Vikan - 11.06.1998, Blaðsíða 53

ur í stórborg og þarf að
spyrja til vegar, velur maður
auðvitað einhvern góðlegan,
sem virðist hafa eitthvert vit
í kollinum,” segir hún kank-
vís. „Það hefur stundum leitt
til vináttu.”
Hún svarar mörgum spurn-
ingurn á allt annan hátt en
maður býst við. Til dæmis
svaraði hún spurningunni:
„varstu alein á ferðalaginu?”
svona:
„Nei, nei, það var full flug-
vél affólki!”
Hún talar af miklum hlý-
hug um íbúa Kúbu, þessarar
eyju, sem er litlu stærri en ís-
land en hýsir næstum 12
milljónir rnanna. Hún dáist
að því að ólæsi hafi verið út-
rýmt í landinu, segir
Kúbverja glaðlynt og elsku-
legt fólk og þegar ég spyr
hvort henni hafi þótt erfitt
að fara þaðan eftir fimm
mánaða dvöl segir hún:
„Ekki frá landinu í sjálfu sér,
enda var ég ekki að leita að
nýrri ættjörð. Hins vegar
kynntist ég mörgu góðu fólki
á Kúbu.”
Enska var ekki kennd á
Kúbu um langt árabil, en nú
hefur hún verið tekin upp
Frá Pinar del Rio, einum þeirra staða sem Þórunn heimsótti á ferðalagi sínu um Kúbu.
sem námsgrein í skólum þar
og þá sem fyrsta, erlenda
málið. Þannig gat Þórunn
rætt við fólk á enskri tungu,
en þeir sem einkum kunnu
málið var eldra fólk, sem
hafði lært ensku á sínurn
tíma í skólum, og svo unga
fólkið. „Á tímabili var rúss-
neska fyrsta, erlenda tungu-
málið sem kennt var á Kúbu,
“ segir hún. „Skólakerfið á
Kúbu er mjög gott og þar
geta allir, sem áhuga hafa,
sótt skóla. Það er hins vegar
mikill pappírsskortur í land-
inu og því skortur á bókum
og blöðum á ensku. Fólkið
er þess vegna mjög áhuga-
sarnt um að spreyta sig á að
tala málið.”
En er eitt-
hvað hæft í
því að hún
hafi selt íbúð-
ina sína í
Vesturbæ
Reykjavíkur
til að komast
til Kúbu?
„Nei, það
var nú ekki
nákvæmlega í
t e n g s 1 u m
hvort við
annað,” svar-
ar hún. „Hins
vegar þykir
mér alltaf
mjög heppi-
legt að eiga
fyrir þeim út-
Kúba er litlu stærri en ísland, en þar búa næstum 12 milljónir. Þórunn segir gleðilegt að þar hafi
ólæsi verið útrýmt og nú er enska kennd í skólum sem fyrsta, erlenda tungumálið. Enginn ætti
því að lenda í ógöngum á þessari grösugu, fallegu eyju, enda Kúbverjar viljugir að tala cnskuna.
gjöldum sem
ég skapa
mér! Það var
mér ekki fast í hendi að eiga
þessa íbúð lengur og með því
að selja hana átti ég vara-
sjóð.”
Seinustu vikur Þórunnar á
Kúbu, sótti hún ráðstefnu í
Havana sem kúbönsku
kvennasamtökin buðu til öll-
um aðildarfélögum Alþjóða-
sambands lýðræðissinnaðra
kvenna og þar var Þórunn
fulltrúi Menningar- og frið-
arsamtaka íslenskra kvenna.
Daginn eftir að þetta viðtal
var tekið flutti Þórunn
Magnúsdóttir til Tálkna-
fjarðar.
En hvers vegna Tálkna-
fjarðar?
„Það er engin heimsborg á
íslandi og hvers vegna þá
ekki flytja til Tálknafjarð-
ar?” segir hún og brosir.
„Þegar maður hefur dvalist
oft í borgum þar sem búa
milljónir, hættir maður að
gera greinarmun á borg og
þorpi. Maður talar bara um
ísland. Vestfirðir eru stór-
fenglegur staður og ég
hlakka til að lifa lífinu lifandi
þar,” segir þessi unglega og
hressa kona, sem svo sannar-
lega virðist kunna að njóta
lífsins út í ystu æsar.