Vikan - 13.01.1949, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 2, 1949
Það var sárt fyrir Van Aldin, að dóttir hans
skyldi vera á valdi sllks manns, og þó varð
hann að viðurkenna, að hún væri ekki sú fyrsta,
að aðrar vel upp aldar og gáfaðar konur hefðu
fallið fyrir töfrum greifans. Karlmenn sáu,
hvernig hann var, en kvenfólk ekki.
Hann leitaði að orðum, sem eytt gætu þeim
grun, er kynni að hafa vaknað í huga ritara
hans.
„Ruth er alltaf að breyta áætlunum sínum,“
sagði hann, og svo bætti hann við með rödd,
sem átti að vera kærulaus: „Stúlkan hefur ekki
gefið neina — neina ástæðu fyrir þessari breyt-
ingu á áætluninni?"
Knighton gætti þess að hafa rödd sína eins
eðlilega og unnt var, þegar hann sagði:
„Hún sagði, að frú Kettering hefði af til-
viljun hitt einhvern kunningja."
„Einmitt það?“
Knighton tók eftir vonbrigðunum í röddinni,
þrátt fyrir viðleitni Van Aldins til að leyna því.
„Skyldi það hafa verið karlmaður eða kven-
maður ?“
„Mig minnir hún segja, að það hafi verið
karlmaður."
Van Aldin kinkaði kolli. Versti grunur hans
hafði ræzt. Hann stóð á fætur og fór að ganga
um gólf, en það var merki um, að hann væri í
æstu skapi. Loks gat hann ekki hamið tilfinn-
ingar sínar lengur og hreytti út úr sér:
„Það er eitt, sem enginn maður getur gert,
og það er að fá kvenfólk til að hlusta á skyn-
samleg rök. Það er eins og engin skynsamleg
hugsun komist að. En þegar talað er til eðlis-
hvatar konunnar — já, það vita allir, að kven-
fólkið er eins og vax í höndum hvaða svikara sem
er. Hvaða snoppufríður náungi sem er getur
náð valdi á þeim, ef hann er nógu tungumjúkur.
Ef ég réði —“
Hann þagnaði. Sendill kom inn með símskeyti.
Van Aldin reif það upp, og hann varð allt í
einu náhvítur í framan. Hann greip um stólbak
til að styðja sig og gaf sendlinum merki um
að fara.
„Hvað er að?“
Knighton var staðinn upp.
„Ruth!“ sagði Van Aldin hás.
1. Afi: Óskapa samsafn er í þessum skáp!
2. Afi: Þegar ég var ungur geymdi ég ekki
annað í svona skáp en tannbursta og rakhníf!
3. Amma: Hvað ertu að gera þarna?
Afi: Ég er að leita að rauðu pillunum mínum.
Hérna eru þær!
„Frú Kettering?"
„Hún er dáin!“
„I járnbrautarslysi ?“
Van Aldin hristi höfuðið.
„Nei. Af skeytinu virðist mega ráða, að hún
hafi líka verið rænd. Það stendur ekki berum
orðum, Knighton, en veslings barnið mitt hefur
verið myrt.“
„Guð minn góður!“
Van Aldin drap á skeytið með vísifingri.
„Það er frá lögreglunni i Nice. Eg verð að fara
þangað með fyrstu lest.“
Knighton brá skjótt við eins og alltaf. Hann
leit á klukkuna.
„Klukkan fimm frá Victoriastöðinni."
„Það er gott. Þér komið með mér, Knighton.
Segið þjóninum mínum, Archer, það og farið að
taka saman dótið yðar. Sjáið um allt. Ég ætla
að fara niður í Curzonstræti."
Síminn hringdi og ritarinn tók heyrnatólið.
„Halló; hver er það?“
Svo sneri hann sér að Van Aldin.
„Það er Coby."
„Coby? Ég get ekki talað við hann núna. Jú
— bíðum við, ég hef nægan tíma. Segið þeim að
senda hann hingað upp."
Van Aldin var sterkur maður. Hann hafði
þegar náð aftur stálharðri ró sinni. Fáir myndu
hafa tekið eftir neinu óvenjulega í fari hans,
þegar hann heilsaði Goby.
„Ég hef nauman tíma, Goby. Hafið þér eitt-
hvað mikilvægt að segja mér?“
Goby hóstaði.
„Ferðir herra Ketterings. Þér vilduð fá að
vita um þær.“
„Já, hvað um þær?“
„Herra Kettering fór frá London til Riviera í
gærmorgun."
„Hvað segið þér?“
Eitthvað í rödd Van Aldins hlýtur að hafa
komið Coby á óvart, því að hann brá þeim
gamla vana að horfa aldrei á þann sem hann
talaði við og gaut augunum til miljónamærings-
ins.
„Með hvaða lest fór hann?“ spurði Van Aldin.
„Með Bláu lestinni."
