Vikan - 13.01.1949, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 2, 1949
11
BLAA LESTIIM
Framhaldssaga:
Sakamálasaga eftir Agatha Christie
ii
Henni hafði fundizt broslegt, og þó dálitið
móðgandi, hvernig hún hafði snúið kuldalega
við henni bakinu, þegar hún hafði haft þau not
af henni, sem hún óskaði. Katrín var sannfærð
um, að hún hefði komizt að einhverri niður-
stöðu, en hver sú niðurstaða var, vissi hún ekki.
En það skipti ekki máli; dauðinn hafði skotið
loku fyrir og gert allar ákvarðanir að engu.
Það var undarlegt, að svo skyldi fara, að
grimmdarfullur glæpur skyldi hafa bundið enda
á þessa örlagaríku ferð. En allt í einu minntist
Katrín eins, sem hún hefði ef til vill átt að
segja lögreglunni, en ekki munað fyrr. Gat það
skipt nokkru máli? Hún þóttist á sínum tima
viss um, að hún hafði séð mann ganga inn í
klefa konunnar, en henni var ljóst, að það gat
hafa verið missýn. Það gat hafa verið klefinn
við hliðina, og áreiðanlegt var, að sá maður gat
ekki verið lestarræningi. Hún mundi vel eftir
að hafa séð hann tvisvar áður — í fyrra skiptið
á Savoygistihúsinu og í síðara skiptið í ferða-
skrifstofu Cooks. Nei, henni hafði vafalaust
missýnzt. Hann hafði ekki farið inn í klefa
myrtu konunnar, og það var kannske eins gott,
að hún hafði ekki sagt lögreglunni frá því. Hún
hefði kannske getað gert óbætanlegt tjón með
því.
Hún fór niður á sólpallinn, þar sem fjölskyldan
var fyrir. Hún horfði út yfir Miðjarðarhafið milli
mímósurunnanna, og jafnframt því sem hún
hlustaði með öðru eyranu á málæði Tamplin
greifafrúar, gladdist hún yfir, að hún skyldi hafa
komið hingað. Þessi staður var betri en St. Mary
Mead.
Um kvöldið fór hún í rósrauða kjólinn, sem
tízkukonan hafði kallað ,,haustblómið“. Hún
brosti við mynd sinni í speglinum, og á leiðinni
niður fann hún í fyrsta skipti á æfinni til ofur-
lítillar feimni.
Flestir gestir Tamplin greifáfrúar voru
komnir, og af því acT hávaði var aðaleinkenni
á veizlum Tamplin greifafrúar, var kliðurinn
þegar orðinn eins og í fuglabjargi. Chubby hljóp
á móti Katrínu, fékk henni vínglas og tók hana
undir verndarvæng sinn.
„Ó, loksins kemurðu, Derek,“ hrópaði Tamplin
greifafrú, þegar hurðin var opnuð fyrir síðasta
gestinum. „Þá getum við loksins farið að borða.
Ég er að deyja úr hungri.“
Katrín leit þvert yfir stofuna. Hún hrökk við.
Þetta var þá — Derek, og hún fann, að hún
varð ekkert undrandi. Hún hafði alltaf vitað, að
sá dagur mundi koma, að hún hitti manninn,
sem hún af svo einkennilegri tilviljun hafði séð
þrisvar áður. Henni sýndist Uka hann þekkja
sig. Hann þagnaði skyndilega í samræðunum
við Tamplin greifafrú, en tók svo aftur til máls,
en með erfiðismunum, að þvi er virtist. Gestirnir
settust að borðum, og Katrin uppgötvaði, að
henni hafði verið skipað til sætis við hlið hans.
Hann sneri sér strax að henni og brosti fjör-
lega.
