Vikan - 13.01.1949, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 2, 1949
5
Ný framhaldssaga:
Meiskur drukkur
Ástasaga eftir Anne Duffield
Nokkurra daga sjóveiki er góður undirbúningur
undir langa sjóferð. Þér verðið stálhraustar það
sem eftir er leiðarinnar." Hann kinkaði kolli og
hélt áfram göngu sinni um þilfarið. Celía stóð
eftir bæði undrandi og móðguð.
Þetta var hræðilegur maður — en sennilega
hafði hann rétt fyrir sér. Hafði hann reynt vilj-
andi daginn áður að móðga hana ? Ef hann
hafði gert það, þá var hann mjög kænn. Nei,
sennilega var hann aðeins ruddalegur og skap-
illur og furðaði Celía sig á, hvernig hann þorði
að meðhöndla sjúklinga sina á þennan hátt. Og
auðvitað gat hann hvergi verið læknir nema á
skipi, því að í landi myndi enginn sætta sig við
slíkan mann sem lækni.
Celía mætti honum aftur á þilfarinu og kink-
aði hann kuldalega kolli til hennar. Það var auð-
séð, að hann hafði engan áhuga á henni og
Celía var fegin því. Hún vildi ekki hafa neitt
meira saman við Mackenzie lækni að sælda.
Skipið var ekki stórt og ferðin sóttist fremur
seint. Farþegamir voru fáir, nokkur fullorðin
hjón, sem voru á ferðalagi sér til heilsubótar,
örfáir verzlunarmenn og fólk, sem var á leið til
ættingja sinna. Enginn nema Celía ætlaði til
eyjarinnar Blanque og enginn hafði komið þar,
sem hún talaði við þarna um borð.
Ferðalagið var viðburðasnautt. Celía kynntist
fljótt hinum farþegunum. Gamla fólkinu féll vel
við hana, karlmönnunum fannst gaman að rabba
við þessa greindu ungfrú Latimer og ungu stúlk-
unum sýndist hún ekki hættulegur keppinautur.
Þetta var að vísu snotrasta stúlka, en hún gat
ekki talizt nein fegurðardís. Allir vissu, hvert
ferðalagi hennar var heitið og það að hún átti
að verða lagsmær og fannst fólkinu sú staða
hæfa henni ljómandi vel.
Celía gerði sér vel Ijóst, hvernig fólkið
mat hana, og gat hún ekki annað en verið því
sammála. Hún var ekki annað en vanaleg tuttugu
og sex ára gömul stúlka. En henni fannst sólin
og sjávarloftið hafa góð áhrif á sig, það var
kominn roði í kinnar hennar og hár hennar var
búið að fá gylltan blæ.
,,Þér hafið haft gott af þessu ferðalagi," sögðu
allir við hana.
Mackenzie læknir, sem mætti henni stundum á
þilfarinu, horfði með aðdáun á hana, þegar hann
heilsaði henni stirðlega, en aldrei nam hann staðar
til að tala við hana eða varð henni samferða.
Hann skipti sér heldur aldrei að öðrum far-
þegunum og talaði aðeins við skipsmennina við
máltíðir og sat hann ekki við sama borð og
Celía.
Engum farþeganna geðjaðist að honum. Engin
alvarleg veikindi stungu sér niður meðal þeirra,
nokkrir fengu þó kvef og magaveiki oð urðu
að kalla á lækninn. Hann skoðaði þá sjúkling-
ana rækilega, en móðgaði þá með hranalegri
framkomu sinni. Hann var vanur að gefa það ó-
tvírætt í skyn að lasleiki þeirra stafaði venju-
lega af ofáti eða trassaskap og slíkri framkomu
áttu menn ekki að venjast af læknum sínum.
En meðal skipshafnarinnar var Mackenzie sagður
allur annar maður og mjög vinsæll af félögum
sínum.
,,Ég veit ekki hvað hann heldur að hann sé,“
sagði ein af konunum við Celíu. „Auðvitað er
skipsmönnunum bannað að skipta sér um of af
farþegunum, en læknirinn hlýtur þó að vera
sjálfráður í þessu efni. Ég hef aldrei fyrr verið
á skipi, þar sem læknirinn hefur ekki verið vin-
gjarnlegur við alla.“
„Hann er hreinræktaður Skoti," sagði Celía,
á báðum áttum um, hverju hún ætti að svara.
„Það afsakar hann ekki,“ svaraði hin og gat
Celía ekki annað en verið samþykk henni.
Sólin varð heitari og andrúmsloftið mollulegra.
Það var siglt í suðvestur átt inn í suðurhöfin.
Celia naut ferðalagsins og óskaði þess að það
tæki sem lengstan tíma. Þrátt fyrir yfirborðsró
sína var hún kvíðafull og ýmist kveið fyrir eða
hlakkaði til að komast á ákvörðunarstaðinn.
Að lokum skall á sannkölluð hitabeltisnótt,
haf og himinn varð dimmblátt og stjörnurnar
tindruðu á aragrúa á himinhvolfinu. Virtust þær
vera svo skammt frá höfði manns, að hægt væri
að seilast eftir þeim.
Celía stóð við borðstokkinn. Hvílík dásamleg
nótt! Hún óskaði þess bara að hún væri ekki
svona einmana á þessari stundu. Á óendanlegu
hafinu virtist skipið vera örlítil skel, sem rak
fyrir sjó og vindi og fannst Celíu vera svipað
komið fyrir sjálfri sér.
„Hvers vegna hefi ég hætt mér svona langt
alein,“ tautaði hún við sjálfa sig, þar sem hún
stóð þarna. Allt i einu barst að vitum hennar
þungur og sætur ilmur og gat Celía ekki varizt
aðdáunarópi.
