Vikan - 22.02.2000, Qupperneq 44

Gunnhildur Lily Magnúsdótlir fiýddi.
HNEYKSLANLEGT BONORfi
Leiktjöldin féllu í
hléi og Laura
klappaði lengi
fyrir leikurunum.
Morrie virtist
hafa tekist enn einu sinni að
skapa spennandi og vel
heppnaðan söngleik með hópi
lítt reyndra áhugaleikara.
Laura gat ekki ímyndað
sér að viðtökurnar á
South Pacific söngleikn-
um hefðu verið betri
jafnvel þótt hann hefði
verið sýndur á Broad-
way. Norður-Sidney
söngleikjahópurinn og
leikstjóri hans gátu svo
sannarlega verið stolt af
frammistöðu sinni.
Að sjálfsögðu höfðu
litríkir og fallegir bún-
ingarnir hjálpað til, hugsaði
Laura og brosti með sjálfri sér
er ljósin kviknuðu og hún stóð
upp úr sætinu.
Brosið hvarf hins vegar af
andlitinu er hún sneri sér við
og sá hver sat rétt fyrir aftan
hana. Það stríkkaði á kjálkun-
um og hún fékk hnút í mag-
ann.
Furðulegt, hún hafði hálft í
hvoru búist við að sjá hann í
kvöld þar sem Morrie var nú
bróðir hans. En þegar á hólm-
inn var komið var afar erfitt
að horfast í augu við brott-
fluttan eiginmanninn, sérstak-
lega með tilliti til síðasta rifr-
ildis þeirra. Það hafði meiri
áhrif á Lauru en hana hafði
nokkurn tíma grunað. Hún fór
öll í hnút og fann enn betur
fyrir sársaukanum sem hafði
nagað hana undanfarnar vik-
ur.
Hún var samt ákveðin í að
láta hann ekki sjá hversu mik-
ið henni varð um að sjá hann.
„Dirk“, sagði hún kurteis-
lega.
„Laura“ sagði hann með
sinni djúpu ákveðnu röddu
sem hafði sannfært marga
kviðdómara um að hann hefði
rétt fyrir sér.
Hún barðist við að halda
andlitinu þegar augu þeirra
mættust en það var síður en
svo auðvelt. Einbeiting Dirks
og hæfileiki hans til að horfa
djúpt í augu fólks hafði haft
áhrif á mörg vitnin. Hann
deplaði ekki auga heldur
horfði sem steinrunninn á
fórnarlambið þar til viðkom-
andi neyddist til að líta undan.
Þá leit Dirk svo á að hann
hefði sigrað.
Áður en Laura leit undan
leit hún kæruleysislega á fal-
legu dökkhærðu konuna sem
sat við hliðina á Dirk. Það var
greinilegt að þau voru á
stefnumóti því hún hafði
krækt handleggnum svo fast
utan um handlegg Dirks að
hún minnti helst á kyrki-
slöngu.
„Jæja, hann hefur alltaf fall-
ið fyrir dökkhærðum konum,“
hugsaði Laura með sér og
strauk hendinni í gegnum
svart axlarsítt hárið. Háralit-
urinn var samt greinilega það
eina sem Laura átti sameigin-
legt með nýju vinkonunni.
Laura hefði aidrei í lífinu látið
sjá sig svona mikið málaða og
kjóllinn sem konan var í, því-
lík hörmung! Það var bara
eins gott fyrir þessa heimsku
konu að draga ekki andann of
djúpt því þá myndu brjóstin á
henni hoppa upp úr kjólnum.
Laura áttaði sig of seint á
því að hún hafði starað á kon-
una og þá sérstaklega á tak
hennar á Dirk. Lauru langaði
til að rífa þessar rauðlökkuðu
neglur í burtu frá Dirk.
„Það sést á mér hvað ég er
afbrýðisöm," hugsaði hún
með sér, gröm. Hún neyddi sig
til að brosa og leit á Dirk sem
fylgdist grannt með henni.
Það var nú svo sem ekkert
nýtt. Dirk var afar athugull
og gortaði sig af því að hann
sæi yfirleitt í gegnum fólk og
engum tækist að leika á hann.
Laura vissi að hún hafði sýnt
of mikið af tilfinningum sínum
en það var of seint að iðrast
og best að koma sér bara í
burtu sem fyrst.
„Fyrirgefið þið en ég get því
miður ekki stoppað lengur og
spjallað við ykkur,“ sagði hún
kaldhæðnislega. „Eg lofaði
Carmel að ég kæmi til hennar
í hléinu. Ég vona að þið njótið
sýningarinnar."
Henni til mikillar skapraun-
ar fann Laura hvernig tárin
læddust fram í augnkrókana
þegar hún flýtti sér baksviðs.
Hún sem hafði haldið að hún
væri loksins komin yfir sam-
bandssslit þeirra! Nú virtist
vera langur vegur þar til henni
tækist að gleyma og grafa
Dirk Thornton.
„En það skal takast,“ sór
hún reiðilega í hljóði.
„Laura, Laura, ég er
hérna!"
Laura hafði rétt tíma til að
halda aftur að tárunum áður
en hún kom auga á konu
Morries, Carmel. Carmel tók
hana undir arminn og leiddi
hana masandi inn í búnings-
herbergin.
„Finnst þér sýningin ekki al-
veg frábær? Ég hafði ekki gert
mér grein fyrir að Sharon og
Bob gætu sungið svona vel.
Ekki það að söngurinn hafi
verið það sem hélt sýningunni
uppi. Dansinn var frábær og
búningarnir þínir, Laura, voru
alveg magnaðir. En í sann-
leika sagt myndi ég segja að ef
Morrie væri ekki svona góður
tannlæknir og við ættum ekki
tvö börn ætti hann að snúa sér
eingöngu að leikstjórn."
Laura leyfði Carmel að láta
móðan mása um eiginmann
sinn og skaut inn orði og orði
á réttum stöðum. En hún var
ekki með hugann við samtalið
því hún hafði komið auga á
Dirk og vinkonu hans.
„Guð minn góður! Þarna er
Dirk,“ sagði Carmel hneyksl-
uð. Hjarta Lauru tók kipp og
hún leit aftur á Dirk og vin-
konu hans jafnvel þótt hún
vildi alls ekki sjá þau.
„Ég vissi að Morrie sendi
honum miða,“ hvíslaði Car-
mel hörkulega. „Ég bjóst samt
ekki við því að hann væri
nógu hugaður til að koma,
hvað þá með einhverri svona
útlítandi...".
„Gerðu ekki rellu úr þessu
mína vegna,“ sagði Laura.
„Ég var búin að sjá hana. Þau
sitja beint fyrir aftan mig.“
Carmel rak upp stór augu.
„En hræðilegt fyrir þig! Viltu
að ég reyni að fá sæti fyrir þig
annars staðar eftir hléið?"
„Kemur ekki til greina!“
sagði Laura áköf. Hún var
alltof stolt til að láta Dirk
finna að henni væri ekki sama
hvar hann sæti eða með
44 Vikan