Vikan - 13.01.1949, Blaðsíða 4

4
ÆTISVEPPIRIMIR
Þýdd smásaga
A gatha gamla Thistle varð dauðhrædd
þegar hún fann eitrið.
„Drottinn minn!“ stundi hún. „Og
hann sem er svo góður piltur!“
Hún kenndi þessum viðbjóðslegum pen-
ingum um allt saman — peningunum,
Sem hún hafði sparað saman á mörgum
árum ásamt arfinum eftir John frænda.
„Peningar eru undirrót alls ills,“ hugsaði
hún, á meðan húp handlék þessa hryllÞ
legu flösku með hrukkóttum og titrandi
höndum. Hún hefði vissulega ekki átt að
segja Reginald að hún gerði hann að
einkaerfingja sínum í erfðaskránni. En
auðvitað var eðlilegt að hún grunaði hann
ekki um slíkar glæpahugleiðingar. Að
vísu hafði hann sem drengur verið settur
á uppeldisstofnun fyrir strákapör, en
morð gat hann ekki framið! Hún var
skelfingu lostin.
Hún reyndi að bera fram nafnið, sem
stóð á flöskunni, en það var á latínu.
Aðeins orðið „Eitur“ skildi hún. Hún
fletti upp i lyfjaskránni, sem hún hafði
erft eftir John frænda ásamt peningum
hans. „Verkar eins og sveppaeitur" stóð
þar. „Hafið þið vitað annað eins! Upp á
hverju tekur hann næst?“ hugsaði hún.
Hún tók flöskuna með sér fram, hellti
úr henni og fyllti aftur með vatni. Síðan
hringdi hún í málafærslumann sinn.
Reginald kom heim með körfu á hand-
leggnum í sömu mund og málafærslumað-
urinn yfirgaf húsið. Reginald var mjög
fjarskyldur ættingi. Agatha hafði óljósar
endurminningar, sem komu henni ætíð til
að roðna af blygðun, um eitthvað hræði-
legt, sem hent hafði frænku hennar,
Flóru, fyrir mörgum árum. Reginald hafði
svo komið til hennar óboðinn rétt eftir
að hún erfði John frænda.
„Varst þú að verzla, Reginald?" spurði
hún vingjamlega, þegar hann kom inn í
stofuna.
Reginald, sem hafði gamallegt andlit,
ylgdi sig þegar hann horfði á eftir mála-
færslumanninum. „Hvað vildi hann hing-
að?“ spurði hann.
„Hann breytti erfðaskrá minni,“ sagði
Agatha blíðlega.
Reginald fölnaði og sýndist ennþá
gamallegri.
„Jæja — þú ætlar kannske að arfleiða
„Dýravendarann“ að öllu þínu?“
,,Nei,“ svaraði Agatha brosandi. „Ég
hefi ákveðið að láta þig njóta einhvers
af peningunum mínum strax. Ég gæti
lifað í mörg ár ennþá, er ekki svo?“
Reginald vafðist tunga um tönn, en
jánkaði svo. En hann virtist samt ekki
vera sömu skoðunar og hún.
„Þessvegna höfum við Longman orðið
ásátt um að greiða þér 100 pund á mán-
uði þar til ég dey.“
„Hundrað pund!“
„Já, en þegar ég dey, hættir þú að fá
þessa mánaðarpeninga þína. Það sem þá
verður eftir------Jæja við skulum ekki
tala meira um peninga. Hvað er það,
sem þú keyptir?“
Reginald leit á körfuna og roðnaði —
ekki af skömm heldur vandræðum. „Æti-
sveppir,“ tautaði hann.
Agatha virtist verða glöð við. „Nei,
eru þeir handa mér?“
„Já — það er að segja — ég er hrædd-
ur um að þeir séu þér ekki hollir.“
„Þvættingur, Reginald. Konur á mín-
um aldri þola allt. Við þurfum ekki að
hugsa um vöxtinn eins og þær ungu.
„Nei, en þú veizt að ætisveppar geta
verið hættulegir.“
„Þá skal ég borða nokkra þeirra fyrst,
svo að þú þurfir ekkert að óttast.“
f VEIZTU -?