,,Ég vissi, að ég mundi hitta yður bráðlega.“
sagði hann, ,,en mig dreymdi aldrei, að það yrði
hér. Þetta hlaut að ske. Fyrsta sinni í Savoy,
annað sinn í ferðaskrifstofu Cooks — og allt er
þegar þrennt er. Segið ekkj, að þér munið ekki
eftir mér. Ég krefst þess, að þér látið að minnsta
kosti svo sem þér hafið tekið eftir mér.“
„Jú, ég tók eftir yður,“ sagði Katrín; „En
þetta er ekki þriðja, heldur fjórða skiptið. Ég
sá yður í Bláu lestinni.“
„Nú, í bláu lestinni!" Framkoma hans
breyttist á einhvern ólýsanlegan hátt. Katrín
hefði ekki getað sagt í hverju breytingin var
fólgin. Það var eins og hann hefði verið stöðvaður,
eða ýtt aftur á bak. Svo sagði hann kæruleysis-
lega:
„Hvað gekk á í morgun? Það hafði einhver
dáið, varð það ekki?“
„Jú,“ sagði Katrín hægt; „það hafði einhver
dáið.“
„Enginn skyldi deyja í lest,“ sagði Derek
gleiðgosalega. „Það hlýtur að valda allskonar
lagalegum og alþjóðalegum flækjum, og það
gefur lestinni gilda ástæðu til að vera á eftir
áætlun.“
„Herra Kettering?“ Feitlagin, amerísk kona,
sem sat andspænis honum við borðið, hallaði sér
áfram og talaði við hann með amerískum radd-
hreim. „Herra Kettering, ég held þér séuð búinn
að gleyma mér, og mér, sem fannst þér vera
svo indæll maður."
Derek hallaði sér áfram og svaraði henni, en
Katrín varð utan við sig af undrun.
Kettering! Það var nafnið — auðvitað! Hún
mundi það núna. En hvílík undarleg kaldhæðin
tilviljun! Hérna var maðurinn, sem hún hafði
séð fara inn í klefa konunnar sinnar kvöldið
áður, sem hafði skilið við hana í bezta gengi, og
nú sat hann hér í veizlu, án þess að vita, hvað
hafði komið fyrir konuna sína. Á þvi var enginn
efi. Hann vissi það ekki.
Þjónn laut niður að Derek, rétti honum bréf
og hvíslaði einhverju í eyra hans. Hann bað
Tamplin greifafrú afsökunar, opnaði bréfið og
las það.' Undrunarsvipur færðist yfir andlit hans,
og hann leit á húsmóðurina.
„Þetta er í hæsta máta undarlegt. Heyrðu,
Kosalie, ég er hræddur um, að ég verði að fara.
Sakadómarinn vill fá að tala við mig strax.
Ég get ekki ímyndað mér hversvegna."
„Það hefur komizt upp um syndir þínar,“ sagði
Lenox.
„Það hlýtur að vera,“ sagði Derek. „Þetta er
sennilega einhver vitleysa, en ég verð vist að
fara á lögreglustöðina. Að karlinn skuli dirfast
að ónáða mig við matinn! Það verður að vera
eitthvað mjög alvarlegt, til þess að slíkt sé rétt-
lætanlegt." Og hann hló um leið og hann ýtti
stólnum aftur á bak og fór út úr stofunni.
13. KAFLI.
Van Aldin fær skeyti.
Að áliðnum degi hinn 15. febrúar hafði þétt,
gul þoka lagst yfir London. Rufus Van Aldin
var í íbúð sinni i Savoygistihúsinu og vann af
miklu kappi. Það lá vel á Knighton. Hann hafði
að undanförnu átt erfitt með að fá húsbónda
sinn til að einbeita sér að viðfangsefnum líð'-
andi stundar. Þegar hann hafði dirfzt að stinga
upp á, að þeir tækju eitthvað sérstakt fyrir,
þá hafði Van Aldin alltaf vísað honurn frá
stuttur í spuna. En nú virtist Van Aldin vera
tvielfdur við vinnuna, og Knighton notaði tæki-
færið sem bezt hann gat.
En þó að Van Aldin væri önnum kafinn við
fjármálastörf; lá lítil hugsun í leyni í huga hans.
