Vikan - 22.02.2000, Qupperneq 57

■ ■■ ■ m f
Lesandi segir fra
ferðast mikið um ævina.
Við Pétur urðu alltaf nán-
ari og nánari og vorum mjög
ástfangin. Hann var alltaf að
gefa mér gjafir til að tjá mér
ást sína og það var mér mik-
ils virði. Við ferðuðumst
mikið að nóttu til en það
skipti okkur engu máli. Við
vorum bæði svo ánægð með
sambandið okkar að við
tókum ekki eftir þreytunni á
daginn. Þessi yndislegi tími
stóð yfir í tæpan mánuð en
þá héldum við aftur heim til
London.
Eftir að heim var komið
héldum við áfram að hittast
en vegna vinnu okkar
beggja var það ekki oft. Ég
var í fríi á kvöldin en þá var
hann upptekinn við vinnu.
Við notuðum samt allar
lausar stundir en ég fann að
ég þorði ekki að gera mér of
miklar vonir um að sam-
bandið myndi endast. Einn
daginn kom hann til mín og
bað mig að flytja inn til sín.
Hann sagðist vilja hafa mig
hjá sér þegar hann ætti frí.
Ég vissi ekki hvað ég ætti að
gera. Ég var bundin í vinnu
og við höfðum einungis ver-
ið saman í tæpa tvo mánuði.
Ég ráðfærði mig við vinkonu
mína. Hún sagði að svona
tækifæri myndu ekki gefast
oft í lífinu, við værum ást-
fangin og vildum vera sam-
an. Ég var henni hjartanlega
sammála og ákvað að stíga
skrefið til fulls. Ég talaði við
hjónin sem ég vann hjá,
sagði upp og flutti inn til
Péturs.
Breyttur maður
Við svifum um á ham-
ingjuskýjum í þrjá mánuði
eða þangað til ég veiktist.
Mér var alltaf óglatt og var
slöpp. Einn daginn krafðist
Pétur þess að ég færi til
læknis og léti athuga hvað
amaði að. Ég samþykkti það
og daginn eftir birtist heim-
ilislæknirinn hans og skoð-
aði mig. Hann sagði að ekk-
ert alvarlegt amaði að, ég
væri ófrísk!
Ég fann hvernig allt
hringsnerist í kollinum á
mér. Ég vissi ekkert hvað ég
átti að segja. Ég leit á Pétur
en þá sá ég hvar hann rauk
út og skellti hurðinni fast á
eftir sér. Ég áttaði mig ekki
á því af hverju hann hafði
rokið út. Ég þakkaði lækn-
inum fyrir og hann fór. Ég
beið hrædd og örvæntingar-
full allan daginn en aldrei
kom Pétur. Seint um kvöldið
heyrði ég umgang og fór
fram í forstofu. Þar stóð Pét-
ur og var illa drukkinn. Ég
gat ekkert talað við hann í
þessu ástandi og við fórum
bæði að sofa. Ég svaf lítið
þessa nótt. Ég hafði ekki
hugmynd um hvað ég ætti
að gera, mér leið eins og ég
væri ein í heiminum. Ég
náði ekki í vinkonu mína og
mér fannst ekki viðeigandi
að hringja heim til foreldra
minna. Ég vildi ekki að þau
vissu af vandamálum mínum
á þessu stigi málsins. Ég var
gjörsamlega ráðþrota.
Daginn eftir yrti Pétur
ekki á mig. Það var sama
hvað ég sagði, hann virti mig
ekki viðlits. Veröld mín var
að hruni komin. Ég náði
loks til hans og sagði honum
að við yrðum að tala saman.
Þá setti hann upp einhverja
grímu sem ég hafði ekki
kynnst fyrr. Viðmót hans var
kalt og hrokafullt. Hann
sagði að ég yrði að fara í
fóstureyðingu. Hann væri
alls ekki tilbúinn að eignast
barn og hvað þá með mér.
Ég brotnaði niður og mót-
mælti því að fara í fóstur-
eyðingu, ég gat ekki hugsað
mér það.
Ég fann samt að hluti af
mér sagði að ég ætti að gera
það, frekar en að eignast
barn með honum eftir að
hafa kynnst þessari nýju hlið
hans. Um leið og ég mót-
mælti fór hann að múta mér.
Sagði mér að hann myndi
greiða mér ákveðna upphæð
ef ég færi í fóstureyðingu.
Ég gat ekki meira. Ég hljóp
út og sem betur fer var vin-
kona mín heima í þetta
skipti og ég sagði henni alla
söguna. Hún kenndi sjálfri
sér um hvernig komið var
fyrir mér. Hún hafði hvatt
mig til að flytja til hans og
fara í tónleikaferðina með
honum. Auðvitað var þetta
ekki henni að kenna, það
var ég sem tók lokaákvarð-
anirnar.
flftur heim til íslands
Ég gisti hjá henni í nokkr-
ar nætur og hugsaði mig um.
Að lokum ákvað ég að láta
eyða fóstrinu. Ég fór heim
til Péturs og náði í dótið
mitt. Ég skrifaði honum bréf
og sagði honum allt það sem
mér lá á hjarta en ég hafði
ekki fengið tækifæri til að
segja. Ég skildi hvorki eftir
símanúmer né heimilisfang.
Ég vildi ekki heyra frá hon-
um framar.
Þetta var erfiðasta
ákvörðunin í lífi mínu. Hann
var ekki sá góði maður sem
ég hélt hann vera en hann
var samt stóra ástin mín
fram til þessa. Ég hágrét
þegar ég gekk út úr íbúð-
inni.
Ég komst að hjá góðum
lækni og fór fljótlega í fóst-
ureyðingu. Ég bjó heima hjá
vinkonu minni þangað til.
Um leið og ég var búin að
jafna mig líkamlega pantaði
ég flugmiða til Islands. Ég
hringdi til foreldra minna og
sagði þeim að ég væri að
flytja aftur heim. Þau urðu
mjög ánægð að heyra það en
um leið og þau sáu mig vissu
þau að ekki væri allt með
felldu. Þau spurðu mig í
þaula hvað hefði gerst en ég
sagði þeim bara að Pétur
hefði haldið framhjá mér.
Þau hjálpuðu mér að endur-
heimta sjálfstraust mitt og
byggja mig upp andlega en
þau vissu aldrei hvað hafði
gerst í raun og veru.
Ég var lengi að jafna mig
eftir þessa lífsreynslu. Sárin
greru en örin verða alltaf til
staðar.
Ég reyndi að gæta mín í
ástarmálum eftir þessa
skelfilegu reynslu. Eftir tvö
ár og eitt mislukkað sam-
band fann ég ástina á ný og í
dag er ég gift þeim manni.
Ég hef ekki sagt honum
frá því sem gerðist og ég ef-
ast um að ég muni gera það
í framtíðinni. Núna eru liðin
fimm ár síðan þetta gerðist.
Ég er ákveðin í að eignast
börn með manninum mín-
um einhvern tímann, en
ekki strax. Við erum bæði í
góðum störfum og alsæl
með líf okkar eins og það er
í dag.
Lesandi segir
Margréti V.
Helgadóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni með
okkur? Er eitthvað sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þinu? Þér er vel-
komið að skrifa eða hringja til
okkar. Viö gætum fyllstu
nafnleyndar.
I Iviinilisfiinj*Í€> er: \ ik.m
- „Lífsreynslusuga"' Seljuvegur 2,
1111 Kevkjavík.
Netfailg: vikuu@frmli.iv