Vikan - 02.12.1943, Síða 7

VIKAN, nr. 48, 1943
7
2. desember
Framhald af bls. 4.
eruð góður. En .... voruð þér ekki með
einhverri stúlku á ballinu?“
„Aðeins yður,“ hvíslaði hann.
Einhver titrandi eftirvænting greip hug
hans. Þetta var dásamlegt ball. En hann
fann allt í einu, að hann var orðinn þreytt-
ur. Hann átti erfitt með andardrátt og
ekki laust við að hann svimaði ofurlítið.
„Eigum við ekki að hætta?“ spurði hann.
„Jú. Það er hvort sem er ekki hægt að
dansa fyrir þrengslum," svaraði hún.
Helgi náði í fötin þeirra.
„Við náum okkur í bíl,“ sagði hann.
„Nei. Það er skemmtilegra að ganga.
Veðrið er svo gott. Ég á heima vestur í
Tjamargötu. Það er svo gaman að ganga
meðfram tjörninni. Við skulum fara yfir
brúna.“
Þau lögðu af stað.
Og — — nú kom það hræðilegasta.
Honum var ómögulegt að muna, hvað hann
hafði sagt við stúlkuna á heimleiðinni.
Eitthvað rámaði hann í það að hafa kysst
hana á Tjarnarbrúnni, en ekki var hann
þó alveg viss um það.
En hann hafði áreiðanlega kallað haiia
„yndislegustu kvenveru jarðarinnar“. Það
mundi hann. Og hvernig hafði þá fram-
haldið verið? Það var ekki gott að segja
um það.
Þegar þau komu heim að húsi frænda
hennar, vildi hann fyrir engan mun skilja
við hana. Hann minntist að hafa komið inn
í rúmgóða forstofu og þar hafði hann tal-
að ein ósköp, sem honum var ómögulegt
að muna. Að lokum varð stúlkan næstum
því að ýta honum öfugum út úr dyrunum.
En---------hún kyssti hann samt að
skilnaði. Og hafði hún ekki eithvað verið
að minnast á endurfundi? Hann gat ekki
fyrirgefið sjálfum sér glannaháttinn.
Hefði þarna verið um veraldarvana heims-
konu að ræða. En þetta saklausa sveita-
barn. Ef til vill hafði hann vakið þær til-
finningar, sem erfitt mundi reynast að
kæfa án varanlegra menja.
Hann blygðaðist sín af hjarta, en---
þó var eins og eitthvað kitlaði karlmann-
legt stolt hans. Ösjálfrátt varð honum litið
til spegilsins yfir snyrtiborði konu sinnar.
Hann snaraðist fram úr rúminu og gekk
að speglinum. Jú, hárið var dálítið úfið og
andlitið nokkuð þrútið og ábúðarmikið, en
-----heildarsvipurinn var nú samt karl-
mannlegur.
Hann blístraði hátt og hvellt, gekk að
þvottaskálinni, greip tannglasið sitt af
hillunni, lét svalt vatnið streyma í það og
drakk. Hann drakk 4 glös. Síðan fyllti
hann þvottaskálina og dýfði höfðinu ofan
í hana. Eftir svo sem 3 dýfur leið honum
sæmilega vel. Hann klæddist í skyndi.
Prammi í eldhúsinu fékk hann sér einn
bolla af köldu kaffi. Það setti að honum
hroll. Hann flýtti sér fram í forstofuna
og fór í frakkann og snaraðist út.-------
Borstofuklukkan sló 10.
Það var komið kvöld. Veður var kalt
og hráslagalegt.
Helgi Helgason þrammaði suður Þing-
holtsstræti. Þetta var aumi dagurinn. Frá
því klukkan 10 um morguninn hafði hann
gengið um og safnað skýrslum um íbúa
þessa hverfis. Til allrar hamingju var
þessu senn lokið. Hann átti aðeins eftir
eitt hús, lítið einbýlishús, syðst í Þing-
holtunum. Vonandi að fólkið væri heima.
