Vikan - 31.05.1999, Blaðsíða 46

skall upp, þrír gluggar opnuðust
og það slokknaði á kertinu mínu.
Mér brá svo að ég hélt að það
ætlaði að líða yfir mig. Ég áttaði
mig þó fljótt, þaut á fætur og lok-
aði hurðinni. Síðan sneri ég mér
að gluggunum og lokaði þeim.
Ég var rétt að jafna mig á þess-
um ósköpum þegar hurð var
hrundið einhverstaðar upp af svo
miklu afli að mér fannst skipið
nötra. Ég heyrði strax að þetta var
sama hurðin og ég var nýbúinn
að binda rammlega aftur. Ég
stirðnaði af skelfingu. Ég vissi að
þetta gæti ekki hafa átt sér stað
nema að hurðin hefði opnast af
manna völdum.
Eða ... Ég þorði ekki að hugsa
setninguna til enda. Gat þetta átt
sér stað ... ? Nei. Og þó, fólkið í
landi stóð á því fastar en fótunum
að mennirnir sem höfðu drukknað
af skipunum gengju Ijósum logum
um þau. Að vísu höfðu hvorki ég
né aðrir af áhöfnum skipanna orð-
ið varir við neitt hingað til, en það
útilokaði samt ekki að eitthvað
væri til í sögunum. Hvað hafði ég
séð í dyrunum áðan? Ég stóð
þarna stutta stund í myrkrinu og
fann hvernig ískaldur sviti spratt
út um mig allan.
Svo hleypti ég í mig kjarki, vatt
mér út úr brúnni, niður á dekk og
aftur á. Hurðin var opin og slóst
til. Ég skoðaði spottana sem ég
hafði bundið hana með og sá um
leið að þeir voru slitnir í tvennt.
Næst fór ég að rýna í snjóinn og
athuga hvort ég sæi spor eftir ein-
hvern sem komið hefði um borð
án þess að ég yrði var við. Allt í
einu stirðnaði ég upp. Ég sá í
snjónum risastórt spor eftir beran
fót beint fyrir framan dyrnar, að-
eins eftir einn fót og það eftir ein-
hvern með fjórar tær.
Mér hitnaði og kólnaði á víxl.
Ég var að hugsa um að taka til
fótanna og hlaupa í land, en ég
þurfti yfir einn togara að fara og
það dró úr þeirri vitleysu. Það var
nefnilega sagt að það væri ekki
síður reimt þar. Annars hugsa ég,
að ég hefði stokkið beint upp á
bryggju á næsta lagi ef skipið
hefði ekki legið utan á hinu skip-
inu.
Ég rauk inn um dyrnar og kall-
aði: „Er nokkur hér," en enginn
svaraði. Ég vissi að það átti allt
að vera læst aftur í, öll yfirmanns-
herbergi og borðsalur. Ég var
bæði hræddur og forvitinn og hét
því að rannsaka þetta niður í kjöl-
inn. Svo lagði ég af stað í könn-
unarför og tók fyrst í borðsals-
hurðina. Hún var læst. Síðan fór
ég niður káetustigann, þreifaði á
hurðunum og tók í hurðarhúnana.
Allar voru þær læstar þar til ég átti
aðeins einar dyr eftir, dyr sem ég
veigraði mér við að athuga. Það
voru dyrnar að herbergi báts-
mannsins sáluga sem tók út í síð-
asta túr. Ég fann hvernig svitinn
rann af mér í lækjum og ég skalf
allur og nötraði af ótta.
Vindurinn vældi og skellti gang-
hurðinni til og frá og skiþin nudd-
uðust saman á fríholtunum svo
hvein og söng í öllu. Ég varð. Ég
tók í hurðarhúninn og hurðin opn-
aðist. Ég stífnaði af ótta. Hvað ég
stóð þarna lengi veit ég ekki, það
gátu eins hafa verið klukkutímar
sem mínútur. Ég veit eiginlega
ekki enn hvað ég hugsaði. Mér
duttu víst í hug allar þær drauga-
sögur sem ég hafði heyrt um dag-
ana.
Ég gekk eins og í leiðslu inn í
herbergið, starði út í myrkrið og
sá ekki handa minna skil. Ég
rakst á kojuskokkinn og þreifaði
fyrir mér í neðri kojunni. Þar var
ekkert svo ég lyfti höndunum til
að athuga í efri kojuna. Þá vissi
ég ekki fyrr en það var þrifið í mig
heljartökum, mér lyft á loft og
þeytt af slíku afli út í vegg að ég
hálfrotaðist. Þegar ég lá þarna á
gólfinu heyrði ég að það var rekið
upp svo tryllingslegt öskur, ýl og
brjálæðishlátur, að það skar í
gegnum merg og bein og hef ég
hvorki fyrr né síðar á ævi minni
heyrt önnur eins hljóð. Þessi læti
héldu áfram allan tímann sem ég
lá þarna á, en hve lengi það var
veit ég ekki: Ég missti alla tíma-
skynjun af ótta.
