Vikan - 09.09.1943, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 36, 1943
13
1 öðrum þœtti leikritsins sátu Tómas frændi og Eva út við vatn-
ið og sungu.
Sliirley Temple-
myndir.
Myndin til hægri:
Prófessorinn fór
allur hjá sér, þeg-
ar þessi hefðar-
kona kom inn á fá-
læklega heimilið
hans.
,,Prófessor,“
sagði frú Drew,
,,ég er mjög hrifin
af litlu stúlkunni
yðar. Lofið henni
að koma í fóstur
til min, ég skal
gera allt fyrir
hana, sem ég get.“
,,En mér þykir
svo vænt um hana,
að ég get ekki
iátið hana frá
mér,“ sagði pró-
fessorinn.
jHmimiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiilliiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiimiiiiim
Dægrastytting
^iiniiiiminminiiiiiiniiiniMiniii iiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiin
Orðaþraut.
L AUF
ST AÐ
ARFI
ELT A
INN A
OKIÐ
arni
FLÖ A
ÖRIÐ
Fjfrir framan hvert þessara orða skal setja
•einn staf, þannig, að séu þeir stafir lesnir ofan
frá og niður eftir, myndast nýtt orð, og er það
þjóðarheiti.
Sjá svar á bls. 14.
Stýflishóladrangar.
I>eir voru margir saman í félagi, skiptu sér nið-
Ur á bæi á Álftanesi, og gengu ljósum logum svo
enginn hafði frið. Þeir voru kallaðir Hverfis-
draugar. Þetta var seint á 18. öld og þá var séra
•Guðlaugur prestur i Görðum, og hann kunni
margt fyrir sér. Nú þegar bændur voru orðnir
ráðlausir með þessa aðsókn, þá fóru þeir til séra
Guðlaugs, og beiddu hann að hjálpa. ,,Mikið er
•að vita,“ segir prestur, ,,að þið skulið ekki hafa
komið fyrr; það er nú orðið of seint, þeir eru
'hú orðnir of magnaðir, ég get ekki sett þá niður."
Þ6 fór hann af stað og fékst lengi við draugana,
og gat komið þeim að stýflishólum, en lengra
kom hann þeim ekki, því hvar sem hann leitaði
á var eitthvað fyrir. Hann markaði því reit um-
hverfis hólana, sem þéir aldrei komust útyfir
og skildi svo við. Síðan eru þeir kallaði Stýflis-
hóladraugar, og hefir lehgi verið þar reimt, og
einhver vandræði fyrir flesta sem fara þar fram
hjá, en nú eru þeir farnir að dofna; því þeir eru
orðnir svo gamlir.
(J. Á. þjóðsögur).
Vísan um „hann“. 11.
Hann er að skrýðást herklæðum,
hann er að kvíða engu,
hann er að prýða Hárseldum,
hann er að stríða í bardögum.
(Þjóðvísa).
Kerlingin í Vatnsdalsf jalli.
Landvættir hér á landi undu því all illa, er
kristni fór að breiðast hér út, og þó þessa verst,
er kirkjur voru reistar. Skömmu eftir að kirkja
var sett á Þingeyrum, er sagt, að nátttröll þáð,
sem átti byggð í Vatnsdalsfjalli, hafi bitið illa á
brisið, og þótt sér nær gengið, er þar var kirkja
reist. Nátttröll þetta var skessa; hún tók sig
til eina nótt, og ætlaði að héfna þessarar skap-
raunar. Hún gekk norður á Vatnsdalsfjallsenda,
eða þvi nær, þar sem Öxl heitir, og af því hún
hafði ekki annað hendi lengra, en stafinn sinn,
greip hún til hans, og kastaði honum, og ætlaði
að brjóta með þvi Þingeyrarkirkju. En þegar
hún hafði varpað stafnum, litaðist hún um, hvað
tímanum liði, en þá ljómaði dagur í austri. Við
það brá henni, sem öðrum nátttröllum, svo, að
hún hrapaði vestur af fjallseggjunum, sem eru
hár vegghamar, og nam staðar á bring nokkr-
um, spölkom fyrir neðan hamrastallinn, og varð
þar að steinstöpli, og stendur hún þar enn í dag,
og er kölluð kerling, upp undan bæ þeim, sem
dregur nafn af fjallsöxlinni, er hún stóð á, þegar
hún kastaði stafnum, og öxl heitir. En það er að
segja af stafnum, að hann brotnaði sundur á
fluginu, og kom annar hlutinn niður ekki all-
fjarri Þingeyrarkirkju; því hann lenti á Þing-
eyrarhlaði sunnanverðu, og hefir hann verið
hafður þar fyrir hestastein siðan; hann mun vera
nærri 3 álnir á lengd, og ekki meir en 80 faðmar
frá honum að kirkjunni, þaðan sem hann var
1832. En hinn hluti stafsins kom niður fyrir
sunnan Þingeyrartún, og er hann nokkru styttri.