Hann gekk hratt heim að húsinu, skálm-
aði upp tröppurnar og hringdi dyrabjöll-
unni. Enginn kom til dyra. Hann hringdi
aftur, lengi. Það brá fyrir ljósi og hurð-
in var skyndilega opnuð.
„Gott kvöld. Ég . . .“ Helgi lauk ekki
setningunni. Það gat ekki verið . . . og þó,
jú, þetta var Eygló------Eygló Árnadótt-
ir, klædd ísaumuðum slopp með ilskó á
fótunum. Hann varð orðlaus af undrun —
—- og skelfingu.
Stúlkunni brá eigi hið minnsta.
„Gott kvöld,“ sagði hún. „Eruð þér frá
manntalsskrifstofunni ?“
Þér! Þau höfðu þúast á leiðinni heim
kvöldið áður. Gat það verið, að hún þekkti
hann ekki aftur?
Hann leit á hana. Hún stóð þarna, róleg,
jafnvel ofurlítið kæruleysisleg og endurtók
nú spurningu sína.
Áður en Helgi fékk ráðrúm til að átta
sig frekar, kom hávaximi; ungur maður í
ljós að baki stúlkunnar.
„Hvað er þetta, elskan mín. Ætlarðu
ekki að bjóða manninum inn? Gerið þér
svo vel og snarið yður inn í hvelli. Þér
eruð með manntalsskýrsluna, er það ekki?
Það er ekki lengi verið að afgreiða okkur
hérna. Við búum aðeins tvö í húsinu, kon-
an mín og ég. Ég heiti Ölafur Snorrason
og er stýrimaður, en hún heitir Kristjana
og er Jónsdóttir.
Maðurinn lét dæluna ganga. Hann var
auðsjáanlega hreifur af víni.
Helga var vísað inn í rúmgóða, hlýja
dagstofu. Hjónin fylgdu á eftir. Hann var
allur í uppnámi. Að hugsa sér annað eins.
En sú dæmalausa ósvífni. Eða þá nafnið
-----Kristjana--------Sjana---------. Hann
var bæði sár og reiður, svona var þetta
kvenfólk. Ekkert nema svik og prettir. Sú
ætti fyrir því að fá á baukinn. Réttast væri
að segja manninum hennar frá öllu sam-
an.
„Gerið þér svo vel og fáið yður sæti.“
Ólafur ýtti til hans þægilegum hæginda-
stól. „Einhverjar fleiri upplýsingar þurfið
þér sjálfsagt að fá. Konan mín er 28 ára.
Já, það þýðir ekki að bera á móti því, góða
mín, þegar manntalið er á ferðinni,“ bætti
hann við og leit glettnislega til konunnar,
sem hafði fengið sér sæti í sófanum and-
spænis Helga.
„Sjálfur er ég 29. Alveg eins og það á
að vera, karl minn. Konan árinu yngri.“
Helgi tók skýrslueyðublað upp úr
skjalatösku sinni og ritaði á það nöfn hús-
ráðenda, fæðingardag og ár.
„Má annars ekki bjóða yður einn lít-
inn?“ Án þess að bíða eftir svari sótti
Ölafur 2 glös og vínflösku. Hann hellti
glösin barmafull.
Skál!
Helga langaði alls ekki í vín, en drakk
þó. Já, vónt var það. Hann fekk ógleði
og átti fullt í fangi með að kingja sop-
anum.
„Gerið þér svo vel, hérna eru vindlar,
ágætis tegund, tollfríir.“
„Nei þakka yður fyrir, ég reyki aldrei.“
Þetta var raunar ekki satt, því Helga
þótti gott að reykja, einkum þó vindla.
En núna langaði hann einhvemveginn
ekki til að reykja.
„Jæja, ég fæ mér þá einn sjálfur,“ sagði
Ölafur, dró fram stól, settist í hann,
Framh. á bls. 13.
Orustuskipið Californía, eins og það leit út eftir að Japanir höfðu gert árás á það.