Vikan - 09.09.1943, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 36, 1943
þef, þá þefar hann í allar áttir •— í sífelldri leit
að því, sem ekki er eins og' það á að vera. Þann-
ig fer Hercule Poirot einnig að. Og oft — já,
ákaflega oft, finnur hann það, sem hann er að
leita að.“
„Hún er ekki vel þokkuð, þessi atvinna okkar,“
sagði Jepp. „Nei, öðru nær, en að hún sé vel
þokkuð. Og yðar hlutskifti er þó sýnu verra en
mitt -— ekki opinbert, og þess vegna þurfið þér
að starfa með enn meiri lymsku og leynd en ég.“
„Ég nota aldrei dulargerfi. Ég hefi aldrei reynt
að dulbúast.“
„Þér gætuð það ekki,“ svaraði Jepp. „Þér eruð
svo sérkennilegur. Sá, sem sér yður einu sinni,
gleymir yður aldrei.“
Poirot leit til hans hálf tortryggnislegu augna-
ráði.
„Ég er bara að spauga,“ sagði Jepp. „Takið
ekkert mark á mér. Má bjóða ykkur glas af
víni? Gleður mig . ..“
Þetta kvöld var i alla staði notalegt og sam-
ræðumar friðsamlegar. Rifjaðar upp gamlar
endurminningar, hvert málið á fætur öðru. Og
ég verð að játa, að ég hafði einnig gaman af
að tala um „gamla daga.“ Oft höfðu það verið
skemmtilegir dagar. Og mér fannst ég vera orð-
inn ærið roskinn og reyndar maður.
Veslings gamli Poirot. Hann var alveg rugl-
aður í þessu máli. Ég sá það á honum. Hann var
ekki eins skarpskygn og hann hafði verið, þegar
hann var á bezta skeiði. Mér fannst ég hafa eitt-
hvert hugboð um það, að honum mjmdi skjátlast
að þessu sinni, — að aldrei myndi upplýsast morð-
ið á Maggie Buckley.
„Vertu ekki hnípinn, vinur góður,“ sagði Poirot,
og sló hægri hendi á herðar mér. „Ekki er öll
nótt úti enn. Láttu mig ekki sjá á þér þennan
vonleysissvip, — ég bið þig þess.“
„Allt í himnalagi með mig.“
„Og eins hvað mig snertir, — og ekki er að
spyrja um Jepp.“
„Það er allt í lagi hjá okkur öllum,“ sagði
Jepp glaðlega.
Skildum við þannig, allir í bezta skapi.
Morguninn eftir fórum við aftur til St. Loo.
Þegar við komum til gistihússins, hringdi Poirot
þegar upp hjúkrunarheimilið, og bað um að fá
að tala við Nick.
Allt í einu sá ég, að hann hleypti brúnum,
— það lá við að hann misti heymartólið.
„Hvað eruð þér að segja? Segið það aftur, í
öllum bænum?“
Hann beið andartak og hlustaði. Síðan sagði
hann:
„Já, já, ég skal koma á stundinni.”
Hann var fölur sem nár, er hann vék sér
að mér og mælti:
„Hvers vegna fór ég héðan, Hastings? Drott-
inn minn dýri! Hvers vegna í ósköpunum fór
ég héðan?"
„Hvað hefir gerst?"
„Ungfrú Nich hefir veikst hættulega. Kókaín-
eitrun.Þeir hafa loksins náð til hennar. Drottinn
minn dýri! Hvers vegna var ég að fara héðan?"
17. KAFLI.
Sætinda-öskjur.
Alla leiðina til hjúkrunarhælisins var Poirot
að tauta eitthvað við sjálfan sig. Hann gat ekki
á heilum sér tekið fyrir sjálfsávítum.
„Ég hefði átt að vita þetta," stundi hann. „Mig
hefði átt að gmna það. Og þó, •—• hvað gat ég
gert? Ég hefi gert allar hugsanlegar varúðar-
ráðstafanir. Þetta er óhugsanlegt — ómögulegt.
Það gat enginn komist til hennar. Hver hefir
orðið til þess að óhlýðnast fyrirskipunum mín-
um?“
Þegar við komum á hjúkrunarhælið, var okkur
vísað inn i lítið herbergi á stofuhæðinni og eftir
fáeinar mínútur kom Graham læknir til okkar.
Hann var fölur og þreytulegur.
„Henni er borgið," sagði hann. „Hún nær sér
von bráðar. Erfiðast var að henda reiður á, hve
stóran skammt hún hafði tekið af þessu djöfuls
eitrii"
„Hvaða eitur var það?“
. „Kókaín."
„Hún lifir, þetta af?“
„Já, hún er nú úr allri hættu."
„En hvémig gerðist þetta? Hvernig náðu þeir
til hennar? Hverjum hefir verið leyfður hér að-
gangur?" Það lá við að Poirot dansaði á gólfinu
af óþolinmæði. •
„Hér hefir engum verið veittur aðgangur."
„Ómögulegt."
„Þetta er sannleikur."
„En, hvað þá —“
„Hér var um að ræða sætindaöskjur."
