Vikan - 13.01.1949, Qupperneq 6

6
VIKAN, nr. 2, 1949
mönnum út á milli grynninganna og þar var
hafnsögumaðurinn á leiðinni. Celía gekk fram
að borðstokknum til að sjá manninn klifra upp
og allt í einu var læknirinn kominn að hlið
hennar.
„Þér virðist vera í æstu skapi, ungfrú,“ sagði
hann.
„Sáuð þér manninn, sem var nærri búinn að’
sigla á okkur?“
„Hann Lancing? Já, ég sá hann. Ég hefi séð
hann svo oft.“
„Ég hélt að hann myndi hvolfa skútunni,"
sagði Celía.
„Þetta var alveg hættulaust fyrir hann,“ sagði
Mackenzie læknir. „Hann hafði fullt vald á skút-
unni.“
„Hefðuð þér getað þetta?" spurði hún.
„Ég ? Ég er ekki neinn vatnshundur."
Celía hló.
„Það er auðséð að þessi Lancing er það. Hann
er að minnsta kosti óhræddur að sigla.“
„Það eru flestir á Blanque. Bæði svartir og
hvítir. Sérhver sextán ára, svartur sláni þar
hefði getað leikið þetta eftir.“ Læknirinn var
auðsjáanlega ófáanlegur til að dáðst að Lancing.
„Yður geðjast þá ekki vel að honum," sagði
Celia brosandi.
„Ég get ekki þolað staðinn,“ svaraði læknirinn
og fór án þess að kveðja hana.
Hann var ekki skemmtilegur maður þessi geð-
stirði skoti! Auðvitað gat hann ekki þolað litlu
eyjuna, sem lá eins og lítill gimsteinn í hafinu.
Þetta hlaut að vera yndisleg og fögur eyja og
þarna ólu aðrir eins menn og Lancing, sá,
sem siglt hafði skútunni, aldur sinn. Nei, það
var ólíklegt að fólkið og staðurinn væri að skapi
Mackenzie læknis.
Hafnsöguroaðurinn tók nú að sér stjórn skips-
ins, sigldi því inn á milli grynninganna og komu
þau þá í sléttan sjó í lóninu. Lónið var stórt og
næstum því hringlaga, um það bil sex kílómetrar
á breidd, þar sem það var breiðast. Þarna voru
ótal seglskútur á sveimi. Eyjan blasti við þeim,
vaxin háum trjám — hér og þar sáust ljósgrænir
blettir eða gulir og purpuralitir og hvít þök.
Celia var hugfanginn af fegurð lónsins. Hún
horfði með athygli á fjölskrúðugan hópinn á
hafnarbakkanum — allir ibúarnir virtust vera
safnaðir þar saman. Karlmennirnir voru í hvít-
um léreftsfötum, ungu stúlkurnar i þunnum
kjólum og með barðastóra hatta og alls staðar
gægðust fram svört, hlægjandi andlit. Hendur
voru á lofti og háværar raddir kölluðust á. Celía
var að velta því fyrir sér, hver væri ungfrú
Mayley, sem átti að taka á móti henni.
Parþegarnir urðu að bíða þar til læknir eyjar-
innar var kominn um borð og gengu þeir allir
fyrir hann. Á eftir hópuðust þeir aftur að borð-
stokknum.
Að lokum var öllum formsatriðum lokið. Celía,
sem allt í einu var orðin óstyrk, litaðist um og
sá að Mackenzie læknir var kominn að hlið
hennar.
„Er það ekki ungfrú Mayley, sem þér bíðið
eftir?“ spurði hann. „Hún stendur þarna.“ Og
hann leiðbeindi Celíu i gegnum þröngina.
Ungfrú Mayley var fullorðin, gráhærð kona
með vingjarnlegt andlit, kjóll hennar var úr
þunnum, gráum netludúk, víður og með úreltu
sniði. Hún brosti vingjarnlega, rétti Celiu hönd-
ina og sagði með sama undarlega hreimnum og
Celía hafði heyrt fólkið á hafnarbakkanum tala
með, en þó var hann mýkri en hjá hinu hvíta
fólkinu.
„Það gleður mig að hitta yður, ungfrú, Latimer.
Við höfum öll hlakkað til að fá yður. Ég vona
að ferðin hafi verið skemmtileg."