Orð, sem hrotið höfðu af vörum Knightons i
mesta sakleysi, höfðu vakið hana. Hún gróf nú
um sig og leitaði fram í vitund Van Aldins,
unz hann varð loks að láta undan henni, mjög
á móti vilja sínum.
Hann hlustaði á það, sem Knighton sagði með
að því er virtist sömu næmu athyglinni og venju-
lega, en í raun og veru komst ekkert af því,
sem hann sagði, inn í huga hans. En hann kink-
aði ósjálfrátt kolli, og ritarinn sneri sér að ein-
hverjum öðrum skjölum. Á meðan hann var að
aðgreina þau, sagði húsbóndi hans:
„Er yður sama þótt þér segið mér þetta aftur,
Knighton?"
Knighton varð hvumsa rétt sem snöggvast.
„Eigið þér við þetta?" Hann sýndi honum
þéttskrifaða skýrslu frá félaginu.
„Nei, nei,“ sagði Van Aldin; „það sem þér
sögðuð mér um það, að þér hefðuð séð herbergis-
þernu Ruth i París í gærkvöldi. Ég botna ekkert
í því. Yður hlýtur að hafa skjátlast.“
„Mér getur ekki hafa skjátlast. Ég talaði við
hana.“
„Jæja, segið mér alla söguna aftur.“
Knighton kinkaði kolli.
„Ég hafði lokið við að semja við Bartheimers,"
sagði hann, „og var kominn aftur til Ritzgisti-
hússins til að taka saman farangur minn áður
en ég borðaði, en síðan ætlaði ég að ná í níu
lestina frá Gare du Nord. 1 anddyrinu sá ég
konu, sem ég var viss um að væri herbergis-
þerna frú Kettering. Ég gekk til hennar og
spurði hana, hvort frú Kettering byggi á hótel-
inu.“
„Já, já,“ sagði Van Aldin. „Auðvitað. Vitan-
lega. Og hún sagði yður, að Ruth hefði haldið
áfram til Riviera og hefði sent sig til Ritzgisti-
hússins og beðið sig að bíða þar frekari fyrir-
mæla ?“
„Alveg rétt.“
„Þetta er mjög einkeiyiilegt,“ sagði Van Aldin.
„Vissulega mjög einkennilegt, nema ef kven-
maðurinn hefur verið ósvífin við hana eða eitt-
hvað þessháttar."
„Ef svo hefði verið," sagði Knighton, „mundi
frú Kettering áreiðanlega hafa greitt henni
kaupið sitt og sagt henni að fara aftur til
Englands. Hún hefði varla farið að senda hana
á Ritzgistihúsið."
„Nei,“ tautaði miljónamæringurinn; „það er
satt.“
Hann ætlaði að segja eitthvað meira, en hætti
við það. Honum var vel við Knighton og hann
treysti honum, en hann gat ekki talað um einka-
mál dóttur sinnar við ritara sinn. Honum hafði
sárnað við Ruth fyrir skort hennar á hreinskilni,
og þessar 'óvæntu upplýsingar urðu ekki til að
bæta úr.
Hversvegna hafði Ruth losað sig við herbergis-
þernu sína 1 París? Hver gat verið tilgangur
hennar með slílcu?
Hann hugleiddi stundarkorn þessa undarlegu
röð tilviljana. Hvernig gat Ruth látið sér til
hugar koma, að fyrsta manneskjan, sem þerna
hennar rækist á i París, yrði einkaritari föður
hennar? En þannig voru atvikin. Þannig upp-
lýstust sum mál.
Hann kveinkaði sér undan síðustu hugsun-
inni; hún hafði komið ósjálfrátt fram í huga
hans. Var þá eitthvað, sem þurfti að ,,upp]ýsast“ ?
Honum var mjög á móti skapi að spyrja
sjálfan sig þessarar spurningar; hann efaöist
ekki um svarið. Svarið var — það var hann
viss um —- Armand de la Roch.