Vikan - 15.06.1944, Síða 37

VIKAN, nr. 23—24, 1944
37
Poirot Og læknirillll. Framh. af bls. 12.
„Ég veit, af hverju þér segið þetta,“ hrópaði
hún. „En það er einmitt vegna þess að ég er
áfjáð í að fara til hans. Þér eruð hræddur við
það! En ekki ég! Ég þekki Ralph betur en þér.“
„Ralph,“ sagði Caroline. „Hvað snertir þetta
Ralph ?“
Hvorugt okkar virti hana svars.
„Ralph er veikgeðja,“ hélt Flóra áfram. „Hann
hefir gert margt heimskulegt — jafnvel ýmislegt,
sem er lítt fyrirgefanlegt — en hann gæti aldrei
orðið morðingi."
„Það veit ég,“ sagði ég. „Mér hefir aldrei
dottið það í hug.“
„Hvers vegna fóruð þér þá til gistihússins í
gærkvöldi ?“ spurði Flóra. „Það var íleiðinniheim
— þegar búið var að finna frænda dáinn."
Ég varð fyrst orðlaus. Ég hafði vonað, að
enginn hefði tekið eftir þessari ferð minni.
„Hvernig vitið þér, að ég gerði það?“
„Ég fór þangað í morgun,“ sagði Flóra. „Þjón-
ustufólkið sagði mér, að Ralp væri þar —
Ég greip fram í fyrir henni:
„Þér höfðuð enga hugmynd um, að hann væri í
Kings Abbot?“
„Nei. Ég var hissa á því. Ég skildi ekki, hvernig
á þvi gæti staðið. Ég fór þangað og spurði eftir
honum. Mér var skýrt frá því, eins og ég býst
við, að yður hafi verið sagt i gærkvöldi, að hann
hefði farið út um níuleytið — og og ekki
komið aftur.“
Hún horfði í augu mér og sagði svo, eins og
hún væri að svara einhverju, sem hún hafði séð
á mér.
„Já, hvað er við það að athuga? Hann getur
hafa farið — eitthvað. Ef til vill hefir hann farið
aftur til London.“
„Og skilið farangnrinn sinn eftir?“ spurði ég
kurteislega.
Flóra stappaði niður fætinum.
„Mér er alveg sama — það hlýtur að vera ein-
hver eðlileg skýring á þvi.“
„Og það er þess vegna, sem þér viljið fara
til Hercule Poirot? Er ekki betra að láta allt
eiga sig? Lögregluna grunar alls ekki Ralph,
þér verðið að minnast þess. Lögreglumennirnir
eru að vinna að allt öðru núna.“
„En það er einmitt það,“ kallaði stúlkan. „Þeir
gruna hann. 1 morgun kom maður frá Cran-
chester, Raglan lögreglufulltrúi, lítill, hræðilega
vesældarlegur náungi. Ég komst að því að hann
hafði komið á gistihúsið á undan mér í morgun.
Mér var sagt allt urn komu hans þangað og
hvað hann hefði spurt um. Hann hlýtur að halda,
að Ralp hafi gert það.“
„Þá hefir honum snúizt hugur síðan í gær-
kvöldi, ef þetta er svo,“ sagði ég hægt. „Hann
trúir þá ekki á kenningu Davis um að það hafi
verið Parker?“
„Parker, ekki nema það þó,“ sagði systir min
og fussaði.
Flóra kom til mín og lagði höndina á hand-
legg minn.
„Ó, Shepphard, við skulum fara strax til þessa
Poirot. Hann mun komast að sannleikanum."
„Kæra Flóra min,“ sagði ég blíðlega og tók
utan um hendur hennar.
„Eruð þér alveg vissar um, að við viljum kom-
ast að sannleikanum ?“
Hún horfði á mig og kinkaði kolli alvarleg.
„Þér eruð ekki viss,“ sagði hún, „en það er
ég. Ég þekki Ralph betur en þér.“
„Auðvitað gerði hann það ekki,“ sagði Caro-
line, sem hafði lagt hart að sér til að þegja.
„Það kann að vera, að Ralph sé óhófssamur, en
hann er góður drengur og vel upp alinn."
Mig langaði að segja Caroline, að fjöldi morð-
ingja hefðu verið vel upp aldir og kunnað sig
vel, en ég þagði vegna þess að Flóra var þarna
viðstödd. tJr þvi að stúlkan var ákveðin, neydd-
ist ég til að láta undan vilja hennar og við
lögðum strax af stað áður en systir mín gat
komizt að með fleiri mótbárur og athugasemdir.
Gömul kona með geysistóran skýluklút á
höfðinu kom til dyra á heimili nábúa okkar.
Herra Poirot var heima.
Okkur var vísað inn í litla setustofu, og þangað
inn kom kunningi minn frá í gær eftir svo sem
einnar mínútu bið.
„Herra læknir,“ sagði hann og brosti, „ung-
frú.“
Hann hneigði sig fyrir Flóru.
„Ef til vill hafið þér heyrt getið um hinn sorg-
lega atburð, sem skeði í gærkvöldi," byrjaði ég.
Hann varð alvarlegur á svip.
