Vikan - 11.06.1998, Blaðsíða 14

Lífsreynslusaga
?ilaþvegin af
'sem sitw^iia mér, hefur fáum -*/• C1 ~M 1/1 1 / 1/1/1
lafi verið í Krossinum þegar hún / m. # f/ ij j^J l/ M l/ %/*/ M t l/
Það kemur á óvart að hún á alls
neð að rifja upp þau tvö ár sem -finnst ég hafa verið enn eitt fórnarlambið -
íomur þar og afog til þagnar hún
sandi á yngri son sinn, 7 mánaða.
\ki útskýrt hvers vegna hún hefur
)essu tímabíli leyndu, jafnvel fyrir
|og samstarfsfólki. Eftir langa um-
lhún ákvörðun um að segja frá
- undir nafnleynd - því hún hafi
irossinn að athuga og telji nauð-
'ihver tali hreint út. Einhvern veg-
nlfinninguna að hún vilji ekki síst
]sínum til forráðamanna Krossins
rtrúarsöfnuða:
?orum alltaf
Isaman þrjú,
v i n i r n i r .
Súnríílega höfum við laðast
hvert að öðru í skólanum,
því heima hjá okkur öllum
voru erfiðleikar. Heimilin
voru í upplausn; á tveimur
þeirra var skilnaður í aðsigi
og alkóhólismi á einu. Við
vorum frekar óhamingju-
samir unglingar, en höfðum
varast að fara að bragða
áfengi til að deyfa vanlíðan
okkar. Orku okkar beindum
við að íþróttum og vorum
dugleg að mæta á æfingar
þar. Eitt kvöldið vorum við
sem oftar að koma af æfingu.
Við bjuggum í Kópavoginum
og í þetta eina skipti ákváð-
um við að ganga Auðbrekk-
una. Á móti okkur barst un-
aðslegur söngur, sem við
heilluðumst af. Við gengum á
hljóðið og vorum þá komin
inn á fámenna samkomu.
Maður tók á móti okkur af
miklum hlýhug, bauð okkur
velkomin og við fengum
okkur sæti. Við vissum ekki á
þessari stundu hvað Kross-
inn var, en þarna inni fund-
um við þann frið og ró sem
við þörfnuðumst. Okkur var
tekið opnum örmum af öll-
um sem þarna voru og Gunn-
ar Þorsteinsson, forstöðu-
maður Krossins, átti auðvelt
með að heilla okkur. Hann er
fluggáfaður og vel mælskur
maður, sem talaði þannig til
okkar að okkur fannst við
hafa eignast nýja fjölskyldu.
Ég veit ekki hvers vegna ég
ræddi aldrei við foreldra
mína, systkini og aðra vini
um að ég sækti samkomur
hjá Krossinum tvisvar í viku.
Öllum þriðjudags- og laugar-
dagskvöldum vörðum við í
Auðbrekkunni, en þá var
Krossinn rekinn þar í litlu
húsnæði; ólíkt því sem nú er.
í rauninni var það ekki fyrr
en fólk fór að tala tungum,
að það fóru að renna á mig
tvær grímur: Gat þetta verið?
Ég reyndi sjálf að “tala tung-
um” en ekkert gerðist.
Kannski fannst mér svo mik-
ill leikaraskapur í þessu, ég
kann ekki skýringuna, en
mér tókst þetta aldrei og
fann aldrei þessa löngun hjá
mér. Hins vegar er heila-
þvottur þarna í gangi, þannig
að maður reyndi að vera eins
og hinir. Ég trúði öllu sem
Gunnar sagði, öllu. Hann tal-
ar af svo miklum sannfæring-
arkrafti og á auðvelt með að
hrífa mann með sér.
Það fór fljótlega að bera á
því að ég féll ekki alveg inn í
það mynstur sem þarna ríkti.
í Krossinum er farið bókstaf-
lega eftir Biblíunni og því
áttu konur þar að ganga í
pilsum og ekki skerða hár
sitt. Ég var hins vegar stutt-
klippt og strákalega klædd.
Mér var aldrei beinlínis skip-
að að láta hárið vaxa eða fara
að ganga í pilsum, en þrýst-
ingurinn var mikill. Ég hafði
verið metnaðargjörn og
gengið vel í námi, en þegar
ég var komin í Krossinn fann
ég hvernig áhuginn á skólan-
um minnkaði stöðugt. I
Krossinum var konum upp-
álagt að sleppa skólagöngu.
Hlutverk kvenna var ekki að
mennta sig, heldur að tryggja
sér góðan eiginmann, eignast
með honum börn og helga líf
sitt heimilinu, manni og
börnum. Þessi lífssýn sam-
ræmdist ekki alveg skoðun-
um mínum og því, sem ég
hafði verið alin upp við, en
ég hugleiddi að hætta í námi.
Á þessum tíma dró verulega
úr áhuga mínum á íþróttum
og ég mætti æ sjaldnar á æf-
mgar.
Hjónabönd innan Krossins
eru algeng. Það er eðlilegt,
því maður umgengst enga
aðra en þá sem eru með
manni í Krossinum. Á laug-
ardagskvöldum voru alltaf
haldnar samkomur og eðli-
lega kynntist fólk þar. Oftar
en ekki leiddi það til hjú-
skapar. Þetta er karl-
rembusamfélag. Konur eiga
að vera mönnum sínum und-
irgefnar og þú sérð ekki
konu í Krossinum sem hlítir
ekki þeim fyrirmælum að
láta hár sitt vaxa og ganga í
pilsi. Þetta er afar sérstakt
samfélag. Það, sem mér
fannst líka beinlínis vont að
hlusta á, voru þau niðrandi
orð sem féllu stöðugt um
samkynhneigða. Það var litið
á það fólk sem eitthvað, sem
djöfullinn hefði sent til jarð-
arinnar, og í ljósi þess að einn
besti vinur minn var samkyn-
hneigður átti ég erfitt með að
sætta mig við að heyra talað
svona um þetta fólk. Það var
aldrei kallað annað en “kyn-
villingar”.Samt hætti ég ekki
að sækja samkomur. Mér
finnst uggvænlegt að hugsa
til þess hvað gæti gerst ef
samkynhneigður unglingur
mættiá samkomu þarna.
Þessir unglingar þurfa allt
annað en fordæmingu.
Ég hafði verið í Krossinum í
næstum tvö ár þegar ég
ákvað að stíga skrefið til fulls
og láta skírast í Krossinn. Ég
fór, ásamt vini mínum, heim
til mín að sækja föt því mað-
ur þarf að vera í íþróttabux-