Hann er nú syðst í túntraðarhominu til hægri
handar, er riðið er heim að Þingeyrum.
(J. Á. þjóðsögur).
Prinsinn í ævintýrinu
Framh. af bls. 7.
„Ég hefi hugsað um það.“
Hún sá í huganum herbergið sitt heima.
Hvítu sængina sína, sem hún hafði þráð að
fá sinn síðasta blund undir. Ef hún hefði
ekki mætt Falk væri öllu lokið, hún væri
búin að fá ró og frið, og flaskan með eitr-
inu mundi liggja tóm á teppinu við hliðina
á rúmi hennar. Þessa stundina fannst
henni þetta mundi vera hryllilegt, þrátt
fyrir það, þótt hún áður væri búin að þaul-
hugsa um það. Falk freistaði hennar;
innst inni hafði hún löngun til þess að
hætta við þetta, en hún vildi ekki hætta
við áform sitt.
„Það er farið að frjósa," sagði Falk.
Hann stóð upp og tók í hönd hennar, til
þess að hjálpa henni að rísa á fætur. —
„Við skulum ganga svolítinn spöl aftur.
Hvers vegna skylduð þér ekki vilja lofa
mér að fylgja yður eftir, þessar síðustu
mínútur ævi yðar, fyrst ég af tilviljun var
sendur í veg fyrir yður?“
Þau gengu aftur út úr skemmtigarðin-
um, þegar þau fóru fram hjá póstkass-
anum, þar sem hún fyrir hálfri stundu
hafði látið bréfið til John, var póstmaður-
inn að ljúka við að tæma kassann, og ók
í burtu með bréfin. Elisabeth staðnæmdist
og horfði á eftir honum, en Falk fékk hana
til að halda áfram með sér.
„Hann fær bréfið í kvöld,“ sagði hún.
„Það var líka tilætlunin, skilst mér, en
það verður ekki fyrr en eftir nokkurn tíma,
sem það verður komið til hans, og á meðan
skulum við vera saman. Nú skulum við fá
okkur te. Ég fylgi yður heim.“
Elisabeth gat ekki séð neina leið til þess
að komast undan. Hann fylgdi henni upp
að tröppum hússins, og stundarkorni síðar
var hann kominn inn í stofu með henni.
Elisabeth settist og sneri baki að skápn-
um á veggnum, sem hún geymdi eitrið í.
Falk tók aftur í hönd hennar, henni fannst
sem hún titraði. Þá varð henni það ljóst,
að hann var fullur kvíða og hræðslu vegna
hennar. Hún fann að það var rangt gagn-
vart honum, að gera honum þessa geðs-
hræringu. Falk hafði eins og áður er sagt
alltaf verið einn af þeim fáu, sem sýnt
höfðu henni alúð og vinalegt viðmót.
Hvernig átti hún að komast út úr þess-
um ógöngum, svo hún gerði honum ekki
angur með því?
Hann talaði blítt til hennar:
„Ég bað yður áðan um að bíða. Hafið
þér fyllilega ákveðið yður?“
„Hvers vegna ætti ég að bíða?“
Falk stóð á fætur og gekk út að glugg-
anum, og horfði út í gráa þokuna.
Hann sneri baki að henni og hélt svo
áf ram:
„Þér eigið að bíða, af því þér vitið
hreint ekki, hvað það er, sem þér ætlið að
gera. Ég hitti yður af tilviljun í dag. Það
var einhver innri rödd, sem hvíslaði því að
mér að fylgjast með yður, þegar þér fóruð
með bréfið í póstkassann. Þér hafið aldrei
haft neinn til þess að tala við, um það
sem hefir angrað yður. Þér hafið verið
mjög einmana. Svo hefir yður dreymt dag-
drauma; allt er þetta draumur. Ást yðar