1. Hvenær er kvikmyndaleikarinn Fran- 1
chot Tone fæddur? |
2. Hafa kettir jafnmargar tær á óllum :
fótum ?
3. Hvað heitir höfuðborgin í Sýrlandi?
4. Hvers vegna stekkur héri hraðar upp =
heldur niður hæð ?
5. Hvaða borg er stundum nefnd „borgin =
eilifa" ?
6. Er smaragð rauður, blár eða grænn? :
7. Hvenær var Kristmunkareglan stofn- |
uð? I
8. Hvenær varð Kína lýðveldi?
9. Hvaða dýramyndir lykja um enska i
skjaldarmerkið ? s
10. Hvenær var Sveinbjörn Egilsson, sá |
er gerði Lexicon poeticum og þýðingar :
Hómerskvæða, uppi ?
Sjá svör á bls. 14.
VIKAN, nr. 2, 1949
„Ég er að hugsa um þig, frænka,“ sagði
Reginald ráðþrota.
Og hann var alltaf að hugsa um hana
á meðan á borðhaldinu stóð, grátbændi
hana um að borða ekki of mikið af svepp-
unum og skipaði henni að drekka vatn
óðara á eftir, annars gæti hún fengið illt
í magann. Eftir máltíðina fór hann tafar-
laust til herbergis síns og tæmdi eitur-
flöskuna.
Næstu mánuði var dekrað við Agöthu
Triestle meira en nokkru sinni fyrr.
Reginald var ekkert nema umhygggjan.
Hún varð að setja á sig sjal á kvöldin og
stiga mátti hún ekki ganga nema hann
styddi hana. Hann heimtaði jafnvel að
lesa fyrir hana á kvöldin, til að hlífa
gömlum, þreyttum augum hennar. Hann
gerði í stuttu máli sagt allt til að vernda
heilsu hennar.
Hundrað pundin, sem hann fékk mán-
aðarlega, sáu honum fyrir öllum nauð-
synjum og alltaf gat hann stungið álit-
legri upphæð í rúmdýnuna sína. En dag-
lega harmaði hann það að gamla frænkan
svipti hann allri gleði af lífinu.
Og hann óskaði þess innilega að hann
hefði framkvæmt áform sitt með æti-
sveppana örlítið fyrr.
Dag nokkurn sá Agatha að Reginald
stakk peningabunka í rúmdýnuna. „Er
þetta ekki heimskulegt af þér, Reginald?“
spurði hún. „Það er svo margt fólk ó-
heiðarlegt og þessir peningar myndu leiða
margan í freistu.“
„Hvers vegna ertu að hugsa um það?“
sagði Reginald háðslega. ,,Er ekki af svo
miklu að taka hjá þér?“ Og hann hló hátt.
Agatha hló einnig. En ef Reginald
hefði verið athugull, hefði hann orðið var
við uppgerð í hlátri frænku hinnar. Eftir
að hún hafði í marga mánuði veitt frænda
sínum svona örlátlega mánaðarfé, var
Agatha gamla Tristle með öllu félaus.
Allur arfurinn eftir John frænda var
eyddur. Allt sparifé hennar einnig til
þurrðar gengið og Reginald hafði heilan
auð í rúmdýnu sinni.
Dag nokkurn, þegar hún stóð í eldhús-
inu og horfði út um gluggann, fékk hún
skyndilega hugmynd. „Ég held satt að
segja að við ættum að borða ætisveppi í
dag,“ tautaði hún.
Reginald veiktist sama fimmtudaginn,
en á þeim degi var þorpslæknirinn vanur
að fara til borgarinnar. Um kvöldið,
þegar læknirinn kom, var hann látinn.
„Hvað borðaði hann um hádegið?“
spurði læknirinn.
„Ætisveppi,“ svaraði Agatha, sem var
óhuggandi.
„Datt mér ekki í hug,“ sagði læknirinn.
„Þér eigið þó ek>i við að —“
„Jú,“ sagði læknirinn og klappaði hug-
hreystandi á öxl gömlu konunnar, sem
grét. „Ég tel það víst að sú sé dauða-
orsökin!“
„Drottinn minn!“ stundi Agatha gamla
sárhrygg. „Og hann var alltaf svo góður
piltur.“