Þessi orð voru sögð á þann hátt, að Celiu
fannst vera tekið á móti sér sem virðulegum
gesti og hafði það góð áhrif á hana. Augu hennar
ljómuðu, þegar hún svaraði kveðju ungfrú Mayl-
ey-
Gamla konan sneri sér við til að segja eitthvað
við skozka lækninn og Celía fór að líta eftir
burðarkarlinum, sem var með farangur hennar.
Hún sá hann koma með töskurnar. Mackenzie
læknir kvaddi hana á sinn hranalega hátt og fór
sína leið.
„Isaac sér um farangurinn yðar, barnið gott“,
sagði ungfrú Mayley, ,,og lætur tollskoða hann.
Ef þér viljið afhenda mér lyklana yðar, skal ég
rétta honum þá.“
Celía gerði sem henni var sagt, en hló með
sjálfri sér að hátíðleik gömlu konunnar. Ungfrú
Mayley rétti gömlum negra með vingjarnlegt
andlit, lyklana. Síðan gekk hún á undan að
gömlum og sliguðum vagni frá Viktoríutímabil-
inu, sem stóð í röð svipaðra vagna í götunni fyrir
ofan hafnarbakkann.
„Gjörið svo vel og setjizt inn, ungfrú Latimer.“
Celía settist. Ungfrú Mayley kom á eftir, svarti
ökukarlinn hottaði á hestana og þau óku af stað.
Munnur Celíu titraði af niðurbældum hlátri og
augu hennar ljómuðu. Hún mundi ekki eftir að
hún hafði ekið í hestvagni fyrr — að minnsta
kosti var það þá fyrir hennar minni, fyrir tuttugu
árum. Hún hafði einnig ekki haft hugmynd um
að svona gamlir vagnar væru til í notkun ennþá.
Þau óku niður götu, sem var öll hvít — veg-
urinn, veggir húsanna og verzlanir, því að allt
var byggt úr kóral, eða svo sagði ungfrú Mayley
Celiu. Sjálf var eyjan kóralrif. Það var nú haldið
í vestur, komust þau þá út úr bænum og út á
þjóðveginn. Ungj'rú Mayley sagði Celíu að
Blanque væri í raun og veru margar smáeyjar,
sem væru tengdar saman með brúm. Landslagið
væri því afar sérkennilegt og fagurt og alls staðar
sæist á blátt hafið.
Þau óku fram hjá háum, hvítum steinveggjum,
sem þaktir voru rósa- og vínviði, fram hjá
dimmum og skuggsælum bananalundum, reisu-
legum húsum, hálf huldum risavöxnum gróðri
og litum, hvítum kofum, sem svertingjabörn
léku sér. Og alls staðar uxu fresíur — fögur
og fíngerð, hvít blóm með löngum, grænum blöð-
um, og ilmur þeirra var ólýsanlegur.
Skömmu seinna beygðu þau inn á milli tveggja
veðraðra stólpa, en ekkert hlið var á milli þeirra,
og óku upp löng trjágöng. Við þeim blasti langt
og lágt hús, veggir þess báru aldagömul merki
eftir hitabeltissólina, regnið og storminn. Allt í
kring óx lágvaxinn, þéttur og vanræktur sedrus-
viður. Fyrir framan húsið var flötur og upp á
hann lágu steinþrep frá trjágöngunum. Þar stóð
ung kona og beið.
Gamli klárinn nam staðar af sjálfsdáðun. Ung-
frú Mayley og Celía gengu upp þrepin. Unga
konan stóð hreyfingarlaus án þess að brosa og
horfði rannsakandi á Celiu. Þegar ungfrú Mayley
sagði: „Þetta er ungfrú Latimer, Olga," brosti
hún allt í einu, rétti Celíu höndina og sagði eins
og frænka hennar hafcSi sagt:
„Það gleður mig að þér eruð komnar.“
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Maðurinn: Jæja, þá er myndin af drengnum yðar komin
í Ijómandi fallegan ramma.
Pabbinn: Já — þetta er fallegasta barn í veröldinni!
Pabbinn: Sjáðu, hjartað mitt, er hann ekki yndislegur? Ég
á engin orð yfir það!
Mamman: Ó, hvað við verðum stolt af honum, ef hann verður
eins fallegur og þú.
— en þetta fékk illan endi!
Pabbinn: Ég ætla að hengja myndina inni í
bókaherberginu, þar sem bækur snillinganna eru.
Og glaður gengur pabbinn til verks —