Vikan - 15.06.1944, Qupperneq 17

VIKAN, nr. 23—24, 1944
17
Vinsælar amerískar
kvikmyndaleikkonur.
Talið frá vinstri: Priscilla
Lane, Rosemary Lane, Gale
Page oj Lola Lane í kvik-
myndinni „Fjórar mœður“.
| Dægrastytting |
....IMMIIIIIIIIIIIII.II ..MMM...
Öxará.
Það er sagt að Öxará verði að víni eina stund
á ári hverju. Svo bar við, að prestar tveir vöktu
á Þingvöllum á gamlársnótt. Annar þeirra var
ungur maður, og var hann að búa til ræðu til
nýársdagsins. Hinn presturinn var gamall, og
sat hann hjá hlnum yngra til skemmtunar hon-
um. Um miðnættið Jryrsti hinn unga prest ákaf-
lega; hljóp hann þá með flösku út í öxará og
tók á hana vatn úr ánni. En þegar hann kom
heim og fór að skoða vatnið sá hann, að það
var á þvi vínlitur. Hann saup á flöskunni og
fann, að það var allra bezta vín á henni. Drukku
nú báðir prestarnir úr flöskunni og settu hana
svo í gluggann hjá sér. Að litlum tíma liðnum
taka þeir aftur flöskuna og ætla nú að gjöra sér
gott af vindropanum, sem eftir var á henni. En
þá var hreint og tært vatn á flöskunni. Þeir
undruðust þetta mjög og töluðu margt um at-
burð þennan. Hinn yngri prestur hét að rejma,
hvernig vatnið yrði í ánni um sama leyti næsta
ár. Leið nú að næstu gamlársnótt. Voru þá prest-
amir aftur báðir á fótum. Um miðnættið fer
ungi presturinn eins og fyrr og sækir á flösku
í ána. Þegar hann kom heim sýndist honum blóð-
litur á því, sem í flöskunni var. Hann sýpur á
og finnur, að nú er blóð í flöskunni. Setur hann
þá flöskuna af sér, en tekur hana bráðum aftur.
Var þá vatn á flöskunni, en ekkert blóð.
Þeir ræddu margt um þetta prestamir og
þykist nú ennþá síður skilja í breytingum árinnar.
En sú var trú manna, að þegar Öxará yrði að
blóði, þá vissi það á blóðsúthellingu á Alþingi.
Er það og sagt, að svo fór í þetta sinn, að á
næsta alþingi varð bardagi og mannfall mikið.
Orðaþraut.
O STI
FUND
R A N I
Á S A R
GILS
ÖRIÐ
ANDI
Fyrir framan hvert þessara orða skal setja
etnn staf, þannig, að sóu þeir stafir iesnir oían-
frá og niðureftir, myndast nýtt orð og er það
nafn á merkum sögustað. Sjá lausn á bls. 32.
Ban3þiiila.
Tunglið skín á himni háa,
gekk ég út á islnn bláa.
Þar var kátt á hjöllum
hjá dansmönnum öllum;
undir tók svo hátt í hömrum og fjöllum.
Þar kom Ingimundur í peysunni bláu,
hann féklc mest hólið hjá drósunum smáu.
Þar kom hún Sigrún,
hlaðbúin var hún;
dansaði hún með einum,
en dvergar hlógu, á steinum.
Ég sé þá ganga
utan með sjónum.
Dönsum og dönsum.
Þar kemur hann Guðmundur Grímscon,
Þórólfur, Stórólfur,
Þorbjörn og Helgi,
Rútur og Trútur
og Rembilátur,
Vingull og Kringill
og karl'nn hann Bjálfi.
Ekki vili hún Ingunn
dansa við hann Svein.
Annan fær hún ungan mann,
og dansa þau á svelli,
en tunglið skín á felli.
Litla Sigga lipurtá
dansar við hann Bjarna,
sem nú stendur hjá sveinunum þama.
Karlmannlegur er hann,
af öðrum mönnum ber hann.
Silkin hennar og sokkabönd
sjálfur skal hann leysa,
leysi sá, er leysa kann.
Það er hann ungi hofmann.
Langt ber hann af dansmönnunum öllum,
og enn þá skin tunglið á fjöllum.
Álfar uppi’ í hlíðum,
renna sér á skíðum
og stjörnurnar blika
á himninum blíðum.
Smalamaðurinn.
1 fyrndinni bjó ábóti á Þykkvabæjarklaustri í
Álftaveri; hann var ríkur af gangandi fé, eink-
um sauðfé; hann hélt smalamann, er Árni hét.
