Vikan


Vikan - 15.06.1944, Side 9

Vikan - 15.06.1944, Side 9
VIKAN, nr. 23—24, 1944 9 asar „góða landhreinsun". En þetta orða- samband, þótt ekki sé stórort, lifir jafn lengi og íslenzk tunga verður töluð, og minnir á tilefni sitt, — og það er voða- legt að verða fyrir slíku. Þannig má benda á dæmi þess, að íslendingar kæmu fram hefndum gegn þeim fulltrúum danska valdsins, sem verst léku þá, og hvað sem annars er um hefndir að segja frá sið- fræðilegu sjónarmiði, þá geta menn ekki neitað því, að einhver þægileg eftirvitund þess, að þeir hafi fengið makleg málagjöld, geymist með þjóðinni eins og greiddur og kvittaður reikningur. Skammdegi og vor. Stundum ber svo undarlega við, að ár- töl sögunnar falla í stuðla. Það er líkast því, að einhver kíminn, duttlungafullur andi, sem hefir það hlutverk að ákveða atburðunum tíma, sé á gamansaman hátt að vekja á því athygli, að það sé hann en ekki tilviljunin tóm, sem ræður viðburð- anna rás. Hvers vegna gat erfðahyllingin í Kópa- vogi ekki verið árið 1661' eða 1663 ? Hvers vegna þurfti hún endilega að vera 1662, einmitt á árinu, sem Gamli sáttmáli var 400 ára? En það er önnur hrynjandi í ártalaröð íslandssögu, sem vekur geðfelldari hugs- un hjá þeim Islendingum, sem veita henni athygli, en sú hrynjandi segir til sín í ár- tölunum 1711 og 1811. Árið 1711 fæddist Skúli Magnússon, en hitt ætti að vera óþarft að taka hér fram, þar sem naumast nokkur blaðlæs íslend- ingur getur kinnroðalaust játað, að hann viti það ekki, að þá fæddist Jón Sigurðs- son. Og mánaðardagarnir, sem urðu fæð- ingardagar þeirra, eru einnig valdir, ef ekki af skemmtilegri hendingu, þá af sömu skáldlegu glettninni og virðist standa á bak við fæðingarár þeirra. Skúli er fæddur 12. desember, 9 dögum fyrir vetrarsólhvörf, — í svártasta skammdeginu, í Keldunesi norður við op- inn Axarfjörð. Og það var sannarlega í svartasta skammdegi einokunarf jötranna, sem þjóð- in lifði, þegar þessi norðurþíngeyska hamhleypa óð inn á sjónarsvið sögunnar. I vitund kveifarlegs eftirtíma stendur hann í baráttu sinni klökugur upp á haus eins og beitarhúsamaður í norðlenzkri skammdegisstórhríð, einn af þeim, sem Hannes Hafstein lýsir löngu síðar: ,,Ef kaldur stormur um karlmann fer og kinn- ar bítur og reynir fót, þá finnur hann hit- ann í sjálfum sér og sjálfs sín kraft til að standa á mót.“ Enginn íslenzkur drengur þarf að bera í brjósti frá bernsku til fullorðinsára lam- andi eitur minnimáttarkenndar vegna að- kasts fyrir óknytti sína í æsku, ef hann fær nógu snemma að kynnast sögu þessa pörupilts. Skúli var einn af þeim, sem „kunni ekki að skammast sín“, — sú geð- ólga og sú athafnaþrá, sem ollu uppalend- um hans áhyggjum, lifðu með honum ókúgaðar fram á fullorðinsár til þess að glíma þá við gagnleg viðfangsefni, — til þess að etja kappi gegn ofurefli og ráðast á garðinn, þar sem hann var hæstur. Slíkan mann þurfti til þess að leggja einokunarverzlunina frá 1602 að velli. Slíkt skammdegisbarn var rétt borið til að verða nefnt faðir nyrstu höfuðborgar á hnetti hér. Svo harðskallaðan mann þurfti til þess að berja höfðinu við stein- inn. Skála höfðu þeir viðað og tyrft feður vorir á gullöld, þess vegna stendur hvergi steinn yfir steini af hýbýlum þeirra né öðru, sem þeir reistu, hærra úr jörð en tóftarbrot Hofstaðahofs og Þorgeirsgarð- ur á Ljósavatni, sokkinn að hálfu í svörð. En fyrir atbeina desemberdrengsins að Skúli Thoroddsen. Fæddur 6. janúar 1859 í Haga á Barðaströnd. Foreldrar voru: Jón Thoroddsen sýslumaður og- kona hans, Kristín Þorvaldsdóttir Sivertsen. Varð stúdent í Reykjavík 1879, cand. jur. i Kaupmanna- höfn 1884. tJtgefandi og ristj. Þjóðviljans 1887— 1915, D. 21. maí 1916 í Reykjavík. Þingmaður Eyfirðinga 1891; þm. tsfirðinga 1893—1902; þm. Norður-lsfirðinga 1903—1915. norðan voru reist hér hin fyrstu hús úr höggnu grjóti, eða öðrum efnum, sem