Ekki sá ég hvað þetta var og
gat ekki ímyndað mér að þessi
hljóð gætu komið úr mannlegum
barka. Svo vissi ég að það hafði
stóran fót með fjórum tám, en
hvort það var ein- tví- þrí- eða
fjórfætt vissi ég ekki. Það var með
óhemju krafta, það var ég búinn
að finna. Loks þegar ég gat staul-
ast á fætur og komist fram á
ganginn, allur marinn og blár og
helaumur, fór ég í vasa mína eftir
eldspýtum en fann engar.
Ég hlaut að hafa gleymt þeim á
borðinu í kortaklefanum. Ég haltr-
aði upp í brú, ringlaður og snúinn,
en mundi samt eftir að loka gang-
hurðinni á eftir mér, þá hlyti ég að
heyra ef draugsi færi á meðan.
Þegar ég kom inn í kortaklefann
þuklaði ég á borðinu þangað til ég
fann það sem ég var að leita að,
kveikti mér í sígarettu og reyndi
að jafna mig um stund.
Þegar ég kom aftur voru dyrnar
lokaðar. Ég hikaði augnablik, leit í
kringum mig og kom auga á svo-
kallað „úrsláttarjárn", sem er svip-
að og lítill járnkarl. Ég tók það upp
og vó það í hendi mér. Svo opn-
aði ég dyrnar, fór hiklaust inn og
hafði járnið reitt til höggs.
Skyndilega var eins og járninu
væri kippt úr höndunum á mér,
það datt niður stigann og niður á
gólf með miklum látum og há-
vaða, en draugsi lét það ekkert á
sig fá.
Hann hélt áfram að öskra og
ýla eins og enginn væri til í ver-
öldinni nema hann.
Þegar ég kom niður á ganginn
fór ég í vasa mína, tók upp eld-
spýturnar og kertisstúfinn góða.
Ég kveikti á kertinu, furðanlega lít-
ið skjálfhentur, þótt ég væri
óstyrkur í fótunum, og tók járnið
upp. Svo gekk ég inn með kertið í
annarri hendinni og járnið í hinni.
Það fyrsta sem ég sá voru tveir
risastórir, berir fætur.
Ég lýsti betur á draugsa. Hann
var allsnakinn og fannst mér hann
vera heitfengur mjög, að ganga
nakinn í slíku veðri. Mérfannst
það sem ég sá af draugsa vera
allloðið, færði mig nær og lýsti
betur. Draugsi reis upp við dogg
þegar hann varð Ijóssins var, svo
skein í rauðþrútin augu undir
kafloðnum brúnum og eldrauðu
hárstrýi sem stóð út í allar áttir.
Draugnum virtist vera illa við Ijós-
ið því hann bar hönd fyrir augu og
sió tii mín. Höggið kom á hand-
legginn á mér með svo miklu afli
að kertið féll á gólfið og handlegg-
urinn varð máttlaus.
Ég varð svo hræddur að ég gat
ekki hreyft mig þótt ég ætti að
vinna mér það til lífs. Og svo rak
draugurinn upp öskur, sem kon-
ungur dýranna hefði mátt vera
hreykinn af, og hló síðan trylltum
hlátri. Þegar ég kom loks til sjálfs
mín aftur fór ég í vasa mína eftir
eldspýtum, kveikti á einni, sá kert-
ið á gólfinu, tók það upp og kveikti
á því. Þá sá ég hvar draugurinn
sat á kojustokknum og dinglaði
fótunum. Hann stökk niður á gólf
um leið og hann sá Ijósið. Þegar
ég sá hver þetta var, hljóp ég
fram á gang og öskraði „Gunnar
heljarmenni!" Gunnar þessi var
maður sem allir í kaupstaðnum
voru hræddir við. Þegar hann var
drukkinn varð hann viti sínu fjær
og ekki var hann betri þegar af
honum rann því þá fékk hann æði
og var þá oftast lokaður inni.
Lögreglan hlaut því að hafa
misst af honum í þetta skipti. Ég
get ekki lýst því hvað mér létti við
að sjá að þetta var þó mennskur
maður. Ég hljóp upp í brú og kom
til baka aftur með nestið mitt og
gaf honum það. Hann reif það í
sig, lagðist upp í koju og sofnaði
um leið. Ég gekk upp, lokaði
hurðunum vel á eftir mér, settist
niður inni í kortaklefa og loksins
hafði ég frið til að Ijúka við bókina.
En eitt er víst, að þessari nótt
mun ég aldrei gleyma.
46 Vikan