Vikan - 22.02.2000, Qupperneq 17

mikið af ljósmyndum frá Rúss-
landi, þeirra í meðal myndir í
ljósmyndabók sem lýsir lífi
fólks sem lifir í neðsta þrepinu í
rússnesku samfélagi. Myndirnar
voru skelfilegar en samt skein í
gegn að fólk reynir alltaf að lifa
„eðlilegu11 lífi, eða eins nálægt
því og hægt er að komast, hvar
sem það er statt. Við skoðuðum
einnig þó nokkur myndbönd frá
Rússlandi, nú og svo fórum við
í heimsókn í undirheima
Reykjavíkurborgar.
Við fórum á nokkra staði
sem ekki hafa of gott orð á sér
og þar hitti ég einar fimm kon-
ur sem sögðu mér margar Ijótar
sögur. Ein þeirra var marin í
andliti og með glóðarauga og
virtist mikill harðjaxl hvort sem
það hefur verið skel til að hylja
viðkvæmni eða ekki. Önnur var
alveg ótrúlega lík Önnu í leik-
ritinu. Sú íslenska var að vísu
ekki eins djúpt sokkin og illa
farin enda fleiri úrræði sem
bjóðast hér til að ná sér þegar
allt er komið í óefni. Hægt er að
fara í meðferð, leita til félags-
málayfirvalda og fá læknismeð-
ferð þegar þörf er á.
Þessi heimsókn hafði þó svo
sterk áhrif á mig að ég átti erfitt
með að sofa fyrst á eftir. Eg
þakkaði guði stöðugt fyrir það
líf sem ég lifi og fyrir að hafa
ekki lent á sama stað og þær.
Það er svo margt í lífinu sem
maður stjórnar ekki. Barns-
missir, makamissir, ofbeldi eða
erfiðar fjölskylduaðstæður í
uppvexti eru allt sorglegir at-
burðir sem geta hent alla.
Hvernig einstaklingurinn tekur
mismunandi á svona málum.
Það er ekki alltaf hægt að tala
um aumingjaskap.
Þannig byrjar maður undir-
búninginn. ímyndunaraflið
vaknar og tilfinningarnar fara
af stað, svo hefur maður text-
ann til enn frekari hjálpar. Fyrri
hluti æfingatímans var mér
mjög erfiður því Anna er alltaf
drukkin og ég uppgötvaði fullt
af vöðvum sem ég vissi ekki að
ég hefði og vaknaði með harð-
sperrur á hverjum morgni.
Framan af var ég líka alltaf að
reka mig utan í sviðsmyndina
og var orðin blá og marin um
allan kroppinn. Einhvern tíma
brá ég mér í sund á þessu tíma-
bili og það var ekki fyrr en und-
ir sturtunni að ég mundi eftir
marblettunum eða um leið og
ég sá samúðaraugnaráð annarra
sundlaugargesta."
Forréttindi að leika
fjölbreytt hlutverk
Sýningin hefur hlotið mjög
góðar viðtökur. Var það eitthvað
sem þú bjóst við?
„Það getur maður aldrei sagt
til um. Leikrit getur verið mjög
gott en samt ekki gengið upp í
sýningu og maður hugsar ekki
um það á meðan verið er að
vinna að uppfærslunni. Þegar
mér bauðst hlutverk í þessari
sýningu skoðaði ég fyrst hvort
þetta væri eitthvað sem ég vildi
vinna og leggja á mig mikið erf-
iði og tilfinningarót fyrir. Niður-
staðan varð sú að það vildi ég
og samvinnan hefur verið sér-
staklega skemmtileg.
Við höfum leyft okkur að
prófa ýmsa skrýtna hluti og
settum okkur það markmið í
upphafi að reyna eftir fremsta
megni að gera aldrei neitt leik-
húslegt, venjulegt eða eðlilegt,
eins og að setja sig í fallega
stöðu á sviðinu eða eitthvað
ámóta. Vinnan hefur orðið
skemmtilegri og meira skap-
andi fyrir vikið. Við notum auð-
vitað ekki nema lítið brot af
öilu því sem við æfðum á æf-
ingatímanum."
Þú hefur oft leikið gaman-
hlutverk en ert nú í tveimur stór-
um dramatískum hlutverkum,
annað er fegurðardrottningin
frá Línakri og hitt Anna í
Stjörnum á morgunhimni. Er
það með vilja gert að velja frek-
ar slík hlutverk?
„Ekki beinlínis, þetta snýst
frekar um að velja það sem
vekur áhuga manns. Það eru
mikil forréttindi íslenskra leik-
ara hversu lítið sérhæfðir þeir
eru. I Bandaríkjunum, þar sem
ég dvaldi um tíma og vann, er
mikil sérhæfing. Þessi leikari er
eingöngu í dramatískum hlut-
verkum og hinn er gamanleik-
ari. Eg kynntist manni sem
hafði sérhæft sig í að leika
Rússa og konu sem eingöngu
lék þreyttar húsmæður. Þetta
fólk skilaði sínum hlutverkum
frábærlega vel en engin íslensk-
ur leikari gæti gert það sama.
Það er dýrt að halda uppi leik-
húsi og leikhópnum og til að
halda kostnaði í algjöru lág-
marki verður hver leikari að
geta brugðið sér í hvaða hlut-
verk sem er. Við höfum stund-
um gert grín að því að hér eru
leikarar kannski að leika
Hamlet á föstudagskvöldi en
banana kvöldið eftir. Ég lék til
að mynda Snæfríði íslandssól í
Hinu ljósa mani en mætti síðan
daginn eftir sýningu og leiklas
Ripp, Rapp og Rupp í teikni-
mynd um Andrés Önd.
Annars hef ég verið að leika
æ meira af dramatískum kven-
hlutverkum síðastliðin 6-8 ár.
Ég var mjög krakkaleg hér áður
og lenti mikið í að leika stelpur
langt fram eftir aldri. Það var
mjög skemmtilegt en ég verð að
játa að mér þykir meira gaman
að hinu. Oft er erfitt að leika
stelpu þegar maður er kominn
mun lengra í þroskanum en þær
þótt bæði Lína og Ronja væru
bráðskemmtilegar stelpur.
Reyndar er ég enn að leika eina
stelpu og það er hún Bóla
tröllastelpa en hún verður nú
bara enn krumpaðri í andliti
eftir því sem ég eldist og það er
bara betra.“
Sigrún Edda hlær glaðlega
yfir þessari lýsingu á Bólu vin-
konu sinni og vissulega er langt
á milli Bólu og Önnu drykkju-
konunnar með gullhjartað. Sig-
rún Edda leikur hlutverk henn-
ar snilldarlega og sagt er að hún
kom jafnvel út tárunum hjá
karlmönnum. Nafn verksins
Stjörnur á morgunhimni virðist
í fljótu bragði vekja von fremur
en að hægt sé að tengja það við
harm og eitt andartak gæti það
flogið að mönnum að Alexand-
er Galín hafi valið rangt nafn á
verkið. Þegar betur er að gáð er
líftími stjarnanna frá sólarlagi á
kvöldin fram að sólarupprás á
morgnanna svo stjörnur sem
skína á morgunhimni hljóta að
eiga aðeins eftir stuttan ljóma.
Það á þó örugglega ekki við um
leikkonuna sem leikur eitt aðal-
hlutverkið í sýningunni í Iðnó.
# -vs
4
-
y' \ ■ f. V

Vikan 17