ekki hafa hrunið á hælana á kynslóðinni, sem reisti þau, — og standa því enn, — kirkja í Viðey og á Hólum og fleira. Bjarni Thorarensen orkti að vísu um annan Viðeyjarbónda en Skúla, — nefni- lega Magnús Stephensen: — „Neita má sízt nítjándu aldar að víst átjánda öldin var móðir,“ En ef við höldum áfram að virða fyrir okkur hið ljóðræna samband áranna 1711 og 1811, þá má án alls útúrsnúnings segja, að afrek og starf mannsins frá árinu 1811, hefði eflaust orðið annað, ef ekki hefði lifað áður maðurinn frá 1711. Þótt hraði hinnar sögulegu framþróunar á 18. og 19. öld sé orðinn geysilegur miðað við þúsund- ára Þyrnirósusvefn og algera kyrrstöðu miðaldanna á mörgum sviðum, — þá lifum við svo hratt, sem nú erum uppi, að okk- ur finnst næsta þjóðsögukennt, að sagt sé, að Jón Sigurðsson, fæddur 100 árum síðar en Skúli Magnússon, hafi í raun og veru tekið við, þar sem hans naut ekki lengur, og fullkomnað hans verk. En samt er þetta mjög nærri sanni, og átti þó ísland marga ágæta sonu inni í milli, sem ódauðlegir eru í minningu þjóð- arinnar. En sá gamansami og glettni andi, sem leikur sér að ártölum og mánaðardögum, gerði það ekki út í bláinn að gefa Jóni Sigurðssyni afmælisdaginn 17. júní; en þá fæddist hann á Eyri við Arnarfjörð, — Rafnseyri, þar sem spekingurinn og ljúf- mennið Hrafn Sveinbjarnarson gerði garð- inn frægan um 1200. Geislar júnísólar mættu sjónum þessa fráneyga Vestfirð- ings, þegar hann litaðist um hér í heimi fyrsta sinni. Það fóru „vorvindar glaðir“ um Vesturlönd á árunum, sem hann var að búa sig undir ævistarf sitt. Stúdents- próf tók hann árið, sem frelsisstríði Grikkja lauk. Smáþjóð í suðausturhorni Evrópu hafði risið gegn hart nær fjögurra alda kúgun Tyrkja á tímum, sem aftur- haldsöfl allra stórvelda álfunnar höfðu ,,heilagt“ og harðsnúið samband með sér um undirokun allra frelsishreifinga. En uppreisnina hófu Grikkir af því, að þeir trúðu á mátt menntunar og víðsýnis í álf- unni, er myndi, hvað sem það kostaði, veita þeirri þjóð lið, sem enn geymdi á vörum sínum í aðaldráttum tungu Hóm- ersljóða, heimspekirita Aristotelesar og Nýja testamenntisins. Svo djúpt stóðu nátttröll afturhaldsins í blindri þjónustu við bókstafinn frá Wien 1815, að 1823 lá við sjálft, að stórveldi í Evrópu hlypu til hjálpar við Spánverja til þess að kúga til hlýðni kúguðustu nýlendu- menn jarðarinnar, sem risið höfðu gegn þeim. Hógværar hótanir Monroes Banda- ríkjaforseta afstýrðu því óhappaverki. En athygli almennings á meginlandi Evrópu beindist því meir að frækilegri vörn Grikkja. Mennirnir í Mesolonghi sprengdu sjálfa sig í loft upp ekki til einskis. Og Byron, sem áður hafði andazt í þeirri borg, — hann, sem í krafti himinborinnar snilldar hafði leikið sér að því að hneyksla allan borgaralegan smánaglaskap heima hjá sér á Englandi, lét það verða sitt síð- asta að sigla með skipi hlöðnu vopnum og vistum þangað austur, — hann dó heldur ekki til einskis. Því að svo fór, að þrátt fyrir alla heilaga vandlætingu „helga sam- bandsins“ — gegn uppreisninni, — lentu þrjú af stórveldum þess, Englendingar, Frakkar og Rússar í styrjöldinni með Grikkjum 'móti Tyrkjum. Og enda þótt þar réðu ýmsar aðrar hvatir s. s. erfða- draumur Rússakeisara að eignast Mikla- garð, löngun hins einvaldssjúka Bourbona- konungs, Karls 10. á Frakklandi til þess að koma sér í mjúkinn hjá frjálslyndum menntamönnum ríkis síns og afbrýði Englandsstjórnar gagnvart Rússum, sem hættulegum meðbiðlum um vífilengjulausa kosti Miðjarðarhafs, — þá var sigur Grikkja, samt sem áður sigur í þjóðernis- baráttu smáþjóðar gegn aldagömlum, er- lendum yfirráðum, gegn ,,þjóðabandalagi“ þeirra Metternichs og Alexanders 1. Rússakeisara til varðveizlu þess, sem dansað hafði verið um í Wien 1814—15, og samtímis sigur þeirra afla á Vestur-

x

Vikan

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.