„Vissulega hefi ég heyrt þess getið. Það er
hræðilegt. Ég samhryggist yður mjög, ungfrú.
Á hvern hátt get ég hjálpað yður?“
„Ungfrú Ackroyd," sagði ég, „vill, að þér —.“
„Finnið morðingjann," botnaði Flóra setninguna.
EAGGI.
OG
MAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.
1. Raggi: Méi mc í allan morgun.
Maggi: Hvað borðaðirðu?
2. Raggi: Möndlur — ég held, að mér hafi orðið
svona illt af þeim —.
3. Maggi: Ekki trúi ég því, að þér verði illt af
nokkrum möndlum —.
Raggi: Nei, það getur verið ■—- en —.
4. Raggi: Möndlurnar voru inni í þremur kíló-
um af súkkulaði!
„Ég skil,“ sagði litli maðurinn. „En lögreglan
mun gera það, er það ekki?“
„Þeim kynni að skjátlast," sagði Flóra. „Ég
held, að þeim sé að skjátlast núna. „Ó, herra
Poirot, viljið þér gera þetta fyrir mig? Ef — ef
það er fjárhagshliðin,------
Poirot stöðvaði hana.
„Nei, ungfrú, nei, það er alls ekki að ég kæri
mig um peninga. — Að vísu hafa peningar allt-
af haft mikla þýðingu fyrir mig.“ — Það brá
fyrir augnabliks glampa í augum hans. „Nei, ef
ég tek þetta að mér, þá verðið þér að láta yður
skiljast eitt: Ég vil komast til botns i því. Minn-
ist þess, að góður veiðihundur rennur alltaf á
lyktina, þar til er hann hremmir bráðina. Það
kann að fara svo, eftir allt saman, að þér munið
óska þess, að þér hefðuð ekki beðið um aðstoð
mína.“
„Ég vil komast að sannleikanum," sagði Flóra
og horfði beint framan í hann.
„Öllum sannleikanum?"
„Já.“
„Þá skal ég taka þetta að mér,“ sagði litli
maðurinn hljóðlega. „Og ég vona, að þér munið
ekki sjá eftir þessum orðum yðar. Jæja, segið
mér nú alla málavexti."
„Það er betra, að Shepphard læknir segi yður
þá,“ sagði Flóra. „Hann veit meira en ég.“
Þannig tilkvaddur tók ég að segja nákvæm-
lega frá öllum þeim staðreyndum, sem ég hefi
þegar skýrt frá hér. Poirot hlustaði með athygli,
skaut inn spurningu öðru hverju, en lengst af
sat hann þögull og horfði upp í loftið.
Ég lauk sögu minni með því að segja frá
því, er lögreglufulltrúinn og ég fórum frá Fernly
Park kvöldið áður.
„Og nú,“ sagði Flóra, er ég hafði lokið sögu
minni, „segið honum allt um Ralph."
Ég hikaði, en hið skipandi augnaráð hennar
knúði mig til þess að halda áfram.
„Þér fóruð inn á þetta gistihús í gærkvöldi á
leiðinni heim?“ spurði Poirot, er ég hafði lokið
við þennan þátt frásagnarinnar. „Segið mér,
hvers vegna gerður þér það?“
Ég þagði í augnablik til þess að velja orð
min með varkárni.
„Mér fannst, að einhver ætti að segja honum
frá dauða frænda hans. Mér datt í hug um leið og
ég fór frá Fernly, að sennilega vissi enginn nema
ég og Ackroyd, að hann var i þorpinu.
Poirot kinkaði kolli.
„Einmitt. Svo það var þetta sem fyrir yður
vakti, er þér fóruð þangað?"
„Það var það eina, sem fyrir mér vakti," sagði
ég stirðlega.
„Það var ekki, hvað á ég að segja, — til þess
að vera viss um unga manninn, hvar þér hefðuð
hann?“
„Vera viss um hann?"
„Ég held, herra læknir, að þér vitið mjög vel
við hvað ég á, þó að þér látið sem þér vitið
það ekki. Mig grunar, að yður hefði létt, ef
þér hefðuð komizt að því, að Ralph hefði verið
heima allt kvöldið."
„Alls ekki,“ sagði ég ákveðið.
Litli leynilögreglumaðurinn hristi höfuðið alvar-
legur.
„Þér treystið mér ekki eins vel og ungfrú
Flóra," sagði hann. „En það gerir ekkert. Stað-
reyndirnar, sem við verðum að horfast i augu
við eru þessar. — Ralps er saknað, undir kring-
umstæðum, sem þarfnast skýringar. Ég ætla ekki
að dylja ykkur þess, að málið horfir alvarlega
við. En samt getur verið, að aðeins þurfi til mjög
einfalda skýringu."
„Það er einmitt það, sem ég segi,“ kallaði Flóra
áköf.
Poirot minntist ekki aftur á þetta. I stað þess
stakk hann upp á því, að við færum strax að
tala við lögreglumennina á staðnum. Hann ráð-
lagði Flóru að fara heim, en bað mig að koma
með sér á lögreglustöðina og kynna sig fyrir
fulltrúanum, sem sá um málið.