Vikan - 18.12.1993, Blaðsíða 68

FERÐALOG
Horft út á Guanabara-flóa og Ríó frá risavöxnu Kristslíkneski á tindi
Corcovado.
Menn leggja ýmislegt á sig til aó komast á karnival í Ríó, jafnvel mánaö-
ar siglingu um úthöfin. Óneitanlega spennandi feróamáti.
Margt ungviói elst upp viö haröa lífsbaráttu á götunum í
Ríó. Þessi lifir í vellystingum miðaö vió flest götubörn á
hans aldri.
kostinum við Parati. Þetta er
lítið sjávarpláss og eins og
við mátti búast var enga
ferðalanga þar að finna.
Þetta virtist því fullkominn
staðar til rúmlega tveggja
sólarhringa dvalar við sjó og
sól.
FINGRALANGUR
GESTUR UM NÓTT
Eftir að ég hafði beðið fiski-
menn og bátseigendur leyfis
til að hnýta upp hengirúm við
bátsskýli þeirra létu róleg-
heitin með tilheyrandi öldu-
nið og sólarhita ekki á sér
standa. Þaö var svo um mið-
bik seinni næturinnar að
ferðalangur frá Fróni var
gripinn heldur óþægilegum
tökum í djúpum svefni. Ég
hafði lagst til svefns í svefn-
poka mínum og með allar
eigur í bakpoka við höfða-
lagið. Þar sem fjögur svört
snærisbönd eru saumuð á
svefnpokann til að hnýta
hann saman hafði ég gert
það að vana mínum að
hnýta þau hingað og þangað
á bakpokann til öryggis, sér-
staklega þegar sofið var
undir berum himni.
Skemmst er frá því að
segja að ég datt þarna úr
draumalandinu við það að
vera allt að því rykkt á fætur
og síöan kippt kylliflötum.
Gesturinn fingralangi reynd-
ist þýsna þrjóskur því hann
lét sig ekki muna um að
þramma út í náttmyrkrið með
bakpokann og mig ( eftir-
dragi. Þegar hann tók að
kippa og rykkja í bakpokann
var ég orðinn fokillur en þrátt
fyrir að ekki skorti mig viljann
gat ég mig hvergi hreyft þar
sem ég var þrælslega reyrð-
ur I níðsterkan svefnpokann.
Ég brá því á það ráð að urra
allt hvað af tók út í kolsvart
náttmyrkrið enda orðið meira
en lítið heitt í hamsi. Við-
brögðin voru framar vonum
þar sem mannkertið sá sér
þann kost vænstan að hafa
sig á brott hið snarasta.
Eftir allnokkurt bjástur við
að brjótast úr viðjum
svefntausins kom í Ijós að
búslóð og eiganda hafði ver-
ið dröslað allt að tíu metrum
út á strandlengjuna. Þar
sem ég lá þarna ofan á
svefnpokanum eftir þessa
reynslu, með stjörnubjartan
næturhimininn að baki, varð
mér hugsað til allra þeirra
ferðalanga sem komist
höfðu í krappan dans í stríði
við innfædda um eigur sínar
á ferð um Suður-Ameríku og
þá sérstaklega Brasilíu. Með
þessa reynslu að baki hefur
mér óneitanlega þótt svefn-
teppi að hætti innfæddra
fýsilegri kostur en upprennd-
ur svefnpoki.
Um sama leyti og svenflít-
illi nótt lauk í litskapandi sól-
risu var ég kominn með
þumalfingurinn á loft í von
um að fá far til Ríó eða í það
minnsta áleiðis þangað áður
en hiti dagsins tæki að
skríða í um 40 gráður og
jafnvel gott betur. Það var þó
tekið að rökkva þegar Ijósa-
haf hinnar margrómuðu Rio
de Janero blasti við sjónum
mínum og glaðlegs hóps
innfæddra er hafði slegist í
för á palli trukkbifreiðar þá
um morguninn. Þrátt fyrir níu
68 VIKAN 24. TBL. 1993