Vikan - 20.07.1995, Blaðsíða 25

myndir af hálfnöktum stúlk-
um og skilti með áletruðum
hvatningarorðum um að líta
inn og horfa á kabarettinn.
Ég ýtti upp rauðmálaðri
hurðinni og kom inn i lítinn
forsal. Engin manneskja gaf
sig fram svo að greinilega
var hér ekki krafist aðgangs-
eyris. En verðið á veitingum
og þjónustu var áreiðanlega
að sama skapi hærra. Frá
barnum heyrðist lágvær tón-
list og þangað gekk ég.
Rauðleitt Ijósið var dauft.
Reykelsisilmur kitlaði nasirn-
ar. Barborðið var til hægri en
til vinstri löng röð smáklefa
eða bása með tjöldum fyrir. í
miðju herberginu voru stólar
og borð og innst í því lítið
sýningarsvið.
Gestir voru fáir þessa
stundina. Nokkrir karlmenn
sátu við borðin og þrír þjónar
hímdu innan við barborðið.
Þar að auki voru þarna fjórar
stúlkur, sveipaðar slæðum,
sem trítluðu um meðal gest-
anna. Gunnel sá ég hvergi
svo að ég settist við bar-
borðið og pantaði kaffibolla.
Gunnel hlaut að koma í Ijós
fyrr eða síðar.
Að nokkrum mínútum liðn-
um voru tjöld dregin frá ein-
um básnum. Og fram kom
Gunnel! Hún var sveipuð
slæðum líkt og hinar stúlk-
urnar. Ásamt henni kom
fram úr básnum karlmaður
sem glotti hæstánægður. Ég
skildi undireins hvernig í öllu
lá. Gunnel hafði verið gerð
að vændiskonu. Hóru! Ég
trúði naumast eigin augum.
Fylgdarmaður hennar -
sem áreiðanlega hafði ný-
legið hana - borgaði einum
þjónanna og fór. Ég stóð
upp, gekk til Gunnelar og
ávarpaði hana. Fyrst virtist
hún ekki þekkja mig en svo
svaraði hún gleðilaust:
- Jæja? Ert það þú?
Hún var eins og vél, nema
hvað vélar tala ekki. Röddin
var drafandi og líflaus. Augu
hennar voru myrk og auga-
steinarnir óeðlilega stórir.
Hún var greinilega undir
sterkum eiturlyfjaáhrifum!
Við settumst við borð og
ég bað hana koma með mér.
- Nei, Göran, svaraði hún
hægt. - Ég vil vera kyrr hér.
Hef það alveg prýðilegt.
- Já, en Gunnel! sagði ég.
- Þeir hafa gefið þér eiturlyf!
- Það held ég nú!
Augu hennar Ijómuðu.
- Þeir neyddu í mig fyrstu
sprautunni á barnum í Kaíró.
Ég skil nú ekki hvers vegna
ég barðist á móti þá. Síðan
sögðu þeir mér að skrifa þér
og óku mér svo hingað í lok-
uðum bíl, held ég. Nei, hér
vil ég vera!
Þetta var greinilega ekki til
neins. Hún lifði í eigin heimi
sem ég hafði engan aðgang
að. En vildi hún ekki koma
með mér varð ég að taka
hana á brott með valdi. Á
bar sem þessum yrði hún á
skömmum tíma að niður-
brotnu rekaldi sem vonlaust
yrði að bjarga.
Fyrst gekk ég til eins
þjónsins og borgaði kaffið.
Það kostaði fimmtíu pjastra
- rúmlega hundrað krónur!
Síðan tók ég um handlegg
Gunnelar og lagði af stað
með hana út. Þegar hún sá
hvert ég stefndi hreyfði hún
mótmælum. Þjónarnir komu
á vettvang eins og eldingar
og þrifu til mín. Allir voru þeir
stórir og sterkir svo vonlaust
var að reyna að verjast. Þeir
hrintu mér út á götuna og
sögðu mér að hypja mig.