En ilmurinn hvarf jafn snöggt og hann hafði
komið. Celía laut áfram, hættulega langt, til
að reyna að finna ilminn aftur og gleymdi öllu
öðru í kringum sig. Þarna fann hún hann aftur,
sterkari og sætari en áður og meðan hún stóð
og andaði honum hugfangin að sér nam
Mackenzie læknir staðar við hlið hennar.
„Hvað eruð þér að gera, ungfrú Latimer?
Eruð þér að reyna að drepa yður?“
„Hvað er þetta?“ spurði hún hugfangin.
„Hvað er hvað?“ svipur hennar vakti undrun
hans. „Er eitthvað þarna niðri i hafinu? Kannske
eru það hákarlar!"
„Nei. Ég á við þennan dásamlega ilm. Finnið
þér hann ekki?“
Skozki læknirinn þefaði út í loftið.
„Þetta er ilmur af fresíum á Blanque."
„Fresíum! Auðvitað!” Hún var alveg búin að
gleyma þeim. „Erum við þá tuttugu kílómetra
frá eyjunni ?“
„Tuttugu, nei, ætli við séum ekki frekar um
fjóra kílómetra. Vissuð þér ekki að við vorum
komin? En auðvitað verðum við að liggja við
akkeri fyrir utan eyjuna til sólaruppkomu."
„Fresíur!“ tautaði Celía. „Eyjan hlýtur öll að
vera vaxin fresíum, úr því að ilmurinn berst alla
þessa leið."
„Já það er hún. Það eru stórar breiður af
þeim. Jarðvegurinn virðist vera heppilegur fyrir
þær.“
„En hvað þetta hlýtur að vera dásamlegur
staður!"
Læknirinn horfði forvitnislega á hana.
„Ætlið þér að vera þar lengi," spurði hann
snögglega.
„Það vona ég, að ég verði," Celía brosti nú.
„Ég er að fara til Blanque til að vinna.“
„Já, mér hefur skilizt það. Og þér hafið ekki
komið til Blanque áður?“
„Nei.“
„Vitið þér nokkuð um eyjuna?"
„Aðeins það sem Carruthers, sem réði mig
þangað, hefur sagt mér,“ svaraði Celía. „Honum
finnst enginn staður jafnast á við Blanque.
Hann segir að eyjan sé alveg einstök."
„Það er hún líka,“ viðurkenndi læknirinn, en
bætti svo við og talaði hægt:
„Farsælast væri að flóðbylgja sogaði Blanque
með öllu, sem á henni er, ofan í djúpið.“
„Við hvað eigið þér?“ spurði hún og starði
á hann.
„Það munið þér skilja, þegar þér verðið búnar
að dvelja þar lengi,“ svaraði hann. Að svo
mæltu sneri hann sér snöggt við og hélt áfram
yfir þilfarið.
Skipið varpaði akkerum um miðnætti og
og sigldi ekki inn í höfnina fyrr en i dögun.
Alla nóttina lá Celía í káetu sinni milli svefns
og vöku og fann eða fannst fresíuilminn leggja
til sín.
Hún var á fótum fyrir dögun og sá sólina
koma upp á Blanque. Eyjan virtist ekki vera
hálend né hæðótt, ströndin var hvít og sterk
græn.
Það hafði hvesst örlítið um nóttina og hafið,
sem sjaldan var þarna slétt sökum andstæðra
strauma, lamdist í hvítfreyðandi öldukömbum
inn að ströndinni. Celía stóð við borðstokkinn
og horfði á öldurnar meðan skipið skreið hægt
áfram, en nam svo aftur staðar til að bíða
hafnsögumannsins.
Farþegarnir stóðu allir uppi á þilfari og voru
óþolinmóðir eftir að komast í land. Skyndilega
kom eitthvað í ljós á milli grynningana. Þetta var
seglskip — hvít og rennileg skemmtiskúta með
seglin þanin fyrir vindinum. Skútunni miðaði
hratt áfram, hún lyftist og stakkst í bylgjun-
um — aðeins einn maður var um borð, hann var
hávaxinn og klæddur peysu og gráum buxum
og stóð við stýrið.
„Þetta þykir mér vera dirfska," sagði einn
af farþegunum. „Ég myndi ekki kæra mig um að
fara einn á báti í þessum sjó.“
Seglskútan kom nær og stefndi beint á skip-
ið.
„Gættu þín,“ hrópaði einhver óafvitandi. Á-
'rekstur virtist óhjákvæmilegur, það var ekki
hægt að snúa svona stórum bát á skömmum
tíma. En allt í einu vék maðurinn við stýrið
og allir á þilfarinu ráku upp hræðsluhróp.
„Drottinn minn! Maðurinn er brjálaður!" Allir
bjuggust að sjá skútunni hvolfa, en hún rétti
við aftur og skreið nú fram með skipinu hægt
og með blaktandi segl, þar sem skipsskrokkur-
inn skýldi fyrir vindinum. Maðurinn stóð hreyf-
ingarlaus við stýrið.
„Hvílíkur karlmaður!" hugsaði Celía.
Þetta gat ekki verið hafnsögumaðurinn. Mað-
urinn lét sem hann sæi ekki farþegana, sem
störðu á hann, heldur hrópaði til skipsmanns á
stjórnpallinum. Cela gat ekki heyrt, hvað hann
sagði, en það var líkast því sem hann spyrði
hvort hann ætti ekki eitthvað með skipinu.
Skipsmaðurinn hló og svaraði, ekkert heyrðist
fyrir vindinum, en maðurinn i bátnum virtist
vera ánægður — hann sneri skútunni frá skip-
inu og upp í vindinn og hvarf til hægri.
Skömmu seinna kom annar bátur með þremur