveittur. Hann
var svo rólyndur, og góðmannlegur. f
sjálfu sér, þá bar hún traust til hans, það
var í rauninni merkileg tilviljun, að hún
skyldi einmitt hitta hann núna, og vera
ein með honum síðustu stundirnar sem hún
átti eftir ólifaðar. Ef til vill var það bezt,
að hún segði honum allt.
• „Ég hefi hugsað mér að fyrirfara mér,“
sagði hún.
. Það leið nokkur stund þangað til hann
svaraði.
„Getið þér ekki hugsað yður nokkra
aðra leið?“
„Nei, og þér megið ekki reyna, að aftra
mér frá því.“
Þokan varð þéttari í kringum þau, og
var eins og veggur hvert sem litið var.
Þau sáu aðeins út fyrir endana á bekkn-
um, sem þau sátu á. Vatnsdropar drupu
niður af limi trjánna í kringum þau, og
fuglarnir sungu á greinum.
Langt í fjarska heyrðist niðurinn frá
mnferðinni í bænum.
„Ég skal ekki reyna til þess, að telja
yður af þessu. En hugsið þér út í það,
hvað þér eruð ungar ennþá. Mér finnst,
að lífið hljóti að eiga eftir að færa yður
mikla gæfu, þér gætuð átt eftir alla yðar
hamingju.“
„Ég hata lífið!“
Henni fannst sjálfri að hún hefði sagt
þetta óeðlilega, og flýtti sér að líta fram-
an í Falk, til þess að ganga úr skugga um,
hvort hann brosti ekki að henni, en hann
var graf alvarlegur, og ekki sjáanlegt, að
honum byggi hlátur í hug. Hann mundi
þá skilja það, að henni var alvara.
„Yður hefir vízt ekki alltaf liðið vel,
Elisabeth?“
„Uppeldismóðir mín er ekki yond, en
hún er fátæk, og hefír alltaf þurft að
vinna sjálf fyrir daglegum þörfum. Ég
skil það vel, að ég er byrði á henni.“
„Nú er hún ekki heima, og þér hafið
skrifað henni, og sagt henni, að þér gæt-
uð ekki haldið þetta út lengur, er það ekki
rétt?“
„Það er ekki hún, sem ég skrifaði.“
„Jæja, var þá bréfið til unnusta yðar?“
„Já“.
Nú brosti Falk, hálf vandræðalega, en
hún sá það ekki, hún horfði bara niður í
grasið við fætur sér.
„Hann hefir náttúrlega svikið yður? Ég
hafði ekki hugmynd um það, að þér væruð
trúlofaðar.“
„Það hefi ég heldur ekki verið,“ sagði
hún feimnislega, „hann veit alls ekkert um
það, að ég elska hann.“
„Hm . . og hann heitir? — Já, sjáiðþértil,
þér hafið gert upp við lífið, svo yður má
vera sama, þótt þér segið mér allt af létta,
eins og ég væri yðar skriftafaðir. Forlögin
hafa sent mig til að vera með yður, þessi
síðustu augnablik ævi yðar, svo þér ættuð
að nota þau til þess að svara spumingum
mínum.“
„Hann heitir John Farrar."
„Já, einmitt það, hann er sómamaður!“
„Þekkið þér hann?“
„Það heyrið þér! Já, ég þekki hann mjög
vel, en ég skil bara ekki, hvernig þetta
getur verið. Viljið þér segja mér svolítið
meira um hann og yður? Hvað hafið þér
elskað hann lengi?“
„Frá því að ég sá hann í fyrsta sinn, það
er núna um eitt ár síðan. Það var á dans-
leik úti á landi hjá frænda hans. Móðir
mín og ég vorum báðar þar. Og hann dans-
aði mikið við mig. Strax þegar ég sá hann,
vissi ég, að hann var sá, sem mig hafði
dreymt um, frá því að ég var smátelpa.
Hann var mér mjög vinsamlegur og við töl-
uðum ýmislegt saman. Þegar ég kom aftur
til bæjarins, skrifaði ég honum bréf.“
„Og hann svaraði því ekki?“
Elísabeth losaði hönd sína, sem Falk
hélt í, og beygði sig fram og tók báðum
höndum fyrir augun. Það var næsta skrítið
af henni, að sitja hér og tala við Falk, ein-
mitt á þeim tíma, sem hún hafði ætlað, að
vera orðin liðið lík heima í herbergi sínu.
„Hann fékk aldrei bréfið,“ hvíslaði hún.
„Síðan hefi ég skrifað honum mörg bréf.