Eitt var mér ijóst. Ég varð
að ná Gunnel úr nætur-
klúbbnum. En hvernig? Fyrst
leitaði ég til lögreglunnar.
Þegar ég hafði skýrt málið
fyrir þeim lofaði lögreglufull-
trúi einn að taka það til at-
hugunar. Hann kvaddi lög-
regluþjón til fylgdar sér og
svo fórum við allir þrír í
klúbbinn.
Þegar við komum þangað
gerði fulltrúinn boð fyrir yfir-
mann staðarins. Þjónarnir
gláptu illskulega á mig. Okk-
ur var visað inn á skrifstofu
klúbbstjórans, lítið herbergi
á sama gangi og salernin.
Stjórinn lagði fram vegabréf
Gunnelar og atvinnuleyfi og
lögreglufulltrúinn skoðaði hvort
tveggja.
- Já, sagði hann. - Pappír-
arnir virðast vera í lagi. Nú
vil ég tala við stúlkuna.
Það var hryllilegt að sjá
hana svo breytta. Hún var
ekki lengur sú Gunnel er
verið hafði stúlkan mín. Hún
var viljalaust verkfæri - amb-
átt á valdi samviskulausra ill-
menna. Arabarnir ætluðu að
nota hana eins lengi og hún
entist og auðvelt var að geta
sér til hver örlög biðu hennar
að því loknu.
Lögreglufulltrúinn spurði
hvort henni líkaði starfið vel
og hvort hún vildi gegna því
áfram.
Hún svaraði drafandi:
- Sure! I enjoy it.
- Well, in that case. . .
Jæja, fyrst það er þannig. . .
Ég var að missa stjórn á
mér af reiði og örvæntingu. -
En, drottinn minn góður,
sagði ég. - Sjáið þið ekki að
hún er undir áhrifum eitur-
lyfja? Skiljið þið ekki að þeir
hafa gefið henni sprautur?
Ég fann tárin streyma
fram. Lögregluþjónninn greip
stúlkuna ekki framar. Er það
skilið?
- Já, en, fjandinn hafi
það. . . mótmælti ég.
- Burt með yður og komið
ekki hingað aftur! Is that
clear enough?
Ég neyddist til að láta und-
an til að lenda ekki í illindum
við lögregluna.
Þegar ég kom út úr nætur-
klúbbnum var ég reiður, ör-
væntingarfullur og ráðalaus.
■ Ad nokkrum mínútum liðn-
um voru tjöldin dregin frá
einum básnum. Og fram kom
Gunnel! Hún var sveipuð
slæðum líkt og hinar stúlk-
urnar. Ásamt henni kom fram
úr básnum karlmaður, sem
glotti hæstánsegður.
mig traustataki. Lögreglufull-
trúinn hélt áfram:
- Listen to this, miss. Ef
þér viljið yfirgefa barinn
ásamt manninum hérna þá
hjálpum við yður.
- Nei, nei! æpti Gunnel. -
Látið mig vera!
Þetta skar greinilega úr
um málið. Lögreglufulltrúinn
hvessti á mig augun og
sagði:
- Nú hypjið þér yður á
brott héðan! Þér ónáðið
Ég fékk mér herbergi á hóteli
og lagðist út af í rúmið til að
hugsa málið. Ég varð að
finna einhverja lausn. Lík-
lega væri til einskis að fara
til ræðismanns Svía í borg-
inni. Fyrst lögreglan gat ekk-
ert gert, þá. . . Að lokum
sofnaði ég út frá mínum dap-
urlegu hugsunum.
Næsta morgun lá ég lengi
fram eftir. Ég var að búa til
áætlun. Þegar ég hafði
hugsað hana út í smáatrið-
7. TBL. 1995 VIKAN 25
SÖNN FRÁSÖGN