Árni var hinn frískasti maður, hugaður vel og lét
sér ekki allt í augum vaxa; hann var þar að auki
hinn mesti smiður. Eitthvert'sinn bar svo til, að
allt kvifé ábótans hvarf, svo smaladrengur fann
það hvergi; hafði hann þó leitað, hvar sem honum
kom til hugar. Þetta var snemma sumars, og
var nótt farin að dimma. Ábóta þótti mikið íjár-
hvarfið, en ásakaði þó lítið smalamanninn, Smala-
maður tók þá til að smíca sér stöng, 5 álna langa,
síðan fór hann í smiðju og smíðaði brodd mikinn;
það var fjaðrabroddur (eca tvíeggjaður broddur)
mjög beittur og svo langur, að hann tók hálfa
alin niður úr stönginni. 1 efri endann setti hann
einnig tvíeggjaðan flein, jafnlangan broddinum
og mjög biturlegan. Síðan skrúfaði hann hólk
með hnappi á efri enda ofan á fleininn, svo að
ekki var annað að sjá, en heilt væri. Ábótinn
spurði, hvað þetta skyldi. Árni kvaðst enn ætla
að gjöra tilraun að leita fjárins, en sagði sig svo
dreymt haía, að betra væri að vera' ekki staf-
laus. Næstu nótt hvarf smalamaður að heiman
og stefndi til fjalla. Á leið hans var sandur mikill,
og á sandinum hitti hann fjárbraut mikla og spor
tveggja manna, og þótti hbnum þau í stærra lagi.
Braut þessi lá til útnorðurs. Þetta þótti honum
undarlegt, en rakti þó brautina, allt upp undir
Mýrdals- eða Kötlujökul.'nn. Það þóttist hann vita,
að féð hefði verið rekið á iökullnn; tók hann því
það ráð að ganga upp á jökul, en þar gat hann
ekki ha’dið brautinni; því geltk hann áfram, þar
t:l jökull'nn hækkaði; sá hann þá til fjalla þeirra,
er Iluldufjöll heita; þau eru sunnan og austanvert
í Mýrdalsjökli. Þangað stefnir hann, ogþegarhann
kemur að fjöllum þessum. sér hann, að þetta er
dalur nokkuð stór, fjalÞbrýrnar lítið eitt hærri
» en jökullinn, en dalur djúpur á milli og skógi-
vaxnar hlíðar upp frá allt í kring, en einstigi eitt
og þó þröngt var upp úr dal þessum. Hann gengur
með einstiginu og litast þar um; sér hann þá bæ
niðri á sléttunni og eitthvað af gripum, en uppi
við einstigið sér hann allt fé sitt í einum hóp, en
þar hjá sofa tveir menn — sinn hvoru megin
við uppganginn. Hann lætur sér ekki bilt við
verða, heldur skrúfar hann hólkinn ofan af stöng
sinni, gengur síðan ofan einstigið og rekur upp
fé sitt, gekk það fljótt, því féð vildi halda í átt-
ina, er það var nýkomið. En þegar hann var kom-
inn skammt austur á jökulinn, sér hann, hvar
tveir menn koma hlaupandi á eftir sér. Þeir hafa
axir í höndum og láta ófriðlega; ætla þeir þegar
að ráðast á Árna, en hann varð milli þeirra og
hefir ekki annað tilræði en það, að hann rekur
flelninn í gegnum annan, en broddlnn í gegnum
hinn. Síðan rekur hánn féð af jöklinum, og geng-
ur það vel, því féð vill fara til átthaga sinna.
Ekki varð hann var við aðra eftirför. En Ámi
komst heim klakklaust með féð, sagði frá ferð
sinni og þótti mönnum mikils um vert. Ábótinn
launaði Áma vel þessa ferð, og þótti hann sícan
hinn mesti hreystimaður. Nú ætla menn, að þessi
dalur sé nær fullur af sandi, vatni og jökli og
ekki líkur því, sem áður kann að hafa verið.
Svör v2ð Ve'ztu —? á bls. 13.
1. Það var haustið 1845. Ingibjörg var þá 41
árs, en Jón 34 ára. >
2. 1) 870—74. 2) um 930.
3. 20—30 þúsund.
4. Um 900. Höfuðlausn og Sonatorrek.
5. 1118.
6. Að Helgafelli 1037 eca 1038 og dó 1143.
7. 1203—1237.
8. Aðfaranótt 23. sept. 1241.
9. 1232—64.
10. Heimskringla, Snorra-Edda.
11. 1397.
12. 1402 og geisaði nálega þrjú ár.
13. 1524—1550, er hann var hálshöggvinn.
14. Að Kvennabrekku 1663, dó 7, jan. 1730.
15. 1 Keldunesi, 12. desember 1711 og dó í Viðey
9. nóv. 1794.
10. 1783.
17. 1816.
18. Islend'ngar viljum vér allír vera. Vér viljum
vernda mál vort og þjóðerni. Vér viljum
hafa alþingi á Þingvelli.
19. Tómas Sæmundsson, Jónas Hallgrímsson,
Brynjólfur Pétursson og Konráð Gíslason.
20. 1801.
21. 1835.
22. 1 Reykjavík 1845; þeir voru 26.
23. 1851.
24. 1854.
25. 5. jan. 1874.
„Ætlast maðurinn þinn til, að þú hlýðir
honum?“
„Nei, nei, hann hefir nefnilega verið kvænt-
ur áður.“
Ótryggur vinur er eins og forarpollur. Ilann
sýnist tær er sólin skín á hann.