Við höfum verið saman svo að segja allt
síðasta ár. Við höfum tvisvar farið í leik-
hús saman. Og í hvert sinn eftir að við
höfum fundist skrifaði ég honum. . . . En
nú er hann trúlofaður. Það stóð í blöðun-
um í gær, og svo sendi ég honum þetta
bréf áðan.“
Falk sat lengi þegjandi. Hann hallaði sér
upp að bakinu á bekknum, og horfði á
Elisabeth, hann sá að axlir hennar titruðu,
og hún grét hljóðlega.
„Elisabeth, þér eruð ekki tvítugar, og
þér þekkið lífið lítið ennþá. Fyrsti maður-
inn, sem þér berið ástarhug til, er prinsinn
í ævintýri yðar. Og það er rétt, að John
Farrar er mjög karlmannlegur maður, en
það eru margir prinsar á borð við hann,
sem þér getið átt eftir að fyrirhitta.“
„Ég hitti engan annan, ég hefi líka tekið
ákvörðun, sem ekki verður breytt, og þér
lofuðuð því áðan, að þér skylduð ekki
reyna til þess að breyta skoðun minni.“
„Ég ætla heldur ekki að hindra yður
þessa verks, en mér finnst að þér ættuð
aðeins að fresta því. Bíða t. d. í eitt ár,
eða bara eina viku, eða ef til vill bara í
nokkrar klukkustundir, til þess að hugsa
betur um þetta.“ Framh. á bis. 13.
Landsbólcasalnid.
Framhald af bls. 8.
spyrjið þér, hvort ei mundi
vegur til, að notið yrði þess vel-
gjörnings, sem hr. lautenant
Rafn hefur boðizt að auðsýna
landi voru, sem í því er innifal-
inn: að hann vill safna bókum í
Danmörku og senda hingað,
eður afhenda félögum vorum í
Kaupinhavn, í þeim tilgangi, að
hér við stiftið yrði grundvöllur
lagður til viðlíka bókasafns, sem
er við hvert annað stifti í Dana-
veldi, samt að hann í þessu
skyni allareiðu hafi safnað tölu-
verðu, sem félagar vorir í Kaup-
mannahöfn hafa tekið við, og
þénar því til andsvars: að ég
kann þessum landsvini vorum
því hjartanlegra þakklæti fyrir
þennan sinn heiðursverða vel-
gjörning, sem þess konar bóka-
safn er dýrmætara í einu landi
hvar ekkert almennilegt bóka-
safn er til, og hvar kjörum
embættismanna er svo háttað,
að þeir lítið eða ekki eiga af-
gangs frá nauðsynlegu uppeldi,
til bókakaupa; hvert innilega
þakklæti mitt ég fel yðar vel-
æruverðugheitum á höndur að
gefa í mínu umboði, mín og
landsmanna minna vegna, vel-
nefndum lautenant Rafn til
kynna, ásamt bókmenntafélags-
deildinni í Kaupmannahöfn; eins
og ég í dag héfi tilskrifað því
konungl(ega) d(anska) cansel-
lie og beiðst af því samþykkis
og nauðsynlegs peningastyrks
til að hentugur karmur yrði til-
búinn á Reykjavíkur dómkirkju-
Hallgrímur Hallgrimsson, magister,
fæddur 14. sept. 1888 á Stærra-Ár-
skógi á Árskógströnd í Eyjafirði.
Varð stúdent frá Menntaskólanum i
Rvík 1912, en magister í sögu frá há-
skólanum í Kaupm.höfn 1918. Var
aðstoðarbókavörður við Landsbóka-
safnið frá 1. jan. 1919, en skipaður
bókav. 1924 og gegnir því starfi enn.
lofti, þessu til varðveizlu, og
geri ég mér beztu von u'm bæn-
heyrzlu hér um.“
Bréfið er dagsett 28. dag
ágústmánaðar 1818 og í registr-
inu (eða efnisyfirlitinu) framan
við bréfabókina stendur (á
dönsku eftir þeirrar tíðár
venju): „Stiftsbibliotheket fun-
deret (þ. e. stofnað) bls. 262.“
Og þennan dag verð ég að telja
stofnunardag safnsins, þegar
biskup landsins tók á móti gjöf-
inni og þakkaði hana í bréfi til
Bókmenntafélagsins.
Það er eitthvað hugljúft við
þetta atvik, að barnunginn tvæ-
vetri, eldra systkinið, tók hvít-
voðunginn sér í fang og hélt
honum undir skírn hjá „Geir
biskup góða“. Þótt Geir biskup
Framhald á bls. 15.