Coby hóstaði aftur og talaði til klukkunnar
á arinhillunni.
4. Afi: En það þarf endilega að hreinsa til í
þessum skáp —
Amma: Það er lítill vandi. Fleygðu bara öllu,
sem þú tókst út úr skápnum, þegar þú varst
að leita að pillunum, þar með er vandinn leyst-
ur.
„Ungfrú Mírella, dansmærin í Parthenon, fór
með sömu lest.“
14. KAFLI.
Saga öddu Mason
„Ég get ekki nógsamlega lýst fyrir yður,
herra minn, hryllingi okkar og skelfingu, og
hinni djúpu samúð okkar með yður.“
Með þessum orðum tók Carrége sakadómari á
móti Van Aldin. Caux lögreglufulltrúi tautaði
svipuð samúðarorð. Van Aldin bandaði frá sér
hrillingnum, skelfingunni og samúðinni. Þetta
fór fram í skrifstofu sakadómara í Nice. Auk
Carrége, lögreglufulltrúans og Van Aldins var
enn einn maður í skrifstofunni, bg tók hann
nú til máls:
„Van Aldin, krefst aðgerða — skjótra að-
gerða.“
,,Ó!“ hrópaði lögreglufulltrúinn, „ég hef ekki
kynnt ykkur. Van Aldin, þetta er Hercule
Poirot; þér hafið vafalaust heyrt hans getið.
Þó að hann hafi dregið sig í hlé frá störfum
fyrir nokkrum árum, er nafn hans enn víð-
frægt í sögu sakamálanna."
„Mér er ánægja að kynnast yður, Poirot,"
sagði Van Aldin. „Eruð þér hættur starfi yðar?“
„Já. Nú nýt ég lífsins."
Litli maðurinn gaf orðum sínum áherzlu með
handahr ey f ingum.
„Poirot var af tilviljun með Bláu lestinni,"
sagði lögreglufulltrúinn, „og hann hefur verið
svo góður að lofa okkur að njóta hinnar miklu
reynslu sinnar."
Miljónamæringurinn horfði með athygli á
Poirot. Svo sagði hann óvænt:
„Ég er vellauðugur maður, Poirot. Það er
venjulega sagt, að ríkir menn séu þeirrar trúar,
að þeir geti keypt allt og alla fyrir peninga.
Það er ekki rétt. Ég er mikilmenni á minn hátt,
og eitt mikilmenni getur beðið annað mikil-
menni að gera sér greiða."
Poirot kinkaði kolli í viðurkenningarskyni.
„Þetta er mjög vel sagt, Van Aldin. Ég er
reiðubúinn að ganga í þjónustu yðar."
„Þakka yður fyrir," sagði Van Aldin. „Ég
get aðeins sagt: komið til mín á hvaða tima,
sem er, og þér munuð ekki finna hjá mér van-
þakklæti. Og nú, herrar mínir, skulum við taka
til starfa."
„Ég sting upp á," sagði Carrége, „að við yfir-
heyrum herbergisþernuna, öddu Mason. Hún er
hér, skilst mér?“ .
„Já,“ sagði Van Aldin. „Við tókum hana I París
á leiðinni suður. Henni brá mjög, þegar nún
heyrði um dauða húsmóður sinnar, og frásögn
hennar er einkar trúleg."
„Við skulurn þá fá hana hingað ihn,“ sagði
Carrége.
Hann hringdi bjöllunni á skrifborðinu sínu,
og rétt á eftir kom Adda Mason inn.
Hún var mjög snyrtileg, klædd í svartan kjól,
og nefið á henni var rautt í broddinn. Hún leit
hálfhrædd i kringum sig i skrifstofunni, og
henni virtist létta, þegar hún sá föður húsmóður
sinnar. Sakadómarinn gerði sér allt far um að
róa hana. Poirot var honum hjálplegur í þvi efni;
hann var túlkur, og vingjarnleg framkoma hans
hafði sefandi áhrif á stúlkuna.
„Þér heitið Adda Mason, er það ekki rétt?“
„Adda Beatrice var ég skírð," sagði ungfrú
Mason alvarleg.
„Einmitt. Og þetta hefur allt fengið mikið á
yður, ungfrú Mason.“
„Já, mjög mikið. Ég hef unnið hjá mörgum
frúm og vonandi alltaf staðið vel í stöðu minni,
og mig hefur aldrei dreymt, að annað eins og
þetta gæti komið fyrir þar sem ég væri.“
„Nei, nei,“ sagði Carrége.
„Auðvitað hef ég lesið um svona í sunnudags-
blöðunum. Og svo hefur mér alltaf skilizt, að
þessar útlendu lestir —“ Hún þagnaði skyndilega,
þegar hún minntist þess, að mennirnir, sem voru
að tala við hana, voru sömu þjóðar og lestin.
MAGGI
OG
RAGGI
Teikning eftir
Wally Bishop.