„Ja hver andsk....... Og ég sagði henni, að
hún mætti einskis neyta, — einskis, sem henni
væri sent að.“
„Ekkert veit ég um það. Það er erfitt, að
halda sætindaöskjum fyrir ungri stúlku. Hún át
aðeins einn mola.
„Var kókaín i öllum molunum?"
„Nei. Stúlkan át aðeins einn. Alls voru aðeins
þrir molar i efsta laginu. Allir hinir molamir
í öskjunni voru óskaðlegir."
„Hvemig var farið að þessu?"
„Ákaflega klaufalega. Súkkulaðimolar, skornir
sundur í miðju, fylltir kókaíni, og molunum sið-
an þrýst saman aftur. Ákaflega viðvaningsleg
aðferð."
Poirot stundi við.
„Æ, — ég vildi að ég vissi — ef ég aðeins
vissi-----. Má ég tala við ungfrúna?"
„Ef þér getið komið aftur eftir klukkustund,
hygg ég, að óhætt muni vera að leyfa yður að
tala við hana,“ svaraði læknirinn. „Þér skuluð
ekki vera svona hnugginn, maður, hún er úr allri
hættu."
Við ráfuðum nú um götumar i St. Loo i heila
klukkustund. Ég gerði það sem mér var unnt, til
að dreifa hugsunum Poirots — benti honum,
meðal annars á, að raunar væri þetta allt í
bezta lagi, þegar öllu væri á botninn hvolft, og
sem betur fór, hefði ekki orðið neitt slys.
„Ég er hræddur, Hastings, — ég er hrædd-
ur ..."
Og hann sagði þetta þannig, að seinast hafði
honum tekist, að gera mig skelkaðan líka.
Allt í einu þreif hann i handlegginn á mér og
sagði:
„Hlustaðu nú á mig. Ég fer alveg villur vegar.
7
Ég hefi tekið algjörlega ranga stefnu þegar i
upphafi."
„Þú átt við, að það séu ekki peningamir."
„Nei, nei! Ég hefi rétt fyrir mér, hvað þeim við-
víkur. Sei, sei, já! Það er ákaflega einfalt mál.
En það er annar hnútur á spottanum. Já, það
er annar hnútur, sem ég verð að leysa.“
Og allt í einu sótti svo að honum enn sam-
vizkubitið og æsingin:
„Vesalings stúlkan! Bannaði ég henni þetta
ekki? Sagði ég ekki við hana: „Þér skuluð forð-
ast að snerta nokkuð,. sem yður er sent utan
úr bæ?" Og hún óhlýðnaðist mér — mér, Hercule
Poirot. Nægir henni nú ekki, að lenda fjórum
sinnum í lífshættu. Á hún eftir að verða fyrir
fimmtu árásinni? En hún virðist vera ósigrandi!"
Loks var kominn tími til, að við snérum við.
Eftir skamma bið var okkur vísað upp á loft.
Nick sat uppi í rúmi sínu. Sjáöldrin í augun-
um á henni voru óeðlilega þanin. 'Hún virtizt
vera ærið óvær og hendurnar voru á sífeldu iði.
„Þeir hafa gert eina tilraunina enn,“ sagði
hún.
Það var auðséð á Poirot, að hann komst í
talsverða geðshræringu, þegar hann sá hana.
Hann ræskti Sig og tók í hönd hennar.
„Kæra, kæra ungfrú!"
„Mig hefði gilt það einu," sagði hún þrjósku-
lega, „þó að þeir hefði gert út af við mig í þetta
sinn. Ég er orðin þreytt á þessu öllu, — alveg
uppgefin!"
„Veslings litla stúlka!"
„En eitthvað er það þó í mér, sem þvertekur
fyrir það, að láta þá snúa á mig.“
„Þetta líkar mér að heyra, •— þetta er hug-
prýði — þér verðið að vera hugprúð allt til enda,
ungfrú!"
„Þetta gkmla hjúkrunarhæli yðar, reynist þá
ekki öruggara en þetta, þegar til kom,“ varð
Nick að orði.
„Ef þér hefðuð hlýtt skipunum minum, ung-
frú —“
Hún leit á hann, eins og henni kæmi þetta
eitthvað ókunnuglega fyrir.
„Ég hefi gert það?“
„Lagði ég ekki svo fyrir, að þér neyttuö
einskis þess, sem yður væri sent utan úr bæ?“
„Ég hefi ekki heldur gert það.“
„En hvað þá um þetta sælgæti?"
„Nú, — það var ekkert grunsamlegt, þar sem
það kom frá yður sjálfum."
MAGGI OG RAGGI.
1. Raggi: Ég heyri sagt að þú
standir kófsveittur alla daga,
Maggi, við að reita arfa úr
garðinum.
2. Maggi: Já, það hefi ég líka
gert.
3. Maggi: En fyrst ég er nú
setztur niður á annað borð, þá
reyni ég að taka það rólega.
4. Maggi: Ég ætla sem sagt
að bíða héma þangað til arf-
inn er orðinn vaxinn aftur.!